Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

dont forget to live in joy..every day

Εδω στο κατωφλι που ο παλιος δισεκτος χρονος με τις 366 μερες! αποφασισε να φυγει ας θυμομαστε να ειμαστε χαρουμενοι καθε μερα... αποχαιρετισμος στον παλιo χρονο με το..
Say Adieux farewell to the old year with.. Les Adieux 1st mvt του Beethoven Sonata Op. 81 A http://www.youtube.com/watch?v=lbxxjmD4DrQ
στιγμιοτυπα απο μια πρωινη βολτα στο Παρισι,το ξενοδοχειο Lutetia το λογοτεχνικο καφε Deux Magots και το βιβλιοπωλειο L'ecume des Pages..Eυχες πολλες

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Dear Heart, Why Will You Use Me So?

γραμμα απο το Δουβλινο με το ποιημα του James Joyce
Στους δρομους του Δουβλινου συνανταμε τη μορφη του εδω κι εκει
Dear heart, why will you use me so?
Dear eyes that gently me upbraid,
Still are you beautiful -- - but O,
How is your beauty raimented!
Through the clear mirror of your eyes,
Through the soft sigh of kiss to kiss,
Desolate winds assail with cries
The shadowy garden where love is.
And soon shall love dissolved be
When over us the wild winds blow -- -
But you, dear love, too dear to me,
Alas! why will you use me so?

The twilight turns from amethyst To deep and deeper blue, The lamp fills with a pale green glow The trees of the avenue. James Joyce

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

ανέτει­λε τω κόσμω το φως το της γνώσεως..Είθε!

Η Γέννησις σου Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτει­λε τω κόσμω το φως το της γνώσεως, εν αυ­τή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό α­στέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν τον Ήλιον της δικαιοσύνης, και σε γινώσκειν εξ ύψους Ανατολήν. Κύριε δόξα σοι.Απολυτίκιον Ήχος δ' εκ γ'
«Χριστός γεννάται, δοξάσατε. Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε. Χριστός επί γής, υψώθητε, Άσατε τώ Κυρίω πάσα η γή, καί εν ευφροσύνη, ανυμνήσατε λαοί, ότι δεδόξασται».
Ρεύσαντα εκ παραβάσεως, Θεού τόν κατ' εικόνα γενόμενον, όλον τής φθοράς υπάρξαντα, κρείττονος επταικότα θείας ζωής, αύθις αναπλάττει, ο σοφός Δημιουργός, ότι δεδόξασται.
Ιδών ο Κτίστης ολλύμενον, τόν άνθρωπον χερσίν, όν εποίησε, κλίνας ουρανούς κατέρχεται, τούτον δέ εκ Παρθένου θείας Αγνής, όλον ουσιούται, αληθεία σαρκωθείς, ότι δεδόξασται.
Σοφία λόγος καί δύναμις, Υιός ών τού Πατρός, καί απαύγασμα, Χριστός ο Θεός, δυνάμεις λαθών, όσας υπερκοσμίους, όσας εν γή, καί ενανθρωπήσας, ανεκτήσατο ημάς, ότι δεδόξασται.
Είτα γεγονωτέρα τή φωνή
Η γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τώ κόσμω, τό φώς τό τής γνώσεως, εν αυτή γάρ οι τοίς άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο, σέ προσκυνείν, τόν Ήλιον τής δικαιοσύνης, καί σέ γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν, Κύριε δόξα σοι.
Καί τό Κοντάκιον Ήχος γ'
Η Παρθένος σήμερον, τόν υπερούσιον τίκτει, καί η γή τό Σπήλαιον, τώ απροσίτω προσάγει. Άγγελοι μετά Ποιμένων δοξολογούσι. Μάγοι δέ μετά αστέρος οδοιπορούσι. δι' ημάς γάρ εγεννήθη, Παιδίον νέον, ο πρό αιώνων Θεός.
τραβηξα τη φωτο πετωντας πανω απ τα συννεφα χθες καθως ερχομασταν απο Ροδο

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

ασε τα χαδια να πουν τις λεξεις

ότι μοιραζεσαι είναι πιο ομορφο πιο ευεργετικο πιο ουσιαστικο
Να μοιραζομαστε
Ολο και πιο πολλα
Αλλιως τι νοημα εχει?
Μου αρεσει να με αγκαλιαζεις να εισαι τρυφερος διοτι τοτε τα ματια σου εχουν άλλη λαμψη
Και την χανουν ματαια όταν γκρινιαζεις……..
Μεσα από την αγκαλια
Μεσα στην αγκαλια ανθιζουν όλα
Η δημιουργια τα χαδια
Η σκεψη γινεται πιο ευφορη
Δεν ξερω ποτε θα υπαρξει πολυς χρονος
Ο χρονος δεν είναι ποτε αρκετος
Ο χρονος είναι κάθε στιγμη σαν τους κτυπους της καρδιας εκει υπαρχει εκει αναπνεει κάθε στιγμη
Αν σταματησει σταματαει και η καρδια σταματαει και η ζωη
Μην αναβαλλεις σε παρακαλω
Δεν εχει νοημα
Παλι με κανεις και κλαιω γαμωτο
Φτιαξε λεξεις
Και κυριως ασε τα χαδια
Εκει υπαρχεις κυριολεκτικα
Με μια δυναμη
Που δεν περιγραφεται
Δυναμη ουσιας και ζωης
Αυτό δεν ειναι λιγο δεν είναι ελαχιστο
Μην το υποτιμας σε παρακαλω
Μην με κανεις και κλαιω άλλο
Γιατι δηλαδη να πενθουμε
Κατι που μπορει να βιωθει
Ουσιαστικα ζωικα όπως θες πες το
Είναι που δεν εχεις δει τα παιδικα σου ματια
Όταν αγκαλιαζεις
Καμμια λεξη δεν μπορει να κυριολεκτησει την ομορφια τους
Μονο τοτε εισαι εσυ που μπορει καποιος να αγαπησει
από το πιο βαθυ κομματι της υπαρξης του
Μονο τοτε
Μην απομακρυνεσαι δεν οφελει

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Ευτυχία πολύ κοντά στα δάκρυα

Η θαλασσα αγριεψε αυτές τις μερες και εριξε στην αμμο κατι προχειρες κατασκευες των προχειρα σκεπτομενων Ελληνων που κυνηγουμε κι εμεις σαν ολους τους Δυτικους και προσφατα και πολλους Ανατολικους την προσκαιρη λυση.
Το ‘χουν πει τα τραγουδια, τα παλατια στην αμμο είναι ωραια τροφη για τον βορειά, τα κανει συντριμια κομματια. Απο το παραθυρο μου βλεπω τα συντριμια, αλλα βλεπω και μια απεραντη θαλασσα και μυριζω τη χειμωνιατικη αυρα της και μου ερχεται παλι στο μυαλο εκεινος ο στιχος που ειχα διαβασει για το Αιγαιο. Ευτυχια, ευτυχια πολύ κοντα στα δακρυα. Αναπνεεις καλα η καρδια δεν είναι βαρεια, εισαι ευτυχισμενος που ζεις.
Εχει περασει καιρος νοσταλγω κάθε φορα που ερχομαι ότι πιο τρελλο και ευτυχισμενο ζησαμε μαζι στο συντομο χρονικο διαστημα που κρατουν τελικα αυτές οι τρελλες ευτυχιες που γεματες τρελα μας γεμιζουν τα πνευμονια οξυγονο και βλεπουμε σε κάθε τοπιο απεραντο ορίζοντα.
Εσυ το λεγες αυτό όταν φταναμε σε εκεινο τον λοφο, ότι το νησι είναι ένα υπεροχο μερος και ποσο ηλιθιοι ειμαστε που δεν ζουμε ολοκληρα κάθε στιγμη του. Και απλωνες τα χερια σου να αγκαλιασεις οσο από τον οριζοντα μπορουσες να αγκαλιασεις.
Περα από αναμετρησεις ότι χωραει στην αγκαλια μας είναι ο οριζοντας που πρεπει στον καθενα. Και εσυ εχεις μεγαλη αγκαλια και το πιο θλιμενο βλεμμα που εχω συναντησει. Ισως γιατι ξερεις τι χωραει μεσα στα χερια σου και που και που κατι σου ξεφευγει.
Σε ολους κατι μας ξεφευγει μικρε ηρωα του παραμυθιου.. σε ολους. Oμως αυτές τις μερες που γιορτασες κι εσυ όπως κι ολος ο κοσμος, έναν ακομη χρονο που εφυγε για να τον διαδεχτει ο άλλος.. εσυ ειμαι σιγουρη ότι θα καταφερεις να συλλεξεις παλι με συγκινητικη προσοχη ότι μισεψε η αγκαλια σου μεσα στα χρονια. Ξερεις να το κανεις οσο κανεις και όταν θα ερθει η ωρα… oσα χρονια και να περασουν… θα εισαι εκει Κι εγω θα σου ψυθιριζω παντα τα λογια του... που πιστεψε σε ολες στις ουτοπιες του καιρου του και παλεψε για αυτές ακομη και από τις πιο αγριες εξοριες. Και παλι αυτά τα λογια εχω να σου χαρισω σε αυτό το μεταιχμιο του χρονου. Είναι λογια ενός ρομαντικου αγωνιστη όπως εισαι κι εσυ. Κι εκεινη τη μερα που στο ειχα πρωτοπει το πιασε εκεινη και δακρυσε νομιζω ηταν από ευτυχια και καμαρι. ναι ωραια ειναι να 'σαι κοντα στους πιτσιρικαδες..οπως λες
οι δυο φωτο ειναι απο το μπαλκονι μου στη Ροδο και η πανω αφιερωνεται στη Τιτσα που τοσο την αγαπησε

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Πενθος..για τα αγριως πιθανα

Δεν ξερω εάν είναι οι νεκροι σωζουν τους ζωντανους Μακαρι όμως η απουσια τους να διδασκει
Να διδασκει εστω και εκ των υστερων ενα ηθος που φαινεται να απουσιαζει ολο και περισσοτερο από τα πραγματα .
Στο βωμο του ενός η τους αλλου κερδους υλικου ηθικου υπαρξιακου εμεις οι ανθρωποι θυσιαζουμε τις διπλανες μας ευαισθητες ψυχες.
Εκμεταλλευομαστε τις αδυναμιες τους ,την αναγκη τους για συντροφια ,τη αφορητη μοναξια των ημερων. Πληθαινουν οι τυμβωρυχοι που λεηλατουν ασυνειδητα τα πραγματα που αυτή η ευαισθησια εμπιστευεται σε οποιον σκυβει για λιγο και παρηγορει τη μοναξια.
Με στεναχωρησε πολύ που με τον θανατο της Μαργαριτας Καραπανου συνεπεσαν δυο εκδοσεις με υλικο πολύ προσωπικο,αλληλογραφιας,ημερολογιων το οποιο αλλοι εξεδωσαν.
Με στεναχωρει πολύ που στα δελτια τυπου της αναγγελιας του θανατου κυριαρχουν αυτές οι εκδοσεις εναντι των αλλων πολύ σημαντικων βιβλιων που η ιδια εγραψε σε νεοτερη ηλικια και όταν ηλεγχε τον εαυτο της, την εκφραση της όταν ελαμπε το ταλεντο της.
Μοιραια αντιμετωπιζω τουλαχιστον με καχυποψια, το γεγονος ότι λιγο πριν τον θανατο της γινεται κατι το οποιο θα μπορουσε να μην θεωρηθει θεμυτο.Βρισκω μια βεβηλη ενεργεια σε ότι μπορει να χαρακτηριστει καπηλεια. Το βρισκω βαρβαρο απεναντι στην ανθρωπινη υποσταση.
Αυριο Παρασκευη κηδευεται η Μαργαριτα Καραπανου .
Ειθε οι νεκροι να διδαξουν κατι τους ζωντανους που εμειναν πισω, τουλαχιστον να αναρωτηθουν για το τι εκαναν πως το εκαναν ποτε το εκαναν. Να αναρωτηθουν εστω αν υπαρχει οριο στο προσωπικο οφελος όταν απλα χειριζεσαι την μοναξια και τη δοκιμασμενη υγεια ενός ανθρωπου.Στη σκακιερα την μια παιζουμε από τη μια και την άλλη από την άλλη. Δεν εχουμε εξασφαλισει καμμια μονιμη θεση στην πλευρα του επιθετικου. Οι ρολοι αλλαζουν και αλλαζουν βιαια ας το αναρωτηθουν αυτοι που σταθηκαν διπλα της με ιδιοτελεια. Ισως από εδώ και μπρος να ‘υπνοβατουν’ ανησυχοι στον υπνο τους και εκει που νομιζουν ότι θα λενε ΝΑΙ η ζωη,εκείνη θα τους απανταει ΟΧΙ, γιατι καποια στιγμη η ζωη οσο ‘αγριως απιθανη’ κι αν είναι ξερει να ανταμοιβει η τουλαχιστον ετσι θελω να πιστευω.Οι λυκοι παραμονευουν να ειστε σιγουροι.. Κασσανδρες..
Ορισμενα απο τα βιβλια που εγραψε η Μαργαριτα Καραπανου ειναι
Η Κασσάνδρα και ο Λύκος 1976 «Ο υπνοβάτης» (1985) ,Rien ne va plus» (1991) «Ναι» (1999), «Lee και Lou» (2003), «Μαμά» (2004)
αρκετα με τον παραπολιτισμο και τον voyeurism ας βαλουμε ενα τελος...
και θελω να τελειωσω με μια προταση που σκεφτηκα χτες με τη βροχη..οτι ισως αξιζει να μην ξεχναμε.... η ευτυχια μας επισκεπτεται απροσμενα σαν την πρωτη καταιγιδα του φθινοπωρου που δινει πνοη στο χωμα ..αν δεν την υποδεχτεις ξυπολητος φευγει... οσο αναπαντεχα ηρθε... σαν τη καταιγιδα κοπάζει η ευτυχία...οπως κοπάζει και η ζωή αναπάντεχα