Πρίν από λίγες μέρες φιλοξενήθηκα με όλη την έννοια της λέξης στο σπίτι του Νικήτα. Προβάλλαμε μια ταινία μου στη καθιερωμένη κινηματογραφική Λέσχη στο σπίτι τουΑπό σήμερα το πρωί ο Νικήτας δεν υπάρχει πια.Ταξιδέψε και άφησε την τελευταία του πνοή στα χέρια της κόρης του της Μυρσίνης.Νικήτα έχουμε μείνει λίγοι,αλλά είμαστε πολλοί. Σε ευχαριστώ για ότι από εμάς φιλοξένησες τόσο γενναιόδωρα.Για την γενναιόδωρη ανήσυχη φιλόδοξα σπάνια ψυχή σου.Που αναπνέει ακόμη μέσα μας.
Το επόμενο πρωί από εκείνη τη συνάντηση ο Νικήτας μου έστειλε ένα μικρό μέηλ
25.9.07 ωρα 12.07 από τον Νικήτα
Χθες δεν μπορώ να μείνω στο ότι μου άρεσε η ταινία, μου άρεσε η λογική σου, μου άρεσε η βραδιά. Με χόρτασε, μετά από μήνες, ένα άλλο πράγμα. Εσύ. Ένοιωσα υπερήφανος που υπήρχες. Ξέρεις πόσο σπάνιο είναι να ψάχνεις σαν τρελός να βρεις ανθρώπους που να σε κάνουν να νοιώσεις περήφανος για τη δική στους παρουσία πάνω στη γη και να μην υπάρχουν. Γιατί απλά δεν έχουν τόσες και τέτοιες φιλοδοξίες. Εσύ έχεις. Σε ευχαριστώ Ν.
Η δική μου απάντηση 25.9.07 ωρα 12.16 Θέμα Ευγνωμοσύνη
Αχ Νικήτα
Κι εγώ σκεφτόμουν όταν ξεκινήσει η μέρα να σου γράψω γιατί το χθεσινό βράδυ μου έμεινε στο κεφάλι .Τα έλεγα στον Αλέκο για τη γενναιοδωρία και την τόλμη να μαζεύεις με τέτοια συχνότητα τόσο ετερόκλητα άτομα να ανοίγεις το σπίτι σου σε αυτή τη συναναστροφή που λέει και ο Αλέκος. Εγώ την ένοιωσα αυτή την υπέροχη έννοια της φιλοξενίας στη κυριολεξία της οπότε εγώ σε ευχαριστώ.
Χάρηκα με τη συγγένεια που ένοιωσα στο βλέμμα ορισμένων ανθρώπων. Χάρηκα που γνώρισα τη κόρη σου και ένοιωσα ότι είναι πολύ σταθερό άτομο και σκέφτηκα ότι είναι δική σας δημιουργία και πρέπει αν είστε περήφανοι για την ήρεμη δύναμη που βγάζει η παρουσία της σε αυτή την ηλικία.Το ψάξιμο σαν τρελός,συγγενεύω και με αυτό βέβαια και με την αφόρητη μοναξιά του κυνηγιού αυτού. Αλλά το πιο καλό κυνήγι είναι μοναχικό έτσι δεν είναι; Λέω εγώ τώρα.
Μου αρέσει που βρήκα σε εσένα τόσο απολαυστική συμμαχία στην υπόθεση του Γιώργου. Έχω κουραστεί να απαντάω σε άδικες επιθέσεις και αυτό με θυμώνει πολύ. Υπερηφάνεια λοιπόν και ευγνωμοσύνη μαζί με ευχαριστίες . Μαζί στα επόμενα . Λ.
Υ.Γ.1.Για τον Νικήτα βιογραφικά http://news.pathfinder.gr/greece/news/433850.html
Υ.Γ.2 Γιώργο, να προσέχεις, έχουμε μείνει πολύ λίγοι ,που έλεγε και ο Νικήτας λιγοι, που να κανει ο ένας περήφανο τον άλλο για την παρουσία του.Να προσέχεις.να μην αναβάλεις
Υ.Γ 3 Μου γραψε μολις τωρα το αγαπημενο μου ΑΛΕΦ.. http://alefmoha.blogspot.com/2007/10/blog-post_09.html Ημουν καλή στα λόγια παρηγοριάς μέχρι που χρειάστηκε να με παρηγορήσουν. Δεν έχω λόγια. Κλάψε - στην ώρα του- όσο μπορείς. Το πένθος που δεν ξοδεύεται στην ώρα του, σ' εκδικείται! Αλλά και πάλι, ευτυχώς που συναντηθήκατε, ευτυχώς που ήταν αυτός! Φιλί καλό (ξέρω από "χαμένους" φίλους, πονά και θα πονά για πολύ) άλεφ πιστό που όμως όσον αφορά τη απώλεια, δεν παρηγορείται με τίποτα
Υ.Γ 4 Κλαιω απο εκεινη την ωρα. Εφυγε στα χερια της κορης του. Την τελευταια του ανασα εκεινη την ακουσε.Κλαιω και για εμας που αναβαλουμε την ομορφια της ζωης για αυριο με τη βεβαιοτητα οτι το αυριο ειναι παντα εκει με τον ιδιο ήλιο..την ίδια θάλασσα
Υ.Γ 5 ευχαριστω σε πιτσιρίκο http://pitsirikos.blogspot.com/ για τα φιλικά σου λόγια "Όσοι αγάπησαν, πενθούν". Μόνη μας περιουσία η Μνήμη. Να είστε πάντα καλά, εσείς και όσοι αγαπάτε.' και για το λινκ ευχαριστώ.Όσο κυρία και να γίνομαι με τα χρόνια,δέν μ'εγκαταλείπει ο μικρος κλαψιαρης πιτσιρίκος μέσα μου
17 σχόλια:
Λυπάμαι για κάθε απρόσμενη απώλεια πολλώ μάλλον καποιου που περιγράφεται από εσάς με τόσο όμορφα χρώματα. Καλό του ταξίδι λοιπόν, να τον θυμαστε σε όμορφες στιγμές, κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι ας μην ξεχνάμε πως η ζωή και η στιγμή είναι τώρα.
αχ πόσο δίκηο εχεις. πάντα με τα λουλούδια σου τόσο τρυφερά τα εναποθέτεις στο πόνο η τη χαρά μας, η σιωπηλή σου ύπαρξη αχ τη γλυκεια που είναι σε ευχαριστω.Ναι τις στιγμες μας Τις στιγμες μας ολοκληρες να τις ζουμε ,να τις ρουφάμε ως το μεδούλι,να μην τις αναβαλλουμε.Σ ευχαριστω και εκεινος τα ειδες τα λουλούδια σου να ξέρεις
Καλοτάξειδος να είναι και να σηκώνετε ψιλά τις κούπες σας, στο όνομά του, να τις βλέπει.
Και να κλαίτε, αλλά όχι και πολύ. Πολύ κλαίμε για αυτά που χάθηκαν, όχι για αυτά που ξοδεύτηκαν ωραία.
Ευχές σε όλους μας, να είμαστε "πλήρεις ημερών" σε όποια ηλικία.
Είμαι συγκλονισμένος… Δεν μπορώ να πώ ή να γράψω τώρα περισσότερα… Του το οφείλω όμως και θα το κάνω. Ο Νικήτας άνοιξε δρόμους στη σκέψη και τη δράση μου που δεν είχα δει μέχρι τη συνάντησή μας. Τον θεωρώ Δάσκαλο. Θα τον αγαπώ και θα τον σέβομαι πάντα…
Με κάλεσε πάνω από 5 φορές τους τελευταίους μήνες στο σπίτι. Και εγώ ο γάϊδαρος δεν πήγα, γιατί νόμιζα ότι είχα καιρό, είχα δουλειές, είχα, είχα, είχα... Μετά από τόσες ώρες, δεν το πιστεύω ακόμη...
Δεν κατάλαβα πως βρέθηκα εδώ, ξέρω μόνο πως έμεινα και διάβασα...
Καλό σου ταξίδι Νικήτα κι ας μην σε ήξερα!
Σε όλους του τους φίλους εύχομαι να είναι καλά και να τον θυμούνται γλυκά!
....Λυπάμαι...
Ο Νικήτας...., ο Νικήτας ήταν ανθρωπος ( πάνω απ'όλα ) ευαίσθητος , παιδί , γλυκός και δάσκαλος . Δάσκαλος για εμάς τα παιδιά που τον ζούσαμε τα καλοκαίρια σε εναν απο τους αγαπημένους του προορισμούς την Αίγινα . Ποτέ δεν θα φύγει απο τα μάτια μου και το μυαλό μου η εικόνα του . Τόσο καλός και γλυκός άνθρωπος τόσο τρυφερός πατέρας.
Καλό ταξίδι να είσαι καλά εκει που πάς και να ξέρεις οτι θα ζείς για πάντα μέσα στις ψυχές των ανθρώπων .Γιατί οποιος σε γνώρισε και σε συνάντησε δεν θα σε ξεχάσει ποτε !!
καλό ταξίδι
Β
I am really sorry for your loss. you are so lucky to
have had him in your life ,for as long as he was and
in any way he was there for you.
I know that he doesn't want you to mourn, he probably
wants you to smile everytime he comes into your mind...
and our lives go on, whether the people we know and love,are here or not.
..and once again , the pain of your
loss will subside, the memory will become sweet and
sour.
..and then , just sweet. love you.
@klu αγαπημένε επισκέπτη τι καλα που τα λες πάντα.Εβιβα στη ζωή στην ομορφιά με τις κούπες γεμάτες χυμούς όπως λες,να πιούμε να ξεδιψάσουμε,να ξεδιψάσουme ,να ξεδιψάσουμε για να διψασουμε πάλι
@φιλελευθερη λαλιά Ο Νικήτας άνοιξε δρόμους στη σκέψη και τη δράση ειναι αληθεις.Ναι λαλιά φιλελευθερη να μην αναβάλουμε ,να ειμαστε εκει,με λιγο κοπο με λιγοτερο υπνο ισως με ασιγαστη επριεργεια να ειμαστε κει σε ολες τις συναντήσεις που ερχονται στο μονοπατι μας
@ανασα με το όμορφο κυκλαμινο σε ευχαριστουμε όλοι οι φίλοι του κοντινοί και μακρυνοί για τις ευχές και για το μικρό ροζ λουλουδάκι που προσθεσες σε αυτο το αποχαιρετιστηριο κηπο που φτιαχνουμε για τον Νικητα
Λες καπου να συγγενευουμε; κι εγω ροζ χρωμα διαλεξα για τα λουλούδια μου
@ανωνυμε Β ζει μαζι μας και μας βοηθάει στην ανάσα μας σε ευχαριστω για την επισκεψη
@καρινάκι εσυ κι εγω ξερουμε πως συνεχιζουμε τις ζωές μας κρατωντας σφιχτα το χέρι των ανθρώπων που αγαπάμε Σε ευχαριστω που δεν μας αφηνεις το χερι ακομη και στα δυσκολα
'Σε ευχαριστω που δεν μας αφηνεις το χερι ακομη και στα δυσκολα' you wrote.
εχω προσεξει οτι δεν 'λειτουργω' καλα στα ευκολα-κατι με τραβαει, η αν θες, μου'ρχονται τα δυσκολα.ετσι. για να ξερω οτι υπαρχω και οτι ζω. εντονα. ΚΑΙ μεσα απο ζωες φιλων. KAI μεσα απο τον θανατο αγνωστων σε μενα. που γινονται γνωστοι και αγαπητοι μεσω φιλων.
ΑΤΥΧΗ. που δεν γνωρισα τον Νικητα.
Τυχερη που γνωρισα εσενα καρινάκι αγαπημενο
A ρε Νικήτα,Καλό ταξίδι!!!Ξέρω ότι από εκεί ψηλά μόνο να μας βλέπεις στεναχωρημένους δε θέλεις.Νικήτα ζούσες με πάθος,αυτό το πάθος δε το ξεχνάμε.Αυτό το πάθος μας το μετάδωσες Νικήτα μου νοιώθω τυχερός που σε γνώρισα
Κάτι τέτοιες στιγμές πάντα μας βρίσκουν απροετοίμαστους θέλει δύναμη για να τις κατανοήσεις .. Καλό Ταξίδι στον Νικήτα που
έδωσε φως στα όνειρα των ανθρώπων που είχαν την τύχη να τον γνωρίζουν. Συνεχίζει να λάμπει από ψηλά..Κι αν έφυγε μετράει το ότι έζησε.. Εύχομαι στην οικογένεια του να βρει τη γαλήνη μέσα από τον πόνο αυτή τη δύσκολη ώρα να ξέρει ότι δεν είναι μόνη. Ένα αντίο γεμάτο Αγάπη και Σεβασμό..
stelio,vasiliki σας αφιερωνω τα λογια του Μιχάλη Γκανα που ειναι τοσο νωπα στο κεφαλι μου και μου γεννησαν δακρυα και σε εκεινον γεννησαν δακρυα οταν τα διαβαζε στην ταινια του Στελιου (δε πανω πόστ ) 'Να με θυμασαι,και μην ακους επανω και κατω κόσμος,είσαστε η πατριδα μας και εμεις ξενιτεμενοι' Στην πατριδα πηγε παιδια ο Νικήτας λοιπόν.Θα μας περιμένει και ειμαι σίγουρη ότι ήδη οργανώνει τις κει κινηματογαρφικές λέσχες της Δευτέρας.Ποιός θα μαγειρέψει Πάλι δελίβερυ? Δεν είναι καλα τα δελίβερυ του ουρανού Φέρτε τα δικα σας υλικα Αχ Νικήτα
"Αν μπορείς, Ψυχή, ανασηκώσου απάνω από τα πολύβουα κύματα και πιάσε μ΄ ένα κλωθογύρισμα του ματιού σου όλη τη θάλασσα. Κράτα καλά τα φρένα σου να μη σαλέψουν. Κι ολομεμιάς βυθίσου πάλι στο πέλαγο και ξακλούθα τον αγώνα.
Ένα καράβι είναι το σώμα μας και πλέει απάνω σε βαθιογάλαζα νερά. Ποιος είναι ο σκοπός μας; Να ναυαγήσουμε! Χρέος σου, ήσυχα, χωρίς ελπίδα, με γενναιότητα, να βάνεις πλώρα κατά την άβυσσο. Και να λες: Τίποτα δεν υπάρχει!
Τίποτα δεν υπάρχει! Μήτε ζωή, μήτε θάνατος. Κοιτάζω την ύλη και το νου σα δυο ανύπαρχτα ερωτικά φαντάσματα να κυνηγιούνται, να σμίγουν, να γεννούν και ν΄ αφανίζουνται, και λέω: "Αυτό θέλω!"
Ξέρω τώρα· δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος. Αυτό θέλω. Δε θέλω τίποτα άλλο. Ζητούσα ελευτερία."
Και τη βρήκες ΑΓΑΠΗΤΕ ΝΙΚΗΤΑ ..
Όλοι εκεί ψηλά θα συναντηθούμε εκεί ψηλά που η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει..άλλωστε τι είμαστε όλοι ; Θεατές...
"Τι θα πει ευτυχία; Να ζει όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.
Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από τη γιγάντια Οδύσσεια. Είμαστε βυθισμένοι σ΄ ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι βυθισμένα στη θάλασσα.
Ποιο είναι το χρέος μας; Ν΄ ανασηκώσουμε το κεφάλι από το κείμενο, μια στιγμή, όσο αντέχουν τα σπλάχνα μας, και ν΄ αναπνέψουμε το υπερπόντιο τραγούδι.
Να σμίξουμε τις περιπέτειες, να δώσουμε νόημα στο ταξίδι, να παλεύουμε ακατάλυτα με τους ανθρώπους, με τους θεούς και με τα ζώα, κι αργά, υπομονετικά, να μολώνουμε μέσα στα φρένα μας, μελούδι από το μελούδι μας, την Ιθάκη."
ti glyko to poima sou aggeliki kai ti valsamo gia ton Nikita apo ekei pou tha to akouei.Se efxaristo gia tin glykeia sou episkepsi
"Γράψε κάτι για το Νικήτα..." μου είπε ο Χάρης Κουγιουμτζόπουλος με μάτια ακόμα κόκινα. "...εγώ δεν μπορώ. Είκοσι φορές ξεκίνησα, αλλά τίποτα". Κοιταζόμασταν χωρίς ακόμα να πιστεύουμε πως ο Νικήτας Λιοναράκης, ο φίλος, ο άνθρωπος που σημάδεψε κυριολεκτικά τη ζωή μας αποτην εφηβεία κι έπειτα, δεν ήταν πια κοντά μας. Μαζί τον γνωρίσαμε, ο Χάρης κι εγω. Αρχές δεκαετίας 80, μαθητές Λυκείου ακόμα, μπήκαμε στη νεολαία του Ρήγα Φεραίου. Φασαριόζοι και υπερκινητικοί, θεωρούσαμε πως τα μέλη της οργάνωσης του ΚΚΕ Εσωτερικού Χολαργού δεν ήταν αρκετά "προχωρημένοι". Μέχρι που γνωρίσαμε το Γραμματέα της. "Λιοναράκηςςςς...." συστήθηκε, τραβώντας το σίγμα, όπως συνήθιζε.
"Ρε συ, αυτός είναι πιο "μπροστά" απο όλους μας!" είπε ο Λουκάς, έτερος εκ των νεολαίων, όταν φύγαμε απο το σπίτι του στην οδό Ερατούς, δυο ώρες αργότερα. Περιμέναμε κάποιο λόγο κομματικού περιεχομένου κι αντί γι αυτό μας ανέλυσε το σχέδιό του για το πως θα κάνουμε "το καλύτερο πάρτυ στο Χολαργό". Ηταν απρόβλεπτος. Πολλές φορές, σαρωτικός. Πάντα όμως ήταν ενα βήμα μπροστά.
Ολους μας μας είχε εντυπωσιάσει. Δε νομίζω στο διάβα της ζωής του να υπήρξε άνθρωπος που να μην είχε εντυπωσιαστεί γνωρίζοντας το Νικήτα. Ακόμα και όσοι διαφωνούσαν μαζί του -και ήταν αρκετοί, μια και οι θέσεις του ήταν πάντα ριζοσπαστικές και ρηξικέλευθες- θαύμαζαν το ανήσυχο, ελεύθερο και παραγωγικό πνεύμα του. Ομως εγώ δεν θέλω να μιλήσω γι αυτά. Το πολιτικό του ένστικτο, η ικανότητά του να συνθέτει διαφορετικές απόψεις, η διαρκής αναζήτηση νέων πρωτοπόρων θεσμών και δράσεων είναι αρετές που θα αναλυθούν σίγουρα απο άλλους.
Είναι μιά άλλη πτυχή της προσωπικοτητας του Νικήτα που θα θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή: την ασίγαστη, αυθεντική και αγνή αγάπη του να μοιράζεται. Τα πάντα. Απο τις ιδέες του, μέχρι τις λιχουδιές που με τόση μαεστρία μαγείρευε. Απο το σπίτι του, μέχρι την τρυφερότητα που τον χαρακτήριζε. Τίποτα δεν είχε αξία για το Νικήτα, αν δεν μπορούσε να το μοιραστεί με όσους περισσότερους μπορούσε. Αυτές τις δύσκολες μέρες, μετά το χαμό του, μια συνομιλία μας που έχει σχέση με αυτή του την πτυχή, έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό μου. Ηταν η κουβέντα μας, που "γέννησε" την περιφημη "Λέσχη της Δευτέρας". Ή αλλιώς, μια ακόμα ευκαιρία για το Νικήτα να μοιράζεται. Θα της δώσω και τίτλο:
ΤΟ...JOURFIXE
Είναι μια χειμωνιάτικη νύχτα, 2 χρόνια πριν, στου Παπάγου. Το παλιό πατρικό σπίτι των Λιοναράκηδων στην οδό Ξανθίπου, εκείνο στο οποίο κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας χουντικοί ασφαλίτες συνέλαβαν διαδοχικά τον αξιωματικό και πατέρα Μανώλη Λιοναράκη και τους δυο γιους του Νικήτα και Αντώνη, έχει μόλις δώσει τη θέση του στο νεόδμητο τριόρωφο. Ο Νικήτας έχει εγκατασταθεί στον τρίτο όροφο και το δώμα και με έχει καλέσει για...ποδαρικό. "Ελα, θα σου φτιάξω και τη μακαρονάδα που σου αρέσει, με τα θαλασσινά" μου είπε στο τηλέφωνο. Ανέβηκα τις σκάλες ασθμαίνοντας. Μου άνοιξε με κείνο το πλατύ χαμόγελο που είχε πάντα. Μετά την απαράιτητη ξενάγηση στο νεο σπίτι, τον ρώτησα: "Πως νιώθεις;"
"Είναι πολύ μεγάλο βρε παιδί μου" απάντησε. "Πως θα το γεμίσω; Πρέπει να καλέσω ενα σωρό κόσμο!" Αυτή ήταν η ανησυχία του. Ηθελε να το μοιραστεί κι ήταν μεγάλο! "Το βρήκα" είπε μετά απο λίγο. "Θά κάνουμε ενα Ζουρφίξ!" "Τι είναι πάλι αυτό;" ρώτησα. "Ζουρφίξ παιδί μου, πως το λένε οι Γάλλοι. Θα μαζευόμαστε μια συγκεκριμένη μέρα τη βδομάδα, όπως παλιά οι κυρίες που έπιναν τσάι"
"Βαρετό θα είναι" πετάχτηκα. Είχε όμως έτοιμη ήδη την καινούρια ιδέα. "Δεν θα είναι τσάι. Θα μαζευόμαστε και θα βλέπουμε μια ωραία ταινία. Κάποιος θα αναλάβει να μαγειρεύει. Θα συζητάμε, θα είναι όμορφα. Εσύ θα αναλάβεις το τεχνικό μέρος. Να διαλέγεις και την ταινία. Τα γαστρονομικά, άστα σε μένα". Για άλλη μια φορά, με εντυπωσίασε. Ηθελε να μοιραστεί το καινούριο του σπίτι, ήταν πολύ μεγάλο για τον ίδιο. "Μόνος μου δεν το χαίρομαι", είπε στο τέλος. "Ενω με το ζουρφίξ!" και μου χαμογέλασε πάλι. Ετσι γεννήθηκε η "Κινηματογραφική Λέσχη της Δευτέρας".
Απο τότε και κάθε Δευτέρα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι είχαν τη χαρά να βρίσκονται, να συζητούν, να απολαμβάνουν ενα καλομαγειρεμένο δείπνο και μια κινηματογραφική ταινία στο σπίτι του Νικήτα, στην οδό Ξανθίππου. Ανθρωποι καμμιά φορά άγνωστοι μεταξύ τους που όμως πολύ σύντομα έγιναν φίλοι, συνεργάτες, εραστές. Εκείνος χαμογελούσε κάθε φορά, απο την θέση του στο μεγάλο καναπέ του σαλονιού. Χαιρόταν κι απολάμβανε. Κάθε φορά που ο Νικήτας μοιραζόταν οτιδήποτε, ένιωθε στ' αλήθεια νικητής.
Στέφανος Κ
Δημοσίευση σχολίου