dont forget to live in joy..every day

Εδω στο κατωφλι που ο παλιος δισεκτος χρονος με τις 366 μερες! αποφασισε να φυγει ας θυμομαστε να ειμαστε χαρουμενοι καθε μερα... αποχαιρετισμος στον παλιo χρονο με το..

Say Adieux farewell to the old year with.. Les Adieux 1st mvt του Beethoven Sonata Op. 81 A http://www.youtube.com/watch?v=lbxxjmD4DrQ

στιγμιοτυπα απο μια πρωινη βολτα στο Παρισι,το ξενοδοχειο Lutetia το λογοτεχνικο καφε Deux Magots και το βιβλιοπωλειο L'ecume des Pages..Eυχες πολλες

Dear Heart, Why Will You Use Me So?

γραμμα απο το Δουβλινο με το ποιημα του James Joyce
Στους δρομους του Δουβλινου συνανταμε τη μορφη του εδω κι εκει
Dear heart, why will you use me so?
Dear eyes that gently me upbraid,
Still are you beautiful -- - but O,
How is your beauty raimented!
Through the clear mirror of your eyes,
Through the soft sigh of kiss to kiss,
Desolate winds assail with cries
The shadowy garden where love is.
And soon shall love dissolved be
When over us the wild winds blow -- -
But you, dear love, too dear to me,
Alas! why will you use me so?

The twilight turns from amethyst To deep and deeper blue, The lamp fills with a pale green glow The trees of the avenue. James Joyce

ανέτει­λε τω κόσμω το φως το της γνώσεως..Είθε!

Η Γέννησις σου Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτει­λε τω κόσμω το φως το της γνώσεως, εν αυ­τή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό α­στέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν τον Ήλιον της δικαιοσύνης, και σε γινώσκειν εξ ύψους Ανατολήν. Κύριε δόξα σοι.Απολυτίκιον Ήχος δ' εκ γ'

«Χριστός γεννάται, δοξάσατε. Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε. Χριστός επί γής, υψώθητε, Άσατε τώ Κυρίω πάσα η γή, καί εν ευφροσύνη, ανυμνήσατε λαοί, ότι δεδόξασται».
Ρεύσαντα εκ παραβάσεως, Θεού τόν κατ' εικόνα γενόμενον, όλον τής φθοράς υπάρξαντα, κρείττονος επταικότα θείας ζωής, αύθις αναπλάττει, ο σοφός Δημιουργός, ότι δεδόξασται.
Ιδών ο Κτίστης ολλύμενον, τόν άνθρωπον χερσίν, όν εποίησε, κλίνας ουρανούς κατέρχεται, τούτον δέ εκ Παρθένου θείας Αγνής, όλον ουσιούται, αληθεία σαρκωθείς, ότι δεδόξασται.
Σοφία λόγος καί δύναμις, Υιός ών τού Πατρός, καί απαύγασμα, Χριστός ο Θεός, δυνάμεις λαθών, όσας υπερκοσμίους, όσας εν γή, καί ενανθρωπήσας, ανεκτήσατο ημάς, ότι δεδόξασται.

Είτα γεγονωτέρα τή φωνή
Η γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τώ κόσμω, τό φώς τό τής γνώσεως, εν αυτή γάρ οι τοίς άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο, σέ προσκυνείν, τόν Ήλιον τής δικαιοσύνης, καί σέ γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν, Κύριε δόξα σοι.
Καί τό Κοντάκιον Ήχος γ'
Η Παρθένος σήμερον, τόν υπερούσιον τίκτει, καί η γή τό Σπήλαιον, τώ απροσίτω προσάγει. Άγγελοι μετά Ποιμένων δοξολογούσι. Μάγοι δέ μετά αστέρος οδοιπορούσι. δι' ημάς γάρ εγεννήθη, Παιδίον νέον, ο πρό αιώνων Θεός.

τραβηξα τη φωτο πετωντας πανω απ τα συννεφα χθες καθως ερχομασταν απο Ροδο

ροδος

ασε τα χαδια να πουν τις λεξεις

ότι μοιραζεσαι είναι πιο ομορφο πιο ευεργετικο πιο ουσιαστικο
Να μοιραζομαστε
Ολο και πιο πολλα
Αλλιως τι νοημα εχει?
Μου αρεσει να με αγκαλιαζεις να εισαι τρυφερος διοτι τοτε τα ματια σου εχουν άλλη λαμψη
Και την χανουν ματαια όταν γκρινιαζεις……..
Μεσα από την αγκαλια
Μεσα στην αγκαλια ανθιζουν όλα
Η δημιουργια τα χαδια
Η σκεψη γινεται πιο ευφορη
Δεν ξερω ποτε θα υπαρξει πολυς χρονος
Ο χρονος δεν είναι ποτε αρκετος
Ο χρονος είναι κάθε στιγμη σαν τους κτυπους της καρδιας εκει υπαρχει εκει αναπνεει κάθε στιγμη
Αν σταματησει σταματαει και η καρδια σταματαει και η ζωη
Μην αναβαλλεις σε παρακαλω
Δεν εχει νοημα
Παλι με κανεις και κλαιω γαμωτο
Φτιαξε λεξεις
Και κυριως ασε τα χαδια
Εκει υπαρχεις κυριολεκτικα
Με μια δυναμη
Που δεν περιγραφεται
Δυναμη ουσιας και ζωης
Αυτό δεν ειναι λιγο δεν είναι ελαχιστο
Μην το υποτιμας σε παρακαλω
Μην με κανεις και κλαιω άλλο
Γιατι δηλαδη να πενθουμε
Κατι που μπορει να βιωθει
Ουσιαστικα ζωικα όπως θες πες το
Είναι που δεν εχεις δει τα παιδικα σου ματια
Όταν αγκαλιαζεις
Καμμια λεξη δεν μπορει να κυριολεκτησει την ομορφια τους
Μονο τοτε εισαι εσυ που μπορει καποιος να αγαπησει

από το πιο βαθυ κομματι της υπαρξης του
Μονο τοτε
Μην απομακρυνεσαι δεν οφελει

Ευτυχία πολύ κοντά στα δάκρυα

Η θαλασσα αγριεψε αυτές τις μερες και εριξε στην αμμο κατι προχειρες κατασκευες των προχειρα σκεπτομενων Ελληνων που κυνηγουμε κι εμεις σαν ολους τους Δυτικους και προσφατα και πολλους Ανατολικους την προσκαιρη λυση.
Το ‘χουν πει τα τραγουδια, τα παλατια στην αμμο είναι ωραια τροφη για τον βορειά, τα κανει συντριμια κομματια. Απο το παραθυρο μου βλεπω τα συντριμια, αλλα βλεπω και μια απεραντη θαλασσα και μυριζω τη χειμωνιατικη αυρα της και μου ερχεται παλι στο μυαλο εκεινος ο στιχος που ειχα διαβασει για το Αιγαιο. Ευτυχια, ευτυχια πολύ κοντα στα δακρυα. Αναπνεεις καλα η καρδια δεν είναι βαρεια, εισαι ευτυχισμενος που ζεις.
Εχει περασει καιρος νοσταλγω κάθε φορα που ερχομαι ότι πιο τρελλο και ευτυχισμενο ζησαμε μαζι στο συντομο χρονικο διαστημα που κρατουν τελικα αυτές οι τρελλες ευτυχιες που γεματες τρελα μας γεμιζουν τα πνευμονια οξυγονο και βλεπουμε σε κάθε τοπιο απεραντο ορίζοντα.
Εσυ το λεγες αυτό όταν φταναμε σε εκεινο τον λοφο, ότι το νησι είναι ένα υπεροχο μερος και ποσο ηλιθιοι ειμαστε που δεν ζουμε ολοκληρα κάθε στιγμη του. Και απλωνες τα χερια σου να αγκαλιασεις οσο από τον οριζοντα μπορουσες να αγκαλιασεις.
Περα από αναμετρησεις ότι χωραει στην αγκαλια μας είναι ο οριζοντας που πρεπει στον καθενα. Και εσυ εχεις μεγαλη αγκαλια και το πιο θλιμενο βλεμμα που εχω συναντησει. Ισως γιατι ξερεις τι χωραει μεσα στα χερια σου και που και που κατι σου ξεφευγει.
Σε ολους κατι μας ξεφευγει μικρε ηρωα του παραμυθιου.. σε ολους. Oμως αυτές τις μερες που γιορτασες κι εσυ όπως κι ολος ο κοσμος, έναν ακομη χρονο που εφυγε για να τον διαδεχτει ο άλλος.. εσυ ειμαι σιγουρη ότι θα καταφερεις να συλλεξεις παλι με συγκινητικη προσοχη ότι μισεψε η αγκαλια σου μεσα στα χρονια. Ξερεις να το κανεις οσο κανεις και όταν θα ερθει η ωρα… oσα χρονια και να περασουν… θα εισαι εκει Κι εγω θα σου ψυθιριζω παντα τα λογια του... που πιστεψε σε ολες στις ουτοπιες του καιρου του και παλεψε για αυτές ακομη και από τις πιο αγριες εξοριες. Και παλι αυτά τα λογια εχω να σου χαρισω σε αυτό το μεταιχμιο του χρονου. Είναι λογια ενός ρομαντικου αγωνιστη όπως εισαι κι εσυ. Κι εκεινη τη μερα που στο ειχα πρωτοπει το πιασε εκεινη και δακρυσε νομιζω ηταν από ευτυχια και καμαρι. ναι ωραια ειναι να 'σαι κοντα στους πιτσιρικαδες..οπως λες
οι δυο φωτο ειναι απο το μπαλκονι μου στη Ροδο και η πανω αφιερωνεται στη Τιτσα που τοσο την αγαπησε

Πενθος..για τα αγριως πιθανα

Δεν ξερω εάν είναι οι νεκροι σωζουν τους ζωντανους Μακαρι όμως η απουσια τους να διδασκει
Να διδασκει εστω και εκ των υστερων ενα ηθος που φαινεται να απουσιαζει ολο και περισσοτερο από τα πραγματα .
Στο βωμο του ενός η τους αλλου κερδους υλικου ηθικου υπαρξιακου εμεις οι ανθρωποι θυσιαζουμε τις διπλανες μας ευαισθητες ψυχες.
Εκμεταλλευομαστε τις αδυναμιες τους ,την αναγκη τους για συντροφια ,τη αφορητη μοναξια των ημερων. Πληθαινουν οι τυμβωρυχοι που λεηλατουν ασυνειδητα τα πραγματα που αυτή η ευαισθησια εμπιστευεται σε οποιον σκυβει για λιγο και παρηγορει τη μοναξια.
Με στεναχωρησε πολύ που με τον θανατο της Μαργαριτας Καραπανου συνεπεσαν δυο εκδοσεις με υλικο πολύ προσωπικο,αλληλογραφιας,ημερολογιων το οποιο αλλοι εξεδωσαν.
Με στεναχωρει πολύ που στα δελτια τυπου της αναγγελιας του θανατου κυριαρχουν αυτές οι εκδοσεις εναντι των αλλων πολύ σημαντικων βιβλιων που η ιδια εγραψε σε νεοτερη ηλικια και όταν ηλεγχε τον εαυτο της, την εκφραση της όταν ελαμπε το ταλεντο της.
Μοιραια αντιμετωπιζω τουλαχιστον με καχυποψια, το γεγονος ότι λιγο πριν τον θανατο της γινεται κατι το οποιο θα μπορουσε να μην θεωρηθει θεμυτο.Βρισκω μια βεβηλη ενεργεια σε ότι μπορει να χαρακτηριστει καπηλεια. Το βρισκω βαρβαρο απεναντι στην ανθρωπινη υποσταση.
Αυριο Παρασκευη κηδευεται η Μαργαριτα Καραπανου .
Ειθε οι νεκροι να διδαξουν κατι τους ζωντανους που εμειναν πισω, τουλαχιστον να αναρωτηθουν για το τι εκαναν πως το εκαναν ποτε το εκαναν. Να αναρωτηθουν εστω αν υπαρχει οριο στο προσωπικο οφελος όταν απλα χειριζεσαι την μοναξια και τη δοκιμασμενη υγεια ενός ανθρωπου.Στη σκακιερα την μια παιζουμε από τη μια και την άλλη από την άλλη. Δεν εχουμε εξασφαλισει καμμια μονιμη θεση στην πλευρα του επιθετικου. Οι ρολοι αλλαζουν και αλλαζουν βιαια ας το αναρωτηθουν αυτοι που σταθηκαν διπλα της με ιδιοτελεια. Ισως από εδώ και μπρος να ‘υπνοβατουν’ ανησυχοι στον υπνο τους και εκει που νομιζουν ότι θα λενε ΝΑΙ η ζωη,εκείνη θα τους απανταει ΟΧΙ, γιατι καποια στιγμη η ζωη οσο ‘αγριως απιθανη’ κι αν είναι ξερει να ανταμοιβει η τουλαχιστον ετσι θελω να πιστευω.Οι λυκοι παραμονευουν να ειστε σιγουροι.. Κασσανδρες..
Ορισμενα απο τα βιβλια που εγραψε η Μαργαριτα Καραπανου ειναι
Η Κασσάνδρα και ο Λύκος 1976 «Ο υπνοβάτης» (1985) ,Rien ne va plus» (1991) «Ναι» (1999), «Lee και Lou» (2003), «Μαμά» (2004)
αρκετα με τον παραπολιτισμο και τον voyeurism ας βαλουμε ενα τελος...
και θελω να τελειωσω με μια προταση που σκεφτηκα χτες με τη βροχη..οτι ισως αξιζει να μην ξεχναμε.... η ευτυχια μας επισκεπτεται απροσμενα σαν την πρωτη καταιγιδα του φθινοπωρου που δινει πνοη στο χωμα ..αν δεν την υποδεχτεις ξυπολητος φευγει... οσο αναπαντεχα ηρθε... σαν τη καταιγιδα κοπάζει η ευτυχία...οπως κοπάζει και η ζωή αναπάντεχα

amsterdam..devoted

Αυτες ειναι εικονες κοκκινες... και αφιερωμένες...Το κυνηγι του ηλιου με αεροπλανο... και ξυπολητα ποδια

Ο ήλιος δεν το βαζει κάτω ποτέ,ούτε κι εσύ...

Στη πολη του καφε και του τσιγαρου... χιονισε. Απεναντι απο το δωματιο του ξενοδοχειου μου... πανω στο καναλι...3 ποδηλατα κι ενα παγκακι...περιμενουν... να κοπασει το χιονι

Στο απεναντι παραθυρο..μια κοπελλα.. φωτογραφιζει και εκεινη....Και εγω που νομιζα οτι ησαν συνηθισμενοι οι ντόπιοι στα χιονισμενα τοπία...Σου πήρα ρούχα ζεστά για το κρύο..Οταν βγήκα στο δρόμο χιόνιζε πάλι κι ας είχε βραδιάσει..Περπάτησα αργά και σταθερά και δεν γλίστρησα..

Λαικον... Οξυγονο

Που αρχιζει και που τελειωνει η αφηγηση και εκει μεσα που κατοικει η αληθεια..Στο αργυπνο βλεμμα στην αεναη παρατηρηση; στην επικοινωνια που χτιζεται βημα βημα; στην ασιγαστη περιεργεια; Τι λενε οι ιστορίες μας σαν πεφτει το βραδυ; Αλλα λογια απο εκεινα που αρθρωνουμε το πρωι;

Το φεστιβαλ μας φιλοξενει κλασσικα στα στεκια του Βαρδαρη.καθε διαδρομη για το ξενοδοχειο αποκαλυπτει αγνωστες πτυχες της Θεσσαλονικης.Να οπως σου λεγα υπαρχει το Λαικον σινεμα με ξεγυμνωμενες ταινιες που για καποιους θεωρουνται ..οξυγονο Χα!!

Οι αλλες φωτο ειναι απο την κουβεντα που καναμε με τον Στεργιο για τις νεες ταινιες μας και ηρθαν και κατοικησαν προσωπα απο το παρελθον και τιμησαμε τη μνημη τους με πτυχες αγνωστες και αφηγησεις που καποια στιγμη εγιναν σχεδιαγραμμε στο χαρτι Δεν ξερω τι εγινε με τη μοιρα Μιρα την αλλη μερα Εκεινο το βραδυ ειπε οτι ηταν κουρασμενη και θα πηγαινε για υπνο

Tα ματια μας δεκατεσσερα

Ο Παναγιώτης είπε να ανέβουμε απο τη Λέοντος Σοφού προς την Εγνατία, έτσι γιά αλλαγή
Δυο η ώρα το βράδυ τι θα βρούμε δηλαδή στη Λέοντος Σοφού; Κάτι θα βρούμε είπε.. Λίγα στενά πιό πάνω έβαλε το μάτι του σε μιά μεταλλική κατασκευη που έμοιζε με τις κάμερες των Ολυμπιακών αγώνων δεν ειχε ομως καμερα απλα ενα κατοπτρο που πολλαπλασιαζε την εικονα. Κι εγω στάθηκα απο την άλλη πλευρά και φωτογραφησα το μάτι του. Kαι εκεινος σταθηκε απο την αλλη πλευρα και φωτογραφησε το ματι μου...Εγω περνάω μωβ περίοδο γιά αυτο φαινεται κατοίκησε το μωβ την εικονα που εκανα του Παναγιωτη.. παρ οτι βλεπαμε το ιδιο ...η μια μωβ η αλλη κιτρινη.. Ετσι ειναι το βλεμμα.. αλλοτε έτσι κι αλλοτε αλλιως
Τα μάτια του Παναγιώτη Ευαγγελίδη όπως τα είδα εγω μεσα απο την εγκατασταση της Δανάης Στράτου στη Λέοντος Σοφου

Παρε την ψυχη μου μια βολτα

Κοιταξε τον παπαγαλο βαθεια μεσα στα ματια και του ειπε
Παρε την ψυχη μου μια βολτα
Και αυτος πιστεψε
Περασε αδιαφορα μπροστα απο τη βιτρινα του doll house
που πουλουν τους taylor made συντροφους
Και ειπε όχι προτιμω την περιπετεια
Εξ αλλου η περιεργεια δεν τρεφεται με λυσεις taylor made
Και περπατησε
Πηρε τον μακρυ δρομο εκεινο της περιπετειας...........αφιερωμενο

bike with a view

city scape reflected on my bike αφιερωμενο σε εσενα που ειπες την επιστημονικη σου αποψη και εφυγες!!!

αθάνατο αγαθό η αγάπη

Το παρον είναι παντα άλλη υποθεση από το παρελθον.Και οι ηλικιες και τα προσωπα και οι ρυτιδες που μαρτυρουν τις διαδρομες μας και όλα......Αλλα για αυτό εχει χαζι η ζωη γιατι μας δειχνει και αλλα καινουργια.......Εκει που νομιζαμε ότι τα χουμε δει όλα
Για σκεψου…ξαφνου ενα φως μεσα από το σκοταδι σαν εκεινο του κηπου
Για δες καλα τι παιχνιδια σκαρωνει..Μην πολεμας τα παιχνιδια
Γιατι η τρυφερη παιδικη σου φυση που τα γουσταρει………… σε προδιδει
Ομορφα σε προδιδει
Ο ανώτερος άνθρωπος, περισσότερο από κάθε τι , αφιερώνεται στη Σοφία και την Αγάπη . Το πρώτο είναι θνητό αγαθό ενώ το δεύτερο είναι αθάνατο……Επίκουρος
Μα κι αν καποτε ηξερες να αγαπας όπως λες …
τωρα τι θες;να το ξεχασεις;

ενας σκυλος ξαποσταίνει

Χθες που μου λεγες με υγρα ματια την ιστορία για το πως ο αγαπημένος σου σκυλος ξεψυχησε στα χερια σου ενω του ελεγες με χαδια πως θα πατε εκδρομη θυμηθηκα τις εικονες που εκανα στο δρομο προχτες παρατηρωντας ενα σκυλο να ξαποσταινει πανω σε ενα πεταγμενο στρωμα

Αμεριμνος μεσα στην βουη του δρομου χαζευε αυτοκινητα και κοσμο καθισμενος σε μια ποζα που μου θυμισε εσενα οταν τεντωνεις τον λαιμο σου

Παντως να ξερεις εκει ηταν το δακρυ στην ακρη των ματιων οταν ελεγες για τον πως τον τυλιξες πως τον σηκωσες και πως ταξιδεψατε μαζι να τον πας στο τελευταιο του επιγειο σπίτι

Κι ολα ξεκιησαν γιατι σε ποναει το χερι που εχει ακομη μνημες απο εκεινη τη μερα που με τα χερια σου τον συνοδευσες..και μετα ο σκυλος σηκωθηκε να φυγει..

τοπιο με 3 βιβλία..η με 1

Όταν εχεις ανοικτα ταυτοχρονα 3 βιβλια νομιζω ότι τελικα δεν μπορεις να διαβασεις κανενα
δεν μπορεις να συγκεντρωθεις ολοκληρωτικα σε κανενα
Συμβαινει ορισμενες φορες να μην καταφερουμε να τελειωσουμε ένα βιβλιο,όπως το θελαμε παρ ολη την επιθυμια και την προσπαθεια…
Καποια στιγμη όμως αυτος ο λογαριασμος με αυτο το βιβλιο καλο είναι να τελειωνει

Όχι ότι το λησμονουμε ,όχι ότι δεν αποτελει πολυτιμη περιουσια της μνημης
Όμως επιτελους το κλεινουμε, του χαιδευουμε απαλα τη ραχη, το βαζουμε σε ένα ομορφο σημειο της βιβλιοθηκης,να το αντικρυζουμε που και που με γλυκυτητα και εντιμοτητα για ότι μας χαρισε η αναγνωση του και το αφηνουμε εκει κλειστο.
Αλλιως δεν μπορουμε ουσιαστικα να διαβασουμε κανενα καινουργιο
Ποσο μαλλον αν εχουμε τρια τεσσερα βιβλια ταυτοχρονα ανοικτα ,με την συνεχη σκεψη ότι τα εχουμε αφησει υπολοιπα και για αυτό δεν γινεται να κλεισουν
Η εικονα μεταφορικα και κυριολεκτικα λεει ότι σε ένα τοπιο με τρια βιβλια ανοικτα το ματι πηγαινει από το ένα στο αλλο ετσι και η σκεψη ετσι και το συναισθημα αρα πουθενα δεν βρισκεται ολοκληρωτικα Σε ένα τοπιο με ένα βιβλιο ανοικτο το ματι συγκεντρώνεται εκει
Οσο διαβαζει η ψυχη εννοειται ότι θυμαται ότι προηγουμενα βιβλια εχει διαβασει και κανει διαλογο μαζι τους γαιτι η μνημη είναι εκει και δουλευει ακουραστα και καλα κανει
Όμως εδώ το τοπιο είναι ξεκαθαρο κι αυτο βοηθα και τη ψυχη να είναι καθαρη και τα ποδια να περπατουν πιο αναλαφρα
όλα τα ανοικτα βιβλια που κραταμε ανοικτα γιατι δεν βρισκουμε τη δυναμη να τα κλεισουμε όχι για να τα ακυρωσουμε αλλα για να τους δωσουμε με γλυκυτητα και χαδια την πραγματικη ομορφη θεση που τους ανηκει σε ένα αγαπημενο ραφι της βιβλιοθηκης κλειστα πια περιουσια της μνημης

Last night you were in my dream

Last night you were in my dream
we were in a huge toy store
we kept meeting in different corridors as we could not find what we were looking for
And then you offered to help find……what we were looking for
There was a curtain...and yes I wanted to see what is from the other side of my life and do you know what i found..I may be able to tell you when I see you...... and yet again I may not be able. who knows a curtain often hides light or prevents it from shining

Τα Όσκαρ των bloggers

το μπλοκακι μου αυτο οπως με ενημερωσε ο φιλος Οδυσσεας που διαβασε ΤΑ ΝΕΑ το Σαββατο http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=1400120 συμμετεχει στα Οσκαρ των μπλογκερς !! στο 5ο ετήσιο διαγωνισμό Weblog της Deutsche Welle Στο λινκ αυτο μπορειτε αν σας αρεσει το μπλογκ να το ψηφισετε...http://www.thebobs.com/index.php?w=1194965642306678GSKZTWSH
Οι φωτο ειναι μια τελευταια απο ενα ταξιδι εσωτερικο που καθρεφτιστηκε σε ενα παραθυρο γιατι κατι προσπαθουσα να πω σε καποιον και δεν ξερω αν με ακουγε...
και η αλλη ειναι απο μια θαλασσα πλατεια που αντικρυζα πο το παραθυρο μου αυτο το καλοκαρι

courante and sarabande Bach

do you remember the other day in the attic?

Courante and Sarabande - Bach

why sadness instead of joy?

you said why sadness instead of you? it reads better you said...ok then why sadness instead of you?

ερωτησεις questions

σαν φίλος αγαπημένος να.....

είσαι τόσο οργισμένος και θλιμένος είσαι ίσως..κι ετσι αυτη η οργη σου για να γινει εύφορη και δημιουργική δεν θέλει αντίλογο ,θέλει αγκαλιά να γαληνέψεις...

Τα σα εκ των σων σοι προσφέρω

αφιερωμένο εξαιρετικά στον Α.για τη γιορτή του .......ὅθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας
Τα σα εκ των σων σοι προσφέρω
κατά πάντα και διά πάντα
Είναι όλα παρόντα, συγκεκραμένα στο φως του προσώπου σου και το γλυκασμό της εσού ωραιότητος.

Tο σπαρτάρισμα του αρτιγέννητου. Ξεψυχώ και γεννιέμαι.

Γίνομαι άκρως ευαίσθητη και ταυτόχρονα μένω ασάλευτη… προσηλωμένη
Δι' υπερβολήν της ερωτικής αγαθότητος έξω εαυτού γίνομαι…και προς το εν πάσι κατάγομαι κατ' εκστατικήν υπερούσιον δύναμιν
Τα σα εκ των σων σοι προσφέρω
κατά πάντα και διά πάντα Πράξη ευχαριστίας και ελευθερίας απογυμνώνει απ' όλα
Προσφέρω τα πάντα, με μια ευχαριστιακή προσφορά. …
είμαι αληθινά άνθρωπος..
Προσφορά, αύξηση, κένωση, πλήρωμα, ταπείνωση
Tο σπαρτάρισμα του αρτιγέννητου. Ξεψυχώ και γεννιέμαι. Γίνομαι άκρως ευαίσθητη και ταυτόχρονα μένω ασάλευτη… προσηλωμένη
Είμαι ελεύθερη εαυτού..Έχω άλλους νόμους ζωής, αιωνίου και ακαταλύτου. Πέφτω στο κενό, καταποντίζομαι , και πλημμυρίζω ζωή
Είναι ώρα σιωπής ,απολύτου και λάλου.
Σιγά πάσα σαρξ βροτεία, και άκούγεται ο λόγος
Τίποτε δε γίνεται μηχανικά, μαγικά. Τίποτε δεν είναι θαμπό και σκοτεινό, αν και είναι υπέρ λόγον. Και έτσι τίποτε δεν μένει άσαρκο…. αίμα εκχυνόμενον, αίμα που αθόρυβα χύνεται στις φλέβες της ζωής και της ελπίδας
Kαι η ευχαριστία μεν ουδέν προστίθησιν, εμέ οίκειοτέρα εσού κατασκευάζει
Τα σα εκ των σων σοι προσφέρω
κατά πάντα και διά πάντα
Είναι όλα παρόντα, συγκεκραμένα στο φως του προσώπου σου και το γλυκασμό της εσού ωραιότητος.

Ακόμη μόνος μου είμαι...φώναζα

Το τελος του κοσμου αναγγελει μια ξυλινη ταμπέλλα λιγο μετα τον Λιμνιώνα στη Νοτιοδυτική Σάμο..Τρια χιλιομετρα χωματοδρομος σκαλισμενος πανω στο βραχο και στο τελος του εκει κοντα στο τελευταίο ακρωτήρι ένα μικρο σπίτι. Μια σκεπη με δυο περιστερια που κοιτάζουν το ενα το άλλο
Ενώ πλησιαζουμε ακουμε τον ηχο της γεννητριας Το ρευμα δεν εφτασε ως… το τελος του κοσμου... πως αλλωστε;..χτες μου λεγες ότι τα μερη που αγαπας δεν εχουν ρεύμα..χτες δεν ηξερα ότι θα εφτανα σε ενα μερος χωρις ρευμα, ισως ένα μερος που θα σου αρεσε εδώ τοσο απομακρα…
«6 χρονια από τη ζωη μου εφαγα για να φτιαξω το δρομο» λεει ο Αντρεας, «Αδειες διατυπωσεις διαδικασιες και μετα αρχισε να ερχεται ο κοσμος σιγα σιγα το μαθαιναν
Ζούσα με τη γυναίκα μου τότε… Τι ζούσα δηλαδη;… μόνος μου ήμουν μαζι της… και χωρισα Εκανα μονος μου ολες τις δουλειες, ψηστης, μαγειρας σερβιτόρος όλα
Ερχοντανκαποιες γυναίκες μέσα στη κουζίνα,πελάτισσες και μου λεγαν «Να σε βοηθησουμε» « Όχι» τους ελεγα «Να πατε στους αντρες σας»..
Και κάθε βραδυ εβγαινα εδώ στο βουνο και του φωναζα ΑΚΟΜΗ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ φωναζα… δεν με ακουει ελεγα ..
Μια μερα ερχονται δυο τρεις παρεες βραδακι ητανε, λενε μετα το φαγητο να παιξουμε τα φιλακια. Ηταν κι εκεινη εκεινο το βραδυ εδώ με την αδελφη της .Της λεω «Θελεις να παιξεις» «Ναι» λεει γελωντας «αλλα εχει πεναλτυ το παιχνιδι» «Τι σημαίνει αυτό;» ρωτάει «Σημαίνει οσο θα μαστε ενωμένοι θα με φιλας!" Χειροκροτησε η αδελφή της «Ναι Ναι» είπε Και παιξαμε το παιχνδι και τη φιλησα αυτό ηταν Ηταν το τελευταιο βραδυ που του φωναξα ΑΚΟΜΗ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ … και με ακουσε Εκείνη ηρθε να ζησει μαζι μου Από την Αυστρια ηρθε σε αυτή την ερημια, να ζησει μαζι μου. Της αρεσει εδώ. Κυρίως της αρέσει να μαζευει τις ελιες. Με ακουσε τελικα και μου εστειλε αυτή τη γυναίκα.. τι να σου πω καλη γυναίκα.. με φροντίζει..Που να δεις πως με φροντίζει.. να σήμερα το πρωί σηκώθηκα χαραματα να φερω βενζινη για τη γεννητρια Όταν γυρισα μου λεει «πεσε να ξεκουραστεις» Ηρθαν πελατες ουτε που με ενοχλησε, τα εφτιαξε όλα μονη της, για να ξεκουραστω Καλη γυναικα σου λεω .Το χειμώνα παμε στην Αυστρία Παλι καλα που με ακουσε και μου εστειλε Αυστριακια φαντασου αν μου εστελνε Κινεζα! και κάθε χειμωνα να πηγαινα στη Κινα. Αλλα μου εστειλε Αυστριακια και τωρα μαθαινω Γερμανικά στην Αυστρία και εκεινη το χειμωνα μαγειρευει σε ένα γηροκομείο.Είναι καλη με αγαπάει. Που να το φανταζομουνα στα εξήντα μου να βρω τετοια γυναίκα .Με φροντίζει προλαβαίνει τα πάντα.Μόνο που δεν τρώει. Βαρεθηκε τα φαγητα τοσα χρόνια στις κουζινες Τρωει μονο ψωμι τυρι και μια μπύρα. Να την ειδες πριν αυτό είναι το φαι της.Είπα πριν λίγα χρόνια να το πουλήσω «Αν το πουλήσεις λεει θα πάω στη μάνα μου» Τοσο πολύ το αγαπαει το μερος μου σαν κι’εμενα
Που να το φανταζόμουνα Και να σου πω τοσα χρόνια δεν τον ευχαριστησα
Πέρσυ εκει που καθαριζα τα χορτα να εκει κατω τις ελιες βλεπεις Εκει λοιπον σωνεται η βενζινη από το μηχανημα Φυσουσε ένα αερας πιο πολύ από τωρα Ξαποσταίνω κοιτάω πάνω και του λέω «Θεε μου δεν σε ευχαριστησα ποτε για τη γυναίκα που μου εστειλες Το ξερω Τωρα θελω να σε ευχαριστησω Τωρα καταλαβα ότι με ακουγες Σε ευχαριστω»
Και εκει που το λεγα σταματησε ξαφνικα ο αερας και πηρε παλι μπροστα το μηχανημα και εκοψα τα όλα τα χορτα.Παλι τον ευχαριστησα..
Εκεινη την ωρα βγαινει η γυναίκα του στη πορτα του κανει ένα νευμα στη γλωσσα τους με τα ματια μιλησαν και εκεινος πεταγεται και παει κοντα της
«Να βάλω ενα γλυκο» ρωταει βγαινοντας «Ναι ευχαριστω»
Εχω ακομη τη γευση από τη γλυκια ιστορια του Αντρέα Αφιερωμενο στον Α.. αντι για άλλη απαντηση γιατί τα δικα μου λόγια μάλλον..δεν φτανουν