Πρέπει να έχουμε γερό σώμα και γερό μυαλό.Αυτά δεν μπορούν να μας τα πάρουν.

Να έχεις εμπιστοσύνη; Γίνεται κι αλλιώς; Να έχεις εμπιστοσύνη, γιατί είμαστε άνθρωποι και χρειαζόμαστε άλλους ανθρώπους. Κι αν σε προδώσουν; Θα σε προδώσουν, ίσως όχι όλοι κάποιοι, αλλά εσύ θα συνεχίσεις να έχεις εμπιστοσύνη στη χαρά στην ανθρωπιά,στη θάλασσα, στον ορίζοντα. Τώρα άντε να τα πεις αυτά στο φίλο μου, που βρήκε ότι τον πρόδωσαν οι δικοί του άνθρωποι. Πέσανε και τα τελευταία κάστρα ,οι τελευταίες μάσκες Και μόνος τώρα να ξαναβρεί το νήμα ποιον θα εμπιστευθεί Στην αρχή τα χέρια και τα πόδια σου τα δικά σου χέρια και πόδια.ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΓΕΡΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΓΕΡΟ ΜΥΑΛΟ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΡΟΥΝ Έλεγε ο παππούς μου, που ήταν αντάρτης κάθε πρωί μετά τα βασανιστήρια ,για να ξεγελάσει το πόνο. Έλεγαν μεταξύ τους οι αντάρτες για να ξεγελάσουν τον πόνο τον θυμό για να μείνουν ζωντανοί. Εμείς τώρα έχουμε να κάνουμε με άλλα βασανιστηρια.Πολύ συχνά το υπενθυμίζω αυτό στον πληγωμένο φίλο μου, όχι μόνο για να ξεγελάσω τον πόνο του αλλά και για να τον γιατρέψω όσο γίνεται με γιατροσόφια τέτοια που ξέρουν να σκαρώνουν τα λόγια.Διάβαζα σημερα το πρωί στο μπλογκ της ουτοπίας, ενα εξαιρετικό κειμενο που εχουν εκει για τις Ουτοπιες.Η αντοχη των υλικών. H περίφημη αντοχή των υλικών (είχε γράψει μια ποιητική συλλογή με αυτό το τίτλο ο δάσκαλος μου στα Θρησκευτικά ο Ματθαίος Μουντες) Λέει εκει σε ενα σχόλιο P.d.r 'Αντέχεις γιατί ονειρεύεσαι .Κι έτσι κάποτε κάτι θα υπάρξει μια ουτοπία δική σου η ένα τοπίο που θα μοιάζει με αυτήν και απο έτσι από την εξορια των νησιων θα παρέλασει στη μητρόπολη της ουτοπίας' συμπληρώνω,το δικό σου ολοδικο σου τοπίο, σχεδιασμένο με τα δικά σου ολοδικα σου μολύβια Γιώργο. Στο παρακάτω ερώτημα που μπαίνει στο ποστ,ομως και εγω δεν έχω απάντηση και με βασανίζει κι εμένα καθημερινά "Πώς συμφιλιώνεσαι με την άτεγκτη πραγματικότητα που λέει πως μια ιδανική κοινωνία δικαίου αντιστρέφεται αμέσως μόλις προσδεθεί στην καθημερινότητα;' Λέω λοιπόν,Κραυγη πονου, αλλα και χαρας στέλνουμε στη θάλασσα και αυτή ακούει και απαντάει με τα κύματα αρκει να ακουγεται καλα η κραυγη και να υμνει την χαρα της ζωης ,το φως,τον ερωτα..ξερεις εσυ.. Ολες οι ιστορίες μοιάζουν και εμείς πρεπει να φροντίζουμε την υγρασία της μνήμης... Κι εσεις Βασιλη οι ποιητές.... το ανάμεσο.. Τι είναι Θεός; Τι μη θεός και τι το ανάμεσο τους; Θυμάσαι; Εάν λοιπόν ο ποιητής απολαμβάνει το ρόλο του.. τότε η ποίηση συντελείται και η απόλαυση είναι devoir faire σε αυτή τη δημιουργική διαδικασία τα υπόλοιπα δεν είναι παρά οι γρατζουνιές της διαδρομής χρήσιμες γιατί αφήνουν ίχνη να μην ξεχνάμε από που περάσαμε...και να μην ξεχνάμε τα λογια του παππού μου που ήταν τόσο υπέρμαχος της ουτοπίας όσο κι αν προδόθηκε Πρέπει να έχουμε γερό σώμα και γερό μυαλό αυτά δεν μπορούν να μας τα πάρουν.Υ.Γ.Και στο φως και στον ουρανό να εχουμε εμπιστοσύνη.Το φως ξυπνάει ακούραστο κάθε πρωί και ειναι εκει να μας υποδεχθει και εμεις δεν θα ειμαστε εκει να χαρισουμε μια δοση ουτοπίας στον ουρανό; Θα είμαστε!