Μια σταγόνα φεγγαρίσια ενα απο τα παραμυθια μου...καμβας για ενα καλοκαιρινό ταξίδι στα ΝΕΑ

Το παραμυθι της σταγονας...ειναι απο το βιβλιο μου Παραμυθια της αγαπης και της ελπίδας http://loveandhopetales.blogspot.com/Μου ζήτησαν να γραψω ενα κειμενο για το καλοκαιρι στα ΝΕΑ το κειμενο βασιστηκε σε ενα απο τα καλοκαιρινα παραμυθια του βιβλιου που εχει ττιλο Μια σταγόνα φεγγαρίσια που ειχα γραψει και ειναι αφιερωμενο...στο αγόρι της συνομιλιας και στην ουτοπία
Συνομιλίες με τη Σελήνη
στις ελληνικές παραλίες
Της Λουκίας Ρικάκη
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4534964
Θιασώτρια του Διαδικτύου και της τεχνολογίας, σκηνοθέτρια, συγγραφέας και διευθύντρια δύο φεστιβάλ, η Λουκία Ρικάκη δεν ξεχνά τα φεγγάρια και τολμάει να συνομιλεί μαζί τους σε 11 παραλίες της Ελλάδας
Είχα ξαπλώσει στη μοναδική παραλία με το κωδικό όνομα Μαύρος Κάβος κοντά στον Άγιο Παύλοστη Νότια Ρόδο. Χάζευα τους αμμολόφους και σκεφτόμουν αυτά που είχα αφήσει πίσω στην πολιτεία. «Πόσες μέρες περπάτησες; Πόσες μέρες περπάτησες, πόσες ώρες, πόσα χρόνια για να βρεθείς σε μια συνάντηση; Θυμάσαι τι χρώμα είχες στο μυαλό σου και ποια κλωστή ύφαινε τον δρόμο σου προς τα εκεί;». Λίγες μέρες πριν κι ενώ ήμουν σε μια άλλη εντυπωσιακή και τεράστια παραλία του νησιού, στο Γενάδι, μου φάνηκε ότι είδα ή μάλλον ονειρεύτηκα γιατί ο καυτός ήλιος έκαιγε το βλέμμα, το έπαιρνε και το ταξίδευε σε χρυσαφένια όνειρα. Είδα, μου φάνηκε, τα δυο φτερά ενός αγγέλου πάνω στα βότσαλα μιας παραλίας... Το βράδυ με τον αδελφό μου κι έναν φίλο του αποκοιμηθήκαμε με αυτή την εικόνα, κάτω από τα άστρα στην ταράτσα στο χάνι δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Παύλου. Λίγες μέρες μετά, βρεθήκαμε σε μια άλλη παραλία κοντά στο χωριό Κουμαίικα, στη Μανδιλάδα στη Σάμο. Είχαμε επισκεφθεί με τον αδελφό μου τη σπηλιά του Πυθαγόρα αλλά και το μοναστήρι της Ευαγγελίστριας στο βουνό Κέρκης. Το βράδυ ξαπλώσαμε στην παραλία. Είχε ένα στρογγυλό, ολοστρόγγυλο φεγγάρι. Ξύπνησα διψασμένη... Μπορεί μια σταγόνα να σβήσει τη δίψα και αν ναι, τότε γιατί πίνουμε τόσο νερό και δεν ξεδιψάμε; Δεν βρήκα νερό εκεί κοντά και άρχισα να κοιτάζω το φεγγάρι, όπως είχα κοιτάξει εκείνο το πρωί τον ήλιο στη Ρόδο και πάλι με έριξε σε ένα όνειρο, ή μάλλον ξύπνια ήμουν, γιατί θυμάμαι όλες εκείνες τις σκέψεις σαν ζωντανές. Τις μέρες που το φεγγάρι γεμίζει κατεβαίνω στη θάλασσα, εκεί που εκείνο καθρεφτίζεται στο νερό. Μου άρεσε να το κάνω αυτό από μικρή όταν πηγαίναμε στην Άνδρο στο Βιτάλι... τότε ακόμη ο χωματόδρομος απέκλειε τις πολυπληθείς επισκέψεις. Όταν το φεγγάρι καθρεφτίζεται στη θάλασσα φτιάχνει ένα μεγάλο φωτεινό μονοπάτι. Πάνω του μπορείς να περπατήσεις χωρίς να χαθείς, γιατί το φεγγάρι πάντα σε βλέπει με το φως του και οδηγεί τον δρόμο σου. Αυτό το μονοπάτι που καθρεφτίζεται στην επιφάνεια της θάλασσας πολλοί το ονόμασαν μονοπάτι της αγάπης, είτε γιατί αγαπήθηκαν με το φως και τις αντανακλάσεις του, είτε γιατί νόμισαν ότι αγαπήθηκαν...
«Με το φεγγάρι μιλήσαμε από χτες που το είδα να γεμίζει», είπα στον αδελφό μου που είχε αποκοιμηθεί δίπλα μου και τώρα είχε ξυπνήσει και χάζευε κι αυτός το φεγγάρι. Είπαμε κάτι λόγια όμορφα, και εγώ του υποσχέθηκα στο φεγγάρι σήμερα το βράδυ με τη γύμνια των αγγέλων, να διανύσω το φωτεινό μονοπάτι της αγάπης... Σε ένα άλλο νησί, στην Αμοργό, σκέφτηκα λοιπόν ότι ζούσε ένα αγόρι που κι αυτό μιλούσε με το φεγγάρι κάθε φορά που κατέβαινε στην Αιγιάλη ή όταν το ΄βλεπε από το Μοναστήρι. Το φεγγάρι τότε σκέφτηκε ότι εμείς οι δύο μοιάζουμε σαν δυο σταγόνες νερό, γιατί να μη μας βοηθήσει να μιλήσουμε μαζί. Το αγόρι δεν ήξερε ότι υπήρχε κι άλλος άνθρωπος τόσο μακριά που του άρεσαν τα φεγγαρολόγια. «Για να υπάρχει τέτοιο κορίτσι θα είναι αγγελικό», σκέφτηκε και ρούφηξε με απόλαυση ένα ποτήρι γλυκό κρασί από αυτό έπιναν οι μεγάλοι άντρες όταν είχαν πολλά κέφια ή όταν είχαν πολλές στεναχώριες. «Στην υγειά της αγγελικής εκείνης ύπαρξης», είπε, «που βρίσκεται τόσο μακριά». «Στην υγειά του αγοριού», ευχήθηκα κι εγώ, γιατί τώρα μπορούσα να ακούω ό,τι έλεγε το αγόρι μέσα από το φως του φεγγαριού. Για να ξεδιψάσω ήπια τη θάλασσα από τον Μπάλο λίγο πιο κάτω στην ίδια πλευρά της Σάμου. Ήπια την υγειά του αγοριού και προσπάθησα να γράψω λέξεις πάνω στο φωτεινό μονοπάτι του φεγγαριού, εκεί στο δέρμα της θάλασσας που χρύσιζε. Άλλες έμειναν και άλλες βούλιαξαν... «Σαν τα κύματα που πάνε και έρχονται το ένα πάνω στο άλλο, αγκάλιασε τις λέξεις που αφήνω πάνω τους και εμπιστεύσου τη συντροφιά τους», είπα στο αγόρι. «Σε λίγο θα κολυμπήσω στο μονοπάτι της αγάπης...», του ξαναείπα και ζήτησα από το φεγγάρι να ρωτήσει το αγόρι εάν είχε να μου στείλει καμιά ευχή... «Να βγει αγνή και ποθητή από το νερό», είπε το αγόρι και παρακάλεσε το φεγγάρι να μου το στείλει μαζί με ένα φιλί. «Θα γίνει αυτό που ευχήθηκες», του είπα, «πόσο κοντά όμως βρίσκεται ο πόθος στην αγνότητα», αναρωτήθηκα αλλά δεν ξέρω γιατί το ρώτησα αυτό και δεν ξέρω εάν περίμενα να πάρω απάντηση, αλλά το ρώτησα και παρακάλεσα κι εγώ το φεγγάρι να στείλει στο αγόρι εκεί μακριά ένα φιλί υγρό θαλασσινό με φεγγαρίσια γεύση. Ξέρει το φεγγάρι από αυτά, γιατί και άλλες φορές έχει κάνει τον αγγελιαφόρο και ξέρει ότι τα φιλιά αυτά τού παίρνουν κάτι από τη γεύση του, είναι αυτά που τα λένε φεγγαρίσια. «Μ΄ αρέσουν τα αρμυρά φεγγαρίσια φιλιά...» Άρχισα να μπαίνω στη θάλασσα. «Μα είναι αληθινό αυτό το αγόρι», αναρωτήθηκα, «ή μήπως είναι μια οφθαλμαπάτη»... Το φεγγάρι μού απάντησε με τα λόγια του αγοριού: «Αληθινός είμαι», είπε το αγόρι, «ακόμη και κάτω από το φως του φεγγαριού είμαι αληθινός, ακόμη και από τόσο μακριά είμαι αληθινός, ακόμη κι αν σου φαίνεται απίστευτο έτσι είναι. Και μου αρέσουν πολύ τα αρμυρά φεγγαρίσια φιλιά». «Ναι, μάλλον έτσι είναι. Είναι αληθινός», σκέφτηκα και έκανα την πρώτη βουτιά. «Αν φιλήσεις μια μικρή σταγόνα πριν διανύσει όλο το σώμα και χαθεί στην άμμο, θα έχεις διανύσει την απόσταση ανάμεσα στις χώρες μας», είπα. «Α ναι! μάλλον την πρόλαβες, εσύ δεν ήσουν;... Δίψασε λίγο η άμμος αλλά εσύ στ΄ αλήθεια έφτασες εδώ! Σ΄ ευχαριστώ που είσαι κι εκεί κι εδώ και παντού», του είπα. «Μα κι εσύ με φίλησες και μου άρεσε», μου απάντησε το αγόρι. Δεν ξέρω αν το φεγγάρι έχει αυτιά στ΄ αλήθεια, αλλά εκείνη την ώρα το χαμόγελό του έφτανε μέχρι τα αυτιά... και αυτό είναι αλήθεια. «Ναι μέχρι και το φεγγάρι χαμογέλασε με τα παιχνίδια μας», είπα. «Το είδες... Είμαι σίγουρη». «Έχω καιρό να συγχρονιστώ τόσο τέλεια με φεγγάρι. Διέσχισα το φως, το νερό και σε είδα», είπε το αγόρι. «Μήπως είμαστε λίγο μάγοι;». Βγήκα από τη θάλασσα... Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία, όλος ο διάλογος είναι αληθινός, αληθινό είναι και το τοπίο εκεί στη Σάμο. Κι ο αδελφός μου ήταν εκεί, για να το βεβαιώσει. Κι άκουσε αυτή τη συνομιλία που άλλοι θα έλεγαν ότι είναι φανταστική. Είναι από τα πιο όμορφα βράδια που έχω περάσει συνομιλώντας με τη βοήθεια του φεγγαριού... άντε και λίγο της τεχνολογίας... αλλά τι πειράζει... με κάποιον που ήταν μακριά σε μία άλλη ακρογιαλιά και χάζευε το ίδιο φεγγάρι... Το φεγγάρι γεμίζει μόνο μία μέρα τον μήνα. Όλες τις άλλες μέρες μεγαλώνει ή μικραίνει. Έτσι είναι και η ζωή. Την επόμενη φορά που θα δείτε γεμάτο φεγγάρι και θα είστε κοντά στη θάλασσα κολυμπήστε στο μονοπάτι της αγάπης, στο φωτεινό μονοπάτι που ζωγραφίζει το φεγγάρι πάνω στην επιδερμίδα της θάλασσα, ζητήστε από το φεγγάρι να μιλήσει μαζί σας και όλα θα βγουν αληθινά.