Τις πρώτες μέρες λύσσαξαν τα κανάλια. Τώρα. Σιωπή.

Eυχαριστώ τον Κωνσταντίνο.. ευχαριστώ τη Σοφία που με ταξιδεύουν αυτές τις μέρες μαζι τους στη ζωη της Σωτηρίας Μπέλλου για το θεατρικό μονόλογο που ετοιμάζει ο Κωνσταντίνος στο θέατρο Στοά και που κατι φαίνεται ότι θα κάνω με εικόνες κι εγω εκει να βόηθήσω. Χθες μου έδωσαν το έργο. Το ρουφάω με συγκίνηση. Μοιράζομαι κάποιες λέξεις από το έργο που έγραψε η Σοφια Αδαμίδου βασισμένο στο βιβλίο της για την Μπέλλου 'Πότε ντόρτια πότε εξάρες' Πριν λίγες μέρες αποχαιρετούσα τη Χαλκίδα το μέρος της Μπέλλου.Να μερικα απο τα λόγια της
……Πού να ξέρω γιατί με συμπάθησε; Και σ’ αυτό κουσούρι βρίσκεις; Δεν αξίζω να με συμπαθήσει; Αυτό θέλεις να πεις; Ξέρεις τι είναι μετά το ξύλο και τις κλωτσιές του αναθεματισμένου να βρίσκεις ένα χάδι από έναν ξένο άνθρωπο; Οι γυναίκες είναι αλλιώς. Και η πιο σκληρή γυναίκα είναι πιο τρυφερή από τον καλύτερο άντρα. Η δεσμοφύλακας μου το είπε και συμφωνώ. ……Τζιοβάνι. Αυτός με συμπάθησε, με λυπήθηκε και έτσι με άφησαν. Πως με κοίταγε. Κατ’ ευθείαν στα μάτια. Έτσι τέλειωσε το μαρτύριο της Μέρλιν. Τι νόστιμες σοκολάτες έχουν στην Ιταλία μάνα. Την άλλη φορά που θα μου φέρει θα τις δώσω σε σένα. Να πας και στα παιδιά. Μου τις δίνει ο Τζιοβάνι. Μου λέει, δεν φταίει αυτός, ούτε οι λαοί φταίνε που μας βάζουν και σκοτωνόμαστε, κι έχει δίκιο, Γι’ αυτό τον συμπαθώ. Του αρέσει η φωνή μου και πιστεύει ότι μια μέρα θα γίνω μεγάλη τραγουδίστρια. Γιατί όλα τα βλέπεις στραβά; Εχεις δίκιο όμως δεν θα τον ξαναδώ. Είναι λάθος. Δεν θα κάτσω με σταυρωμένα χέρια. Εγώ είμαι αριστερή. Θα βρω κάποιον σύνδεσμο να συνδεθώ μ’ αυτούς που αγωνίζονται. ……….Απόψε θα έρθει. Εχει τρία βράδια να φανεί. Απόψε πρέπει να έρθει. Αλλιώς θα φύγω μόνη. Αύριο όλα θ’ αλλάξουν. Πρέπει να είμαι έτοιμη. Για κάθε ενδεχόμενο. Είτε έρθει, είτε φύγω από δω μέσα, είτε με πάρουν να με ξελαρυγγιάσουν πρέπει να είμαι καλά ντυμένη. Αυτό είναι το αγαπημένο μου πουκάμισο. Και μην τολμήσουν να με ρωτήσουν γιατί ντύθηκα. Ετσι γουστάρω. Λογαριασμό θα σας δώσω; Περιμένω επισκέψεις. Ναι. Θα με πιστέψουν. Τις πρώτες μέρες λύσσαξαν τα κανάλια. Τώρα. Σιωπή. Δύο, τρεις άνθρωποι έρχονται μόνο. Δεν θα με πιστέψουν ότι ντύθηκα γι’ αυτούς. Περιμένω κάποιον. Τελείωσε. Το παιδί μου. Ναι και δεν θέλω άλλες ερωτήσεις. Δηλαδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος να με γλυτώσετε από τον καρκίνο; Μ’ ανοίξατε, τον βγάλατε, με ξανακλείσατε. Γιατί να έχω τρύπα στο λαιμό; Τη φωνή μου; Δεν σκέφτεστε τι θα είμαι χωρίς φωνή; Και εντάξει μπορεί και να μην ξανατραγουδούσα. Ηθελα να σταματήσω… κουράστηκα. Η απόφαση είναι δική μου. Αλλά εσείς θα μου πείτε πότε να σταματήσω; Και μ’ αυτό τον τρόπο; η φωτο ειναι απο το Φεστιβαλ της Χαλκίδας-η πόλη της Μπέλλου- λιγο πριν φυγω που ειχε αρχίσει να κλαίει ο ουρανος