a heart an island

our wishes from the Rodos Film Festival..looking for the key to our hearts in the wide blue sea

Αυτη ειναι η δικη μου θαλασσα

Αυτη ειναι η δικη μου θαλασσα ειπε ο Αντελ καθως κοιτουσε τον κολπο απο τον 5ο οροφο.Πρωτη φορα τη βλεπω απο τοσο ψηλα...10 χρονια πριν εδω δεν υπηρχε τιποτα. Εδω κολυμπουσαμε εδω παιζαμε τωρα ουτε μπορω να έρθω ουτε να φερω να παιδια μου.Ετσι μυριζει η δικη μου θαλασσα,ετσι ακουγεται. Ναι μου λειπει οπως πολλα αλλα πραγματα σε αυτη τη πολη που αλλαζει προσωπο καθε μερα.Το δικο μου δερμα ειναι δερμα βεδουινου,εσεις ειστε κοκκινοι στα δικά μας ματια ειστε κοκκινοι εμεις ειμαστε σκουροι,για αυτο μου αρεσουν τα μαλλια μου που ασπριζουν .Αυτη ειναι η δικη μου θαλασσα ειπε παλι και εβαλε να πιει σαμπανια.Ειναι ωραια απο εδω επανω αλλα δεν ειναι δικη μου πια .Ο Αντελ λεει οτι το μελι και το δηλητηριο ειναι καμμια φορα το ιδιο πραγμα και οταν ο σκυλος συνοδευει στο χορο την παπια αν δεν τα κατεφερουν να συννενοηθουν πιανουν το τραγουδι κι εκει μεσα στις μελωδιες καταλαβαινει ο ενας τον αλλον Ετσι λεει ο Αντελ..πριν φυγουμε δανεισε τα παπουτσια του στο φιλο του το ζωγραφο γαι να παει να χωρεψει και εκεινος πηρε τα σανδαλια του.Ειμαστε κατι παραπανω απο φιλοι.Οταν δεν ειχαμε μια μοιραζομασταν τα παντα Τωρα ειμαστε φτασμενοι αλλα μοιραζομαστε ακομη τη διαθεση για ζωη και δημιουργιαΣτη βιομηχανικη περιοχη του Ντουμπαι πισω και μακρυα απο τη καταναλωτικη προταση των πολυκαταστηματων υπαρχει μια γειτονια με μικρες γκαλερι που φιλοξενουν συγχρονους καλλιτεχνες απο την περιοχη Η προσβαση ειναι δυσκολη πολλοι δρομοι εκει ακομη εχουν αμμο,περνας απο γιαπια και δεν εχει καμμια σημανση Καθε φορα που πηγαινω χανομαι αλλα καθε φορα βρισκω τελικα το μερος και την εκθεση και αυτο με αποζημιωνει.Αυτη τη φορα η εκθεση ηταν ομαδικη 4 γυναικων και πιο πολυ μου αρεσει η δουλεια της Καχραμαν απο το Ιρακ. Χρησιμοποιει την τεχνικη των Γιαπωνεζων και τη θεματικη της χωρας της Ετσι κι αλλιως και η ιδια λειπει πολυ καιρο απο το Ιρακ γιατι ζει στη Σουηδια.Πηγα εκει με δυο συγγραφεις εναν Ιρακινο και τον Αντελ απο τα Εμιρατα που παραπονιεται οτι τα κτιρια του κατασπαραξαν τη θαλασσα των παιδικων του χρονων

my tears will find their way to the sea..The sea is the sea,it cannot extinguish a blaze

3 years ago I wrote this,here in Dubai about my tears finding their way to the sea ..they were so many then..due..to a rich and fertile conversation ..Zeinab Assaf writes in Prayer for the Absent..
........Like happiness, our eyes are stolen.........some of us play up the charms and cast away sorrow with colours..........She put her hands together so the stars wouldn’t fall as warts onto her fingers .........I will tell you about the one who believed that happiness will sneak in through an abandoned window.She loved him and he was a believer Before he departed she gave him a heart and a piece of paper:He threw the heart away and put the paper in his pocket. She was about to board a train as she was waving to the void and gathering all her senses How is it the river of her anguish did not explode before him? But, when alone with herself, it gushed forth?....she who cried for words he did not utter nor even hide...... She believed his wandering letters......Now she cannot return to her human clay
The sea is the sea,it cannot extinguish a blaze
All this water and it cannot extinguish a blaze
she blew her tears into balloons so he could play, clouds falling over his hair, nose and eyelashes But he too did not notice!

DIFF festival starts tommorow and some wonder Why do we cry at the movies?
Maybe it is the movie or the psychological baggage we brought in with us. Or is it empathy or you-are-so-busted guilt? Maybe, genetics or cultural conditioning. Researching the psychophysiology of crying in the early 1980s, biochemist William Frey subjected almost 150 people to various tearjerkers. In Crying: The Mystery of Tears, Frey and co-author Muriel Langseth concluded that boys and girls do equal amounts of crying until puberty.
But later, women cry more than men — four times as much, he found, and usually between 7 and 10 at night. He also discovered that crying releases internal toxins, a sort of purgative action. What makes them cry, Frey believes, is empathy. But Tom Lutz, a sociologist and author of Crying: The Natural and Cultural History of Tears, says, is a combination of conflicted emotions.

We strum a mental guitar chord that combines positive, major feelings with sadder, minor tones.But whatever we are doing, we certainly are forging a personal bond with a particular movie that we’ll never lose. Most men -except my closest friends!- don’t cry at movies.my Closest friends do!! that is why they are my closest friends ...The sea is the sea,it cannot extinguish a blaze All this water and it cannot extinguish a blaze.. she blew her tears into balloons so.. they could play

request for window

sometimes you look out of the window and what do you see??

poetry should travel..

Συχνα αναρωτιεμαι τι κοινο εχουμε με ανθρωπους που ζουν στην αλλη ακρη του κοσμου κι ομως καπου συναντιομαστε...

Ειναι η ποιηση, ειναι ο τροπος που κοιτας εξω απο το παραθυρο ,ο τροπος που ονειρευεσαι,ο τροπος που κουβεντιαζεις και ουτε που καταλαβαινεις πως περναει ο χρόνος.Χθες το βραδυ που εφτασα εδω στα μακρυα Εμιρατα που πραγματοποιειται το φεστιβαλ κινηματογραφου. Συναντησα ξανα μετα απο ενα χρονο τον φιλο μου ποιητη Μασουντ Αμραλλα που διευθυνει το φεστιβαλ τωρα πια.Mετα απο καθε ειδους περιπετειες καταλαβαν οτι ειναι ο πιο καταλληλος να του το αναθεσουν και επιτελους το εκαναν και εκεινος..που παρεπιπτοντως ειναι εκεινος που ξεκινησε ολη τη κινηματογραφικη δραστηριοτητα σε αυτη τη χωρα με το μικρο του φεστιβαλ στο Αμπου Νταμπι και το φυτωριο νεων σκηνοθετων που εφτιαξε γυρω του... Αυτος λοιπόν...τα παρατησε ολα τα δημιουργικα τα δικα του για να ασχοληθει με τα κοινα με το κοινο καλο.

Τα σεναρια του εχουν λογοκριθει 13 φορες.Τα βιβλια του ,τα πρωτα του ποιητικα βιβλια κατασχεθηκαν οταν ηταν 17 χρονων ειναι δεν ειναι 40 χρονων και τα μαλλια του εχουν ασπρισει αλλα η ψυχη του ειναι λευκη σαν ρομαντικο περιστερι Ειναι η ψυχη του που πεταει στον οριζοντα.

Περσυ που εφτιαχνε ενα ντοκυμαντερ μια γυναικα του ειπε Εγω ζω για το βουνο Εμεις δεν ζουμε για το βουνο μου λεει Ειμαστε παγιδευμενοι σε μια μετρια υπαρξη της πολης

Αγαπαει τη χωρα του Αγαπαει την ποιηση Χωρις τη στηριξη του δεν θα ειχα τελειωσει το Κρατησε με στο οποιο συνεβαλε στο σεναριο.

Σου αρεσουν τα παιχνιδια μου λεει οσο τραβαω αυτες τις φωτογραφιες Εχει νυχτωσει και δεν μπορω να βρω ταξι να επιστρεψω και περιμενουμε Αυτο θα δουλεψει ως τις 5 το πρωι Ειναι οι τελευταιες μερες προετοιμασιας...

Του λεω η τεχνη ειναι μια αφορμη για μια παθιασμενη ζωη και που λεει η ζωη απο μονη της, ειναι παθιασμενη τεχνη Εχει δικηο.Με αυτο το παθος κανει ο Μασουντ οτι κανει σε αυτη τη απομακρυσμένη απο εμας χωρα αλλα οτι κανει το κανει με ποιηση και αγαπη Περσυ μου χαρισε τους στιχους που μελοποίησε η Μαριεττα Φαφουτη,για το τραγουδι που βαλαμε στη ταινια 'Τα κοινα' Παντα μιλαει ο Μασουντ για τη βροχη για τη βροχη που γονιμοποει αυτη τη γη της ερημου στην οπoια γεννηθηκε και την οποια υπηρετει σεμνα και υπομονετικα και φτιαχνει εργο
Rain in us A drop.
A crystal drop. A life.
What we hold in common
Poetry never ends.
with wings of silver, it comes
like a flash from a lost boat,It comes
like a magician ,It comes.
Poetry walks in the rain with an umbrella
made of a sun leaves
searching for a color

s ometimes in vain;
looking for a face again
A poet steals words
from open windows he steals words
like a crow ,
Rain in us. Many drops, many crystals
A colour, colors.
What we hold in common

Μασουντ στα Αραβικα σημαινει ευτυχισμενος ανθρωπος.Ενας δημοσιογράφος περναει και μας κοιταει που ειμαστε στο ιδιο μερος και κουβεντιαζουμε για 6 περιπου ωρες Το δικο μου ονομα σημαινει λεβαντα μου λεει....

Ο ένας κοιμαται πανω στον ιδρωτα του αλλου

κατεβηκα στη θαλασσα σημερα το απογευμα κατεβηκα στη θαλασσα μετα απο χιλιαδες προετοιμασιες και τα τοιαυτα ειπα να κανω μια βολτα Μολις πεφτει ο ηλιος ο υγρος αερας της θαλασσας αλλαζει ικανα τη θερμοκρασια Τιποτα δεν θυμιζει βεβαια τον δικο μας Δεκεμβρη Εδω κανουν μπανιο και τρεχουν στη παραλια.
Τι φαινεται ομως στο βαθος ποιος ειναι οριζοντας αυτου του τοπιου;
Ο προορισμος των χιλιαδων τουριστων που συνοστιζονται για να ψωνισουν και να γευτουν τη χλιδη. Γυαλινα κτιρια και συνοστιμενες αγορες της παγκοσμιοποιημενης μαρκας.
Το τοπιο του Ντουμπαι ειναι γεματο γερανους.
Τα κτιρια κτιζονται και παραδιδονται με ταχυτητα αστραπης γιατι οι φτωχοι εργατες που ερχονται απο τις γυρω χωρες για να δουλεψουν εξυπηρετουν κυκλικα τις 24ωρες βαρδιες.Οποτε ενα κρεβατι φιλοξενει 3 διαφορετικους εργατες Ο ένας κοιμαται πανω στον ιδρωτα του αλλου οταν αλλαζει βαρδια Εαν υπαρχει νερο θα κανουν μπανιο αλλιως μαια επομενη μερα Ολοο βραδυ ακουγονται παντου κομπρεσερ και ηχοι οικοδομης.Μια πολη τεραστιο γιαπι Εν τω μεταξύ στα πολυτελη ξενοδοχεια δημιουργουν πιδακες και καναλια για να μιμηθουν τη Βενετια!
Καθως επεφτε λοιπον ο ηλιος βγηκαν ακομη πιο εντονα στην επιφανεια οι γερανοι που μεταφερουν τα οικοδομικα υλικα για να χτισουν, να χτισουν, να χτισουν.
Οταν ηρθα εδω πριν απο 5 χρονια ελεγαν οτι το 2010 θα διπλασιασουν τον πληθυσμο τους και το εκαναν! Το 2010 το Ντουμπαι θα εχει περιπου 2 εκατομυρια κατοικους. Οποτε ολοι αυτοι πρέπει καπου να μεινουν Τα σπιτια τα γραφεια δεν επαρκουν για αυτο και οι χιλιαδες ξενοι εργατες θα κτιζουν θα κτιζουν και θα κοιμαται ο ενας πανω στιν ιδρωτα του αλλου

θα με κρατησουν τα ποδια μου;

Τα καλαμια εσμιξαν τις κορφες τους
Ο ηλιος εσκυψε να συναντησει τη θάλασσα
το αγορι περπατησε επανω της
η ανασα της τον τυλιξε -φιλόξενος ατμός
και οταν απλωσε τα χερια του να αγκαλιάσει τον ουρανο
θελησε να φωνάξει βοηθεια δεν θα με κρατησουν τα ποδια μου!
Το αγόρι τρέχει να πιασει το χερι του πατερα να περπατησουν μαζυ ως την ακρογυαλια..
Οταν στο ονειρο σου τρεχεις σε αυτο το μονοπατι
φορας κοντο παντελονι εμπιστευεσαι τα μυστικα σου στα καλαμια
προσεξε να μην πληγωσεις τα ποδια σου
Και μην χαμηλωνεις τον ηχο της θάλασσας
μια που το ξερεις οτι θα δυναμωσει παλι μονος του
Το γραψα το 95 σε μια βολτα με τον Κ. σε μια παραλια στα Χανια..μετα κατοικησε ενα μερος του στην αρχη της ταινιας μου "Συμφωνια Χαρακτηρων" ενα αγορι σε μια οφθαλμαπατη περπαταει στη θαλασσα ενω χαιδευει ενα ζωγραφισμενο παραμυθι σε ενα ξυλινο πατωμα.Φετος καποια δυσκολη στιγμη το θυμηθηκα το διαβασα στο Γ. και εκλαψε,σημερα που περνάω εγω τοσο δυσκολα- η αδικια παραμονευει παντα για ολους μη γελαστειτε παραμονευει -το ξαναθυμηθηκα, σημερα δακρυζω εγω και ευχομαι και προσευχομαι να με κρατησουν τα ποδια μου

τη γη στηριξτε με τα σωματα σας

Ένα μπαλέτο όπου η εικόνα και ο λόγος παίρνουν ένας ένας με τη σειρά του το ρόλο του κορυφαίου του χορού. Tο αφηρημένο και το ευαίσθητο, το σκληρό και το αισθησιακό, εμφανίζονται και αυτά το ένα μετά το άλλο, το ένα μέσα στο άλλο και στο τέλος ενώνονται.αποσπασματα του κειμενου απο την ταινια μου Κατα Μονας Ηδονες ..
Το όνειρο αναμετράται με τη μέθη Το κόλπο των παιδικών χρόνων, το πρώτο προσφιλές αμάρτημα Είναι ο τόπος όπου νοσταλγούμε τη χαμένη αθωότητα και την ανεξαρτησία μας
Φαντασίωση είναι η σκηνοθέτηση της επιθυμίας Η φαντασίωση αντικαθιστά την πραγματικότητα πράγμα που συνιστά παιδική στάση Οπου και να βρισκεσαι σκαβε βαθιά Κάτω είναι η πηγή Ασε τους σκοταδιστες να φωναζουν Το δερμα μου σκάει ,καθώς το φίδιΜεσα μου ποθεί, σαν να μην είχε Φάει αρκετή γη , να σβήσει τη δίψα του Με πιότερη γη Ναι η απολαυση μου θελει να τέρψει Καθε απόλαυση θέλει να τέρψει Θέλετε να κοψετε τα τριανταφυλλα μου .........

Πρέπει να σκύψετε και να χώσετε τις μύτες σας μέσα στα βράχια και τους βατους και μη φοβάστε τις πληγές Γιατι η απολαυση μου αγαπάει τα χωρατα Γιατι η απολαυση μου αγαπάει τις κατεργαριές Έλατε να κόψετε τα τριανταφυλλα μου Ναι ξερω απο που ερχομαι Αχορταγος σαν φλογα Καιγομαι και τρωω τον εαυτο μου Οτι πιανω γινεται φως οτι αφηνω ειναι σταχτη Φλογα ειμαι σίγουρα Το ονειρο αναμετραται με τη μεθη καθως η αρχη της εξατομικευσης απορροφαται απο το Εν. Αλυτη συγκρουση αναμεσα σ ενα εγω που δονειται απο βουληση και μιας γλωσσας αδυναμης να αποκαλυψει το βαθυτερο νοημα της μουσικης ... Ο χορος μυει τον ανυποψιαστο κόσμο στα ατελευτητα διονυσιακα παιχνιδια..Η μεγαλυτερη ισχυς ειναι η αυτοδύναμη και προδινεται μονάχα απο την ευκαμψία και την περίσσια της κινησης Καποτε θα ειναι καθε σωμα ενα σωμα σε ουρανιο αιμα θα πλέκει το μακαριστο ζευγαρι Τη γη κρατηστε με τα σωματα σας Επηγαινε και ερχοταν Το όρος εριγούσε Η τυφλη και απολυτη φυση των επιθυμιων των ενεργειων Εμαθα να περπατω μονος μου και απο εκει και περα τρεχω Εμαθα να πετω για να προχωρήσω και απο τοτε δεν θέλω να με σπρωχνει κανένας.Τωρα ειμαι αναλαφρος ,τώρα πετάω τωρα με βλέπω βλέπω τον εαυτό μου απο επάνω μεσα απο εμενα είναι τωρα ο θεος χορευτης Μόνο ο Διόνυσος βασιλευει Τα υπόλοιπα δεν είναι παρα μακιγιάζ..

τα πιο κατω ειναι αποσπασματα απο ενα κειμενο του φιλου Ο ….Ο έρωτας είναι η τέχνη της επιβίωσης… Και η συνείδηση της μυστικής του καταγωγής από τα πιο ηδονικά σπαράγματα της ύπαρξής μας δεν είναι μια πράξη ενοχική μα η κατάδυση στο βάθος του ίδιου του εαυτού μας εκεί που τα νερά που τρέχουν είναι καθάρια σαν το κρύσταλλο κι ο πλάστης συναντά τη μυστική του ώρα, τότε που ο κόσμος είχε ακόμη την αθωότητα που κατοικεί στο βλέμμα ενός μικρού παιδιού… Κοντά στο αστείρευτο βίωμα της κατά μόνας οριακής απόλαυσης που μόνο εκείνοι που ένιωσαν βαθιά τις πιο παράφορες και συνάμα «ιερές» εκδοχές της με τα συναπάντηματά τους με τον άλλο σε ένα «ντύμα» κοινό και διάφανο -μακριά από την εμπειρία του φθαρτού συμβιβασμού και της ανέραστης συναλλαγής των καθημερινών συμβάσεων- δεν είναι τυχαίο διόλου, πως μόνο η ποίηση μπορεί να σταθεί γιατί εκείνη έχει τη δύναμη να ανατρέπει και να επαναθεμελιώνει το ίδιο το τοπίο της ύπαρξης μας… Στη σπαρακτική κραυγή της ανθρώπινης θνητότητας μόνο ο έρωτας και το προσωπικό παραμύθι της απόλαυσης που απελευθερώνει τους χυμούς και κλέβει λίγο από το γάλα των αστερισμών και τη σκόνη της αιωνιότητας μπορεί να συνθέσει την πιο εύηχους και καμιά φορά μονόηχους φθόγγους μιας μυστικής σουίτας που σιγοψιθυρίζει σχεδόν και δοξολογεί την ευλογία της μοναχικής καταγωγής μας…«Να στηρίξουμε τον κόσμο με τα σώματά μας» και να τρυγούμε το άνθισμα τους σαν τον κυματισμό της θάλασσας που πάντα είναι εκεί να συντονίζει το βλέμμα μας με τις δονήσεις του μυαλού και τη διήγηση της ανθρώπινης κατάστασης …Η τέχνη θέτει εν έργω την α-λήθεια των όντων.. ξανά και ξανά γονιμοποιεί και δοξάζει χωρίς φραγμούς και νοηματικές ακροστιχίδες την πιο κοινή και όμως για πολλούς αφανέρωτη χώρα της ανθρώπινης απόλαυσης και της ηδονικής της κατοίκησης….

see the film with english subtitles the film in Greek at http://luciarikaki.blogspot.com/2007/11/blog-post_14.html

Πως να χτισει κανεις χρονο;Αυτο που δεν εχει ειπωθει βρισκεται μεσα στη γλωσσα

Πηγα στην εκθεση ΣΙΩΠΗ της Ε.Τσαντιλα και μου αρεσε. Ξαπλωσα σε ενα στρωμα που ειχε μπροστα στο βιντεο με τη γρια γυναικα που παρατηρει ακουει ηχους και που και που πινει ενα ποτηρι νερο. Παρατηρουσα κι εγω σιωπηλα τους θεατες που κατευθυνονταν βιαστικα στο κυλινδρικο σημειο απο οπου ερχονταν οι δυνατοι ηχοι προσπερνωντας τη τεραστια εικονα της γριας γυναικας ,αψηφοντας το σχολιο της.Τους φωτογραφησα.. λεει η παρουσιαση της εκθεσης ...Ενα παιχνιδι στο χωροχρόνο Αυτο που γεννιεται μεσα απο 2 βιντεο μια ηχητικη μπαντα και τον συνδυασμο χωρου αρχιτεκτονικης αντικειμενων ειναι ουσιαστικα μεταξυ των δυο πρωταγωνιστων η καταρρευση της επικοινωνιας, μια ολίσθηση,μια χρονικη στρεβλωση,ενα σημειο μη επιστροφης και ωστόσο χωρις καθορισμένο μελλον..Η σιωπη της Ευανθιας Τσαντιλα κρυβει μεσα της ενα εκκωφαντικο ηχο και τελικα αναδυεται ξανα προτεινοντας ενα νεο εργο και εξαγνισμενο απο το ερεισμα του, ενα εργο που εχει κατορθωσει να κανει ενα μικρο βηματακι προς τη λυτρωση.Το σαστισμα που νοιωθει καποιος οταν τριγυρνα στο σπίτι, την αισθηση οτι κανει κυκλους καθως ειναι εγκλωβισμενος αναμεσα στους τοιχους.Πως να χτισει κανεις χρονο; Αυτο που δεν εχει ειπωθει βρισκεται ωστοσο μεσα στη γλωσσα.Αυτο που δεν μπορει να εμφανιστει αφηνει πισω του ιχνη.Απο αυτα τα στοιχεια που απουσιαζουν ισως εμφανιστει τελικα ενας χωρος και ισως καταφερουμε να τον αντιληφθουμε. Η εκθεση διαρκει ως 30 Νοεμβριου στο Μουσειο Συγχρονης Τεχνης Θεσσαλονικης Αποθηκη Β1 http://artnews.info/evanthiatsantila .............και μια σημειωση για τη μεγαλη ηλικία με αφορμη ενα περιστατικο που ειδα Χθες.Χθες εβρεχε εβρεχε πολυ Φαγαμε μη τη Λελα στο Κρικελλα και καθως φευγαμε ενα μεγαλος κυριος με μπαστουνι προσπαθουσε να μπει στην εισοδο.Ειμαι ο Καλδάρας μας ειπε ειναι μεσα στο αφεντικο; Του ειπαμε οτι ειμαστε πελατες Επεμενε στην αναζητηση του αφεντικου.Τον βοηθησαμε να μπει μεσα.Εχω τον μπουζουκτζη στη Μερσεντες ειπε στον μαιτρ και θελω να ερθουμε να κανουμε λιγο κεφι δενθελω λεφτα μονο να κανουμε λιγο κεφι Επαιζε στο παιο σας μαγαζι ειμαι ο Καλδαρας.Ρωτησε το αφεντικο σου.Το αφεντικο δεν αφηνει αποφανθηκε ο μαιτρ Ο Κυριος στηριχθηκε με κοπο στο μπαστουνι του διεσχισε το δρομο με τη βροχη και μπηκε σε μια λευκη Μερσεντες που οντως τον περιμενε ο μπουζουκτσης ισως να πανε σε αλλο μαγαζι να προσπαθησουν να κανουν λιγο κεφι ετσι χωρις λεφτα.. Ολο το βραδυ εβρεχε και ισως ολο το βραδυ ο κυριος με τον φιλο του να εψαχναν ενα μαγαζι να τους δεχτει ισως να τους κερασει κατι να κανουν λιγο κεφι.Μια φορα θυμαμαι μου μιλουσες τωρα σιωπη...

επετειος...τα κοινά...ενεργοι πολίτες

για αυτες τις μερες που καθε χρονο ξαναθυμομαστε το 1973..δυστυχως δεν το θυμομαστε καθε μερα...αναδημοσιευω ενα αποσπασπασμα απο το βιβλιο που ετοιμαζει η Λελα με τον Γιωργο..Ο Γιωργος ηταν πρωτοετης στην καταληψη του Πολυτεχνειου http://georgegiannopoulos.blogspot.com/2007/11/e.html Ενεργος πολίτης ειναι αυτος που αφιερωνει χρονο και κανει την τρελα του στα κοινά υπάρχει μια ταμπέλα στην πολιτική, απαξιωτική, αυτό δεν σημαίνει ότι ο ενεργός πολίτης, είναι αυτός που ασχολείται μέσα από τα Δημοτικά Συμβούλια, είτε είναι Δήμαρχος, είτε είναι Βουλευτής.-Καθόλου, αυτός έχει έναν πολιτικό τίτλο. Για τον τίτλο του πολίτη μιλάμε.-Ο ενεργός πολίτης λοιπόν για μένα ήταν και είναι αυτός που αφιερώνει χρόνο κάνοντας την τρέλα του στα κοινά. Υπάρχει ένα τεράστιο συλλογικό κίνημα στην Ελλάδα. Χιλιάδες σύλλογοι, άνθρωποι που είναι στους συλλόγους, οι οποίοι αφήνουν την οικογένειά τους, αφήνουν τις δουλειές τους, τρέχουν, ο ένας να κάνει τα προγράμματα στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, ο άλλος να κάνει σύλλογο πολιτιστικό, όλο αυτό το συλλογικό κίνημα είναι ενεργοί πολίτες. Αυτό που χρειαζόταν να γίνει και χρειάζεται, είναι να μην θεωρεί ο καθένας που βρίσκεται σε μια θέση ευθύνης, στο δήμο ας πούμε, ότι όλα πρέπει να τα κάνει ο δήμος, η νομαρχία, η περιφέρεια.-Οι επίσημες δομές δηλαδή.Δεν χρειάζεται να τα κάνουν. -Αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι να βοηθάνε, να στηρίζουν προσπάθειες αυτόνομες και να έχουν μια διαλεκτική σχέση με τους ανθρώπους αυτούς....δικός μου επίλογος.. Ας βγούμε δηλάδη λιγο απο την ασφυκτικη παγιδευση του εγω και ας αφιερωσουμε χρονο προσπαθεια και οτι αλλο διαθετουμε στο περισσευμα για τα κοινα χωρις τη φιλοδοξια του πολιτικου αλλα με την προσδοκια του ανθρωπου Ισως ετσι τιμουμε την επετειο και αλλες επετειους,ισως ετσι τιμουμε τη ζωη..

duet... devoted...

ανακαλυψα αυτο το υπεροχο ταινιακι του Σιλ οταν το προβαλαμε περσυ στο φεστιβαλ της Ροδου παντα βλεπεται με απολαυση

They should be chanting in the streets

Tο πιο δύσκολο βιβλίο από ολα όσα μπορεί να γράψει άνθρωπος είναι,κατα τη γνώμη μου η μετάφραση.Tο ταξίδι λοιπόν είναι σαν τη μετάφραση,μεταφράζεις στο μάτι,στο μυαλό,στην ψυχή του αναγνώστη,τόπους,χρώματα, εντυπώσεις, αισθήματα που παίρνεις, καθώς ταξιδεύεις,απο τη φύση η απο τα ανθρώπινα μνημεία.Πρέπει να ξέρεις να κοιτάς και συνάμα να αισθάνεσαι και να εκφράζεις Λαμαρτίνος Mα τι γυρευουν οι ψυχες μας ταξιδευοντας Σεφερης Kάτω απο τον καθαρό ουρανό,μέσα στο ζεστό και ζωηρό φώς, μιά ακτή υψώνεται πάνω απο τη γαλάζια θάλασσα , ειναι η Eλλαδα Aνρι ντε Pενιε Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναιπου με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους Kαβάφης Tα πάντα μου φαίνονται τόσο οικεία O εαυτός μου μου φαίνεται τόσο φυσικός Kατοικώ απεγνωμένα αυτό το καθόλου παράξενο τοπίο,αναγνωρίζω τα πάντα,«είμαι σαν στο σπίτι μου» είναι η Eλλάδα Aντρε Zίντ H Eλλάδα είναι ο αέρας που ανάσανα και η ζωή που έζησα Hταν το φως το φυσικό φως του ήλιου Hταν οι βουνοπλαγιές μυρωμένες απο θυμάρι και οι πεδιάδες με τα καψαλισμένα αγκαθια.Hταν τα συντρίμμια των μαρμάρινων αρχιτεκτονημάτωνOι βοσκοί στις σπηλιές της Kρήτης ακομη τραγουδάνε τον Eρωτόκριτο,όλη νύχτα αμα χρειαστεί..Ξέρουν χιλιάδες στίχους του απέξω. M’ αυτόν νανουρίζουν τα παιδιά……Οι γέροι τραγουδούσαν ποιήματα έξω απο τα καπηλειά τέτοια που κανείς δεν είχε ποτέ του ακούσει σε κείνα τα πολιτισμένα νησιά….Οι ναοί ήσαν τόσο ωραίοι.Tα πάντα ενώθηκαν γιά να τους κάνουν ωραίους,το τοπίο και το ύψος,οι αύρες και τα δέντρα,το ταξίδι και η θαλάσσα και ο αέρας..Tρύπωνα σε βουνοπλαγιές ψάχνοντας ξεχασμένα μνημεία,κρατούσα ερασιτεχνικές σημειώσεις για μια πεταλούδα, γαλαζόμαυρη με άσπρες πιτσίλες,και κοιμόμουν στην παραλία…….Οι εκκλησίες ήσαν γεμάτες υπέροχες βαθιές φωνές τις Kυριακές.Σ’έναν απο εκείνους τους περίπατους συνάντησα ένα γέρο μ’ ενα παιδί που πήγαιναν σ’ ένα πανηγύρι.Hταν ξακουστός κλαριτζής. Kαθίσαμε σε μια πηγή κάτω από ένα δέντρο και μου έπαιξε..… Aν οι πηγές στα βουνά είχαν φωνή,έτσι θα ηχούσαν.Eχει ευκινησία και ηχηρότητα,σαν τις δυνατότερες νότες των πουλιών πριν από την καταιγίδα και περισσότερα ακόμη.….O ήλιος βούλιαξε και ‘υστερα το τελευταίο φως στράγγιξε, η θάλασσα πήρε ένα σκούρο λαδί χρώμα The task of the interpreter Is harder than the task of any writer.All journeys involve interpretation. Interpreting...places, colours, impressions, emotions acquired… from nature or the works of man encountered during the journey for the eye, the mind, and the soul of the traveller…The traveller has to be perceptive - and expressive.WHAT DO OUR SOULS SEEK IN TRAVELLING? There’s a country rising from the blue sea, under a clear sky, bathed in warm, bright light… This country is Greece. KEEP WISHING THAT YOU HAVE A LONG WAY TO GO. MAY THERE BE PLENTY OF SUMMER MORNINGSON WHICH, WITH JOY AND EXCITEMENT, YOU WILL ENTER HARBOURS NEVER BEFORE ENCOUNTERED. Everything seems so familiar.My very being is so at ease.I am a lost inhabitant of this non-foreign landscape. I recognise everything. It feels like home. This is Greece.Greece is the air I have breathed and the life I have lived.Greece was light, the natural light of the sun. Greece was the mountain slopes, with their savoury smell of thyme…and the plains with their sun-scorched thorns. Greece was the ancient ruins of the marble buildings.Outside the taverns, the old men sang poems…never heard before…on those civilised islands.The temples were so beautiful!The very elements contributed to their beauty. The landscape and the scale, the breeze and the trees… the journey and the sea… and the wind as well. I roamed the mountain slopes, looking for forgotten monuments. I used to keep amateur notes on a species of butterfly… of a dark blue colour, speckled with white. And I would sleep on the beach.On Sundays, the churches were filled with wonderful, deep voices. On one of my walks, I met… an old man and a child, on their way to a religious festival. Andreas was fiercely religious. He sang church hymns…with passion. He was thinking of becoming a priest.This ground is sacred, he used to say.People should be in tearful awe. Faith is all about weeping and suffering. They should be chanting in the streets here, on this island.The sun set and the last rays light drained from the sky. The sea turned a dark olive green. Οι εικόνες και το κειμενο ειναι απο την ταινία μου Το Αιγαιο μεσα απο τα λογια των ποιητων που θα προβληθει ατην Νεα Υορκη Τωρα που θα ταξιδευεις στα μερη που αποτομα αλλαξαν απο τις φωτιες και βυθιστηκαν στα μαυρα, να θυμασαι αυτα τα λογια των ποιητων να θυμασαι τα χρωματα και τον οριζοντα μας να θυμασαι οτι μονο η αγαπη μπορει οπως τραγουδουσαμε πανω στα βουνα στους δρομους,στις πλατείες ..παντού

Guy Debords' In girum imus nocte et consumimur igni

πολυ ειδικα αφιερωμενο στον icaros αλλα και σε ολα τα ανησυχα πλασματα αποσπασματα απο τη θρυλικη ταινια του Ντεμπορ..για να μην ξεχνιομαστε.. I will make no concessions to the public in this film. I believe there are several good reasons for this decision, and I am going to state them.In the first place, it is well known that I have never made any concessions to the dominant ideas or ruling powers of my era.Moreover, nothing of importance has ever been communicated by being gentle with a public, not even one like that of the age of Pericles; and in the frozen mirror of the screen the spectators are not looking at anything that might suggest the respectable citizens of a democracy.But most importantly: this particular public, which has been so totally deprived of freedom and which has tolerated every sort of abuse, deserves less than any other to be treated gently. The advertising manipulators, with the usual impudence of those who know that people tend to justify whatever affronts they don’t avenge, calmly declare that “People who love life go to the cinema.” But this life and this cinema are equally paltry, which is why it hardly matters if one is substituted for the other.The movie-going public, which has never been very bourgeois and which is scarcely any longer working-class, is now recruited almost entirely from a single social stratum, though one that has been considerably enlarged — the stratum of low-level skilled employees in the various “service” occupations that are so necessary to the present production system: management, control, maintenance, research, teaching, propaganda, entertainment, and pseudocritique. Which suffices to give an idea of what they are. This public that still goes to the movies also, of course, includes the young of the same breed who are merely at the apprenticeship stage for one or another of these functions.From the realism and the achievements of this splendid system one could already infer the personal capacities of the underlings it has produced. Misled about everything, they can only spout absurdities based on lies — these poor wage earners who see themselves as property owners, these mystified ignoramuses who think they’re educated, these zombies with the delusion that their votes mean something.How harshly the mode of production has treated them! With all their “upward mobility” they have lost the little they had and gained what no one wanted. They share poverties and humiliations from all the past systems of exploitation without sharing in the revolts against those systems. In many ways they resemble slaves, because they are herded into cramped habitations that are gloomy, ugly and unhealthy; ill-nourished with tasteless and adulterated food; poorly treated for their constantly recurring illnesses; under constant petty surveillance; and maintained in the modernized illiteracy and spectacular superstitions that reinforce the power of their masters. For the convenience of present-day industry they are transplanted far from their own neighborhoods or regions and concentrated into new and hostile environments. They are nothing but numbers on charts drawn up by idiots. They die in droves on the freeways, and in each flu epidemic and each heat wave, and with each mistake of those who adulterate their food, and each technical innovation profitable to the numerous entrepreneurs for whose environmental developments they serve as guinea pigs. Their nerve-racking conditions of existence produce physical, intellectual, and psychological degeneration. They are always spoken to like obedient children — always willing to do what they’re told as long as they’re told that they “must” do it. But above all they are treated like retarded children, forced to accept the delirious gibberish of dozens of recently concocted paternalistic specializations, which one day tell them one thing and the next day perhaps the very opposite. Απόσπασμα απο την ταινίαSeparated from each other by the general loss of any language capable of describing reality (a loss which prevents any real dialogue), separated by their relentless competition in the conspicuous consumption of nothingness and thus by the most groundless and eternally frustrated envy, they are even separated from their own children, who in previous eras were the only property of those possessing nothing. The cinema I am talking about is a deranged imitation of a deranged life, a production skillfully designed to communicate nothing. It serves no purpose but to while away an hour of boredom with a reflection of that same boredom. In the present film, for example, I am simply stating a few truths over a background of images that are all trivial or false. This film disdains the image-scraps of which it is composed. I do not wish to preserve any of the language of this outdated art, except perhaps the reverse shot of the only world it has observed and a tracking shot across the fleeting ideas of an era. I pride myself on having made a film out of whatever rubbish was at hand; and I find it amusing that people will complain about it who have allowed their entire lives to be dominated by every kind of rubbish.Considering the story of my life, it is obvious to me that I cannot produce a cinematic “work” in the usual sense of the term. I think the substance and form of the present communication will convince anyone that this is so.It is a commonplace that even in periods shaken by momentous changes, even the most innovative people have a hard time freeing themselves from many outdated ideas and tend to retain at least a few of them, because they find it impossible to totally reject, as false and worthless, assertions that are universally accepted. “Once again, after all the untimely answers and the aging of youth, night falls from on high.”“Like lost children we live our unfinished adventures.”“What is writing? The guardian of history. . . . What is man? A slave of death, a passing traveler, a guest on earth. . . . What is friendship? The equality of friends.”We did not seek the formula for overturning the world in books, but in wandering. Ceaselessly drifting for days on end, none resembling the one before. Astonishing encounters, remarkable obstacles, grandiose betrayals, perilous enchantments — nothing was lacking in this quest for a different, more sinister Grail, which no one else had ever sought. And then one ill-fated day the finest player of us all got lost in the forests of madness. — But there is no greater madness than the present organization of life.Did we eventually find the object of our quest? There is reason to believe that we obtained at least a fleeting glimpse of it; because it is undeniable that from that point on we found ourselves capable of understanding false life in the light of true life, and possessed with a very strange power of seduction: for no one since then has ever come near us without wishing to follow us. We had rediscovered the secret of dividing what was united. We did not go on television to announce our discoveries. We did not seek grants from academic foundations or praise from the newspaper intellectuals. We brought fuel to the fire.This civilization is on fire; the whole thing is capsizing and sinking. What splendid torpedoing!Preparing an era for a voyage through the cold waters of history has in no way dampened these passions of which I have presented such fine and sad examples.
As these final reflections on violence continue to demonstrate, for me there will be no turning back and no reconciliation.No wising up and no settling down. Μπορειτε να δειτε ολη την ταινια στο http://www.ubu.com/film/debord_ingirum.html

I look up will Ι see you?

An author cannot start writing before he knows what he wants to say.. Why do artists have to say the truth?Images create many different stories conflicts and political interpretation We should maybe be rethinking of the starting point of creation..The ideas are structured by the cultural background, the most important however is emotion..We conceptualise emotion..the first feeling we have, we dont know why it is.. the reasons why we cry are multiple.The energy which comes from our skin touches the skin of the other we thus transmit energy with movement.Anything can happen ..the spectator may find things that he is not expecting.We should start by being as an empty piece of paper blank almost virgin.. Το βιντεο της πτησης.. προσφατης σοδειας αφιερωνεται στον the navigator και στον Γιωργο και οι δυο ξερουν γιατι.Για τον εναν ξερω κι εγω για τον αλλον αναζητω το ιντερνετικο του γεννεολογικο δεντρο .Με φτερα κολυμπησα στη θάλασσα για να συνδεσω τα δυο μπλε που παλευουνε εκει στο οριο του οριζοντα..τα φτερα του αγγελου δανεισαν την πτηση τους στο νερο, αναπαυτηκαν στο μεγαλο υγρο χαλι της θάλασσας και εκεινη τα ταξίδεψε φιλόξενα.Τωρα ηρθε ο καιρος τα κυματα εκει που ψηλωνουν μεσα στο θυμο τους να αγγιξουν τα συννεφα.Τhe rain is what we will make when we embrace the clouds? If I look up will Ι See you? If you look up you will see the reflection of your wet eyes just rain...ειπε εκείνος..συνέχεια του πρωινού.. καμμια φορα ξεκινας τη μερα χωρις τιποτα και καταληγεις με κατι.. αλλοτε παλι το σωμα αλλου βρισκεται και εσυ με μια ψυχη ξεδοντιασμενη στο χερι... πας καπου να της βρεις καταφυγιο

You have to start the day with anything and then you end up with something

Ηταν μακρύ το απόγευμα ελεγα πριν από λιγο με αφορμη ένα ομορφο ποιημα του the navigator που μαλλον πλεει σε παρομοιες θαλασσες μα καραβια η βαρκουλες, αναλογα με τα κεφια και με τις μερες .. αλλιως δεν εξηγειται πως τοσο καιριος..ελεγα λοιπον οτι και μεσα στο μετεωρισμο του απογευματος δεν μπορεσα να διακρινω την αναγκη που επεβαλε ο χρονος για χρονο και αλλο χρονο για να αρθρωθει ο λογος οπως πρεπει, η οπως μπορουμε καλυτερα ..γιατι δεν προλάβαινω να παρω ανασα και σερβιρω τα λογια βιαστικα και ακατεργαστα; Γιατι να μην ακουσω τη συμβουλη να μην αρχισω ακομη να γραφω;Μαλλον δεν εμαθα να αναπνεω σωστα και αυτο πνιγει την ανασα και μετα τα λογια σαν κραυγες αναρθρες θα βγαινουν.Τι ηχος κι αυτος .Ετσι βιαστηκα μιλησα για στεναχωρια και δακρυα και ηττες και αδυναμιες και στωικα με ακουσαν αλλα το πενθος που ερχεται με εκεινη τη στεναχωρια του απογευματος δεν εσβυσε.. αργοτερα ενα κοριτσι..κοριτσι νομιζω πως είναι πισω από την τρυφερη υπογραφη YSATIS TODAY είπε... σταθηκε εδώ στο κειμενο που εγραφα χθες για τον αγαπημενο λαβωμενο μου φιλο που μου σπαραζει την καρδια και εγραψε τα συγκινητικα λογια της ‘Να υμνεις την αγαπη μονο εσυ τοσο καλα..που θα πει πως αγαπησες.Τα κυματα πελωρια και γιατι να κρυφτεις..το μοναδικο δωρο ΕΣΥ ξερεις να το χαριζεις.Ανευ ορων ή χωρις τελος..τι σημασια εχει; που θα βρισκεται για παντα μεσα σου αυτο μετρα..που θα την ακτινοβολεις.Εισαι ''γεματος'' ανθρωπος μου αρεσει αυτο."είπε ..Εverybody has human dignity and there is only one life and in this life you have to understand their wishes their human faces their human eyes you can see them you can feel them you can see everything. I really want to go closer and closer to the people to understand the human condition when. I start listening to a face every time I have to start from this very error .I want to show what I see but I understand very little I must go step by step I must learn from my mistakes.. I am very curious You have to start the day without anything and then you end up with something.. if only I can do something listen to your heart and trust your eyes ναι να το πιστεψεις,οι μεγαλες αληθειες κατοικούν στα παραμυθια και όταν ο πριγκηπας φιλησει το κορίτσι του παραμυθιου στον υπνο της ,εκεινη..βγαινει αληθινη και τον αγκαλιαζει ευεργετικα και πανω εκει ανθιζουν τα λουλουδια

Θα σε γιατρέψω Πως; Με αγαπη

Βλέπω απο το παραθυρο μου.Υγρη μυρωδια βλέπω. Νοσταλγω τοτε που μου επιασες τα χερια και τα βυθισες στα δάκρυα σου Ηταν το ιδιο ξενοδοχειο η ιδια περιπου εποχη η πιο νωρις ηταν αλλα δεν εχει σημασια η ιδια υγρασια οπως και αποψε και το χαλαρο κυμα να χαιδευει την ακτη και εσυ και εσυ υγρα μελωδικος σαν το κυμα.Σου τη σπαω τωρα; Οχι εγω σου τη σπαω γιατι δεν μπορω να ακολουθησω. Εσυ δεν μπορεις που σε ακολουθουσαν τα πληθη που ειναι ετοιμα παλι να σε ακολουθησουν; Δεν μπορω γιατι λαβωθηκα.Θα σε γιατρέψω Πως; Με την αγαπη μου γιατι ειναι η μονη που μπορει να αγκαλιασει και να σταθει δικαια Το ξερεις πια αυτο.Φροντιζεις τον εαυτο σου; Οσο μπορω Τρως; Οχι.. Κοιμασαι; Οχι καλα. Ως ποτε θα σε αγαπω με ρωτησαν. Ως παντα ειπα. Τυχερη εισαι μου ειπαν που αισθανεσαι ετσι και εκεινος τυχερός ειναι είπαν για σένα. Και η θαλασσα μαλλον συμφωνησε γιατι το κύμα να τωρα δα πιο εντονα εβαλε την υπογραφη του στα λεγομενα μου.Καληνυχτα να ονειρευεσαι και να ακους το κυμα κατι εχει να σου πει

για σένα παρακάλεσα τα άστρα να ταξιδέψουν όλες τις ευχές

Μου ειχε πει κοιτα να δεις τον ουρανο τωρα τον βλεπω κι εγω. Πανω απ την πολη τα αστρα δες για σενα παρακαλεσα να ταξιδεψουν ολες τις ευχες.Αυτα μου ειχε πει και τα λογια του βαλσαμο και ασπιδα και τρυφερη αγκαλια τα λογια του και τραγουδι εγιναν και πολλοι νανουριστηκαν με αυτο και αλλοι το ψυθιριζουν ακομη σαν παραμυθι. Μου ειχε πει επρεπε να ημουν κει να σε αγκαλιασω να αγκαλιασω τους φοβους. Μου ειχε πει οτι ειμαι η αχτιδα του και να προσεχω και προσεξα για να τον εχω.Φωτεινος σαν αχτιδα, δεν μοιραστηκαμε ποτε τον υπνο. ειδαμε ομως μαζι τα αστερια και τον ουρανο σε αλλες χωρες. Αλλα ο ουρανος ειναι ιδιος πανω απο ολη τη γη .Κουρνιαζει τα βραδυα ντυμενος στα μαυρα και μπλε να φοραει το πρωι και να ξεπορτιζει για να προυπαντησει τον ηλιο.Τωρα με τα λογια εκεινου και τα λογια απο ενα τραγουδι αφιερωνω αυτες τις λιγες σκεψεις στον φιλο μου που σημερα θα προσπαθησει να αγκαλιασει το πενθος με αγκαλιες και με την ευχη να προσεχει γιατι να η ζωη εχει κατι σχεδια αναπαντεχα και εκει που χαιδευεις και χαιδευεσαι μετα...Λεει λοιπον και η πιστη Μαριαννα για να παρει μερος στη κουβεντα ..
It is safe to sleep alone In a place no one knows And to seek life under stones In a place water flows.It is best to find in sleep The missing pieces that you lost Best that you refuse to weep... ash to ash dust to dust It is strange to sleep alone in a place no one knows strange to shelter under stones in a place that water flows it is safe to walk with me where you can read the sky and stars safe to walk upon the sea in my sleep we can go far strange to seek life under stones in my sleep no one knows Lyrics : Marianne Faithfull - Sleep (Album : A secret life)[réminiscence de "Son frère" de Patrick Chéreau, film à voir, d'après le livre Philippe Besson, à lire...

η ιστορια της γατας...εκει που περιμενε λοιπον ηρθε

καποιοι που κυκλοφορουν τα βραδυα αγρυπνοι μεσα στη πολη και περιμενουν το ξημερωμα γαντζωμενοι σε ταρατσες για να αναπνεουν καθαρο αερα θα καταλαβουν αυτο το βιντεο Ευχαριστω σε Ευαγγελια και εσενα ιπταμενε αγγελε σε ευχαριστω για τις νυχτες που γινονται μερες.Που θα παει ο υπνος θα τον συναντησω καπου στην γωνια . Και εν τω μεταξυ θα περιμενω εσενα που εισαι ομορφος οταν μιλας για τα σχεδια να φτιαξουμε τον κοσμο ξεκινωντας απο τα μικρα και θυμωνεις με τις αδικίες και μου εχεις εμπιστοσυνη τοσο εμπιστοσυνη και ετσι εγω μπορω να φτιαχνω για να μας χαριζω .Γιατι οτι κι αν χανουμε (οπως εσυ κι εγω) στη θαλασσα παντα τους εαυτους μας βρισκουμε

Λες η ζωη, να liberates itself by discovering?

The thread for departure is never voluntary,..beyond is that mirror where the quest is for another image,..a path leading us to our own story...light strips you naked . It is time to rediscover its source.. each choses with care the one who will amaze them ..ANAPΩTIEMAI.. Each day born does it remind the sky of its promises? When and if reality is visible only to the hearts eye...earth is maybe ready for a rain of stars.. ΘYMAΣAI? to the sea I offer my glance... ΘYMAΣAI? waves are messengers of the horizon They dance on the shore,...NOMIZΩ OTI no one has ever sought to deny the horizon of its freedom. ΛEΣ H ZΩH NA liberates itself by discovering? When we made love,she'd scream that it was like the sea.In bed she was next to me and over me and under me swimming.She said she was swimming in the sea,the waves cascading inside her.She'd rise and bend and strech and circle,saying it was the waves. I would fly above or under her or in the midst of her,flying above her undulating blue sea.I would fly above her listening to her words.I 'd tell her to go a little more slowly because I wanted to smell the sky,but she'd pull me into her sea and submerge me and push me to the limits. Αυτη την αισθηση να κολυμπάς μεσα κι εξω απο τον αλλον ειχε γραψει τοτε ο Α. αυτη την αισθηση την ξερω καλα,Πιό σωστα συμπλήρωσε Μονο αυτη την αίσθηση ξέρω καμμιά άλλη! ναι ναι απάντησα.. quenching each others thirst while the sun is penetratingthe dark clouds in a unique way ..and everything reflected on the wet pavement.. The problem is always people dont get inspired by the small things in life..A wrote.

Προσευχή

Προσευχή..στην όχθη των χειλιων σου ευλαβικα στέκομαι,το φως του κεριού φωτίζει τα υπέροχα σκούρα μάτια σου που χαμογελούν την ευωδία του κόσμου ..Μετάληψη το δάκρυ σου κι ο λυγμός σου των αχραντων μυστηρίων η μελωδία..Θεε μου κι εσεις οι αγγελοι να τον εχετε καλα τον λαβωμένο μου πρίγκηπα ..φιλώ τα χέρια σου..ας συγχωρεσει καποιος την υπέροχη ορμη του..Θεε μου μην τον αφηνεις απο τα ματια σου ,τον ηρωα της καρδιας μου..

Θα τη λέω όλη τη μέρα αυτη και τοσες αλλες προσευχες που σκαρωνω για να ναι μαζι σου οι αγγελοι Μια προσευχη καταθετω σημερα για την μερα που ξημερωσε με ηλιο, για την νυχτα που καμμια φορα δυσκολα υποδεχεται τον υπνο για εκεινους που δεν θελουμε να φυγουν αδικα νωρις να'μαστε κει να κανουμε οτι μπορουμε και προσευχες να σκαρωνουμε για το καλο τους

το ουράνιο τόξο ζωγραφίζει το πάτωμα..καμάρι μου

Ξύπνησε η μέρα σηκώθηκε, ντύνεται τώρα το πρώτο της γράμμα Αυγή.Ηρθες έφτασες; να έρθω να σε πάρω; Απαντάει στη βροχή με ήλιο .Το φως του στεγνώνει τώρα τις τελευταίες σταγόνες μα πριν τις σβήσεις από τις επιφάνειες τις ντύνει χρυσές. Ότι έμεινε από τη βροχή είναι αυτές οι χρυσαφένιες σταγόνες Βρέχει ακόμα; Μάλλον σταμάτησε Βρέχει μέσα μου όμως πολύ Ξαφνικά όλες οι ομορφιές ξαφνικά αποκαλύπτονται ένα ουράνιο τόξο! Το φως διαθλά τα χρώματα που λέει και η επιστήμη και υπενθυμίζει ο Γιώργος Δεν θέλω να σου χαλάσω το χατίρι γιαυτο αλλιώς έπρεπε να ήμουν αλλού.Το ουράνιο τόξο στο πάτωμα προσγειώνεται ανάμεσα στις σκιές Δεν χάνει την αίγλη του επειδή ζωγράφισε το πάτωμα. Στη μονοχρωμία του λευκού προσθέτει απρόσμενα όλα τα χρώματα. Γιατί οδηγείς τόσο γρήγορα; Βιάζομαι να τελειώνω με όλα αυτά Ούτε που έχεις ιδέα τι σημαίνει να είσαι στο μάτι του κυκλώνα Από έξω όλα φαίνονται διαφορετικά Ετσι αναγγέλλει η μέρα ότι η βροχή είναι πια μακριά, ταξιδεύει για άλλα μέρη. Εχει κόσμο εδώ που ηρθαμε Να φύγουμε τότε Τώρα δεν αντέχουμε τον κόσμο ουτε μας αντέχει Ο κόσμος ξεχύθηκε στη θάλασσα. -Αγαπώ τον ήλιο..-Κι εγώ... -Είσαι ο αγαπημένος μου ηρωας -Είσαι το καμάρι μου.. όμορφο.. σε ευχαριστώ Ο σφοδρός άνεμος η μονή μνήμη της κακοκαιρίας δεν τους αφήνει να μπουν στη μπλε κοιλιά της. Μένουν μόνο στο λευκό σύνορο που φτιάχνουν τα κύματα. Συγχωρεσε μου την ένταση. Οχι εγώ έκανα λάθος που παρεμβαίνω εκεί που δεν με σπέρνουν Άσε με να τα λέω Άσε με να στα λέω -Ούτε φαντάζεσαι πόσο σ αγαπώ -Κι εγώ Κατά που να απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δεν μας λογαριάζει πια ο καιρός; Αναρωτιέται ο Ελύτης.. με τέτοιο καιρό

Πρέπει να έχουμε γερό σώμα και γερό μυαλό.Αυτά δεν μπορούν να μας τα πάρουν.

Να έχεις εμπιστοσύνη; Γίνεται κι αλλιώς; Να έχεις εμπιστοσύνη, γιατί είμαστε άνθρωποι και χρειαζόμαστε άλλους ανθρώπους. Κι αν σε προδώσουν; Θα σε προδώσουν, ίσως όχι όλοι κάποιοι, αλλά εσύ θα συνεχίσεις να έχεις εμπιστοσύνη στη χαρά στην ανθρωπιά,στη θάλασσα, στον ορίζοντα. Τώρα άντε να τα πεις αυτά στο φίλο μου, που βρήκε ότι τον πρόδωσαν οι δικοί του άνθρωποι. Πέσανε και τα τελευταία κάστρα ,οι τελευταίες μάσκες Και μόνος τώρα να ξαναβρεί το νήμα ποιον θα εμπιστευθεί Στην αρχή τα χέρια και τα πόδια σου τα δικά σου χέρια και πόδια.ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΓΕΡΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΓΕΡΟ ΜΥΑΛΟ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΡΟΥΝ Έλεγε ο παππούς μου, που ήταν αντάρτης κάθε πρωί μετά τα βασανιστήρια ,για να ξεγελάσει το πόνο. Έλεγαν μεταξύ τους οι αντάρτες για να ξεγελάσουν τον πόνο τον θυμό για να μείνουν ζωντανοί. Εμείς τώρα έχουμε να κάνουμε με άλλα βασανιστηρια.Πολύ συχνά το υπενθυμίζω αυτό στον πληγωμένο φίλο μου, όχι μόνο για να ξεγελάσω τον πόνο του αλλά και για να τον γιατρέψω όσο γίνεται με γιατροσόφια τέτοια που ξέρουν να σκαρώνουν τα λόγια.Διάβαζα σημερα το πρωί στο μπλογκ της ουτοπίας, ενα εξαιρετικό κειμενο που εχουν εκει για τις Ουτοπιες.Η αντοχη των υλικών. H περίφημη αντοχή των υλικών (είχε γράψει μια ποιητική συλλογή με αυτό το τίτλο ο δάσκαλος μου στα Θρησκευτικά ο Ματθαίος Μουντες) Λέει εκει σε ενα σχόλιο P.d.r 'Αντέχεις γιατί ονειρεύεσαι .Κι έτσι κάποτε κάτι θα υπάρξει μια ουτοπία δική σου η ένα τοπίο που θα μοιάζει με αυτήν και απο έτσι από την εξορια των νησιων θα παρέλασει στη μητρόπολη της ουτοπίας' συμπληρώνω,το δικό σου ολοδικο σου τοπίο, σχεδιασμένο με τα δικά σου ολοδικα σου μολύβια Γιώργο. Στο παρακάτω ερώτημα που μπαίνει στο ποστ,ομως και εγω δεν έχω απάντηση και με βασανίζει κι εμένα καθημερινά "Πώς συμφιλιώνεσαι με την άτεγκτη πραγματικότητα που λέει πως μια ιδανική κοινωνία δικαίου αντιστρέφεται αμέσως μόλις προσδεθεί στην καθημερινότητα;' Λέω λοιπόν,Κραυγη πονου, αλλα και χαρας στέλνουμε στη θάλασσα και αυτή ακούει και απαντάει με τα κύματα αρκει να ακουγεται καλα η κραυγη και να υμνει την χαρα της ζωης ,το φως,τον ερωτα..ξερεις εσυ.. Ολες οι ιστορίες μοιάζουν και εμείς πρεπει να φροντίζουμε την υγρασία της μνήμης... Κι εσεις Βασιλη οι ποιητές.... το ανάμεσο.. Τι είναι Θεός; Τι μη θεός και τι το ανάμεσο τους; Θυμάσαι; Εάν λοιπόν ο ποιητής απολαμβάνει το ρόλο του.. τότε η ποίηση συντελείται και η απόλαυση είναι devoir faire σε αυτή τη δημιουργική διαδικασία τα υπόλοιπα δεν είναι παρά οι γρατζουνιές της διαδρομής χρήσιμες γιατί αφήνουν ίχνη να μην ξεχνάμε από που περάσαμε...και να μην ξεχνάμε τα λογια του παππού μου που ήταν τόσο υπέρμαχος της ουτοπίας όσο κι αν προδόθηκε Πρέπει να έχουμε γερό σώμα και γερό μυαλό αυτά δεν μπορούν να μας τα πάρουν.Υ.Γ.Και στο φως και στον ουρανό να εχουμε εμπιστοσύνη.Το φως ξυπνάει ακούραστο κάθε πρωί και ειναι εκει να μας υποδεχθει και εμεις δεν θα ειμαστε εκει να χαρισουμε μια δοση ουτοπίας στον ουρανό; Θα είμαστε!

Να αναπνέεις με το μυαλό, να σκέπτεσαι με την καρδιά, να ζεις με τις αισθήσεις

Είμαι στη Σάμο Τέλος καλοκαιριού. Αποχαιρετισμοί του ήλιου της θάλασσας. Σήμερα το πρωί πριν φύγω για αυτό το υπέροχο μέρος έλαβα ένα συγκινητικό αποχαιρετιστήριο για τον Νικήτα από τη Σεβαστή τη γυναίκα του.Αργότερα καθώς έδυε ο ήλιος, ένας Σέρβος συγγραφέας έκανε κουπί και χανόταν στο φως του Τον φωτογράφησα. Everyman σε αυτό το ταξίδι χάνεται στο φως του η φαίνεται πιο καλά με ένα άλλο δικό του φως Δεν ξέρω. I keep thinking of him swimming the bay that's all I just keep seeing him swimming the bay'.. Going on and on remembering still more..but why not remember? What another gallon of tears between family and friends?...There is no remaking reality just take it as it comes. Hold your ground and take it as it comes" λέει ο Philip Roth στο Everyman Να τι έγραφε η Σεβαστή.. Ήρθες στη ζωή μου στις 16 Νοεμβρίου 1973 λίγο μετά που βγήκες από την ΕΣΑ.Παλικάρι δυο μέτρα, ταλαιπωρημένο αλλά όχι ταπεινωμένο, έλαμπες στη μέση όλου του κόσμου και ήσουν φως μου κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή, γιορτή που ξαναέζησα στη ζωή μου άπειρες φορές, γιατί όλα ήταν γιορτή μαζί σου, ήταν χαρά, ξεφάντωμα, ήταν δημιουργία. Δένδρο αειθαλές, ανθισμένο με χιλιάδες μπουμπούκια ιδέες, επιθυμίες, οράματα, αναζητήσεις.. Από την πρώτη στιγμή το μυστικό σου απλώθηκε και κατοίκησε στο διαμέρισμα της Σκουφά. Να αναπνέεις με το μυαλό, να σκέπτεσαι με την καρδιά, να ζεις με τις αισθήσεις σου.Να έχεις ρίζες βαθιές, να πατάς γερά στη γη και να πετάς ψηλά, πολύ ψηλά. Μου το τραγουδούσες σε όλες τις γλώσσες, με όλα τα χρώματα. Λίγο ακόμα να σηκωθούμε ψηλά, λίγο ψηλότερα, και το εννοούσες. Ψηλότερα έλεγες και από το αύριο, γιατί το αύριο δεν μας αρκεί για να ζήσουμε τη ζωή μας, μακριά έλεγες, μακριά να κοιτάμε όλο και πιο μακριά για να καταλάβουμε τον κόσμο. Κι έτσι αγαπηθήκαμε κι εμείς πέρα από τα όρια του σήμερα ή του αύριο, με τους δικούς μας όρους, τη δική μας αλήθεια. Δεν σου τσάκισα τα φτερά και δεν μου τσάκισες τα δικά μου. Δεν σου έκλεψα τη ζωή και δεν μου έκλεψες τη δικιά μου.Δεν ήθελα να σε κλειδώσω καλέ μου μόνο στο δικό μου όνειρο, δεν ήθελες να με δέσεις μόνο στη δική σου τροχιά. Να ζούμε θέλαμε και να αγαπιόμαστε. Και το κάναμε. Χιλιάδες φορές σε πλήγωσα και με πλήγωσες, χιλιάδες φορές είπαμε και οι δυο «εγώ και όχι εσύ», «γιατί εσύ κι όχι εγώ», χιλιάδες φορές βγάλαμε τα ακονισμένα μας μαχαίρια, τροχισμένα αδέξια από ένα βλέμμα, μια λέξη, μια απουσία, ένα παράπονο και χιμήξαμε με ορμή ο ένας στον άλλο, «θα σε κατασπαράξω για να με κατασπαράξεις» φωνάζαμε βουβοί στη κρυφή γλώσσα των ζευγαριών, αλλά η αγάπη περίσσευε πάντα και αυτή μας έδειξε το δρόμο, μάθαμε να μαζεύουμε τις ακίδες μας σιγά-σιγά, και να τις κάνουμε πλοκάμια βελούδινα να μας αγκαλιάζουν, να μας ενώνουν και να μην πονάμε ο ένας τον άλλον. Δεν σε πρόσβαλα και δεν με πρόσβαλες ποτέ. Δεν με πρόδωσες και δεν σε πρόδωσα ποτέ. Κι έτσι φτάσαμε 34 χρόνια μετά να μου λες στην ταράτσα της Ξανθίππου πριν 20 μέρες ένα βράδυ «είναι πηγή ζωής για μένα να συζητάω μαζί σου» και να μοιραζόμαστε το παγωμένο καρπούζι σαν να μοιραζόμαστε το πολύτιμο κόκκινο της καρδιάς. Εάν όλα αυτά δεν είναι ο θρίαμβος της αγάπης, τότε τι είναι; Ναι, καλέ μου εμείς το ζήσαμε το μεγαλείο της αγάπης και σε ευγνωμονώ για αυτό. Τότε στη Σκουφά τα πρωινά σε έλουζα και σε χτένιζα και σου διάβαζα τον Μικρό Πρίγκιπα, Και σε φώναζα Μικρέ μου Πρίγκιπα. Και μου’ λεγες εάν δεν μπορείς να πεις με λόγια αυτό που θέλεις ζωγράφισε το με ένα άνθος. Κι εγώ, σου χάρισα την Μυρσίνη.Και όταν σου έλεγα να προσέχεις καλέ μου ο χείμαρρος σου να μην πνίξει το βλαστάρι μας, μου έλεγες να σου το λέω ξανά και ξανά για να προσέχεις. Και μάζευες τη σκιά σου και άνθισε η Μυρσίνη και ντύθηκε ό,τι πιο δικό σου, ό,τι πιο δικό μου, ούτε δική σου, ούτε δική μου. Όλα τα άνθη της ψυχής μου για σένα.Όλα τα άνθη της ψυχής μου για σένα.Μικρέ μου Πρίγκιπα για πάντα. Σεβαστή Χρηστίδου – Λιοναράκη Παρασκευή ξημερώματα, δύο μέρες μετά που έφυγες...Της απαντησα οτι την ευχαριστω για αυτα τα πρωινα δάκρυα που καθάρισαν τωρα το βλέμμα μου και εκείνη μου ειπε 'Θέλω να βγω στην πλατεία του χωριού, στη μέση όλου του κόσμου και να θρηνώ ,σε ευχαριστώ που άκουσες το θρήνο μου με συγκίνησες κι εσύ με τη σειρά σου πολύ, σίγουρα σήμερα θα νιώθω λίγο καλύτερα ' Και είπα να βάλω το κείμενο της εδώ, σε αυτο το μπλόγκ που καποιοι του στείλαμε ευχές .Δεν είναι η πλατεία του χωριού είναι όμως και αυτη μία πλατεία για δάκρυα, τόσο ιδιωτικά δημόσια.Κeep thinking of him swimming the bay ,just keep seeing him swimming the bay

Τις πρώτες μέρες λύσσαξαν τα κανάλια. Τώρα. Σιωπή.

Eυχαριστώ τον Κωνσταντίνο.. ευχαριστώ τη Σοφία που με ταξιδεύουν αυτές τις μέρες μαζι τους στη ζωη της Σωτηρίας Μπέλλου για το θεατρικό μονόλογο που ετοιμάζει ο Κωνσταντίνος στο θέατρο Στοά και που κατι φαίνεται ότι θα κάνω με εικόνες κι εγω εκει να βόηθήσω. Χθες μου έδωσαν το έργο. Το ρουφάω με συγκίνηση. Μοιράζομαι κάποιες λέξεις από το έργο που έγραψε η Σοφια Αδαμίδου βασισμένο στο βιβλίο της για την Μπέλλου 'Πότε ντόρτια πότε εξάρες' Πριν λίγες μέρες αποχαιρετούσα τη Χαλκίδα το μέρος της Μπέλλου.Να μερικα απο τα λόγια της
……Πού να ξέρω γιατί με συμπάθησε; Και σ’ αυτό κουσούρι βρίσκεις; Δεν αξίζω να με συμπαθήσει; Αυτό θέλεις να πεις; Ξέρεις τι είναι μετά το ξύλο και τις κλωτσιές του αναθεματισμένου να βρίσκεις ένα χάδι από έναν ξένο άνθρωπο; Οι γυναίκες είναι αλλιώς. Και η πιο σκληρή γυναίκα είναι πιο τρυφερή από τον καλύτερο άντρα. Η δεσμοφύλακας μου το είπε και συμφωνώ. ……Τζιοβάνι. Αυτός με συμπάθησε, με λυπήθηκε και έτσι με άφησαν. Πως με κοίταγε. Κατ’ ευθείαν στα μάτια. Έτσι τέλειωσε το μαρτύριο της Μέρλιν. Τι νόστιμες σοκολάτες έχουν στην Ιταλία μάνα. Την άλλη φορά που θα μου φέρει θα τις δώσω σε σένα. Να πας και στα παιδιά. Μου τις δίνει ο Τζιοβάνι. Μου λέει, δεν φταίει αυτός, ούτε οι λαοί φταίνε που μας βάζουν και σκοτωνόμαστε, κι έχει δίκιο, Γι’ αυτό τον συμπαθώ. Του αρέσει η φωνή μου και πιστεύει ότι μια μέρα θα γίνω μεγάλη τραγουδίστρια. Γιατί όλα τα βλέπεις στραβά; Εχεις δίκιο όμως δεν θα τον ξαναδώ. Είναι λάθος. Δεν θα κάτσω με σταυρωμένα χέρια. Εγώ είμαι αριστερή. Θα βρω κάποιον σύνδεσμο να συνδεθώ μ’ αυτούς που αγωνίζονται. ……….Απόψε θα έρθει. Εχει τρία βράδια να φανεί. Απόψε πρέπει να έρθει. Αλλιώς θα φύγω μόνη. Αύριο όλα θ’ αλλάξουν. Πρέπει να είμαι έτοιμη. Για κάθε ενδεχόμενο. Είτε έρθει, είτε φύγω από δω μέσα, είτε με πάρουν να με ξελαρυγγιάσουν πρέπει να είμαι καλά ντυμένη. Αυτό είναι το αγαπημένο μου πουκάμισο. Και μην τολμήσουν να με ρωτήσουν γιατί ντύθηκα. Ετσι γουστάρω. Λογαριασμό θα σας δώσω; Περιμένω επισκέψεις. Ναι. Θα με πιστέψουν. Τις πρώτες μέρες λύσσαξαν τα κανάλια. Τώρα. Σιωπή. Δύο, τρεις άνθρωποι έρχονται μόνο. Δεν θα με πιστέψουν ότι ντύθηκα γι’ αυτούς. Περιμένω κάποιον. Τελείωσε. Το παιδί μου. Ναι και δεν θέλω άλλες ερωτήσεις. Δηλαδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος να με γλυτώσετε από τον καρκίνο; Μ’ ανοίξατε, τον βγάλατε, με ξανακλείσατε. Γιατί να έχω τρύπα στο λαιμό; Τη φωνή μου; Δεν σκέφτεστε τι θα είμαι χωρίς φωνή; Και εντάξει μπορεί και να μην ξανατραγουδούσα. Ηθελα να σταματήσω… κουράστηκα. Η απόφαση είναι δική μου. Αλλά εσείς θα μου πείτε πότε να σταματήσω; Και μ’ αυτό τον τρόπο; η φωτο ειναι απο το Φεστιβαλ της Χαλκίδας-η πόλη της Μπέλλου- λιγο πριν φυγω που ειχε αρχίσει να κλαίει ο ουρανος

αποστολή αναζήτησης…κάποιος που ψάχνει κάτι μυστηριώδες και μοναδικό

Jorge Pelikano, Portugal,30:Πάντα με συνάρπαζε η κινηματογράφηση της ζωής άλλων ανθρώπων.Τόσο μακριά, κι όμως τόσο κοντά, σχεδόν ξεχασμένα. Με ενδιέφεραν ιστορίες ανθρώπων που είχαν ελάχιστη σχέση με τον κόσμο μου. Όταν πέντε χρόνια πριν άρχισα να αναζητώ τους τελευταίους βοσκούς, δεν ήμουν σίγουρος τι θα έβρισκα. Ήταν μια εθελοντική αποστολή αναζήτησης… όπως κάποιος που ψάχνει κάτι μυστηριώδες και μοναδικό. Οι κάτοικοι με οδήγησαν στο Κασάις ντε Φολγκοσίνιο, μια κοιλάδα χαμένη μέσα στα βουνά στην περιοχή Σέρα ντα Εστρέλα στην Πορτογαλία. Εκεί βρήκα τους βοσκούς. Ναι… ακόμα εκεί ήταν. Όμως το σημαντικότερο ήταν πως βρήκα ιστορίες απλές, μοναδικές, αυθεντικές και σχεδόν αόρατες από το δικό μου κόσμο. Πρόκειται για μια ταινία για την ανακάλυψη απλών ιστοριών ανθρώπων που αντιστέκονται. Ήταν μια υπέροχη πενταετής πρόκληση για τις πεποιθήσεις και το προσωπικό χρέος να αποδειχτεί κάτι, ακόμα δεν ξέρω τι.Υπάρχουν ακόμη Βοσκοί http://www.ecofilms.gr/popup2005gr.asp?Year=2007&reqid=L-04 Μια απομονωμένη και ξεχασμένη κοιλάδα στο ψηλότερο βουνό της Πορτογαλίας κρύβει τους τελευταίους, πραγματικά αυθεντικούς βοσκούς της Σέρα ντα Εστρέλα.Δεν υπάρχει ηλεκτρισμός, ούτε δημόσιο δίκτυο ύδρευσης, ούτε ασφαλτοστρωμένο οδικό δίκτυο εκεί. Στις μέρες μας, οι πιο ηλικιωμένοι χάνονται και οι νεότεροι δε δείχνουν ενδιαφέρον για την απαιτητική δουλειά του βοσκού. Ο 27χρονος Ερμίνιο είναι ο νεότερος βοσκός που ζει στην κοιλάδα. Πόσο ακόμα θα απασχολείται σε αυτή τη δουλειά; Άλλωστε… υπάρχουν ακόμα βοσκοί; Οι ιστορίες της κοιλάδας αυτής απαντούν σε αυτό το ερώτημα.Με την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΒΟΣΚΟΙ; που γύριζε για 5 χρόνια, ο 30 χρονος Πορτογάλος σκηνοθέτης Χόρχε Πελικάνο κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο του Διεθνούς Δικτύου Φεστιβάλ Κινηματογράφου για το Περιβάλλον Environmental Film Festivals Network. Η ταινία παρουσιάστηκε φέτος για πρώτη φορά τον Ιούνιο 2007 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρόδου Ecofilms Η απονομή γίνεται στο Τορίνο ,Ιταλία σήμερα Τρίτη 16 Οκτωβρίου, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Cinemambiente http://www.cinemambiente.it/

Το Διεθνές Δίκτυο Environmental Film Festivals Network http://www.eeffn.it/δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρόδου Ecofilms και του Φεστιβάλ του Τορίνο και σήμερα αριθμεί πολλά Φεστιβάλ μέλη σε όλο τον κόσμο. Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρόδου Ecofilms για το 2008 θα πραγματοποιηθεί 24-29 Ιουνίου 2008 στη Ρόδο. Υποβολή ταινιών για όλα τα τμήματα του φεστιβάλ θα είναι ανοικτή ως την 1 Μαρτίου 2008.Αιτήσεις συμμετοχής στην ιστοσελίδα http://www.ecofilms.gr
Τα φεστιβάλ μέλη του Δικτύου
1. Ecofilms – Rodos International Films and Visual Arts Festival,Ελλάδα
2. Cinemambiente International Film Festival Torino,Italy
3. CineEco International Film festival Portugal
4. Sun Child Regional Environmental Festival, Yerevan, Armenia
5. International Festival Sarajevo –“Sarajevo Winter”.Sarajevo, Bosnia
6. Image de Ville, Aix-en-Provence, France,
7. Festival International du Film d'Environement, Paris, France
8. Ecocinema Israel's International Environmental Film Festival, Kfar-Saba, Israel,
9. International "Water and Film" Event Istanbul , Environmental Film Festival Washington USA
10. Festival Internacional de Cinema del Medi Ambient de Catalunya (FICMAC) ,Spain

11. Festival Internacional de Cinema e Video Ambiental (FICA) di Goiás,Βραζιλία

Η δική μας ευθύνη.Το περιβάλλον..δεν σηκώνει άλλες ζαβολιές.Τι μπορεί να κάνει το σινεμά

Blog Action Day Παγκόσμια μέρα δράσης των μπλόγκερς για το περιβάλλον και βρίσκομαι στο Τορίνο μαζί με ακτιβιστες, σκηνοθέτες, πολιτικούς εξόριστους απ το Ιράκ..οπου ένας αθεράπευτα ρομαντικός αριστερός,ο Γκαετάνο,οργανώνει εδω και 10 χρόνια το φεστιβαλ σινεμά για το περιβάλλον και μαζι μ'εμάς που φταχνουμε το φεστιβάλ στη Ρόδο http://www.ecofilms.gr/ φτιαξαμε το διεθνές δίκτυο φεστιβάλ για το περιβάλλον. To EFFNetwork http://www.eeffn.it/ Παγκόσμια έκκληση για δημοσίευση κείμενου σχετικά με το περιβάλλον, Δευτέρα 15 Οκτωβρίου, από όλα τα blogs σε όλο τον κόσμο.Οι κινήσεις των πολιτών έχουν αρχίσει πια να μην αποδέχονται την κατασταση ως εχει και να αναζητουν νεες συλλογικότητες για να ακουστει η φωνη τους και να πετυχουν αλλη ποιότητα ζωης. Τα Κινηματογραφικα Φεστιβαλ όπως της Ροδου του Τορίνο http://www.cinemambiente.it/ και αλλα μικρα και μαχητικα φεστιβαλ φιλοξενουν ανεξαρτητες ταινιες πολιτικου και κοινωνικου προβληματισμού ,τους δημιουργους αλλα και τους ακτιβιστες που αναλαμβανουν ενεργο ρόλο στίς αλλαγές σε διαφορα σημεία του πλανήτη. Το σινεμά οφείλει να είναι πιο προκλητικό στη φόρμα και στην αναζήτηση και στο περιεχόμενό του. Ο καναπές είναι για άραγμα, η τέχνη είναι για ξεσήκωμα. Θέλουμε ένα σινεμά ταραγμένο, όχι εμπορική τσιφλόφουσκα τύπου lifestyle.Δεν ξέρω γιατί πρέπει να παρεξηγούμε ή να αυτολογοκρινόμαστε μπροστά σε κάτι που έχουμε ανάγκη επειδή ίσως το lifestyle επιβάλλει ότι μπορεί να μην είναι ικανά mainstream. Υποστηρίζω ότι έχουμε ανάγκη την ποίηση και όχι τη βία, ότι έχουμε ανάγκη την ομορφιά, την άλλη αισθητική στις καθημερινές μας σχέσεις, αλλά και στην πολιτική και στην κοινωνία. Σίγουρα όμως περνάς και οφείλεις να περάσεις από την ανατροπή, από την υπέρβαση για να φτάσεις σ΄ ένα κοινωνικό πλαίσιο που δεν απαιτεί την πόζα αλλά την ουσία. Αυτό συμβαίνει με όσους αψηφούν τον στερεότυπο μικροαστισμό που οδηγεί σε ασφυκτικές συνυπάρξεις προκειμένου να μη διαταραχθεί δήθεν η κοινωνική ισορροπία και φτιάχνουν κάθε μέρα χάρτινους πύργους πάνω σε ψέματα και τους στολίζουν με κοσμικότητες από όπου απουσιάζει η ψυχή. Τα μικρα κινηματογραφικά φεστιβάλ αποτελούν πραγματικά εναλλακτικούς πυρηνες προβολης ταινιων και γινονται ετσι πυρηνες εκφρασης μαις εναλλακτικςη φωνης Όσο αδυσώπητο και «κλειστό» να είναι το τοπίο της παραδοσιακής διανομής, έχω εμπιστοσύνη ότι οι εναλλακτικοί τρόποι διανομής θα δράσουν αποφασιστικά στο να συναντηθεί η ταινία με το κοινό της. Παντού υπάρχει χώρος και για την εμπορική παράμετρο, αλλά δεν μπορεί να γίνεται αυτοσκοπός και να μην αφήνει χώρο σε τίποτα άλλο. Έχουμε ευθύνη όλοι να μην ενδώσουμε στις σειρήνες του καταναλωτισμού, γιατί απεμπολούμε τη σχέση μας με τη τέχνη και την υποχρέωση μας απέναντι στη κοινωνία: να πηγαίνουμε ως ανήσυχοι πολίτες τα πράγματα όλο και πιο μπροστά. Αυτός υπήρξε ανέκαθεν ο ρόλος της τέχνης. Ο καναπές είναι για άραγμα. Η τέχνη είναι για ξεσήκωμα. Κι εμείς οφείλουμε να είμαστε πολίτες ανήσυχοι. Να ξεσηκώνουμε τους υπόλοιπους να απαιτούν καλύτερα πράγματα από τη ζωή τους. Να μην συμβιβάζονται, να μην λουφάζουν στον καναπέ, να περπατούν έξω, στο δρόμο, στη φύση. Να μην περιορίζουν τη φαντασία ή την περιέργειά τους. Έχουμε τεράστια ευθύνη απέναντι στη συνέπεια αυτής της λειτουργίας. . Όσο δεν τολμούμε να είμαστε κοντά στην ανθρώπινή μας φύση που είναι εύθραυστη -και στα δυο φύλα εννοείται- λαίμαργη αλλά και τρυφερή, που είναι δημιουργική, που απαιτεί να βρίσκεται σε καθεστώς αποδοχής άρα και ελευθερίας, τόσο θα βουλιάζουμε στο ψέμα, στην έλλειψη χαράς, χωρίς να απολαμβάνουμε την ομορφιά που τόσο πλούσια μπορεί να χαρίσει μια σχέση ισοτιμίας και αποδοχής. Η κοινωνία δεν μας θέλει σε σχέσεις ισοτιμίας, γιατί τότε θα αρχίσουμε να αμφισβητούμε πολλά από τα πρότυπα πάνω στα οποία έχουν δομηθεί τα κέντρα εξουσίας που ρυθμίζουν τη ζωή μας άρα και τα καταναλωτικά μας πρότυπα, και το κυριότερο, την καθημερινή αισθητική και ηθική μας συμπεριφορά. Η ηθική δεν κατοικεί στην υποκρισία. Κατοικεί μόνο στην τόλμη και ας μου πει κάποιος εάν θυμόμαστε από την ιστορία τους τολμηρούς με βαθειά ηθικά ερείσματα ελευθερίας και δικαιοσύνης.
Blog Action Day , 15 th of October International blogging day for environment.Blog something you may make a difference. One issue,one day,thousand voices ! http://www.blogactionday.org/ Blogging from Torino where I am attending the jury of the International Film festival Cinemambiente http://www.cinemambiente.it/ Tommorow we award the Environmental Film Festivals Network Award http://www.eeffn.it/to coincide with this international days for bloggers trying to make a difference. Be there or be square! as we use to say in the past.Citizen mobilisation the community started not acceppting this any more The way is long but we can all achieve our goal together.

αν είναι να μιλήσει κάποιος, να μιλήσει για την αγάπη-Χαλκίδα Μερα 1η και Μερα 2η

Τα λόγια ανήκουν στον Μιχάλη Γκανά ,απο την νεα ταινια του Στελιου Χαραλαμποπουλου που ειδαμε πριν λιγο στο γεματο κινηματογραφο που φιλοξενει το Φεστιβαλ Κινηματογραφου της Χαλκίδας.Απο χτες το βραδυ ανακαλυπτουμε τη Χαλκίδα.Μια κοντινή αγνωστη.Η θάλασσα ναι η θαλασσα στη μεση της πολης,όμορφη την κοβει στη μεση κραταει τη μητρα της σε υγρασια μονιμη περιεργα ευφορη.Ηρθε και ο Παναγιωτης φαγαμε ψαρι στη παραλια την ωρα που επεφτε το φως. Μαγικα.Ξενοδοχείο Χαρά.Ωραίο όνομα σκεφτηκα όταν ερχομουν χτες βραδυ με το ΚΤΕΛ.Η ανακαίνιση έκανε όμως πρασινους τους τοίχους του.Περίεργα πράσινους.Συναντηθηκαμε με όλους αργα στο Κοκκινο Κρινο.Ηταν ο Κωστας ,ο Μητσος πόσο καιρό ειχαμε να τα πουμε ;Αληθεια δεν ηξερα οτι υπηρχε κοκκινος κρινος Φαγαμε καλα Ηπιαμε ειπαμε πολλα ως το πρωι και μετα περπατησαμε στη πολη και παλι στη θαλασσα φτασαμε τη νυχτερινη θάλασσα εκει ακουραστα φροντιζει την υγρασια της Χαλκίδας.Το φεστιβαλ ξεκιναει απο το πρωι .Γεμιζει παιδια απο τα σχολεία .Στη δικη μου προβολη ηταν δυο σχολεια αρρενων ?! Νομιζα οτι πια ειναι μικτα τα σχολεία,τελος παντων αγορια, αγουρα ,αγρια καπως ατιθασα στην πειθαρχια της σκοτεινης αιθουσας Χαλαλι τους καθησαν και ακουσαν ποιητες και συγγραφεις να μιλουν για τα κοινα και μετα ξεχυθηκαν στους δρομους φανταζομαι καποιοι θα πηγαν για καφε στη θαλασσα.Τα κορμια και τα μαχαιρια λεει παλι ο Γκανας τραγουδαει η Ελευθερια και χορευουν τα κορμια καθως περπατουν στον περιπατο της Χαλκιδας.Καντε λιγο διαλλειμμα απο το συνδικαλισμο και δες το κοριτσι που περνάει.Ναι , ναι εδω είμαστε.Δυο στιγμιοτυπα μετα τηνπροβολή της ταινίας μου.Ενας κυριος με υγρα ματια μου λεει Μας κανατε να σκεφτουμε διαφορετικα,πως να σας το πω να φιλοσοφησουμε.. Ναι Ναι συμπληρωνουν δυο ακομη ζευγαρια υγρα ματια των γυναικων που τον συνοδευουν. Η Τινα που μου λεει πως συγκινηθηκε στα λογια της Ναντια για την γιαγια της. Αυτη η σκηνη παντα μου φερνει και εμενα δακρυα Ευχαριστω Τινα. Το λεω στο Γιωργο. Η ταινια ειναι δικη του, αφιερωμενη και αυτος δεν μπορεσε να ειναι εδω ,γιατι με αλλα βασανιζεται αυτο τον καιρο."Δεν στο ελεγα" μου λεει.Το ελεγε ,το έλεγε ας ειναι καλα.Το κορμι δεν ειναι μονο αγκαλια ,Γιωργο λεει παλι ο Γκανας.Δακρυ, σε σκεφτομαι αρα υπαρχω.Ευχαριστουμε, Στελιο και Θανο για τον Γκανα.Τι ομορφος τροπος να κλεισει η μερα στη Χαλκιδα.Δεν προβληθηκε σημερα η ταινια του Βαγγελη, αυριο λενε αλλαξε ωρα, με την ταινία του Αρη γα το BBC και μια γλυκεια ταινία της Αγγελικης για τους πλανόδιους μουσικούς .Ομορφοι διαφορετικοί κόσμοι.Ο Βαγγελης που χει κανει τη ταινια "Μεταξύ Βουνων και Ποταμων" ειναι ο συντροφος της Μυρσινης,της κορης του Νικητα. Δεν ξερω εαν θα ερθει, όμως αφιερωνω σε εκεινη και σε εκεινον παλι τα λογια του Γκανα που ειναι τοσο νωπα στο κεφαλι μου και μου γεννησαν δακρυα και σε εκεινον γεννησαν δακρυα, οταν τα διαβαζε 'Να με θυμασαι,και μην ακους επανω και κατω κόσμος,είσαστε η πατριδα μας και εμεις ξενιτεμενοι' Στην πατριδα πηγε παιδια ο Νικήτας λοιπόν.Στελιο καλυτερα που δεν του εκλεψε του Γκανα το δακρυ η καμερα, οταν εκανε ζουμ, ακομη και εαν δακρυζε, εγω θα το ηθελα με ενα κατ απο το γενικο στο κοντινο. Ετσι κοφτο. αν αποφασιζες να το δειξεις.Αλλα παλι εγω ειμαι εγω και εσυ εισαι εσυ. πιο ηπιος, γλυκος ,ευγενικος και παντα σεμνος.Αχ ρε Στελιο παλι μας συγκινησες ναι Ενταξει ο Γκανας ηταν αλλα και εσυ και εσυ εκει μεσα εισαι Τι καλη η σκηνη με τον πατερα Εκει η καμερα επισασε το σπαραχτικα τρυφερο νλεμμα του Γκανα στον πατερα.Θα γινω πατερας του πατερα μου ειπε.Αχ Στελιο. Καπου εκει μεσα λεει οτι οι ταινιες και τα ποιηματα μας κανουν καλυτερους ανθρωπους.Το ξερεις αυτο το Σταυρος Ιωαννου και ολοι οι συνεργατες του που εστησαν με τοσο μερακι αυτο το κινηματογραφικο πανηγυρι εδω στη Χαλκιδα και αψηφησαν φωτιες και δυσκολιες.Και τι συγκινητικος που ειναι ο Τακης Οικονομου απο τη Νομαρχια που συμπαραστεκεται ψυχη τε και σωματι!! κυριολεκτικα Και τι ψυχη.Τακη το μπλουζακι του Φεστιβαλ θα ειναι η μονιμη στολη σου απο εδω και μπρος σε θελουμε στη παρέα μας. των τρελλοκινηματογραφιστων εισαι συντροφος! Λοιπον παλι με Γκανα αποχαιρετω με στοιχειωσε! Ο τελευταιος στιχος δεν ειναι ο εσχατος,μπορει να ειναι ο πρωτος που θα γραψει ο αναγνωστης.Ετσι ειναι και συχνα ετσι ειναι και στα μπλογκς Για αυτο δανειστηκα απο τον ποιητη τον τιτλο του ποστ.Σταυρο Τακη και ολα τα νεα παιδια του Φεστιβαλ ευχαριστουμε Βαλατε τη Χαλκιδα στον χαρτη των κινηματογραφικων φεστιβαλ.Μη μασατε το Φεστιβαλ ηρθε για να μεινει Το θελει ο κοσμος που γεμιζει τις αιθουσες.Το θελουμε εμεις.Το θελει η Θαλασσα Και αυτη δεν μπορει να τη σωπασει κανεις. Η εικονα ειναι απο την ταινια μου 'Τα Κοινα'.Γερασιμε να ζησει η σινεφιλ κορη απο 2 μηνων στο Φεστιβαλ Θα γινει και αυτη ποιητρια! Αυριο παιζεται η ταινια του Παναγιώτη CHIP and OVI και εμεις τωρα δουλευουμε στο ιντερνετ καφε CHIP για να σας τα πουμε ολα αυτα εσεις που δεν εχετε την τυχη να ακουσετε αποψε τη θάλασσα της Χαλκιδας