Θυμάσαι που μου ειχες πει να κοιτάζω; Εκει κοιτάζω πάντα και όταν μου λείπεις και όταν είσαι εδώ.Οταν εγραφα αυτο για τις χαρακιες του ουρανού σκεπτομουν την παραλία που θα πάμε μαζυ σε λίγες μέρες να φτιαξουμε ενα κεφάλαιο της ιστορίας μας ,όπως το είδε εκείνη η μακρυνή φίλη που με αγαπησε και για αυτο αγαπησε κι εσενα.Και μετα αρχισε πάλι εκεινη η κουβεντα για τη θάλασσα.Θυμάσαι; Κρατουσες τη μικρη μπλέ κεραμική μπάλα με ολα τα αστερια όλου του κοσμου, εκεινη που σου χαρισα για να εχουμε τη ιδια μικρη μπαλα παντα μεσα στα χερια μας..Κρατουσες τη μικρη μπάλα μπροστα στα μάτια σου κι έλεγες για τον πατέρα. Για το ταξίδι του στο βυθο της θάλασσας.Και ενα μηνα μετα σου εγραφα για τον Πετρο Εκει στη δικη μας παραλία τον φανταζόμουν .Υπέροχο όμορφο,όπως εισαι εσυ.Θλιμενο,υπέροχο ,όμορφο όπως είσαι εσυ Θυμασαι; του 
έμεινε μόνο το κοχυλι με τις μελωδίες του να του θυμίζει τον ξαφνικό άνεμο που σήκωσε η θάλασσα για να αποχαιρετήσει τον πατέρα και από τότε είναι το τραγούδι το πένθιμο και ηρωικό –πάντα ήταν ηρώας στα μάτια του Πέτρου ο πατέρας-που ακούει όποτε βάζει αυτό το κοχυλι στο αυτί του.Και όταν βλέπει τις χαρακιές στον ουρανό σκέφτεται ότι μάλλον έτσι ήθελε να φύγει ο πατέρας, ήσυχα μέσα στη θάλασσα κάτω από τον ουράνιο θόλο μόνος. Αλλά κι η θάλασσα δάκρυσε όταν χάθηκε ο πατέρας και σήκωσε αέρα. Και το κοχυλι δεν μπόρεσε να μην τραγουδήσει τον χαμό του.Μου ειπες θα με πάρεις να μου πεις φιλιά και απο τότε χαμογελάω με τα φιλιά σου και τη λαλιά σου που ντυθηκε άλλο ήχο τωρα που ξημέρωσε φθινόπωρο και μαλακωνουν φαίνεται τα πραγματα. Μου είπες θα με πάρεις να μου πεις φιλιά.Φιλια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου