για σένα παρακάλεσα τα άστρα να ταξιδέψουν όλες τις ευχές

Μου ειχε πει κοιτα να δεις τον ουρανο τωρα τον βλεπω κι εγω. Πανω απ την πολη τα αστρα δες για σενα παρακαλεσα να ταξιδεψουν ολες τις ευχες.Αυτα μου ειχε πει και τα λογια του βαλσαμο και ασπιδα και τρυφερη αγκαλια τα λογια του και τραγουδι εγιναν και πολλοι νανουριστηκαν με αυτο και αλλοι το ψυθιριζουν ακομη σαν παραμυθι. Μου ειχε πει επρεπε να ημουν κει να σε αγκαλιασω να αγκαλιασω τους φοβους. Μου ειχε πει οτι ειμαι η αχτιδα του και να προσεχω και προσεξα για να τον εχω.Φωτεινος σαν αχτιδα, δεν μοιραστηκαμε ποτε τον υπνο. ειδαμε ομως μαζι τα αστερια και τον ουρανο σε αλλες χωρες. Αλλα ο ουρανος ειναι ιδιος πανω απο ολη τη γη .Κουρνιαζει τα βραδυα ντυμενος στα μαυρα και μπλε να φοραει το πρωι και να ξεπορτιζει για να προυπαντησει τον ηλιο.Τωρα με τα λογια εκεινου και τα λογια απο ενα τραγουδι αφιερωνω αυτες τις λιγες σκεψεις στον φιλο μου που σημερα θα προσπαθησει να αγκαλιασει το πενθος με αγκαλιες και με την ευχη να προσεχει γιατι να η ζωη εχει κατι σχεδια αναπαντεχα και εκει που χαιδευεις και χαιδευεσαι μετα...Λεει λοιπον και η πιστη Μαριαννα για να παρει μερος στη κουβεντα ..
It is safe to sleep alone In a place no one knows And to seek life under stones In a place water flows.It is best to find in sleep The missing pieces that you lost Best that you refuse to weep... ash to ash dust to dust It is strange to sleep alone in a place no one knows strange to shelter under stones in a place that water flows it is safe to walk with me where you can read the sky and stars safe to walk upon the sea in my sleep we can go far strange to seek life under stones in my sleep no one knows Lyrics : Marianne Faithfull - Sleep (Album : A secret life)[réminiscence de "Son frère" de Patrick Chéreau, film à voir, d'après le livre Philippe Besson, à lire...

η ιστορια της γατας...εκει που περιμενε λοιπον ηρθε

καποιοι που κυκλοφορουν τα βραδυα αγρυπνοι μεσα στη πολη και περιμενουν το ξημερωμα γαντζωμενοι σε ταρατσες για να αναπνεουν καθαρο αερα θα καταλαβουν αυτο το βιντεο Ευχαριστω σε Ευαγγελια και εσενα ιπταμενε αγγελε σε ευχαριστω για τις νυχτες που γινονται μερες.Που θα παει ο υπνος θα τον συναντησω καπου στην γωνια . Και εν τω μεταξυ θα περιμενω εσενα που εισαι ομορφος οταν μιλας για τα σχεδια να φτιαξουμε τον κοσμο ξεκινωντας απο τα μικρα και θυμωνεις με τις αδικίες και μου εχεις εμπιστοσυνη τοσο εμπιστοσυνη και ετσι εγω μπορω να φτιαχνω για να μας χαριζω .Γιατι οτι κι αν χανουμε (οπως εσυ κι εγω) στη θαλασσα παντα τους εαυτους μας βρισκουμε

Λες η ζωη, να liberates itself by discovering?

The thread for departure is never voluntary,..beyond is that mirror where the quest is for another image,..a path leading us to our own story...light strips you naked . It is time to rediscover its source.. each choses with care the one who will amaze them ..ANAPΩTIEMAI.. Each day born does it remind the sky of its promises? When and if reality is visible only to the hearts eye...earth is maybe ready for a rain of stars.. ΘYMAΣAI? to the sea I offer my glance... ΘYMAΣAI? waves are messengers of the horizon They dance on the shore,...NOMIZΩ OTI no one has ever sought to deny the horizon of its freedom. ΛEΣ H ZΩH NA liberates itself by discovering? When we made love,she'd scream that it was like the sea.In bed she was next to me and over me and under me swimming.She said she was swimming in the sea,the waves cascading inside her.She'd rise and bend and strech and circle,saying it was the waves. I would fly above or under her or in the midst of her,flying above her undulating blue sea.I would fly above her listening to her words.I 'd tell her to go a little more slowly because I wanted to smell the sky,but she'd pull me into her sea and submerge me and push me to the limits. Αυτη την αισθηση να κολυμπάς μεσα κι εξω απο τον αλλον ειχε γραψει τοτε ο Α. αυτη την αισθηση την ξερω καλα,Πιό σωστα συμπλήρωσε Μονο αυτη την αίσθηση ξέρω καμμιά άλλη! ναι ναι απάντησα.. quenching each others thirst while the sun is penetratingthe dark clouds in a unique way ..and everything reflected on the wet pavement.. The problem is always people dont get inspired by the small things in life..A wrote.

Προσευχή

Προσευχή..στην όχθη των χειλιων σου ευλαβικα στέκομαι,το φως του κεριού φωτίζει τα υπέροχα σκούρα μάτια σου που χαμογελούν την ευωδία του κόσμου ..Μετάληψη το δάκρυ σου κι ο λυγμός σου των αχραντων μυστηρίων η μελωδία..Θεε μου κι εσεις οι αγγελοι να τον εχετε καλα τον λαβωμένο μου πρίγκηπα ..φιλώ τα χέρια σου..ας συγχωρεσει καποιος την υπέροχη ορμη του..Θεε μου μην τον αφηνεις απο τα ματια σου ,τον ηρωα της καρδιας μου..

Θα τη λέω όλη τη μέρα αυτη και τοσες αλλες προσευχες που σκαρωνω για να ναι μαζι σου οι αγγελοι Μια προσευχη καταθετω σημερα για την μερα που ξημερωσε με ηλιο, για την νυχτα που καμμια φορα δυσκολα υποδεχεται τον υπνο για εκεινους που δεν θελουμε να φυγουν αδικα νωρις να'μαστε κει να κανουμε οτι μπορουμε και προσευχες να σκαρωνουμε για το καλο τους

το ουράνιο τόξο ζωγραφίζει το πάτωμα..καμάρι μου

Ξύπνησε η μέρα σηκώθηκε, ντύνεται τώρα το πρώτο της γράμμα Αυγή.Ηρθες έφτασες; να έρθω να σε πάρω; Απαντάει στη βροχή με ήλιο .Το φως του στεγνώνει τώρα τις τελευταίες σταγόνες μα πριν τις σβήσεις από τις επιφάνειες τις ντύνει χρυσές. Ότι έμεινε από τη βροχή είναι αυτές οι χρυσαφένιες σταγόνες Βρέχει ακόμα; Μάλλον σταμάτησε Βρέχει μέσα μου όμως πολύ Ξαφνικά όλες οι ομορφιές ξαφνικά αποκαλύπτονται ένα ουράνιο τόξο! Το φως διαθλά τα χρώματα που λέει και η επιστήμη και υπενθυμίζει ο Γιώργος Δεν θέλω να σου χαλάσω το χατίρι γιαυτο αλλιώς έπρεπε να ήμουν αλλού.Το ουράνιο τόξο στο πάτωμα προσγειώνεται ανάμεσα στις σκιές Δεν χάνει την αίγλη του επειδή ζωγράφισε το πάτωμα. Στη μονοχρωμία του λευκού προσθέτει απρόσμενα όλα τα χρώματα. Γιατί οδηγείς τόσο γρήγορα; Βιάζομαι να τελειώνω με όλα αυτά Ούτε που έχεις ιδέα τι σημαίνει να είσαι στο μάτι του κυκλώνα Από έξω όλα φαίνονται διαφορετικά Ετσι αναγγέλλει η μέρα ότι η βροχή είναι πια μακριά, ταξιδεύει για άλλα μέρη. Εχει κόσμο εδώ που ηρθαμε Να φύγουμε τότε Τώρα δεν αντέχουμε τον κόσμο ουτε μας αντέχει Ο κόσμος ξεχύθηκε στη θάλασσα. -Αγαπώ τον ήλιο..-Κι εγώ... -Είσαι ο αγαπημένος μου ηρωας -Είσαι το καμάρι μου.. όμορφο.. σε ευχαριστώ Ο σφοδρός άνεμος η μονή μνήμη της κακοκαιρίας δεν τους αφήνει να μπουν στη μπλε κοιλιά της. Μένουν μόνο στο λευκό σύνορο που φτιάχνουν τα κύματα. Συγχωρεσε μου την ένταση. Οχι εγώ έκανα λάθος που παρεμβαίνω εκεί που δεν με σπέρνουν Άσε με να τα λέω Άσε με να στα λέω -Ούτε φαντάζεσαι πόσο σ αγαπώ -Κι εγώ Κατά που να απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δεν μας λογαριάζει πια ο καιρός; Αναρωτιέται ο Ελύτης.. με τέτοιο καιρό

Πρέπει να έχουμε γερό σώμα και γερό μυαλό.Αυτά δεν μπορούν να μας τα πάρουν.

Να έχεις εμπιστοσύνη; Γίνεται κι αλλιώς; Να έχεις εμπιστοσύνη, γιατί είμαστε άνθρωποι και χρειαζόμαστε άλλους ανθρώπους. Κι αν σε προδώσουν; Θα σε προδώσουν, ίσως όχι όλοι κάποιοι, αλλά εσύ θα συνεχίσεις να έχεις εμπιστοσύνη στη χαρά στην ανθρωπιά,στη θάλασσα, στον ορίζοντα. Τώρα άντε να τα πεις αυτά στο φίλο μου, που βρήκε ότι τον πρόδωσαν οι δικοί του άνθρωποι. Πέσανε και τα τελευταία κάστρα ,οι τελευταίες μάσκες Και μόνος τώρα να ξαναβρεί το νήμα ποιον θα εμπιστευθεί Στην αρχή τα χέρια και τα πόδια σου τα δικά σου χέρια και πόδια.ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΓΕΡΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΓΕΡΟ ΜΥΑΛΟ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΡΟΥΝ Έλεγε ο παππούς μου, που ήταν αντάρτης κάθε πρωί μετά τα βασανιστήρια ,για να ξεγελάσει το πόνο. Έλεγαν μεταξύ τους οι αντάρτες για να ξεγελάσουν τον πόνο τον θυμό για να μείνουν ζωντανοί. Εμείς τώρα έχουμε να κάνουμε με άλλα βασανιστηρια.Πολύ συχνά το υπενθυμίζω αυτό στον πληγωμένο φίλο μου, όχι μόνο για να ξεγελάσω τον πόνο του αλλά και για να τον γιατρέψω όσο γίνεται με γιατροσόφια τέτοια που ξέρουν να σκαρώνουν τα λόγια.Διάβαζα σημερα το πρωί στο μπλογκ της ουτοπίας, ενα εξαιρετικό κειμενο που εχουν εκει για τις Ουτοπιες.Η αντοχη των υλικών. H περίφημη αντοχή των υλικών (είχε γράψει μια ποιητική συλλογή με αυτό το τίτλο ο δάσκαλος μου στα Θρησκευτικά ο Ματθαίος Μουντες) Λέει εκει σε ενα σχόλιο P.d.r 'Αντέχεις γιατί ονειρεύεσαι .Κι έτσι κάποτε κάτι θα υπάρξει μια ουτοπία δική σου η ένα τοπίο που θα μοιάζει με αυτήν και απο έτσι από την εξορια των νησιων θα παρέλασει στη μητρόπολη της ουτοπίας' συμπληρώνω,το δικό σου ολοδικο σου τοπίο, σχεδιασμένο με τα δικά σου ολοδικα σου μολύβια Γιώργο. Στο παρακάτω ερώτημα που μπαίνει στο ποστ,ομως και εγω δεν έχω απάντηση και με βασανίζει κι εμένα καθημερινά "Πώς συμφιλιώνεσαι με την άτεγκτη πραγματικότητα που λέει πως μια ιδανική κοινωνία δικαίου αντιστρέφεται αμέσως μόλις προσδεθεί στην καθημερινότητα;' Λέω λοιπόν,Κραυγη πονου, αλλα και χαρας στέλνουμε στη θάλασσα και αυτή ακούει και απαντάει με τα κύματα αρκει να ακουγεται καλα η κραυγη και να υμνει την χαρα της ζωης ,το φως,τον ερωτα..ξερεις εσυ.. Ολες οι ιστορίες μοιάζουν και εμείς πρεπει να φροντίζουμε την υγρασία της μνήμης... Κι εσεις Βασιλη οι ποιητές.... το ανάμεσο.. Τι είναι Θεός; Τι μη θεός και τι το ανάμεσο τους; Θυμάσαι; Εάν λοιπόν ο ποιητής απολαμβάνει το ρόλο του.. τότε η ποίηση συντελείται και η απόλαυση είναι devoir faire σε αυτή τη δημιουργική διαδικασία τα υπόλοιπα δεν είναι παρά οι γρατζουνιές της διαδρομής χρήσιμες γιατί αφήνουν ίχνη να μην ξεχνάμε από που περάσαμε...και να μην ξεχνάμε τα λογια του παππού μου που ήταν τόσο υπέρμαχος της ουτοπίας όσο κι αν προδόθηκε Πρέπει να έχουμε γερό σώμα και γερό μυαλό αυτά δεν μπορούν να μας τα πάρουν.Υ.Γ.Και στο φως και στον ουρανό να εχουμε εμπιστοσύνη.Το φως ξυπνάει ακούραστο κάθε πρωί και ειναι εκει να μας υποδεχθει και εμεις δεν θα ειμαστε εκει να χαρισουμε μια δοση ουτοπίας στον ουρανό; Θα είμαστε!

Να αναπνέεις με το μυαλό, να σκέπτεσαι με την καρδιά, να ζεις με τις αισθήσεις

Είμαι στη Σάμο Τέλος καλοκαιριού. Αποχαιρετισμοί του ήλιου της θάλασσας. Σήμερα το πρωί πριν φύγω για αυτό το υπέροχο μέρος έλαβα ένα συγκινητικό αποχαιρετιστήριο για τον Νικήτα από τη Σεβαστή τη γυναίκα του.Αργότερα καθώς έδυε ο ήλιος, ένας Σέρβος συγγραφέας έκανε κουπί και χανόταν στο φως του Τον φωτογράφησα. Everyman σε αυτό το ταξίδι χάνεται στο φως του η φαίνεται πιο καλά με ένα άλλο δικό του φως Δεν ξέρω. I keep thinking of him swimming the bay that's all I just keep seeing him swimming the bay'.. Going on and on remembering still more..but why not remember? What another gallon of tears between family and friends?...There is no remaking reality just take it as it comes. Hold your ground and take it as it comes" λέει ο Philip Roth στο Everyman Να τι έγραφε η Σεβαστή.. Ήρθες στη ζωή μου στις 16 Νοεμβρίου 1973 λίγο μετά που βγήκες από την ΕΣΑ.Παλικάρι δυο μέτρα, ταλαιπωρημένο αλλά όχι ταπεινωμένο, έλαμπες στη μέση όλου του κόσμου και ήσουν φως μου κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή, γιορτή που ξαναέζησα στη ζωή μου άπειρες φορές, γιατί όλα ήταν γιορτή μαζί σου, ήταν χαρά, ξεφάντωμα, ήταν δημιουργία. Δένδρο αειθαλές, ανθισμένο με χιλιάδες μπουμπούκια ιδέες, επιθυμίες, οράματα, αναζητήσεις.. Από την πρώτη στιγμή το μυστικό σου απλώθηκε και κατοίκησε στο διαμέρισμα της Σκουφά. Να αναπνέεις με το μυαλό, να σκέπτεσαι με την καρδιά, να ζεις με τις αισθήσεις σου.Να έχεις ρίζες βαθιές, να πατάς γερά στη γη και να πετάς ψηλά, πολύ ψηλά. Μου το τραγουδούσες σε όλες τις γλώσσες, με όλα τα χρώματα. Λίγο ακόμα να σηκωθούμε ψηλά, λίγο ψηλότερα, και το εννοούσες. Ψηλότερα έλεγες και από το αύριο, γιατί το αύριο δεν μας αρκεί για να ζήσουμε τη ζωή μας, μακριά έλεγες, μακριά να κοιτάμε όλο και πιο μακριά για να καταλάβουμε τον κόσμο. Κι έτσι αγαπηθήκαμε κι εμείς πέρα από τα όρια του σήμερα ή του αύριο, με τους δικούς μας όρους, τη δική μας αλήθεια. Δεν σου τσάκισα τα φτερά και δεν μου τσάκισες τα δικά μου. Δεν σου έκλεψα τη ζωή και δεν μου έκλεψες τη δικιά μου.Δεν ήθελα να σε κλειδώσω καλέ μου μόνο στο δικό μου όνειρο, δεν ήθελες να με δέσεις μόνο στη δική σου τροχιά. Να ζούμε θέλαμε και να αγαπιόμαστε. Και το κάναμε. Χιλιάδες φορές σε πλήγωσα και με πλήγωσες, χιλιάδες φορές είπαμε και οι δυο «εγώ και όχι εσύ», «γιατί εσύ κι όχι εγώ», χιλιάδες φορές βγάλαμε τα ακονισμένα μας μαχαίρια, τροχισμένα αδέξια από ένα βλέμμα, μια λέξη, μια απουσία, ένα παράπονο και χιμήξαμε με ορμή ο ένας στον άλλο, «θα σε κατασπαράξω για να με κατασπαράξεις» φωνάζαμε βουβοί στη κρυφή γλώσσα των ζευγαριών, αλλά η αγάπη περίσσευε πάντα και αυτή μας έδειξε το δρόμο, μάθαμε να μαζεύουμε τις ακίδες μας σιγά-σιγά, και να τις κάνουμε πλοκάμια βελούδινα να μας αγκαλιάζουν, να μας ενώνουν και να μην πονάμε ο ένας τον άλλον. Δεν σε πρόσβαλα και δεν με πρόσβαλες ποτέ. Δεν με πρόδωσες και δεν σε πρόδωσα ποτέ. Κι έτσι φτάσαμε 34 χρόνια μετά να μου λες στην ταράτσα της Ξανθίππου πριν 20 μέρες ένα βράδυ «είναι πηγή ζωής για μένα να συζητάω μαζί σου» και να μοιραζόμαστε το παγωμένο καρπούζι σαν να μοιραζόμαστε το πολύτιμο κόκκινο της καρδιάς. Εάν όλα αυτά δεν είναι ο θρίαμβος της αγάπης, τότε τι είναι; Ναι, καλέ μου εμείς το ζήσαμε το μεγαλείο της αγάπης και σε ευγνωμονώ για αυτό. Τότε στη Σκουφά τα πρωινά σε έλουζα και σε χτένιζα και σου διάβαζα τον Μικρό Πρίγκιπα, Και σε φώναζα Μικρέ μου Πρίγκιπα. Και μου’ λεγες εάν δεν μπορείς να πεις με λόγια αυτό που θέλεις ζωγράφισε το με ένα άνθος. Κι εγώ, σου χάρισα την Μυρσίνη.Και όταν σου έλεγα να προσέχεις καλέ μου ο χείμαρρος σου να μην πνίξει το βλαστάρι μας, μου έλεγες να σου το λέω ξανά και ξανά για να προσέχεις. Και μάζευες τη σκιά σου και άνθισε η Μυρσίνη και ντύθηκε ό,τι πιο δικό σου, ό,τι πιο δικό μου, ούτε δική σου, ούτε δική μου. Όλα τα άνθη της ψυχής μου για σένα.Όλα τα άνθη της ψυχής μου για σένα.Μικρέ μου Πρίγκιπα για πάντα. Σεβαστή Χρηστίδου – Λιοναράκη Παρασκευή ξημερώματα, δύο μέρες μετά που έφυγες...Της απαντησα οτι την ευχαριστω για αυτα τα πρωινα δάκρυα που καθάρισαν τωρα το βλέμμα μου και εκείνη μου ειπε 'Θέλω να βγω στην πλατεία του χωριού, στη μέση όλου του κόσμου και να θρηνώ ,σε ευχαριστώ που άκουσες το θρήνο μου με συγκίνησες κι εσύ με τη σειρά σου πολύ, σίγουρα σήμερα θα νιώθω λίγο καλύτερα ' Και είπα να βάλω το κείμενο της εδώ, σε αυτο το μπλόγκ που καποιοι του στείλαμε ευχές .Δεν είναι η πλατεία του χωριού είναι όμως και αυτη μία πλατεία για δάκρυα, τόσο ιδιωτικά δημόσια.Κeep thinking of him swimming the bay ,just keep seeing him swimming the bay

Τις πρώτες μέρες λύσσαξαν τα κανάλια. Τώρα. Σιωπή.

Eυχαριστώ τον Κωνσταντίνο.. ευχαριστώ τη Σοφία που με ταξιδεύουν αυτές τις μέρες μαζι τους στη ζωη της Σωτηρίας Μπέλλου για το θεατρικό μονόλογο που ετοιμάζει ο Κωνσταντίνος στο θέατρο Στοά και που κατι φαίνεται ότι θα κάνω με εικόνες κι εγω εκει να βόηθήσω. Χθες μου έδωσαν το έργο. Το ρουφάω με συγκίνηση. Μοιράζομαι κάποιες λέξεις από το έργο που έγραψε η Σοφια Αδαμίδου βασισμένο στο βιβλίο της για την Μπέλλου 'Πότε ντόρτια πότε εξάρες' Πριν λίγες μέρες αποχαιρετούσα τη Χαλκίδα το μέρος της Μπέλλου.Να μερικα απο τα λόγια της
……Πού να ξέρω γιατί με συμπάθησε; Και σ’ αυτό κουσούρι βρίσκεις; Δεν αξίζω να με συμπαθήσει; Αυτό θέλεις να πεις; Ξέρεις τι είναι μετά το ξύλο και τις κλωτσιές του αναθεματισμένου να βρίσκεις ένα χάδι από έναν ξένο άνθρωπο; Οι γυναίκες είναι αλλιώς. Και η πιο σκληρή γυναίκα είναι πιο τρυφερή από τον καλύτερο άντρα. Η δεσμοφύλακας μου το είπε και συμφωνώ. ……Τζιοβάνι. Αυτός με συμπάθησε, με λυπήθηκε και έτσι με άφησαν. Πως με κοίταγε. Κατ’ ευθείαν στα μάτια. Έτσι τέλειωσε το μαρτύριο της Μέρλιν. Τι νόστιμες σοκολάτες έχουν στην Ιταλία μάνα. Την άλλη φορά που θα μου φέρει θα τις δώσω σε σένα. Να πας και στα παιδιά. Μου τις δίνει ο Τζιοβάνι. Μου λέει, δεν φταίει αυτός, ούτε οι λαοί φταίνε που μας βάζουν και σκοτωνόμαστε, κι έχει δίκιο, Γι’ αυτό τον συμπαθώ. Του αρέσει η φωνή μου και πιστεύει ότι μια μέρα θα γίνω μεγάλη τραγουδίστρια. Γιατί όλα τα βλέπεις στραβά; Εχεις δίκιο όμως δεν θα τον ξαναδώ. Είναι λάθος. Δεν θα κάτσω με σταυρωμένα χέρια. Εγώ είμαι αριστερή. Θα βρω κάποιον σύνδεσμο να συνδεθώ μ’ αυτούς που αγωνίζονται. ……….Απόψε θα έρθει. Εχει τρία βράδια να φανεί. Απόψε πρέπει να έρθει. Αλλιώς θα φύγω μόνη. Αύριο όλα θ’ αλλάξουν. Πρέπει να είμαι έτοιμη. Για κάθε ενδεχόμενο. Είτε έρθει, είτε φύγω από δω μέσα, είτε με πάρουν να με ξελαρυγγιάσουν πρέπει να είμαι καλά ντυμένη. Αυτό είναι το αγαπημένο μου πουκάμισο. Και μην τολμήσουν να με ρωτήσουν γιατί ντύθηκα. Ετσι γουστάρω. Λογαριασμό θα σας δώσω; Περιμένω επισκέψεις. Ναι. Θα με πιστέψουν. Τις πρώτες μέρες λύσσαξαν τα κανάλια. Τώρα. Σιωπή. Δύο, τρεις άνθρωποι έρχονται μόνο. Δεν θα με πιστέψουν ότι ντύθηκα γι’ αυτούς. Περιμένω κάποιον. Τελείωσε. Το παιδί μου. Ναι και δεν θέλω άλλες ερωτήσεις. Δηλαδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος να με γλυτώσετε από τον καρκίνο; Μ’ ανοίξατε, τον βγάλατε, με ξανακλείσατε. Γιατί να έχω τρύπα στο λαιμό; Τη φωνή μου; Δεν σκέφτεστε τι θα είμαι χωρίς φωνή; Και εντάξει μπορεί και να μην ξανατραγουδούσα. Ηθελα να σταματήσω… κουράστηκα. Η απόφαση είναι δική μου. Αλλά εσείς θα μου πείτε πότε να σταματήσω; Και μ’ αυτό τον τρόπο; η φωτο ειναι απο το Φεστιβαλ της Χαλκίδας-η πόλη της Μπέλλου- λιγο πριν φυγω που ειχε αρχίσει να κλαίει ο ουρανος

αποστολή αναζήτησης…κάποιος που ψάχνει κάτι μυστηριώδες και μοναδικό

Jorge Pelikano, Portugal,30:Πάντα με συνάρπαζε η κινηματογράφηση της ζωής άλλων ανθρώπων.Τόσο μακριά, κι όμως τόσο κοντά, σχεδόν ξεχασμένα. Με ενδιέφεραν ιστορίες ανθρώπων που είχαν ελάχιστη σχέση με τον κόσμο μου. Όταν πέντε χρόνια πριν άρχισα να αναζητώ τους τελευταίους βοσκούς, δεν ήμουν σίγουρος τι θα έβρισκα. Ήταν μια εθελοντική αποστολή αναζήτησης… όπως κάποιος που ψάχνει κάτι μυστηριώδες και μοναδικό. Οι κάτοικοι με οδήγησαν στο Κασάις ντε Φολγκοσίνιο, μια κοιλάδα χαμένη μέσα στα βουνά στην περιοχή Σέρα ντα Εστρέλα στην Πορτογαλία. Εκεί βρήκα τους βοσκούς. Ναι… ακόμα εκεί ήταν. Όμως το σημαντικότερο ήταν πως βρήκα ιστορίες απλές, μοναδικές, αυθεντικές και σχεδόν αόρατες από το δικό μου κόσμο. Πρόκειται για μια ταινία για την ανακάλυψη απλών ιστοριών ανθρώπων που αντιστέκονται. Ήταν μια υπέροχη πενταετής πρόκληση για τις πεποιθήσεις και το προσωπικό χρέος να αποδειχτεί κάτι, ακόμα δεν ξέρω τι.Υπάρχουν ακόμη Βοσκοί http://www.ecofilms.gr/popup2005gr.asp?Year=2007&reqid=L-04 Μια απομονωμένη και ξεχασμένη κοιλάδα στο ψηλότερο βουνό της Πορτογαλίας κρύβει τους τελευταίους, πραγματικά αυθεντικούς βοσκούς της Σέρα ντα Εστρέλα.Δεν υπάρχει ηλεκτρισμός, ούτε δημόσιο δίκτυο ύδρευσης, ούτε ασφαλτοστρωμένο οδικό δίκτυο εκεί. Στις μέρες μας, οι πιο ηλικιωμένοι χάνονται και οι νεότεροι δε δείχνουν ενδιαφέρον για την απαιτητική δουλειά του βοσκού. Ο 27χρονος Ερμίνιο είναι ο νεότερος βοσκός που ζει στην κοιλάδα. Πόσο ακόμα θα απασχολείται σε αυτή τη δουλειά; Άλλωστε… υπάρχουν ακόμα βοσκοί; Οι ιστορίες της κοιλάδας αυτής απαντούν σε αυτό το ερώτημα.Με την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΒΟΣΚΟΙ; που γύριζε για 5 χρόνια, ο 30 χρονος Πορτογάλος σκηνοθέτης Χόρχε Πελικάνο κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο του Διεθνούς Δικτύου Φεστιβάλ Κινηματογράφου για το Περιβάλλον Environmental Film Festivals Network. Η ταινία παρουσιάστηκε φέτος για πρώτη φορά τον Ιούνιο 2007 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρόδου Ecofilms Η απονομή γίνεται στο Τορίνο ,Ιταλία σήμερα Τρίτη 16 Οκτωβρίου, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Cinemambiente http://www.cinemambiente.it/

Το Διεθνές Δίκτυο Environmental Film Festivals Network http://www.eeffn.it/δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρόδου Ecofilms και του Φεστιβάλ του Τορίνο και σήμερα αριθμεί πολλά Φεστιβάλ μέλη σε όλο τον κόσμο. Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρόδου Ecofilms για το 2008 θα πραγματοποιηθεί 24-29 Ιουνίου 2008 στη Ρόδο. Υποβολή ταινιών για όλα τα τμήματα του φεστιβάλ θα είναι ανοικτή ως την 1 Μαρτίου 2008.Αιτήσεις συμμετοχής στην ιστοσελίδα http://www.ecofilms.gr
Τα φεστιβάλ μέλη του Δικτύου
1. Ecofilms – Rodos International Films and Visual Arts Festival,Ελλάδα
2. Cinemambiente International Film Festival Torino,Italy
3. CineEco International Film festival Portugal
4. Sun Child Regional Environmental Festival, Yerevan, Armenia
5. International Festival Sarajevo –“Sarajevo Winter”.Sarajevo, Bosnia
6. Image de Ville, Aix-en-Provence, France,
7. Festival International du Film d'Environement, Paris, France
8. Ecocinema Israel's International Environmental Film Festival, Kfar-Saba, Israel,
9. International "Water and Film" Event Istanbul , Environmental Film Festival Washington USA
10. Festival Internacional de Cinema del Medi Ambient de Catalunya (FICMAC) ,Spain

11. Festival Internacional de Cinema e Video Ambiental (FICA) di Goiás,Βραζιλία

Η δική μας ευθύνη.Το περιβάλλον..δεν σηκώνει άλλες ζαβολιές.Τι μπορεί να κάνει το σινεμά

Blog Action Day Παγκόσμια μέρα δράσης των μπλόγκερς για το περιβάλλον και βρίσκομαι στο Τορίνο μαζί με ακτιβιστες, σκηνοθέτες, πολιτικούς εξόριστους απ το Ιράκ..οπου ένας αθεράπευτα ρομαντικός αριστερός,ο Γκαετάνο,οργανώνει εδω και 10 χρόνια το φεστιβαλ σινεμά για το περιβάλλον και μαζι μ'εμάς που φταχνουμε το φεστιβάλ στη Ρόδο http://www.ecofilms.gr/ φτιαξαμε το διεθνές δίκτυο φεστιβάλ για το περιβάλλον. To EFFNetwork http://www.eeffn.it/ Παγκόσμια έκκληση για δημοσίευση κείμενου σχετικά με το περιβάλλον, Δευτέρα 15 Οκτωβρίου, από όλα τα blogs σε όλο τον κόσμο.Οι κινήσεις των πολιτών έχουν αρχίσει πια να μην αποδέχονται την κατασταση ως εχει και να αναζητουν νεες συλλογικότητες για να ακουστει η φωνη τους και να πετυχουν αλλη ποιότητα ζωης. Τα Κινηματογραφικα Φεστιβαλ όπως της Ροδου του Τορίνο http://www.cinemambiente.it/ και αλλα μικρα και μαχητικα φεστιβαλ φιλοξενουν ανεξαρτητες ταινιες πολιτικου και κοινωνικου προβληματισμού ,τους δημιουργους αλλα και τους ακτιβιστες που αναλαμβανουν ενεργο ρόλο στίς αλλαγές σε διαφορα σημεία του πλανήτη. Το σινεμά οφείλει να είναι πιο προκλητικό στη φόρμα και στην αναζήτηση και στο περιεχόμενό του. Ο καναπές είναι για άραγμα, η τέχνη είναι για ξεσήκωμα. Θέλουμε ένα σινεμά ταραγμένο, όχι εμπορική τσιφλόφουσκα τύπου lifestyle.Δεν ξέρω γιατί πρέπει να παρεξηγούμε ή να αυτολογοκρινόμαστε μπροστά σε κάτι που έχουμε ανάγκη επειδή ίσως το lifestyle επιβάλλει ότι μπορεί να μην είναι ικανά mainstream. Υποστηρίζω ότι έχουμε ανάγκη την ποίηση και όχι τη βία, ότι έχουμε ανάγκη την ομορφιά, την άλλη αισθητική στις καθημερινές μας σχέσεις, αλλά και στην πολιτική και στην κοινωνία. Σίγουρα όμως περνάς και οφείλεις να περάσεις από την ανατροπή, από την υπέρβαση για να φτάσεις σ΄ ένα κοινωνικό πλαίσιο που δεν απαιτεί την πόζα αλλά την ουσία. Αυτό συμβαίνει με όσους αψηφούν τον στερεότυπο μικροαστισμό που οδηγεί σε ασφυκτικές συνυπάρξεις προκειμένου να μη διαταραχθεί δήθεν η κοινωνική ισορροπία και φτιάχνουν κάθε μέρα χάρτινους πύργους πάνω σε ψέματα και τους στολίζουν με κοσμικότητες από όπου απουσιάζει η ψυχή. Τα μικρα κινηματογραφικά φεστιβάλ αποτελούν πραγματικά εναλλακτικούς πυρηνες προβολης ταινιων και γινονται ετσι πυρηνες εκφρασης μαις εναλλακτικςη φωνης Όσο αδυσώπητο και «κλειστό» να είναι το τοπίο της παραδοσιακής διανομής, έχω εμπιστοσύνη ότι οι εναλλακτικοί τρόποι διανομής θα δράσουν αποφασιστικά στο να συναντηθεί η ταινία με το κοινό της. Παντού υπάρχει χώρος και για την εμπορική παράμετρο, αλλά δεν μπορεί να γίνεται αυτοσκοπός και να μην αφήνει χώρο σε τίποτα άλλο. Έχουμε ευθύνη όλοι να μην ενδώσουμε στις σειρήνες του καταναλωτισμού, γιατί απεμπολούμε τη σχέση μας με τη τέχνη και την υποχρέωση μας απέναντι στη κοινωνία: να πηγαίνουμε ως ανήσυχοι πολίτες τα πράγματα όλο και πιο μπροστά. Αυτός υπήρξε ανέκαθεν ο ρόλος της τέχνης. Ο καναπές είναι για άραγμα. Η τέχνη είναι για ξεσήκωμα. Κι εμείς οφείλουμε να είμαστε πολίτες ανήσυχοι. Να ξεσηκώνουμε τους υπόλοιπους να απαιτούν καλύτερα πράγματα από τη ζωή τους. Να μην συμβιβάζονται, να μην λουφάζουν στον καναπέ, να περπατούν έξω, στο δρόμο, στη φύση. Να μην περιορίζουν τη φαντασία ή την περιέργειά τους. Έχουμε τεράστια ευθύνη απέναντι στη συνέπεια αυτής της λειτουργίας. . Όσο δεν τολμούμε να είμαστε κοντά στην ανθρώπινή μας φύση που είναι εύθραυστη -και στα δυο φύλα εννοείται- λαίμαργη αλλά και τρυφερή, που είναι δημιουργική, που απαιτεί να βρίσκεται σε καθεστώς αποδοχής άρα και ελευθερίας, τόσο θα βουλιάζουμε στο ψέμα, στην έλλειψη χαράς, χωρίς να απολαμβάνουμε την ομορφιά που τόσο πλούσια μπορεί να χαρίσει μια σχέση ισοτιμίας και αποδοχής. Η κοινωνία δεν μας θέλει σε σχέσεις ισοτιμίας, γιατί τότε θα αρχίσουμε να αμφισβητούμε πολλά από τα πρότυπα πάνω στα οποία έχουν δομηθεί τα κέντρα εξουσίας που ρυθμίζουν τη ζωή μας άρα και τα καταναλωτικά μας πρότυπα, και το κυριότερο, την καθημερινή αισθητική και ηθική μας συμπεριφορά. Η ηθική δεν κατοικεί στην υποκρισία. Κατοικεί μόνο στην τόλμη και ας μου πει κάποιος εάν θυμόμαστε από την ιστορία τους τολμηρούς με βαθειά ηθικά ερείσματα ελευθερίας και δικαιοσύνης.
Blog Action Day , 15 th of October International blogging day for environment.Blog something you may make a difference. One issue,one day,thousand voices ! http://www.blogactionday.org/ Blogging from Torino where I am attending the jury of the International Film festival Cinemambiente http://www.cinemambiente.it/ Tommorow we award the Environmental Film Festivals Network Award http://www.eeffn.it/to coincide with this international days for bloggers trying to make a difference. Be there or be square! as we use to say in the past.Citizen mobilisation the community started not acceppting this any more The way is long but we can all achieve our goal together.

αν είναι να μιλήσει κάποιος, να μιλήσει για την αγάπη-Χαλκίδα Μερα 1η και Μερα 2η

Τα λόγια ανήκουν στον Μιχάλη Γκανά ,απο την νεα ταινια του Στελιου Χαραλαμποπουλου που ειδαμε πριν λιγο στο γεματο κινηματογραφο που φιλοξενει το Φεστιβαλ Κινηματογραφου της Χαλκίδας.Απο χτες το βραδυ ανακαλυπτουμε τη Χαλκίδα.Μια κοντινή αγνωστη.Η θάλασσα ναι η θαλασσα στη μεση της πολης,όμορφη την κοβει στη μεση κραταει τη μητρα της σε υγρασια μονιμη περιεργα ευφορη.Ηρθε και ο Παναγιωτης φαγαμε ψαρι στη παραλια την ωρα που επεφτε το φως. Μαγικα.Ξενοδοχείο Χαρά.Ωραίο όνομα σκεφτηκα όταν ερχομουν χτες βραδυ με το ΚΤΕΛ.Η ανακαίνιση έκανε όμως πρασινους τους τοίχους του.Περίεργα πράσινους.Συναντηθηκαμε με όλους αργα στο Κοκκινο Κρινο.Ηταν ο Κωστας ,ο Μητσος πόσο καιρό ειχαμε να τα πουμε ;Αληθεια δεν ηξερα οτι υπηρχε κοκκινος κρινος Φαγαμε καλα Ηπιαμε ειπαμε πολλα ως το πρωι και μετα περπατησαμε στη πολη και παλι στη θαλασσα φτασαμε τη νυχτερινη θάλασσα εκει ακουραστα φροντιζει την υγρασια της Χαλκίδας.Το φεστιβαλ ξεκιναει απο το πρωι .Γεμιζει παιδια απο τα σχολεία .Στη δικη μου προβολη ηταν δυο σχολεια αρρενων ?! Νομιζα οτι πια ειναι μικτα τα σχολεία,τελος παντων αγορια, αγουρα ,αγρια καπως ατιθασα στην πειθαρχια της σκοτεινης αιθουσας Χαλαλι τους καθησαν και ακουσαν ποιητες και συγγραφεις να μιλουν για τα κοινα και μετα ξεχυθηκαν στους δρομους φανταζομαι καποιοι θα πηγαν για καφε στη θαλασσα.Τα κορμια και τα μαχαιρια λεει παλι ο Γκανας τραγουδαει η Ελευθερια και χορευουν τα κορμια καθως περπατουν στον περιπατο της Χαλκιδας.Καντε λιγο διαλλειμμα απο το συνδικαλισμο και δες το κοριτσι που περνάει.Ναι , ναι εδω είμαστε.Δυο στιγμιοτυπα μετα τηνπροβολή της ταινίας μου.Ενας κυριος με υγρα ματια μου λεει Μας κανατε να σκεφτουμε διαφορετικα,πως να σας το πω να φιλοσοφησουμε.. Ναι Ναι συμπληρωνουν δυο ακομη ζευγαρια υγρα ματια των γυναικων που τον συνοδευουν. Η Τινα που μου λεει πως συγκινηθηκε στα λογια της Ναντια για την γιαγια της. Αυτη η σκηνη παντα μου φερνει και εμενα δακρυα Ευχαριστω Τινα. Το λεω στο Γιωργο. Η ταινια ειναι δικη του, αφιερωμενη και αυτος δεν μπορεσε να ειναι εδω ,γιατι με αλλα βασανιζεται αυτο τον καιρο."Δεν στο ελεγα" μου λεει.Το ελεγε ,το έλεγε ας ειναι καλα.Το κορμι δεν ειναι μονο αγκαλια ,Γιωργο λεει παλι ο Γκανας.Δακρυ, σε σκεφτομαι αρα υπαρχω.Ευχαριστουμε, Στελιο και Θανο για τον Γκανα.Τι ομορφος τροπος να κλεισει η μερα στη Χαλκιδα.Δεν προβληθηκε σημερα η ταινια του Βαγγελη, αυριο λενε αλλαξε ωρα, με την ταινία του Αρη γα το BBC και μια γλυκεια ταινία της Αγγελικης για τους πλανόδιους μουσικούς .Ομορφοι διαφορετικοί κόσμοι.Ο Βαγγελης που χει κανει τη ταινια "Μεταξύ Βουνων και Ποταμων" ειναι ο συντροφος της Μυρσινης,της κορης του Νικητα. Δεν ξερω εαν θα ερθει, όμως αφιερωνω σε εκεινη και σε εκεινον παλι τα λογια του Γκανα που ειναι τοσο νωπα στο κεφαλι μου και μου γεννησαν δακρυα και σε εκεινον γεννησαν δακρυα, οταν τα διαβαζε 'Να με θυμασαι,και μην ακους επανω και κατω κόσμος,είσαστε η πατριδα μας και εμεις ξενιτεμενοι' Στην πατριδα πηγε παιδια ο Νικήτας λοιπόν.Στελιο καλυτερα που δεν του εκλεψε του Γκανα το δακρυ η καμερα, οταν εκανε ζουμ, ακομη και εαν δακρυζε, εγω θα το ηθελα με ενα κατ απο το γενικο στο κοντινο. Ετσι κοφτο. αν αποφασιζες να το δειξεις.Αλλα παλι εγω ειμαι εγω και εσυ εισαι εσυ. πιο ηπιος, γλυκος ,ευγενικος και παντα σεμνος.Αχ ρε Στελιο παλι μας συγκινησες ναι Ενταξει ο Γκανας ηταν αλλα και εσυ και εσυ εκει μεσα εισαι Τι καλη η σκηνη με τον πατερα Εκει η καμερα επισασε το σπαραχτικα τρυφερο νλεμμα του Γκανα στον πατερα.Θα γινω πατερας του πατερα μου ειπε.Αχ Στελιο. Καπου εκει μεσα λεει οτι οι ταινιες και τα ποιηματα μας κανουν καλυτερους ανθρωπους.Το ξερεις αυτο το Σταυρος Ιωαννου και ολοι οι συνεργατες του που εστησαν με τοσο μερακι αυτο το κινηματογραφικο πανηγυρι εδω στη Χαλκιδα και αψηφησαν φωτιες και δυσκολιες.Και τι συγκινητικος που ειναι ο Τακης Οικονομου απο τη Νομαρχια που συμπαραστεκεται ψυχη τε και σωματι!! κυριολεκτικα Και τι ψυχη.Τακη το μπλουζακι του Φεστιβαλ θα ειναι η μονιμη στολη σου απο εδω και μπρος σε θελουμε στη παρέα μας. των τρελλοκινηματογραφιστων εισαι συντροφος! Λοιπον παλι με Γκανα αποχαιρετω με στοιχειωσε! Ο τελευταιος στιχος δεν ειναι ο εσχατος,μπορει να ειναι ο πρωτος που θα γραψει ο αναγνωστης.Ετσι ειναι και συχνα ετσι ειναι και στα μπλογκς Για αυτο δανειστηκα απο τον ποιητη τον τιτλο του ποστ.Σταυρο Τακη και ολα τα νεα παιδια του Φεστιβαλ ευχαριστουμε Βαλατε τη Χαλκιδα στον χαρτη των κινηματογραφικων φεστιβαλ.Μη μασατε το Φεστιβαλ ηρθε για να μεινει Το θελει ο κοσμος που γεμιζει τις αιθουσες.Το θελουμε εμεις.Το θελει η Θαλασσα Και αυτη δεν μπορει να τη σωπασει κανεις. Η εικονα ειναι απο την ταινια μου 'Τα Κοινα'.Γερασιμε να ζησει η σινεφιλ κορη απο 2 μηνων στο Φεστιβαλ Θα γινει και αυτη ποιητρια! Αυριο παιζεται η ταινια του Παναγιώτη CHIP and OVI και εμεις τωρα δουλευουμε στο ιντερνετ καφε CHIP για να σας τα πουμε ολα αυτα εσεις που δεν εχετε την τυχη να ακουσετε αποψε τη θάλασσα της Χαλκιδας

Αχ Νικήτα,Ευγνωμοσύνη

Πρίν από λίγες μέρες φιλοξενήθηκα με όλη την έννοια της λέξης στο σπίτι του Νικήτα. Προβάλλαμε μια ταινία μου στη καθιερωμένη κινηματογραφική Λέσχη στο σπίτι του
Από σήμερα το πρωί ο Νικήτας δεν υπάρχει πια.Ταξιδέψε και άφησε την τελευταία του πνοή στα χέρια της κόρης του της Μυρσίνης.Νικήτα έχουμε μείνει λίγοι,αλλά είμαστε πολλοί. Σε ευχαριστώ για ότι από εμάς φιλοξένησες τόσο γενναιόδωρα.Για την γενναιόδωρη ανήσυχη φιλόδοξα σπάνια ψυχή σου.Που αναπνέει ακόμη μέσα μας.
Το επόμενο πρωί από εκείνη τη συνάντηση ο Νικήτας μου έστειλε ένα μικρό μέηλ
25.9.07 ωρα 12.07 από τον Νικήτα
Χθες δεν μπορώ να μείνω στο ότι μου άρεσε η ταινία, μου άρεσε η λογική σου, μου άρεσε η βραδιά. Με χόρτασε, μετά από μήνες, ένα άλλο πράγμα. Εσύ. Ένοιωσα υπερήφανος που υπήρχες. Ξέρεις πόσο σπάνιο είναι να ψάχνεις σαν τρελός να βρεις ανθρώπους που να σε κάνουν να νοιώσεις περήφανος για τη δική στους παρουσία πάνω στη γη και να μην υπάρχουν. Γιατί απλά δεν έχουν τόσες και τέτοιες φιλοδοξίες. Εσύ έχεις. Σε ευχαριστώ Ν.
Η δική μου απάντηση 25.9.07 ωρα 12.16 Θέμα Ευγνωμοσύνη
Αχ Νικήτα
Κι εγώ σκεφτόμουν όταν ξεκινήσει η μέρα να σου γράψω γιατί το χθεσινό βράδυ μου έμεινε στο κεφάλι .Τα έλεγα στον Αλέκο για τη γενναιοδωρία και την τόλμη να μαζεύεις με τέτοια συχνότητα τόσο ετερόκλητα άτομα να ανοίγεις το σπίτι σου σε αυτή τη συναναστροφή που λέει και ο Αλέκος. Εγώ την ένοιωσα αυτή την υπέροχη έννοια της φιλοξενίας στη κυριολεξία της οπότε εγώ σε ευχαριστώ.
Χάρηκα με τη συγγένεια που ένοιωσα στο βλέμμα ορισμένων ανθρώπων. Χάρηκα που γνώρισα τη κόρη σου και ένοιωσα ότι είναι πολύ σταθερό άτομο και σκέφτηκα ότι είναι δική σας δημιουργία και πρέπει αν είστε περήφανοι για την ήρεμη δύναμη που βγάζει η παρουσία της σε αυτή την ηλικία.Το ψάξιμο σαν τρελός,συγγενεύω και με αυτό βέβαια και με την αφόρητη μοναξιά του κυνηγιού αυτού. Αλλά το πιο καλό κυνήγι είναι μοναχικό έτσι δεν είναι; Λέω εγώ τώρα.
Μου αρέσει που βρήκα σε εσένα τόσο απολαυστική συμμαχία στην υπόθεση του Γιώργου. Έχω κουραστεί να απαντάω σε άδικες επιθέσεις και αυτό με θυμώνει πολύ. Υπερηφάνεια λοιπόν και ευγνωμοσύνη μαζί με ευχαριστίες . Μαζί στα επόμενα . Λ.
Υ.Γ.1.Για τον Νικήτα βιογραφικά http://news.pathfinder.gr/greece/news/433850.html
Υ.Γ.2 Γιώργο, να προσέχεις, έχουμε μείνει πολύ λίγοι ,που έλεγε και ο Νικήτας λιγοι, που να κανει ο ένας περήφανο τον άλλο για την παρουσία του.Να προσέχεις.να μην αναβάλεις
Υ.Γ 3 Μου γραψε μολις τωρα το αγαπημενο μου ΑΛΕΦ.. http://alefmoha.blogspot.com/2007/10/blog-post_09.html Ημουν καλή στα λόγια παρηγοριάς μέχρι που χρειάστηκε να με παρηγορήσουν. Δεν έχω λόγια. Κλάψε - στην ώρα του- όσο μπορείς. Το πένθος που δεν ξοδεύεται στην ώρα του, σ' εκδικείται! Αλλά και πάλι, ευτυχώς που συναντηθήκατε, ευτυχώς που ήταν αυτός! Φιλί καλό (ξέρω από "χαμένους" φίλους, πονά και θα πονά για πολύ) άλεφ πιστό που όμως όσον αφορά τη απώλεια, δεν παρηγορείται με τίποτα
Υ.Γ 4 Κλαιω απο εκεινη την ωρα. Εφυγε στα χερια της κορης του. Την τελευταια του ανασα εκεινη την ακουσε.Κλαιω και για εμας που αναβαλουμε την ομορφια της ζωης για αυριο με τη βεβαιοτητα οτι το αυριο ειναι παντα εκει με τον ιδιο ήλιο..την ίδια θάλασσα
Υ.Γ 5 ευχαριστω σε πιτσιρίκο http://pitsirikos.blogspot.com/ για τα φιλικά σου λόγια "Όσοι αγάπησαν, πενθούν". Μόνη μας περιουσία η Μνήμη. Να είστε πάντα καλά, εσείς και όσοι αγαπάτε.' και για το λινκ ευχαριστώ.Όσο κυρία και να γίνομαι με τα χρόνια,δέν μ'εγκαταλείπει ο μικρος κλαψιαρης πιτσιρίκος μέσα μου

Τα κοινά,τι κοινό έχουμε! μία ταινία

Το πλεονέκτημα που είχαμε ήταν να βρεθούμε μέσα στην άνοιξη σε ένα τόπο μαγευτικό όπως η Παρος με τις μυρωδιές να ξυπνούν βίαια και ηδονικά όλες τις αισθήσεις, το φως να απαιτεί εξ ίσου βίαια να καθορίσει την ευκρίνεια της εικόνας και τα χρώματα να συστήνονται οργιαστικά, μας οδήγησε σε ένα ταξίδι απόλαυσης το οποίο προτείνουμε στη μορφή μιας ωριαίας ταινίας. Υπήρξε για μένα μια πρόκληση να πάρω μέρος στον εξαιρετικά γόνιμο διάλογο ποιητών και συγγραφέων από όλο τον κόσμο με σκοπό να δημιουργήσω ένα οπτικό δοκίμιο με αφορμή τη σκέψη τους για τα κοινά. Μια προσπάθεια δηλαδή όχι μόνο καταγραφής αλλά και χρήσης των υλικών της γραμματικής του κινηματογράφου σε ένα πεντάγραμμο διαλόγου με άξονα τον οπτικό συνειρμό και την ηχητική αντίστιξη. Το θέμα, τα κοινά μοιραία με οδήγησε σε μια αναζήτηση και μια πρόταση μεγέθυνσης του συναισθήματος που προκαλεί η κάθε σκέψη. Η ταινία Τα κοινά Τι έχουμε κοινό είναι ένα δοκίμιο μια συνάντηση δηλαδή με άξονα τη σκέψη πάνω σε ένα θέμα και την ανταλλαγή σκέψεων και τοποθετήσεων. Η εικόνα επιχειρεί να δημιουργήσει επίσης ένα διάλογο οπτικών συνειρμών με το υλικό των λέξεων που κατοικούν στη ποίηση η τις σκέψεις Αντίστοιχα και η μουσική πλαισιώνει το ταξίδι της σκέψης ακολουθεί τον ρυθμό της εικόνας εικονογραφεί και εκείνη μελωδικά η λειτουργεί αντιστιτικά στις αισθήσεις που απαρτίζουν τη γέννηση της σκέψης και της κοινοποίησης της.TA ΚΟΙΝΑ, ΤΙ ΚΟΙΝΟ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΜΠΤΗ 11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ στις 12.00 στον ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ , ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΧΑΛΚΙΔΑΣ Η ταινια οπως λενε και οι τιτλοι ειναι αφιερωμενη στον Γιωργο για την εμπνευση Ειναι του Γιωργου δηλαδη δικια του,μια και εκεινος αυτα ψαχνει

Χαρακιές στον ουρανό! Φιλιά

Θυμάσαι που μου ειχες πει να κοιτάζω; Εκει κοιτάζω πάντα και όταν μου λείπεις και όταν είσαι εδώ.Οταν εγραφα αυτο για τις χαρακιες του ουρανού σκεπτομουν την παραλία που θα πάμε μαζυ σε λίγες μέρες να φτιαξουμε ενα κεφάλαιο της ιστορίας μας ,όπως το είδε εκείνη η μακρυνή φίλη που με αγαπησε και για αυτο αγαπησε κι εσενα.Και μετα αρχισε πάλι εκεινη η κουβεντα για τη θάλασσα.Θυμάσαι; Κρατουσες τη μικρη μπλέ κεραμική μπάλα με ολα τα αστερια όλου του κοσμου, εκεινη που σου χαρισα για να εχουμε τη ιδια μικρη μπαλα παντα μεσα στα χερια μας..Κρατουσες τη μικρη μπάλα μπροστα στα μάτια σου κι έλεγες για τον πατέρα. Για το ταξίδι του στο βυθο της θάλασσας.Και ενα μηνα μετα σου εγραφα για τον Πετρο Εκει στη δικη μας παραλία τον φανταζόμουν .Υπέροχο όμορφο,όπως εισαι εσυ.Θλιμενο,υπέροχο ,όμορφο όπως είσαι εσυ Θυμασαι; του έμεινε μόνο το κοχυλι με τις μελωδίες του να του θυμίζει τον ξαφνικό άνεμο που σήκωσε η θάλασσα για να αποχαιρετήσει τον πατέρα και από τότε είναι το τραγούδι το πένθιμο και ηρωικό –πάντα ήταν ηρώας στα μάτια του Πέτρου ο πατέρας-που ακούει όποτε βάζει αυτό το κοχυλι στο αυτί του.Και όταν βλέπει τις χαρακιές στον ουρανό σκέφτεται ότι μάλλον έτσι ήθελε να φύγει ο πατέρας, ήσυχα μέσα στη θάλασσα κάτω από τον ουράνιο θόλο μόνος. Αλλά κι η θάλασσα δάκρυσε όταν χάθηκε ο πατέρας και σήκωσε αέρα. Και το κοχυλι δεν μπόρεσε να μην τραγουδήσει τον χαμό του.

Μου ειπες θα με πάρεις να μου πεις φιλιά και απο τότε χαμογελάω με τα φιλιά σου και τη λαλιά σου που ντυθηκε άλλο ήχο τωρα που ξημέρωσε φθινόπωρο και μαλακωνουν φαίνεται τα πραγματα. Μου είπες θα με πάρεις να μου πεις φιλιά.Φιλια!

Να σπειρουμε τους δικους μας σπόρους να ανθίσει η ερημος

Λένε ότι όταν η καρδιά κουραστεί αρχίζει να μας λεει ότι αρκετα τη ζαλίσαμε και οτι δεν θέλει άλλο. Και έχει τη δικη της γλωσσα να το πει και όποιος εχει αφτιά ακούει.Απο τη πρωτη στιγμή το λεγε η καρδιά του για τα σπουδαία,τα τολμηρά,τα περίεργα,τα ανταρτικα.Δεν μπορουσε να σωπάσει και δεν θέλει να σωπάσει.Πάντα έβαζε μπροστα τα ωραία του λόγια αλλα και τα ωραία του χέρια και την κορμοστασιά του.Τι κορμοστασιά ήταν και αυτή!και τα εβαζε με όλους Ολους τους κακούς. Δεν μπορεις όμως να τα βαζεις συνέχεια με όλους.Η καρδια δεν αντεχει. άλλο και στο λέει.Εκείνη τη μέρα ,τα χέρια του, μέσα στα δικά μου ιδρωναν.Και το χάδι μου στο μέτωπο υγρασια μαζεψε και αυτο.Γιατι χαρα μου, γιατι καρδιά μου, γιατι ομορφιά μου;Γιατι κουραστηκε η καρδιά σου; Γιατι κουραστηκε η δικη σου καρδια, η δικη μου καρδια;Ενταξει αν δεν ανατιναξω το νησι, θα σε κλεψω, να σε παω μακριά. Κοιτα να δεις τον ουρανο,τωρα τον βλεπω κι εγω,πάνω απ'την πολη τα αστρα δες για σενα παρακάλεσα να ταξιδέψουν όλες τις ευχές.Θυμάσαι;Ημουν στην ερημο τότε και εσυ μεσα στην ερημο του κοσμου ησουν ερημος και τώρα πια ενωσαμε την ερημια μας και φτιαξαμε μια ηπειρο. Να σπειρουμε τους δικους μας σπόρους να ανθίσει η ερημος

Να μην κανεις τιποτα,ξαναδιάβασε μόνο

-Ενοχλώ;- Οχι -Να ερθω θα είσαι εκει; -Θα σου πω. Nα δω πρωτα τι θα γινει με Αυτους -Δεν θα ερθω,άσε καλυτερα μην σε μπερδευω και εσενα -Με μπερδευεις; Οχι δεν εχει να κανει με εσενα, με ολα αυτα εχει να κανει.-Μπορω να πυροπληθω μπροστα απο την πόρτα τους μπορω να ανατιναξω το νησι.Τι θελεις να κανω; -Να μην κανεις τιποτα. Να μην αμφισβητεις την αγαπη μου αυτο μοναχα.
-Θα ειμαι εκει στη θάλασσα με το περιστερι να του μαθω να πεταει εξω απο το κλουβι.-Θα ερθω μολις μπορεσω
-Μπορεις να με εμπιστευθεις; -Κι'αλλο;
τωρα μολις διαβασα στο Αλεφ http://alefmoha.blogspot.com/2007/10/blog-post.html και σπευδω να προσθεσω τα λόγια του,που συνομιλουν τόσο καιρια με τα δικα μου και την εικονα μου ΑΧ "Ήξερε πως όποια σκέψη, όποια πράξη της ως τώρα ζωής του έπρεπε να διαγραφεί, πως η ζωή του ξανάρχιζε απ’ το μηδέν. Ακόμα κι αν κατάφερνε να το σκάσει ' Στο αφιερώνω σε εσενα εκει εξω

ελα

Με θυμώνει..πολύ.Μου είπε πάλι σήμερα τέρμα τα παρατάω.Δεν αντέχει Δεν αντέχει και εχει δικιο να μην αντέχει την αδικία.Εκει θα στέκομαι τώρα στα δύσκολα. Το υπόσχεθηκα σε όλες τις προσευχές, σε όλα τα χρώματα στην κάθε μέρα που ξήμερωνει. Εκει θα στέκομαι.Μα εισαι η μόνη που τον αγαπάς έτσι λέει η φίλη για αυτο αντέχεις εσύ.Για αυτό σε εσένα θα φορτώνονται τα δύσκολα και μετα με ρωτατε ΟΛΟΙ

Πως θα μπορουσε ένα γεννηθει το συναισθημα της αγαπης;

Σας απαντω ισως από μια αιφνιδια ρωγμη στη λογικη του συμπαντος παραδειγματος χαρη από ένα λάθος (ηταν λάθος κι εγω το λέγα έγινε όμως)

ποτε από θέληση , αλλά από το κάθε τι

από το πέταγμα ενός πουλιού της νύχτας , (όταν ειδα τα φτερά του τι να έκανα τα πιο όμορφα αληθινά φτερά σε ενα υπέροχο σώμα,σκίρτησα..)

από μια λέξη (είπε τις πιο όμορφες λέξεις που άκουσα ποτε, ανορθόγραφα τις έγραψε για να μείνουν και τι με νοιάζει η ορθογραφία ; Ειναι οι πιό όμορφες λέξεις που άκουσα ποτέ και είναι για μένα!)

από ενα έγκλημα από τον ιδιο μας τον εαυτό ,

από μεσα μας, ( τον κουβαλούσα τόσο μέσα μου και το καταλαβα μόνο όταν τον έχασα δεν ειχα πόδια να μιλήσω,δεν είχα χέρια να περπατήσω δεν είχα στόμα να αγγίξω)

ξαφνικα χωρις να ξερουμε πως (το έκανα τραγούδι)

Kοιταξτε σας λέει, ανοίγει και ανάμεσα στα ορθάνοιχτα μάτια σας

τον βλέπετε (εκλαιγα τόσες μέρες όταν τον ξαναβρήκα και ακόμα κλαίω)

Σας λεει Ελα (και σήμερα δάκρυσε όταν του είπα ότι τον αγαπάω "ΟΚ" είπε και πνίγηκε ο λυγμός του σε δυο ξενόγλωσσα γράμματα,τόσο ανορθόγραφα εύγλωτος.Εκει θα στέκομαι ,τώρα στα δύσκολα)

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗ ΖΩΗ

ξεκινησε απο ενα σχόλιο που εγραψα για το εξαιρετικο!! μπλογκ http://interpenetration-silencieuse.blogspot.com/

εβγαλα τη φωτό στο Μεσολλόγι το 2005 Δεν τον ήξερα τότε και έψαχνα για εικόνες