Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

απολυτα αντιαισθητικη επιθεση ..και αρα ανευ ηθικης

Απορία...μετα απο μεταναστευση μιας εβδομάδας σε αλλη χωρα...... με περιμενε ανωμαλη προσγειωση ...
Ποιός σκηνοθετει τα σποτ των κομματων??..αισθητικη και ιδεολογικη απογοητευση...μετα εκπληξεως και παλι και παλι ..Σε ποιόν απευθύνονται;;
Υποτιθεται οτι υποτιμαται η οποιαδηποτε αντιδραση του 'αγαπημένου' λαού λογω και της γενικευμενης απολιτικοποίησης ..αλλα ολη αυτη η απολυτα αντιαισθητικη επιθεση στη νοημοσυνη υμων ...γιατι γινεται; με ποιό σκοπο; και γιατι επενδυονται χρηματα σε δημιουργικους εγκεφαλους που παραγουν τοσο ευτελες προιον προπαγανδας;; ..
Οσο γραφω το ηχητικο υποβαθρο ειναι η επισης απολυτα υποτιμητικη ηχορρυπανση των πολιτικων στην αρένα των τηλεοπτικων συζητησεων

Μη με διακοπτετε! μη με βριζετε! μη με υποτιματε!...να απαντησω να απαντησω κυριε δημοσιογραφε...εκλιπαρω να απαντησω
Αχ συγνωμη να κανω λιγο χιουμορ προφασιζεται ο τελεταρχης δημοσιογραφος, πρεπει να περασουμε σε διαφημιστικο διαλλειμμα.....ΧΑ ΧΑ γελασαμε!!!
Θα τελειωσω θα τελειωσω υπερθεματιζει επιμονος ομιλητης ..
Τι λετε καλε ;μετα τη διαφημιση!!

Να μην σχολιαζω τη μουσικη υποκρουση των πολιτικων διαφημισεων η οποια αναγγελει κατι σαν τη δευτερα παρουσια
Απολυτα αντιαισθητικη επιθεση σοκαριστικη ..και αρα ανευ ηθικης
Καθως καθε αισθητικη σταση ειναι ταυτοχρονα και ηθικη σταση κι εδω απο την επικοινωνια των κομματων απουσιαζει..

Για να μην μιλησουμε για τα φυλλαδια των υποψηφιων..το απαραδεκτο κοστος παραγωγης τους και η σπαταλη χαρτιου...για τετοιο μετριο αποτελεσμα..Ποιος τα σκαρφιζεται και τα σχεδιαζει κι αυτα και σε ποιους απευθυνονται; Εκτος απο το ανεκδιηγητο περιεχομενο και τις απανωτες ποζες με τους αρχηγους των κομματων!! θαρρεις και αυτες εξασφαλιζουν αξιοπιστια γιατι ειναι αισθητικα τοσο απαραδεκτα;;

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Indie Filmmakers: China’s New Guerrillas

Zhao Dayong, an independent filmmaker whose latest documentary is “Ghost Town.”
By Kirk Semple Published: September 25, 2009
BEIJING
OVER the course of six years Zhao Dayong, an independent filmmaker from Guangzhou, China, spent many months living among the residents of Zhiziluo, an impoverished and forgotten village in the rugged mountains near the Myanmar border, and filming their lives.
Using his own money and simple digital filmmaking equipment he made Zhao Dayong, an independent filmmaker whose latest documentary is “Ghost Town.” a quiet, hypnotizing, three-hour documentary that provides an extraordinary and intimate portrait of Chinese life.
Like independent filmmakers everywhere, Mr. Zhao worked with no guarantee of an audience, or even a place to show his work.
By his estimates only a few thousand people have seen “Ghost Town” in China since he finished it last year. Several hundred more are scheduled to see it Sunday afternoon when the film has its international premiere at the New York Film Festival.
But what makes Mr. Zhao’s commitment particularly noteworthy is that his project was apparently illegal.
The Chinese government has decreed that all films must be approved by government censors before being distributed and screened, including in overseas film festivals.
Mr. Zhao, 39, said getting the approval of the censors was never a consideration. “It’s like asking to be raped,” he said this month in an interview here. “The government certainly has its own agenda. They want us to stop. But at the same time we know we’re doing something meaningful.”
This mixture of defiance and principle defines China’s nascent yet highly dynamic crop of independent filmmakers who pursue their art in apparent violation of the law.
For decades the Chinese government had nearly full control over all aspects of the film industry, from celluloid filmmaking technology to financing to distribution and screening. An underground filmmaking subculture emerged in China in the late 1980s, but it began to flourish only about a decade ago with the advent of inexpensive digital cameras and postproduction computer programs that helped put filmmaking further out of reach of the government authorities.
Many of this latest generation of Chinese filmmakers have no formal film training and shoot on minimal budgets, often with small crews, or alone. Ying Liang, whose films have won numerous prizes on the international circuit, shot his widely celebrated debut film, “Taking Father Home,” using a borrowed camera. Relatives and friends were his cast and crew.
Unlike in previous generations, the stars of this generation are not only Beijing Film Academy graduates,” said Karin Chien, a film producer in New York and president of dGenerate Films, a company she founded last year to distribute this new crop of independent Chinese films outside China. “They’re journalists, they work at television stations, they’re painters, they’re people who just picked up a camera and made a film for $1,000.”
Output is still small. Several leading filmmakers put the annual production of unsanctioned, independent films at fewer than 200. But this work has provided unusual ground-level views of China that possess an unvarnished authenticity often missing from mainstream, government-sanctioned films.
“There’s been an extraordinary explosion of young filmmakers — quite a few of them are quite talented — who are dedicated to record and tell the real story of what’s going on in China,” said Richard Peña, program director for the Film Society of Lincoln Center, which produces the New York Film Festival. “That story is really more fascinating than the story that the regime wanted to be told.”
These achievements have come at a price.
About 20 filmmakers have been banned from making films for two to five years, according to Zhang Xianmin, an independent film producer and a professor at the Beijing Film Academy. Others have received intimidating phone calls, had tapes confiscated or been detained and interrogated.
But according to several filmmakers and film scholars both here and abroad, the government recently appears to have adopted a somewhat hands-off, though highly watchful, posture toward this film vanguard, leaving it to operate in an undefined gray area.
It seems that as long as certain incendiary topics are not broached — among them the Tiananmen Square massacre, Tibet, the Cultural Revolution, the outlawed religious group Falun Gong — then independent filmmakers are allowed to work.
Yet no one is absolutely sure where the boundaries are, or whether the government will start to clamp down more fiercely.
“You don’t know where that limit is,” said Zhang Yaxuan, a critic and documentary filmmaker who is organizing an independent film archive for the Iberia Center for Contemporary Art in Beijing. “You have to try to touch it. In the process of trying, you know.”
Huang Wenhai, a documentary filmmaker in Beijing, said that the process of filmmaking here “is the process of conquering your fear.”
Despite this pressure and uncertainty, there are now at least four major independent film festivals around the country and at least two theaters, both small, dedicated to showing Chinese independent films.
Meanwhile Chinese audiences largely remain out of reach. With cinemas and television off limits to their unsanctioned films, independent moviemakers are mostly restricted to screenings in front of small audiences in art galleries, bars, universities and homes.
As a result the most accomplished filmmakers have found their largest audiences overseas, especially at international film festivals.
“I feel very frustrated,” Mr. Zhao said. “I’m a Chinese filmmaker, and of course my audience should be the Chinese people, especially since my films are about ordinary working Chinese people.” He added, “That would be more valuable than winning an international film festival.”
Mr. Zhao began his career in the fine arts. He studied oil painting at an art academy before dropping out and working as a professional artist and advertising director in Beijing and Guangzhou. He eventually founded his own advertising firm as well as a journal for contemporary arts, and he opened a gallery in Shanghai.
His first documentary was “Street Life,” a portrait of recyclers on the streets of Shanghai, which had its premiere at the Viennale in Austria in 2006. “Ghost Town,” his second film, is a series of vignettes and scenes that explore the economic struggles, religious beliefs and relationships of the residents of Zhiziluo, which had once been a local county seat for the Communist Party but was largely abandoned by the government.
Mr. Peña said he had heard about the film for some time but finally viewed it in the 11th hour of the festival’s film-selection process. “It’s one of those films that, when we saw it, there was little question in our minds that it should be included,” he said. “Ghost Town” is the first documentary from China’s new generation of digital independent filmmakers to be included in the New York festival.
Mr. Zhao, who continues to support himself by shooting television advertisements, said he had no illusions that his films would ever make him much money.
For me, making films is a way of life, not the means to it,” he said. “And I really enjoy this life.”
Zhang Jing contributed research.

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

Le Bain et le Mirroir

one day at the amazing Parisian Museum of Clunny of Moye n Age. In fact the last day of the Bath and Mirror exhibition A huge crowd including myself tried to experience this last day However the classic 6 fold masterpiece The Woman and the Unicorn on the 5 or 6 human senses as perceived by the artist and praised by Rilke and so many is indeed a revelation "

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Ενα γλυκο βραδυ στο Λαυριο με μουσικη του Ξαρχακου απο ταινιες

Υπεροχη νοσταλγικη ορχηστρικη μουσικη απο την πολυ καλη εποχη της εντεχνης Ελληνικης μοσυικης απο ταινιες με την Ορχηστρα του Ξαρχακου και τον ιδιο στη διευθυνση με παθος και νοσταλγια
Παρουσιασε με πολυ συγκινηση ο Αλεξης Κωτσαλας
Η συναυλια δοθηκε στο πλαισιο της εναρξης του Φεστιβαλ Μεσογειακου Ντοκυμαντερ του Λαυριου


Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

μια αγκαλια για την Ιριδα

Η εγω ειμαι απολυτη χαζοαδελφη η χαζοθεια η πως να το πω η το αδελφακι μου ειναι πραγματι ομορφος πατερας και εχει ομορφη οικογενεια!! Η Ιρις παντως οταν δεν κοιμαται κι ονειρευεται φαινεται να διασκεδαζει τις αγκαλιες και ποιος δηλαδη δεν τις διασκεδαζει!!

περισσοτερες φωτο στο
http://www.flickr.com/photos/aisling/

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Σοφια...πιστις, ελπις, αγαπη, τα τρια ταυτα· μειζων δε τουτων η αγαπη Faith, hope, love abide, these three; but the greatest of these is love.

Γνωρισα της Ελζμπιετα Τοβαρνικα στην Κρακοβια οταν ειμασταν εκει με τον Πραισνερ για την ηχογραφηση της μουσικης της ταινιας μου Κουαρετο σε 4 κινησεις http://www.luciarikaki.gr/ff_QUARTET%20IN%204%20MOVEMENTS.htm
Καναμε προβες στα λογια του Παλαμα που ακουγονται στη δικη μου ταινια αλλα εγω
Ακομη ακουγα στα αυτια μου την αποδοση της της επιστολης προς Κορινθιους την οποια δημοσιευω σημερα λογω της επικαιρης γιορτης της Σοφιας Πιστης Ελπίδας
music: Z.Preisner( from the film "Bleu" του Κισλόφσκι.)


ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
Α΄επιστολη Παύλου προς Κορινθίους ( 13 κεφ.)
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι.και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι,αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.

Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί,ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία.πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. είτε γλώσσαι παύσονται. είτε γνώσις καταργηθήσεται.

εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται.ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην.ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. βλέπομεν γαρ άρτι δι΄εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην.

νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα.μείζων δε τούτων η αγάπη.

Αποστόλου Παύλου Α' Κορινθίους Επιστολή ιγ΄
Hymn to Love
If I speak in the tongues of men and of angels, but have not love,
I am a noisy gong or a clanging cymbal.
And if I have prophetic powers, and understand all mysteries and all knowledge,
and if I have all faith, so as to remove mountains,
but have not love, I am nothing.
If I give away all I have, and if I deliver my body to be burned,
but have not love, I gain nothing.
Love is patient and kind; love is not jealous or boastful;
it is not arrogant or rude.
Love does not insist on its own way;
it is not irritable or resentful;
it does not rejoice at wrong, but rejoices in the right.
Love bears all things, believes all things, hopes all things, endures all things.
Love never ends; as for prophecies, they will pass away; as for tongues, they will cease; as for knowledge, it will pass away.
For our knowledge is imperfect and our prophecy is imperfect; but when the perfect comes, the imperfect will pass away.
When I was a child, I spoke like a child, I thought like a child, I reasoned like a child;
when I became a man, I gave up childish ways. For now we see in a mirror dimly, but then face to face.
Now I know in part; then I shall understand fully, even as I have been fully understood.
So faith, hope, love abide, these three; but the greatest of these is love.
Chapter Thirteen of St. Paul's First Letter to the Corinthians



Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

ζω αξιοπρεπως αναμεσα μας

μια διαδρομη η ομολογια
μια αλλη η συγκατοικηση μαζι της
μια αλλη η αλλη ανατολη
ολα τα φερουμε απο την κορφη ως τα νυχια
αλλοτε περηφανα κι αλλοτε βαρεια
αλλα τα φερουμε αλλοτε ως κοσμημα και αλλοτε ως τραυμα
να γραφεις κι ας ειναι και τους τοιχους
που δεν μπορει κανεις να αποφυγει γιατι ειναι σα μεγαλα χαρτια και στεκονται εκει αιωνια
καποτε πριν 2 χρονια εκεινο το πρωι εγραψα κατι που ηθελα να πω σε καποιον σε μια αλανα με μεγαλα γραμματα και λευκο σπρευ Δεν με συνελαβαν οποτε ζω αξιοπρεπως αναμεσα μας..φιλια φ. απο την ακρη ερχεται φως που και που το ξερεις καλα....

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Μια σταγόνα φεγγαρίσια ενα απο τα παραμυθια μου...καμβας για ενα καλοκαιρινό ταξίδι στα ΝΕΑ

Το παραμυθι της σταγονας...ειναι απο το βιβλιο μου Παραμυθια της αγαπης και της ελπίδας http://loveandhopetales.blogspot.com/Μου ζήτησαν να γραψω ενα κειμενο για το καλοκαιρι στα ΝΕΑ το κειμενο βασιστηκε σε ενα απο τα καλοκαιρινα παραμυθια του βιβλιου που εχει ττιλο Μια σταγόνα φεγγαρίσια που ειχα γραψει και ειναι αφιερωμενο...στο αγόρι της συνομιλιας και στην ουτοπία
Συνομιλίες με τη Σελήνη
στις ελληνικές παραλίες
Της Λουκίας Ρικάκη
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4534964
Θιασώτρια του Διαδικτύου και της τεχνολογίας, σκηνοθέτρια, συγγραφέας και διευθύντρια δύο φεστιβάλ, η Λουκία Ρικάκη δεν ξεχνά τα φεγγάρια και τολμάει να συνομιλεί μαζί τους σε 11 παραλίες της Ελλάδας
Είχα ξαπλώσει στη μοναδική παραλία με το κωδικό όνομα Μαύρος Κάβος κοντά στον Άγιο Παύλοστη Νότια Ρόδο. Χάζευα τους αμμολόφους και σκεφτόμουν αυτά που είχα αφήσει πίσω στην πολιτεία. «Πόσες μέρες περπάτησες; Πόσες μέρες περπάτησες, πόσες ώρες, πόσα χρόνια για να βρεθείς σε μια συνάντηση; Θυμάσαι τι χρώμα είχες στο μυαλό σου και ποια κλωστή ύφαινε τον δρόμο σου προς τα εκεί;». Λίγες μέρες πριν κι ενώ ήμουν σε μια άλλη εντυπωσιακή και τεράστια παραλία του νησιού, στο Γενάδι, μου φάνηκε ότι είδα ή μάλλον ονειρεύτηκα γιατί ο καυτός ήλιος έκαιγε το βλέμμα, το έπαιρνε και το ταξίδευε σε χρυσαφένια όνειρα. Είδα, μου φάνηκε, τα δυο φτερά ενός αγγέλου πάνω στα βότσαλα μιας παραλίας... Το βράδυ με τον αδελφό μου κι έναν φίλο του αποκοιμηθήκαμε με αυτή την εικόνα, κάτω από τα άστρα στην ταράτσα στο χάνι δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Παύλου. Λίγες μέρες μετά, βρεθήκαμε σε μια άλλη παραλία κοντά στο χωριό Κουμαίικα, στη Μανδιλάδα στη Σάμο. Είχαμε επισκεφθεί με τον αδελφό μου τη σπηλιά του Πυθαγόρα αλλά και το μοναστήρι της Ευαγγελίστριας στο βουνό Κέρκης. Το βράδυ ξαπλώσαμε στην παραλία. Είχε ένα στρογγυλό, ολοστρόγγυλο φεγγάρι. Ξύπνησα διψασμένη... Μπορεί μια σταγόνα να σβήσει τη δίψα και αν ναι, τότε γιατί πίνουμε τόσο νερό και δεν ξεδιψάμε; Δεν βρήκα νερό εκεί κοντά και άρχισα να κοιτάζω το φεγγάρι, όπως είχα κοιτάξει εκείνο το πρωί τον ήλιο στη Ρόδο και πάλι με έριξε σε ένα όνειρο, ή μάλλον ξύπνια ήμουν, γιατί θυμάμαι όλες εκείνες τις σκέψεις σαν ζωντανές. Τις μέρες που το φεγγάρι γεμίζει κατεβαίνω στη θάλασσα, εκεί που εκείνο καθρεφτίζεται στο νερό. Μου άρεσε να το κάνω αυτό από μικρή όταν πηγαίναμε στην Άνδρο στο Βιτάλι... τότε ακόμη ο χωματόδρομος απέκλειε τις πολυπληθείς επισκέψεις. Όταν το φεγγάρι καθρεφτίζεται στη θάλασσα φτιάχνει ένα μεγάλο φωτεινό μονοπάτι. Πάνω του μπορείς να περπατήσεις χωρίς να χαθείς, γιατί το φεγγάρι πάντα σε βλέπει με το φως του και οδηγεί τον δρόμο σου. Αυτό το μονοπάτι που καθρεφτίζεται στην επιφάνεια της θάλασσας πολλοί το ονόμασαν μονοπάτι της αγάπης, είτε γιατί αγαπήθηκαν με το φως και τις αντανακλάσεις του, είτε γιατί νόμισαν ότι αγαπήθηκαν...
«Με το φεγγάρι μιλήσαμε από χτες που το είδα να γεμίζει», είπα στον αδελφό μου που είχε αποκοιμηθεί δίπλα μου και τώρα είχε ξυπνήσει και χάζευε κι αυτός το φεγγάρι. Είπαμε κάτι λόγια όμορφα, και εγώ του υποσχέθηκα στο φεγγάρι σήμερα το βράδυ με τη γύμνια των αγγέλων, να διανύσω το φωτεινό μονοπάτι της αγάπης... Σε ένα άλλο νησί, στην Αμοργό, σκέφτηκα λοιπόν ότι ζούσε ένα αγόρι που κι αυτό μιλούσε με το φεγγάρι κάθε φορά που κατέβαινε στην Αιγιάλη ή όταν το ΄βλεπε από το Μοναστήρι. Το φεγγάρι τότε σκέφτηκε ότι εμείς οι δύο μοιάζουμε σαν δυο σταγόνες νερό, γιατί να μη μας βοηθήσει να μιλήσουμε μαζί. Το αγόρι δεν ήξερε ότι υπήρχε κι άλλος άνθρωπος τόσο μακριά που του άρεσαν τα φεγγαρολόγια. «Για να υπάρχει τέτοιο κορίτσι θα είναι αγγελικό», σκέφτηκε και ρούφηξε με απόλαυση ένα ποτήρι γλυκό κρασί από αυτό έπιναν οι μεγάλοι άντρες όταν είχαν πολλά κέφια ή όταν είχαν πολλές στεναχώριες. «Στην υγειά της αγγελικής εκείνης ύπαρξης», είπε, «που βρίσκεται τόσο μακριά». «Στην υγειά του αγοριού», ευχήθηκα κι εγώ, γιατί τώρα μπορούσα να ακούω ό,τι έλεγε το αγόρι μέσα από το φως του φεγγαριού. Για να ξεδιψάσω ήπια τη θάλασσα από τον Μπάλο λίγο πιο κάτω στην ίδια πλευρά της Σάμου. Ήπια την υγειά του αγοριού και προσπάθησα να γράψω λέξεις πάνω στο φωτεινό μονοπάτι του φεγγαριού, εκεί στο δέρμα της θάλασσας που χρύσιζε. Άλλες έμειναν και άλλες βούλιαξαν... «Σαν τα κύματα που πάνε και έρχονται το ένα πάνω στο άλλο, αγκάλιασε τις λέξεις που αφήνω πάνω τους και εμπιστεύσου τη συντροφιά τους», είπα στο αγόρι. «Σε λίγο θα κολυμπήσω στο μονοπάτι της αγάπης...», του ξαναείπα και ζήτησα από το φεγγάρι να ρωτήσει το αγόρι εάν είχε να μου στείλει καμιά ευχή... «Να βγει αγνή και ποθητή από το νερό», είπε το αγόρι και παρακάλεσε το φεγγάρι να μου το στείλει μαζί με ένα φιλί. «Θα γίνει αυτό που ευχήθηκες», του είπα, «πόσο κοντά όμως βρίσκεται ο πόθος στην αγνότητα», αναρωτήθηκα αλλά δεν ξέρω γιατί το ρώτησα αυτό και δεν ξέρω εάν περίμενα να πάρω απάντηση, αλλά το ρώτησα και παρακάλεσα κι εγώ το φεγγάρι να στείλει στο αγόρι εκεί μακριά ένα φιλί υγρό θαλασσινό με φεγγαρίσια γεύση. Ξέρει το φεγγάρι από αυτά, γιατί και άλλες φορές έχει κάνει τον αγγελιαφόρο και ξέρει ότι τα φιλιά αυτά τού παίρνουν κάτι από τη γεύση του, είναι αυτά που τα λένε φεγγαρίσια. «Μ΄ αρέσουν τα αρμυρά φεγγαρίσια φιλιά...» Άρχισα να μπαίνω στη θάλασσα. «Μα είναι αληθινό αυτό το αγόρι», αναρωτήθηκα, «ή μήπως είναι μια οφθαλμαπάτη»... Το φεγγάρι μού απάντησε με τα λόγια του αγοριού: «Αληθινός είμαι», είπε το αγόρι, «ακόμη και κάτω από το φως του φεγγαριού είμαι αληθινός, ακόμη και από τόσο μακριά είμαι αληθινός, ακόμη κι αν σου φαίνεται απίστευτο έτσι είναι. Και μου αρέσουν πολύ τα αρμυρά φεγγαρίσια φιλιά». «Ναι, μάλλον έτσι είναι. Είναι αληθινός», σκέφτηκα και έκανα την πρώτη βουτιά. «Αν φιλήσεις μια μικρή σταγόνα πριν διανύσει όλο το σώμα και χαθεί στην άμμο, θα έχεις διανύσει την απόσταση ανάμεσα στις χώρες μας», είπα. «Α ναι! μάλλον την πρόλαβες, εσύ δεν ήσουν;... Δίψασε λίγο η άμμος αλλά εσύ στ΄ αλήθεια έφτασες εδώ! Σ΄ ευχαριστώ που είσαι κι εκεί κι εδώ και παντού», του είπα. «Μα κι εσύ με φίλησες και μου άρεσε», μου απάντησε το αγόρι. Δεν ξέρω αν το φεγγάρι έχει αυτιά στ΄ αλήθεια, αλλά εκείνη την ώρα το χαμόγελό του έφτανε μέχρι τα αυτιά... και αυτό είναι αλήθεια. «Ναι μέχρι και το φεγγάρι χαμογέλασε με τα παιχνίδια μας», είπα. «Το είδες... Είμαι σίγουρη». «Έχω καιρό να συγχρονιστώ τόσο τέλεια με φεγγάρι. Διέσχισα το φως, το νερό και σε είδα», είπε το αγόρι. «Μήπως είμαστε λίγο μάγοι;». Βγήκα από τη θάλασσα... Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία, όλος ο διάλογος είναι αληθινός, αληθινό είναι και το τοπίο εκεί στη Σάμο. Κι ο αδελφός μου ήταν εκεί, για να το βεβαιώσει. Κι άκουσε αυτή τη συνομιλία που άλλοι θα έλεγαν ότι είναι φανταστική. Είναι από τα πιο όμορφα βράδια που έχω περάσει συνομιλώντας με τη βοήθεια του φεγγαριού... άντε και λίγο της τεχνολογίας... αλλά τι πειράζει... με κάποιον που ήταν μακριά σε μία άλλη ακρογιαλιά και χάζευε το ίδιο φεγγάρι... Το φεγγάρι γεμίζει μόνο μία μέρα τον μήνα. Όλες τις άλλες μέρες μεγαλώνει ή μικραίνει. Έτσι είναι και η ζωή. Την επόμενη φορά που θα δείτε γεμάτο φεγγάρι και θα είστε κοντά στη θάλασσα κολυμπήστε στο μονοπάτι της αγάπης, στο φωτεινό μονοπάτι που ζωγραφίζει το φεγγάρι πάνω στην επιδερμίδα της θάλασσα, ζητήστε από το φεγγάρι να μιλήσει μαζί σας και όλα θα βγουν αληθινά.