καποια αγορα μαθαινουν απο μικρα να μην φοβουνται να ξεγυμνωθουν

όταν ακούμε την φύση..μπορουμε να βρουμε απαντησεις σε πολλα ερωτηματα που μας βασανιζουν λεει ενας εφηβος στην ταινια που μονταρω τωρα

και τουτες τις μερες που ο ουρανος παλευει αναμεσα στον ηλιο και στα συννεφα και σκεφτεται ακομα πως να αποχαιρετησει το καλοκαιρι του απευθυνω προσευχη την ωρα που φευγουν μερικες καυτες ακτινες και αναρωτιεμαι γιατι καποια πραγματα εχουν τοση αρμονια και καποια αλλα μονιμως αγκαθια

και γιατι καποια αγορα μαθαινουν απο μικρα να μην φοβουνται να ξεγυμνωσουν την ψυχη και το κορμι τους και ετσι σκαρφαλωνουν τα ψηλα βουνα και αλλα οι μαναδες τους, τα πνιγουν-απο αγαπη και δικο τους φοβο- μεσα στην ντροπη και τον φοβο..

Και αντε να εξηγησω εγω τωρα στον φιλο Σταυρο και σε ολους τους αλλους φιλους που αγαπανε γιατι εκεινοι που εχουν ρωγμες μας κανουνκαι πλανταζουμε στο κλαμα και τους γραφουμε παραμυθια και ραινουμε τις πληγες με δακρυα και στολιδια μας και γιανουν..και υπαρχουν αγορια που κλαινε γοερα και ετσι τραγουδανε το δικο τους μοιρολοι ..η φωτο ειναι του Παρη Μπουσσιου απο την παρουσιαση του βιβλιου μου με τα Παραμυθια της Αγαπης και της Ελπίδας στον Ιανο ενω γραφω μια αφιερωση στην Βαρβαρα

τα ονειρα δεν εχουν μονο ενα χρωμα..με αφορμη την εγχρωμη εκδηλωση χαρας του καλλιτεχνη!!

Εχθες το βραδυ που γυρισα απο τη Ροδο δημοσιευσα στη σελιδα μου στο Φατσαμπουκ ορισμενες φωτογραφιες απο τη συγκεντρωση του Πασοκ στη Ροδο χωρις σχολιο..Οι φιλοι μου απο την Αμερικη απο τη Γαλλια σχολιασαν τις φωτογραφιες και την ατμοσφαιρα τους Ορισμενοι ιντερνετικοι φιλοι μου σχολιασαν την επιλογη μου να δημοσιευσω φωτο του Πασοκ ως απογοητευση.. Ακολουθησε ενας πολυ ενδιαφερον διαλογος τον οποιον παραθετω γιατι με εκανε να διατυπωσω τη σταση μου απεναντι στα πραγματα οσο πιο ευγλωττα μπορουσα σημερα.. Τους ευχαριστω ολους για αυτην την ευκαιρια
Ilias Tsagas
ax, me apogoiteuses.
k mi nomizeis oti sou mila enas nd psifoforos.
kamia sxesi.
apla oi fwtografies sou ekpempun th lucia dieuthidi tou festival, k oxi th lucia kallitexi.
mh spataliese. k kane ergo. films. auto theloume....
me tin aksia sou.
Lucia Rikaki
kano ergo synexos Ilia aftin einai i protaireotita mou,omos i symmetoxi sta koina den einai spatali.. kai mou aresei na moirazomai kai ti xara ton filon mou!! Etsi gyrisa apopse apo tin Rodo opou psifizo kai fysika avrio xanapiano to montaz!!
Ioannis Machairas
Εμένα πάλι με απογοήτευσες αλλιώς Λουκία. Δεν πειράζει όμως ...
Lucia Rikaki
paidia alla mas goitevoun ki alla mas apogoitevoun... emena me goitevei i zoi me ta anapantexa tis...
Periklis Mosxolidakis
Η συμμετοχη στα κοινα δεν ειναι σπαταλη..Προσυπογραφω..
Ilias Tsagas
de thelw na milisw peri spatalis. eine euaisthito thema mera pou einai.
agapiti mou lucia, tin alitheia k oi filoi sou, k esy k egw ti gnwrizoume kala. kai tin adipaleuomaste epityxws. as elpisw oti mia mera tha tin afisoume na mas kathodigisei estw k an tha prepei na kseboleutoume. auto k an tha htan goiteutiko. filia k s'agapw poly.xx
Lucia Rikaki
ναι Περικλη ειναι αυτη η συμμετοχη που παρ οτι εχει στιγμες που σε κουραζει και σε απογοητευει στη διαδικασια της δεν παυει να ειναι η αναγκαια ανασα καθε ενεργου ανθρωπου Εξ αλλου δεν νομιζω οτι μπορεις να εισαι καλλιτεχνης και να χει καποιο νοημα αυτο που κανεις αν δεν εχεις συμμετοχη στα κοινα Ξερω οτι καποιοι διαφωνουν.. αλλα για μενα ειναι ουσιαστικο κι εξ αλλου η δουλεια που κανω και με τα δυο Διεθνη Κινηματογραφικα Φεστιβαλ και στη Ροδο και την Κω θεωρω οτι ειναι καθαρα πολιτικη και κοινωνικη χειρονομια με ουσια και βαθος περα απο τις προσωπικες μου ταινιες που αλλες ειναι στρατευμενες στα κοινα και αλλες ειναι πολυ...εστετ...ποικιλια προσεγγισεων θεμυτη πιστευω
Lucia Rikaki
Ηλια τωρα ειδα το σχολιο σου...τη νοιωθω την αγαπη σου και μεσα στην κριτικη ματια σου και τη σεβομαι..Πιστεψε ξεβολευομαι καιθημερινα και δεν γνωριζω τη λεξη βολεμα για αυτο και στρατευομαι γενικα με τα κοινα οχι με κομματικες θεσεις η δημοσιουπαλληλικα αξιωματα... αρνηθηκα οτι τετοιου ειδους προσφορα απ οπου κι αν προηλθε για να κανω παντα ανεξαρτητα (με οτι κοπο και αμφισβητηση συνεπαγεται αυτο) τη δουλεια μου.Και κρινομαι μονο απο τη δουλεια μου... Ομως ειλικρινα θελω χαιρομαι με τη χαρα των φιλων μου και εννοειται οτι καποιοι ειναι πιο φιλοι μου απο αλλους... ετσι ειναι η ζωη!!
Periklis Mosxolidakis
Δεν ξερω επισης γιατι καποιος πρεπει να απολογειται για τις προτιμησεις του η για τους φιλους του.Η τεχνη εμπεριεχει και αποψη αλλα και ελπιδα για κατι καλυτερο..
Lucia Rikaki
elpida kai xamogela!! den apologoumai alla nomizo oti kalo einai na topotheteitai kaneis gia to pos vlepei ta pragmata sti zoi kai sti douleia ..afto prospathisa..na kano
Ilias Tsagas
se zileuw. dioti oi prosopikes sou filies sou epitrepoun mia pio aisiodoksi matiak anagnwsi tis pragmatikotitas. tha prospathisw na moirastw tin aisiodoksia sou. pantws pio poly xaroumenos eimai pou eida simera tyxea ton euan mcgreggor sto dromo mou sta girismata tis tainias tou para me tin politiki pragmatikotita tis xwmas mas. xx
Lucia Rikaki
arkei na eisai xaroumenos... me oti se gemizei pragmatika tin kathe stigmi kai den einai panta to idio gia olous mas oles tis stigmes...
Polina Karvouni
αχ Λουκία μας....!!!!!!!!
απλά τους καλλιτεχνες που αγαπάμε τους έχουμε εντάξει μέσα στο μυαλό μας σε πιο ευαίσητα και επαναστατικά sτatus..
Lucia Rikaki
Ποιο επαναστατικα τι εννοεις?? επαναστατικη η αντιστροφα βολεμενη ειναι η καθημερινη σταση μας απεναντι στα πραγματα και αυτο αποδεικνυεται μονο απο τη δουλεια μας και την ποιοτητα της Οχι απο κουφιες δηλωσεις και ταμπελλες νομιζω..Το οτι χαρηκα με τι νικη του Πασοκ ..γιατι χαρηκα εννοειται ..για μενα ειναι αυτονοητο ...σημαινει αυτο ακριβως που λενε τα λογια Χαρα! Εξακολουθω με τη σταση μου απεναντι σε οτι κανω να διατηρω εγρηγορση,κριτικη σκεψη και απαιτηση απο οποιαδηποτε εξουσια να σταθει ως οφειλει απεναντι σε ολο τα καιρια ζητηματα..και παρ οτι δεν ανηκω οργανικα σε κανενα κομμα ..τοπικα εκει που δουλευω και ψηφιζω, συμμετεχω ενεργα και απαιτητικα και κριτικα στις διαδικασιες το θεωρω επισης αυτονοητο και αναγκαιο Τοπικα τα πραγματ;α αποκτουν αλλη διασταση μπορεις να κρινεις απο πρωτο χερι την αποτελεσματικοτητα την εργατικοτηατ την επενδυση καθε εκπροσωπου και καθε εξουσιας Εκει λοιπον χωρις παροπιδες διαμορφωνεις αποψη την εκφραζεις ανοικτα και εξακολουθεις να τιμας τη δουλεια σου οτι κομμα κι αν κυβερνα Εγω αυτο κανω εδω και 20 τοσα χορνια που ειμαι επαγγελματιας..αυτο δεν μου αφαιρει το δικαιωμα να χαιρομαι
με μια αλλαγη που αφηνει πολυ περισσοτερα περιθωρια θελω να ελπιζω..στην ελπιδα απο την προηγουμενη παγιωμενη κατασταση Γενικα οι αλλαγες βοηθουν και ταρασσουν λιγο τα λιμναζοντα τοπια.Ομως τις αλλαγες δεν μπορουμε να τις περιμενουμε μονο απο τις κυβερνησεις Ειναι καθημερινη δικη μας ευθυνηPolina Karvouni
εχεις απόλυτο δίκιο και είναι σίγουρα δικαίωμά σου να υποστηρίζεις και να χαίρεσαι με ότι θες, το ίδιο φυσικά ισχύει για όλους.Το πως σας νιώθουμε εμεις που σας ξέρουμε μόνο μέσα απ τη δουλειά σας διηγήθηκα εγώ Λουκία μου, εκεί που το όνειρο έχει σάρκα και οστά (χάρη σ'εσας) σε μια πραγματικότητα που σε όποια πολιτκή κατάσταση και αν βρίσκετα,ι απλά δεν ονειρεύεται...
συγχώρα μας.
Lucia Rikaki
ε ναι η πολιτικη δεν ειναι ακριβως για το ονειρο αν και υπηρξαν πολιτικες εμπνευσμενων που καταφεραν και το προσεγγισαν ...αλλα και το ονειρο εχει αναγκη μια πραγματικοτητα για να την υπερβει νομιζω..θεωρω γονιμο τον διαλογο και δεν ειναι θεμα συγχωρεσης απλα τοποθετουμαι γιατι αντιλαμβανομαι επισης την αντιδραση αλλα εχω τη συγκεκριμενη θεση που περιεγραψα πιο πανω και παραμενει μαχητικη και νομιζω οτι ειναι
πιο επαναστατικη.πιστεψε με απο την απλη ενταξη σε επαναστατικα κατα τιτλο σχηματα που απλα κανουν μονο κριτικη απ εξω χωρις να συμμετεχουν σε καθημερινη δραση Νομιζω
Νομιζω ειλικρινα οτι καθενας κρινεται απ την δουλεια του και απο αυτο που προτεινει καθημερινα και εχει αντικτυπο εκει αντιλαμβανεσαι τι χρωματα εχει το ονειρο του και τα ονειρα δεν εχουν μονο ενα χρωμα

η εικονα ειναι απο την εκθεση CROSS-KOREA: Come Join Us, Mr.Orwell!Η κορεατική κινούμενη εικόνα της περιόδου 1930-2009 Διάρκεια: 1/09- 18/10/2009http://www.streamingmuseum.org/ στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

You must be the change you wish to see in the world. Ghandis birthday

Peace will not come out of a clash of arms but out of justice lived
and done by unarmed nations in the face of odds.

Democracy and violence can ill go together.
Evolution of democracy is not possible if we are not prepared to hear the other side.
A coward is incapable of exhibiting love; it is the prerogative of the brave.

Hatred ever kills, love never dies; such is the vast difference between the two.
What is obtained by love is retained for all time. What is obtained by hatred proves
a burden in reality for it increases hatred.
Non-cooperation with evil is a sacred duty.
Nonviolence is the greatest force at the disposal of mankind.
It is mightier than the mightiest weapon of destruction devised by the ingenuity of man
The weak can never forgive.
Forgiveness is the attribute of the strong.
What kind of victory is it when someone is left defeated?

You must be the change you wish to see in the world.
It may be long before the law of love will be recognized
in international affairs. The machinery's of government
stand between and hide the hearts of one people
from those of another.

To forgive is not to forget. The merit lies in loving in spite of the vivid
knowledge that the one that must be loved is not a friend.
You assist an evil system most effectively by obeying its orders and decrees.
An evil system never deserves such allegiance.
Allegiance to it means partaking of the evil.
A good person will resist an evil system with his or her whole soul.
Nonviolence is not a garment to be put on and off at will.
Its seat is in the heart, and it must be an inseparable part of our being.
Violent means will give violent freedom.

However much I may sympathize with and admire worthy motives, I am an
uncompromising opponent of violent methods even to serve the noblest of
causes.

What difference does it make to the dead, the orphans, and the homeless,
whether the mad destruction is wrought under the name of totalitarianism
or the holy name of liberty and democracy?
Man and his deed are two distinct things. Whereas a good deed should call
forth approbation, and a wicked deed disapprobation, the doer of the deed,
whether good or wicked always deserves respect or pity as the case may be.
"Like the bee gathering honey from the different flowers, the wise person
accepts the essence of the different scriptures and sees only the good in all religions."

Hate the sin and not the sinner is a precept which though easy enough to
understand is rarely practiced, and that is why the poison of hatred
spreads in the world.

Nonviolence and cowardice are contradictory terms. Nonviolence is the
greatest virtue, cowardice the greatest vice. Nonviolence springs from
love, cowardice from hate. Nonviolence always suffers, cowardice would
always inflict suffering. Perfect nonviolence is the highest bravery.
Nonviolent conduct is never demoralizing, cowardice always is.

Destruction is not the law of humans. Man lives freely only by his
readiness to die, if need be, at the hands of his brother, never by killing him.
Every murder or other injury, no matter for what cause, committed or inflicted on
another is a crime against humanity.

Man's nature is not essentially evil. Brute nature has been known to yield
to the influence of love. You must never despair of human nature.
It is the law of love that rules mankind. Had violence, i.e. hate, ruled us
we should have become extinct long ago. And yet, the tragedy of it is that
the so-called civilized men and nations conduct themselves as if the basis
of society was violence.


During his stay in England in 1931, when the Columbia Gramophone Company requested him to make a record for them, Gandhi pleaded his inability to speak politics, and added that, at the age of sixtytwo, he could make his first and last record which should, if wanted, make his voice heard for all time. Confessing his anxiety to speak on the spiritual matters, on October 20, 1931 he read out his old article "On God".

Power is of two kinds. One is obtained by the fear of punishment and the
other by acts of love. Power based on love is a thousand times more
effective and permanent then the one derived from fear of punishment.
Whether humanity will consciously follow the law of love, I do not know.
But that need not disturb me. The law will work just as the law of
gravitation works, whether we accept it or not. The person who discovered
the law of love was a far greater scientist than any of our modern
scientists. Only our explorations have not gone far enough and
so it is not possible for everyone to see all its workings.
It is good to see ourselves as others see us. Try as we may, we are never
able to know ourselves fully as we are, especially the evil side of us.
This we can do only if we are not angry with our critics but will take in good
heart whatever they might have to say.
http://video.google.com/videoplay?docid=3677437859600027297#

απολυτα αντιαισθητικη επιθεση ..και αρα ανευ ηθικης

Απορία...μετα απο μεταναστευση μιας εβδομάδας σε αλλη χωρα...... με περιμενε ανωμαλη προσγειωση ...
Ποιός σκηνοθετει τα σποτ των κομματων??..αισθητικη και ιδεολογικη απογοητευση...μετα εκπληξεως και παλι και παλι ..Σε ποιόν απευθύνονται;;
Υποτιθεται οτι υποτιμαται η οποιαδηποτε αντιδραση του 'αγαπημένου' λαού λογω και της γενικευμενης απολιτικοποίησης ..αλλα ολη αυτη η απολυτα αντιαισθητικη επιθεση στη νοημοσυνη υμων ...γιατι γινεται; με ποιό σκοπο; και γιατι επενδυονται χρηματα σε δημιουργικους εγκεφαλους που παραγουν τοσο ευτελες προιον προπαγανδας;; ..
Οσο γραφω το ηχητικο υποβαθρο ειναι η επισης απολυτα υποτιμητικη ηχορρυπανση των πολιτικων στην αρένα των τηλεοπτικων συζητησεων

Μη με διακοπτετε! μη με βριζετε! μη με υποτιματε!...να απαντησω να απαντησω κυριε δημοσιογραφε...εκλιπαρω να απαντησω

Αχ συγνωμη να κανω λιγο χιουμορ προφασιζεται ο τελεταρχης δημοσιογραφος, πρεπει να περασουμε σε διαφημιστικο διαλλειμμα.....ΧΑ ΧΑ γελασαμε!!!

Θα τελειωσω θα τελειωσω υπερθεματιζει επιμονος ομιλητης ..

Τι λετε καλε ;μετα τη διαφημιση!!

Να μην σχολιαζω τη μουσικη υποκρουση των πολιτικων διαφημισεων η οποια αναγγελει κατι σαν τη δευτερα παρουσια

Απολυτα αντιαισθητικη επιθεση σοκαριστικη ..και αρα ανευ ηθικης

Καθως καθε αισθητικη σταση ειναι ταυτοχρονα και ηθικη σταση κι εδω απο την επικοινωνια των κομματων απουσιαζει..

Για να μην μιλησουμε για τα φυλλαδια των υποψηφιων..το απαραδεκτο κοστος παραγωγης τους και η σπαταλη χαρτιου...για τετοιο μετριο αποτελεσμα..Ποιος τα σκαρφιζεται και τα σχεδιαζει κι αυτα και σε ποιους απευθυνονται; Εκτος απο το ανεκδιηγητο περιεχομενο και τις απανωτες ποζες με τους αρχηγους των κομματων!! θαρρεις και αυτες εξασφαλιζουν αξιοπιστια γιατι ειναι αισθητικα τοσο απαραδεκτα;;

Indie Filmmakers: China’s New Guerrillas

Zhao Dayong, an independent filmmaker whose latest documentary is “Ghost Town.”

By Kirk Semple Published: September 25, 2009
BEIJING
OVER the course of six years Zhao Dayong, an independent filmmaker from Guangzhou, China, spent many months living among the residents of Zhiziluo, an impoverished and forgotten village in the rugged mountains near the Myanmar border, and filming their lives.
Using his own money and simple digital filmmaking equipment he made Zhao Dayong, an independent filmmaker whose latest documentary is “Ghost Town.” a quiet, hypnotizing, three-hour documentary that provides an extraordinary and intimate portrait of Chinese life.
Like independent filmmakers everywhere, Mr. Zhao worked with no guarantee of an audience, or even a place to show his work. By his estimates only a few thousand people have seen “Ghost Town” in China since he finished it last year. Several hundred more are scheduled to see it Sunday afternoon when the film has its international premiere at the New York Film Festival.
But what makes Mr. Zhao’s commitment particularly noteworthy is that his project was apparently illegal.
The Chinese government has decreed that all films must be approved by government censors before being distributed and screened, including in overseas film festivals.
Mr. Zhao, 39, said getting the approval of the censors was never a consideration. “It’s like asking to be raped,” he said this month in an interview here. “The government certainly has its own agenda. They want us to stop. But at the same time we know we’re doing something meaningful.”
This mixture of defiance and principle defines China’s nascent yet highly dynamic crop of independent filmmakers who pursue their art in apparent violation of the law.
For decades the Chinese government had nearly full control over all aspects of the film industry, from celluloid filmmaking technology to financing to distribution and screening. An underground filmmaking subculture emerged in China in the late 1980s, but it began to flourish only about a decade ago with the advent of inexpensive digital cameras and postproduction computer programs that helped put filmmaking further out of reach of the government authorities.
Many of this latest generation of Chinese filmmakers have no formal film training and shoot on minimal budgets, often with small crews, or alone. Ying Liang, whose films have won numerous prizes on the international circuit, shot his widely celebrated debut film, “Taking Father Home,” using a borrowed camera. Relatives and friends were his cast and crew.
“Unlike in previous generations, the stars of this generation are not only Beijing Film Academy graduates,” said Karin Chien, a film producer in New York and president of dGenerate Films, a company she founded last year to distribute this new crop of independent Chinese films outside China. “They’re journalists, they work at television stations, they’re painters, they’re people who just picked up a camera and made a film for $1,000.”
Output is still small. Several leading filmmakers put the annual production of unsanctioned, independent films at fewer than 200. But this work has provided unusual ground-level views of China that possess an unvarnished authenticity often missing from mainstream, government-sanctioned films.
“There’s been an extraordinary explosion of young filmmakers — quite a few of them are quite talented — who are dedicated to record and tell the real story of what’s going on in China,” said Richard Peña, program director for the Film Society of Lincoln Center, which produces the New York Film Festival. “That story is really more fascinating than the story that the regime wanted to be told.”
These achievements have come at a price.
About 20 filmmakers have been banned from making films for two to five years, according to Zhang Xianmin, an independent film producer and a professor at the Beijing Film Academy. Others have received intimidating phone calls, had tapes confiscated or been detained and interrogated.
But according to several filmmakers and film scholars both here and abroad, the government recently appears to have adopted a somewhat hands-off, though highly watchful, posture toward this film vanguard, leaving it to operate in an undefined gray area.
It seems that as long as certain incendiary topics are not broached — among them the Tiananmen Square massacre, Tibet, the Cultural Revolution, the outlawed religious group Falun Gong — then independent filmmakers are allowed to work.
Yet no one is absolutely sure where the boundaries are, or whether the government will start to clamp down more fiercely.
“You don’t know where that limit is,” said Zhang Yaxuan, a critic and documentary filmmaker who is organizing an independent film archive for the Iberia Center for Contemporary Art in Beijing. “You have to try to touch it. In the process of trying, you know.”
Huang Wenhai, a documentary filmmaker in Beijing, said that the process of filmmaking here “is the process of conquering your fear.”
Despite this pressure and uncertainty, there are now at least four major independent film festivals around the country and at least two theaters, both small, dedicated to showing Chinese independent films.
Meanwhile Chinese audiences largely remain out of reach. With cinemas and television off limits to their unsanctioned films, independent moviemakers are mostly restricted to screenings in front of small audiences in art galleries, bars, universities and homes.
As a result the most accomplished filmmakers have found their largest audiences overseas, especially at international film festivals.
“I feel very frustrated,” Mr. Zhao said. “I’m a Chinese filmmaker, and of course my audience should be the Chinese people, especially since my films are about ordinary working Chinese people.” He added, “That would be more valuable than winning an international film festival.”
Mr. Zhao began his career in the fine arts. He studied oil painting at an art academy before dropping out and working as a professional artist and advertising director in Beijing and Guangzhou. He eventually founded his own advertising firm as well as a journal for contemporary arts, and he opened a gallery in Shanghai.
His first documentary was “Street Life,” a portrait of recyclers on the streets of Shanghai, which had its premiere at the Viennale in Austria in 2006. “Ghost Town,” his second film, is a series of vignettes and scenes that explore the economic struggles, religious beliefs and relationships of the residents of Zhiziluo, which had once been a local county seat for the Communist Party but was largely abandoned by the government.
Mr. Peña said he had heard about the film for some time but finally viewed it in the 11th hour of the festival’s film-selection process. “It’s one of those films that, when we saw it, there was little question in our minds that it should be included,” he said. “Ghost Town” is the first documentary from China’s new generation of digital independent filmmakers to be included in the New York festival.
Mr. Zhao, who continues to support himself by shooting television advertisements, said he had no illusions that his films would ever make him much money.
“For me, making films is a way of life, not the means to it,” he said. “And I really enjoy this life.”
Zhang Jing contributed research.

Le Bain et le Mirroir

one day at the amazing Parisian Museum of Clunny of Moye n Age. In fact the last day of the Bath and Mirror exhibition A huge crowd including myself tried to experience this last day However the classic 6 fold masterpiece The Woman and the Unicorn on the 5 or 6 human senses as perceived by the artist and praised by Rilke and so many is indeed a revelation "

http://www.flickr.com/photos/luciarikaki/sets/72157622302582375/

Ενα γλυκο βραδυ στο Λαυριο με μουσικη του Ξαρχακου απο ταινιες

Υπεροχη νοσταλγικη ορχηστρικη μουσικη απο την πολυ καλη εποχη της εντεχνης Ελληνικης μοσυικης απο ταινιες με την Ορχηστρα του Ξαρχακου και τον ιδιο στη διευθυνση με παθος και νοσταλγια

Παρουσιασε με πολυ συγκινηση ο Αλεξης Κωτσαλας

Η συναυλια δοθηκε στο πλαισιο της εναρξης του Φεστιβαλ Μεσογειακου Ντοκυμαντερ του Λαυριου

μια αγκαλια για την Ιριδα

Η εγω ειμαι απολυτη χαζοαδελφη η χαζοθεια η πως να το πω η το αδελφακι μου ειναι πραγματι ομορφος πατερας και εχει ομορφη οικογενεια!! Η Ιρις παντως οταν δεν κοιμαται κι ονειρευεται φαινεται να διασκεδαζει τις αγκαλιες και ποιος δηλαδη δεν τις διασκεδαζει!!

περισσοτερες φωτο στο
http://www.flickr.com/photos/aisling/

Σοφια...πιστις, ελπις, αγαπη, τα τρια ταυτα· μειζων δε τουτων η αγαπη Faith, hope, love abide, these three; but the greatest of these is love.

Γνωρισα της Ελζμπιετα Τοβαρνικα στην Κρακοβια οταν ειμασταν εκει με τον Πραισνερ για την ηχογραφηση της μουσικης της ταινιας μου Κουαρετο σε 4 κινησεις http://www.luciarikaki.gr/ff_QUARTET%20IN%204%20MOVEMENTS.htm
Καναμε προβες στα λογια του Παλαμα που ακουγονται στη δικη μου ταινια αλλα εγω
Ακομη ακουγα στα αυτια μου την αποδοση της της επιστολης προς Κορινθιους την οποια δημοσιευω σημερα λογω της επικαιρης γιορτης της Σοφιας Πιστης Ελπίδας
music: Z.Preisner( from the film "Bleu" του Κισλόφσκι.)

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
Α΄επιστολη Παύλου προς Κορινθίους ( 13 κεφ.)
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι.και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι,αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.

Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί,ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία.πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. είτε γλώσσαι παύσονται. είτε γνώσις καταργηθήσεται.

εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται.ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην.ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. βλέπομεν γαρ άρτι δι΄εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην.

νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα.μείζων δε τούτων η αγάπη.

Αποστόλου Παύλου Α' Κορινθίους Επιστολή ιγ΄
Hymn to Love
If I speak in the tongues of men and of angels, but have not love,
I am a noisy gong or a clanging cymbal.
And if I have prophetic powers, and understand all mysteries and all knowledge,
and if I have all faith, so as to remove mountains,
but have not love, I am nothing.
If I give away all I have, and if I deliver my body to be burned,
but have not love, I gain nothing.
Love is patient and kind; love is not jealous or boastful;
it is not arrogant or rude.
Love does not insist on its own way;
it is not irritable or resentful;
it does not rejoice at wrong, but rejoices in the right.
Love bears all things, believes all things, hopes all things, endures all things.
Love never ends; as for prophecies, they will pass away; as for tongues, they will cease; as for knowledge, it will pass away.
For our knowledge is imperfect and our prophecy is imperfect; but when the perfect comes, the imperfect will pass away.
When I was a child, I spoke like a child, I thought like a child, I reasoned like a child;
when I became a man, I gave up childish ways. For now we see in a mirror dimly, but then face to face.
Now I know in part; then I shall understand fully, even as I have been fully understood.
So faith, hope, love abide, these three; but the greatest of these is love.
Chapter Thirteen of St. Paul's First Letter to the Corinthians

ζω αξιοπρεπως αναμεσα μας

μια διαδρομη η ομολογια

μια αλλη η συγκατοικηση μαζι της

μια αλλη η αλλη ανατολη

ολα τα φερουμε απο την κορφη ως τα νυχια

αλλοτε περηφανα κι αλλοτε βαρεια

αλλα τα φερουμε αλλοτε ως κοσμημα και αλλοτε ως τραυμα

να γραφεις κι ας ειναι και τους τοιχους

που δεν μπορει κανεις να αποφυγει γιατι ειναι σα μεγαλα χαρτια και στεκονται εκει αιωνια

καποτε πριν 2 χρονια εκεινο το πρωι εγραψα κατι που ηθελα να πω σε καποιον σε μια αλανα με μεγαλα γραμματα και λευκο σπρευ Δεν με συνελαβαν οποτε ζω αξιοπρεπως αναμεσα μας..φιλια φ. απο την ακρη ερχεται φως που και που το ξερεις καλα....

Μια σταγόνα φεγγαρίσια ενα απο τα παραμυθια μου...καμβας για ενα καλοκαιρινό ταξίδι στα ΝΕΑ

Το παραμυθι της σταγονας...ειναι απο το βιβλιο μου Παραμυθια της αγαπης και της ελπίδας http://loveandhopetales.blogspot.com/Μου ζήτησαν να γραψω ενα κειμενο για το καλοκαιρι στα ΝΕΑ το κειμενο βασιστηκε σε ενα απο τα καλοκαιρινα παραμυθια του βιβλιου που εχει ττιλο Μια σταγόνα φεγγαρίσια που ειχα γραψει και ειναι αφιερωμενο...στο αγόρι της συνομιλιας και στην ουτοπία
Συνομιλίες με τη Σελήνη
στις ελληνικές παραλίες
Της Λουκίας Ρικάκη
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4534964
Θιασώτρια του Διαδικτύου και της τεχνολογίας, σκηνοθέτρια, συγγραφέας και διευθύντρια δύο φεστιβάλ, η Λουκία Ρικάκη δεν ξεχνά τα φεγγάρια και τολμάει να συνομιλεί μαζί τους σε 11 παραλίες της Ελλάδας
Είχα ξαπλώσει στη μοναδική παραλία με το κωδικό όνομα Μαύρος Κάβος κοντά στον Άγιο Παύλοστη Νότια Ρόδο. Χάζευα τους αμμολόφους και σκεφτόμουν αυτά που είχα αφήσει πίσω στην πολιτεία. «Πόσες μέρες περπάτησες; Πόσες μέρες περπάτησες, πόσες ώρες, πόσα χρόνια για να βρεθείς σε μια συνάντηση; Θυμάσαι τι χρώμα είχες στο μυαλό σου και ποια κλωστή ύφαινε τον δρόμο σου προς τα εκεί;». Λίγες μέρες πριν κι ενώ ήμουν σε μια άλλη εντυπωσιακή και τεράστια παραλία του νησιού, στο Γενάδι, μου φάνηκε ότι είδα ή μάλλον ονειρεύτηκα γιατί ο καυτός ήλιος έκαιγε το βλέμμα, το έπαιρνε και το ταξίδευε σε χρυσαφένια όνειρα. Είδα, μου φάνηκε, τα δυο φτερά ενός αγγέλου πάνω στα βότσαλα μιας παραλίας... Το βράδυ με τον αδελφό μου κι έναν φίλο του αποκοιμηθήκαμε με αυτή την εικόνα, κάτω από τα άστρα στην ταράτσα στο χάνι δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Παύλου. Λίγες μέρες μετά, βρεθήκαμε σε μια άλλη παραλία κοντά στο χωριό Κουμαίικα, στη Μανδιλάδα στη Σάμο. Είχαμε επισκεφθεί με τον αδελφό μου τη σπηλιά του Πυθαγόρα αλλά και το μοναστήρι της Ευαγγελίστριας στο βουνό Κέρκης. Το βράδυ ξαπλώσαμε στην παραλία. Είχε ένα στρογγυλό, ολοστρόγγυλο φεγγάρι. Ξύπνησα διψασμένη... Μπορεί μια σταγόνα να σβήσει τη δίψα και αν ναι, τότε γιατί πίνουμε τόσο νερό και δεν ξεδιψάμε; Δεν βρήκα νερό εκεί κοντά και άρχισα να κοιτάζω το φεγγάρι, όπως είχα κοιτάξει εκείνο το πρωί τον ήλιο στη Ρόδο και πάλι με έριξε σε ένα όνειρο, ή μάλλον ξύπνια ήμουν, γιατί θυμάμαι όλες εκείνες τις σκέψεις σαν ζωντανές. Τις μέρες που το φεγγάρι γεμίζει κατεβαίνω στη θάλασσα, εκεί που εκείνο καθρεφτίζεται στο νερό. Μου άρεσε να το κάνω αυτό από μικρή όταν πηγαίναμε στην Άνδρο στο Βιτάλι... τότε ακόμη ο χωματόδρομος απέκλειε τις πολυπληθείς επισκέψεις. Όταν το φεγγάρι καθρεφτίζεται στη θάλασσα φτιάχνει ένα μεγάλο φωτεινό μονοπάτι. Πάνω του μπορείς να περπατήσεις χωρίς να χαθείς, γιατί το φεγγάρι πάντα σε βλέπει με το φως του και οδηγεί τον δρόμο σου. Αυτό το μονοπάτι που καθρεφτίζεται στην επιφάνεια της θάλασσας πολλοί το ονόμασαν μονοπάτι της αγάπης, είτε γιατί αγαπήθηκαν με το φως και τις αντανακλάσεις του, είτε γιατί νόμισαν ότι αγαπήθηκαν...
«Με το φεγγάρι μιλήσαμε από χτες που το είδα να γεμίζει», είπα στον αδελφό μου που είχε αποκοιμηθεί δίπλα μου και τώρα είχε ξυπνήσει και χάζευε κι αυτός το φεγγάρι. Είπαμε κάτι λόγια όμορφα, και εγώ του υποσχέθηκα στο φεγγάρι σήμερα το βράδυ με τη γύμνια των αγγέλων, να διανύσω το φωτεινό μονοπάτι της αγάπης... Σε ένα άλλο νησί, στην Αμοργό, σκέφτηκα λοιπόν ότι ζούσε ένα αγόρι που κι αυτό μιλούσε με το φεγγάρι κάθε φορά που κατέβαινε στην Αιγιάλη ή όταν το ΄βλεπε από το Μοναστήρι. Το φεγγάρι τότε σκέφτηκε ότι εμείς οι δύο μοιάζουμε σαν δυο σταγόνες νερό, γιατί να μη μας βοηθήσει να μιλήσουμε μαζί. Το αγόρι δεν ήξερε ότι υπήρχε κι άλλος άνθρωπος τόσο μακριά που του άρεσαν τα φεγγαρολόγια. «Για να υπάρχει τέτοιο κορίτσι θα είναι αγγελικό», σκέφτηκε και ρούφηξε με απόλαυση ένα ποτήρι γλυκό κρασί από αυτό έπιναν οι μεγάλοι άντρες όταν είχαν πολλά κέφια ή όταν είχαν πολλές στεναχώριες. «Στην υγειά της αγγελικής εκείνης ύπαρξης», είπε, «που βρίσκεται τόσο μακριά». «Στην υγειά του αγοριού», ευχήθηκα κι εγώ, γιατί τώρα μπορούσα να ακούω ό,τι έλεγε το αγόρι μέσα από το φως του φεγγαριού. Για να ξεδιψάσω ήπια τη θάλασσα από τον Μπάλο λίγο πιο κάτω στην ίδια πλευρά της Σάμου. Ήπια την υγειά του αγοριού και προσπάθησα να γράψω λέξεις πάνω στο φωτεινό μονοπάτι του φεγγαριού, εκεί στο δέρμα της θάλασσας που χρύσιζε. Άλλες έμειναν και άλλες βούλιαξαν... «Σαν τα κύματα που πάνε και έρχονται το ένα πάνω στο άλλο, αγκάλιασε τις λέξεις που αφήνω πάνω τους και εμπιστεύσου τη συντροφιά τους», είπα στο αγόρι. «Σε λίγο θα κολυμπήσω στο μονοπάτι της αγάπης...», του ξαναείπα και ζήτησα από το φεγγάρι να ρωτήσει το αγόρι εάν είχε να μου στείλει καμιά ευχή... «Να βγει αγνή και ποθητή από το νερό», είπε το αγόρι και παρακάλεσε το φεγγάρι να μου το στείλει μαζί με ένα φιλί. «Θα γίνει αυτό που ευχήθηκες», του είπα, «πόσο κοντά όμως βρίσκεται ο πόθος στην αγνότητα», αναρωτήθηκα αλλά δεν ξέρω γιατί το ρώτησα αυτό και δεν ξέρω εάν περίμενα να πάρω απάντηση, αλλά το ρώτησα και παρακάλεσα κι εγώ το φεγγάρι να στείλει στο αγόρι εκεί μακριά ένα φιλί υγρό θαλασσινό με φεγγαρίσια γεύση. Ξέρει το φεγγάρι από αυτά, γιατί και άλλες φορές έχει κάνει τον αγγελιαφόρο και ξέρει ότι τα φιλιά αυτά τού παίρνουν κάτι από τη γεύση του, είναι αυτά που τα λένε φεγγαρίσια. «Μ΄ αρέσουν τα αρμυρά φεγγαρίσια φιλιά...» Άρχισα να μπαίνω στη θάλασσα. «Μα είναι αληθινό αυτό το αγόρι», αναρωτήθηκα, «ή μήπως είναι μια οφθαλμαπάτη»... Το φεγγάρι μού απάντησε με τα λόγια του αγοριού: «Αληθινός είμαι», είπε το αγόρι, «ακόμη και κάτω από το φως του φεγγαριού είμαι αληθινός, ακόμη και από τόσο μακριά είμαι αληθινός, ακόμη κι αν σου φαίνεται απίστευτο έτσι είναι. Και μου αρέσουν πολύ τα αρμυρά φεγγαρίσια φιλιά». «Ναι, μάλλον έτσι είναι. Είναι αληθινός», σκέφτηκα και έκανα την πρώτη βουτιά. «Αν φιλήσεις μια μικρή σταγόνα πριν διανύσει όλο το σώμα και χαθεί στην άμμο, θα έχεις διανύσει την απόσταση ανάμεσα στις χώρες μας», είπα. «Α ναι! μάλλον την πρόλαβες, εσύ δεν ήσουν;... Δίψασε λίγο η άμμος αλλά εσύ στ΄ αλήθεια έφτασες εδώ! Σ΄ ευχαριστώ που είσαι κι εκεί κι εδώ και παντού», του είπα. «Μα κι εσύ με φίλησες και μου άρεσε», μου απάντησε το αγόρι. Δεν ξέρω αν το φεγγάρι έχει αυτιά στ΄ αλήθεια, αλλά εκείνη την ώρα το χαμόγελό του έφτανε μέχρι τα αυτιά... και αυτό είναι αλήθεια. «Ναι μέχρι και το φεγγάρι χαμογέλασε με τα παιχνίδια μας», είπα. «Το είδες... Είμαι σίγουρη». «Έχω καιρό να συγχρονιστώ τόσο τέλεια με φεγγάρι. Διέσχισα το φως, το νερό και σε είδα», είπε το αγόρι. «Μήπως είμαστε λίγο μάγοι;». Βγήκα από τη θάλασσα... Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία, όλος ο διάλογος είναι αληθινός, αληθινό είναι και το τοπίο εκεί στη Σάμο. Κι ο αδελφός μου ήταν εκεί, για να το βεβαιώσει. Κι άκουσε αυτή τη συνομιλία που άλλοι θα έλεγαν ότι είναι φανταστική. Είναι από τα πιο όμορφα βράδια που έχω περάσει συνομιλώντας με τη βοήθεια του φεγγαριού... άντε και λίγο της τεχνολογίας... αλλά τι πειράζει... με κάποιον που ήταν μακριά σε μία άλλη ακρογιαλιά και χάζευε το ίδιο φεγγάρι... Το φεγγάρι γεμίζει μόνο μία μέρα τον μήνα. Όλες τις άλλες μέρες μεγαλώνει ή μικραίνει. Έτσι είναι και η ζωή. Την επόμενη φορά που θα δείτε γεμάτο φεγγάρι και θα είστε κοντά στη θάλασσα κολυμπήστε στο μονοπάτι της αγάπης, στο φωτεινό μονοπάτι που ζωγραφίζει το φεγγάρι πάνω στην επιδερμίδα της θάλασσα, ζητήστε από το φεγγάρι να μιλήσει μαζί σας και όλα θα βγουν αληθινά.

τί είναι αυτό που κάθε τόσο καίει τη γη και την ψυχη

Οταν τα γκρίζα σύννεφα καλυπτουν τον ήλιο τα τζιτζικια σταματούν το τραγούδι.. Δεν εχουν άλλο καλοκαίρι να υμνήσουν

Ξυπνησα μεσα σε συννεφο καπνου μια μυρωδια καμμενου μου καιει το στομα..Παλι οι φωτιες χωρις αυτες το μεσογειακο τοπιο του θερους δεν βρισκει την ταυτοτητα του. Τι φριχτη νομοτελεια καθε χρονο τετοιο καιρο.,, Οτι και να γινει οτι και να ειπωθει το φαινομενο ειναι απλα πιστο στο ετησιο ραντεβου του να καψει οτι δεν εκαψε μεταφορικα η αλογιστη συμπεριφορα του ανθρωπου. Η κοκκινη φλογα με αιμοβορα διαθεση και διασταση αναλαμβανει να αποτελειωσει. Η συγκινητικη συμμετοχη των εθελοντων εκεινων που βρισκονται απερισκεπτα, η μετα απο προιον πολυ ωριμης σκεψης και αυταπαρνησης στη πρωτη γραμμη και αυτη ειναι ενα σκηνικο που επανλαμβανεται. Αλλα συχνα η ανθρωπινη αυτη δυναμη, δεν μπορει να προλαβει εκ των υστερων οτι καταστρωθηκε ποιος ξερει για ποιους λογους..με ποιο σχεδιο...

Η φυση ειναι τσαμπα για αυτο δεν μας νοιάζει που την καίμε; Μια ελαχιστη πικρη μνημη απο τις περσυνες φωτιες στη ΡοδοΥπαρχει καμμια περιπτωση να ποινικοποιηθει η οικοδομηση καμμενων περιοχων; Η μολις ξεχνιεται το καθε καμμενο τοπιο. οι πολεοδομιες γεμιζουν απο αδειες για οικοδομηση των καμενων περιοχων; Και μην ακουσω για τουριστικη αναπτυξη.. Τρομαρα σας! ..Δηλαδη ποιος τουριστας θελει να βλεπει τεχνητο γκαζον που ρουφαει το ελαχιστο νερο που μας απομεινε και να βλεπει στο βαθος καμενα δεντρα; Πατε καλα; Και τι ξαπλωνετε τις κοιλαρες σας στα ντε μεκ , κυριλε καφενεια του μπιντε των Αθηνων και αλλων περιοχων προβαλωντας τα σινιε ρουχαλακια και τα σουπερ ρολογακια σας ..ενω εχετε πει στο οδηγο να σας περιμενει στο γκαβριολε αυτοκινητο που γυαλιζε ολη μερα ο αμοιρος; Καλα κοιμαστε χωρις εφιαλτες ;

Η η παχυδερμια σας εξασφαλιζει και καλον υπνο;;
Ενταξει ,τι θελετε να αποδεχτουμε οτι κυβερναει ο υποκοσμος!; Ειναι ηθικη και αισθητικη αυτη που εκτιθεται στα καφενεία των κεντρων ληψης αποφασεων;; Ειναι η αντιστοιχη των οικοδομηματων που γεμιζουν τη χωρα. Αθλιες κατασκευες νεοπλουτισμου, χωρις κανενα σεβασμο στη κλιμακα και το τοπιο. Φατε σπιτια, ροζε τουρτες και πεστε για υπνο με τη βαρυστομαχια σας.

Ο ουρανος σημερα το πρωι ειναι κοκκινος, ο Αττικος,ο μπλε ουρανος ειναι κοκκινος.. κατι σαν αιμα μας θυμιζει. Παλι το βασανιστικο καρδιοχτυπι της φυσης, ανημπορη μπροστα στα καταστροφικα μας σχεδια. Σε εκεινα που απαιτουν αιρ κοντισιον σε καθε μερος, καθε ωρα..Δηλαδη χαθηκαν οι ανεμιστηρες; και γιατι πρεπει να ζουμε με αυτον το τεχνητο αερα που φιλοξενει ολα τα μικροβια και μας αρρωσταινει και βεβαια συμβαλλει οσο τιποτα στην υπερθερμανση του πλανητη.Τι οξυμωρο! βαλτε κι αλλα αιρ κοντισιον μηπως και δεν ρυθμιζεται σε σωστη θερμοκρασια ο αερας που αναπνεουμε απο μηχανες...
Γιατι δεν ανοιγετε παραθυρα ; δεν ειναι πιο καλα; Οσο περισσοτερα αιρ κοντισιον αγοραζετε και βαζετε, τοσο θερμαινεται ο πλανητης. Τοσο απλα μαθηματικα ποιος δεν τα καταλαβαινει.. Αντε ας καταναλωνουμε κι αλλο τεχνητο αερα.. κι αλλα τεχνητα πραγματα..και να δουμε

O αέρας που αναπνέουμε φτάνει στα πνεμόνια μας δηλητηριασμένος.

Δηλητηριάζεται από τις στάχτες των δικών μας πράξεων, η πιο καλά των δικών μας μη πράξεων Αμέτοχοι στα κοινά, σχολιαστές του καναπέ αφήνουμε τη σκηνοθεσία του έργου της δικής μας ζωής στη γκλαμουρια των καναλιών. Που ντύνουν το σκηνικό της σε πλουμιστές φλόγες και χαίρονται με αιμοβόρικη διάθεση για κάθε καταστροφή.. γιατί κάνει τηλεθεαση..

Η φωτιά δεν μπορεί να σβήσει. Αμέτοχοι την αφήνουμε να φτάσει στη λίμνη, εκεί ίσως κοπάσει. Θα την πιει το νερό.
Υπάρχουν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που εκτιμούν και τιμούν αυτόν τον τόπο. Το Ακούτε Χαβαλέδες του Σκυλάδικου;; η σας κούφαναν τα ντεσιμπέλ των αοιδών της παραλιακής; Υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμούν και τιμούν αυτόν τον τόπο και ερχονται εδώ από όλα τα μέρη του κόσμου να τρέξουν Μαραθωνιο! Χαρας τον ρομαντισμό τους.. Εκείνοι λοιπόν ενδιαφέρονται για την τύχη του Μαραθώνα ..αλλα η Δασική Υπηρεσία κώφευε κατ' επανάληψη στα αιτήματα του Δήμου για ζώνες πυρόσβεσης. Έτσι τα επίγεια μέσα δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα για το πευκόδασος. μια και εναέρια λέει δεν υπάρχουν; Γιατί δεν υπάρχουν;.. Ούτε αυτό είναι προτεραιότητα; Τι είναι;;
Απλά θα περιμένουμε αμέτοχοι σχολιαστές του καναπέ να φτάσει η φωτιά στη λίμνη.. να την πιει το νερό

Για να κοιμηθω,έκοψα γιασεμι και το εβαλα δίπλα μου να μου θυμιζει με τη μυρωδια του οτι καπου υπαρχει ομορφια..στη φυση..κι αυτοι που δεν την βλεπουν η νομιζουν οτι δεν την εχουν αναγκη την καινε ετσι απλα για να επιβεβαιωσουν την ανθρωπινη δραστηριοτητα και τα εφημερα συμφεροντα της

Υπαρχουν κι αλλα πραγματα που δεν καταλαβαινω αυτον τον καιρο..θα επανελθω γιατι πραγματι ειναι δυσκολο να αναπνεει κανεις τωρα

ευχαριστω την Ευγενία για την κουβέντα ..εμπνευστική και τον Νικο για την υπομονη και τη βόλτα Καποιοι απλα ειναι συντροφοι και αυτο ειναι όλο το πιο σημαντικο στη ζωη

ενα παραμυθι για την κορη... Ιρις Ευρυνομη

ο αδελφος μου εκανε κορη! αυτο το πολυ γλυκο μωρο με το βαθυστοχαστο βλεμμα

και αποσκευη δυο ονοματα ιστορικα
«Πες μας, πες» σιγοτραγούδαγαν οι κόρες. Η μια το μαλλί έξαινε,η άλλη τα προικιά της και η τρίτη φτιασιδωνόταν στον ολόχρυσο καθρέπτη.«Τι να σας πω κόρες μου, πλέον τα ξέρετε όλα!»απαντούσε η Ευρυνόμη.«Πες μας, για τον προπάππου μας, το Χάος»λικνίστηκαν τα ματάκια τους,στάλα μύθου ζητούσαν να αδράξουν.Φωνή μελωδική, από τα βάθη της θύμησης,το δωμάτιο έξυσε, τούτα τα λόγια βγήκαν :«Το Χάος,ήτανε, δεν ξέρω αν υπάρχει πλέον.κόρη μία και μονάκριβη κέντησε,εμένα, ακούμπησε στην γη,με στόχο και σκοπό. Ευθύς, δίχως σκέψη, τα υφαντά της μοίρας άπλωσα,όπως προσταγή είχα πάρει.Τα λόγια του ήταν σταθερά,Ακόμα τα θυμούμαι,Τέτοια φωνή ακόμα μέσα μου αντηχεί,
Σαν βασιλιάς, που δυνατά προστάζει.Τα τρία στοιχεία ξεχώρισε,τον ουρανό με την θάλασσα,έτσι ώστε πάντα να αντικρίζονται,ο ένας από τον άλλο να ζει,ποτέ όμως παρέα, τροφή να δοκιμάζουν.Έπειτα, τιθάσευσε τον άνεμο,πάρε του την δύναμη καιφτιάξε, σύζυγο που να έρπει στην γη,τον ουρανό ποτέ, να μην μπορεί να φτάσει.Και με τον καρπό αυτού,πλάσε μόνη σου τα αστέρια,την σελήνη, τον ήλιο,τα λουλούδια, τους ανθρώπους,σε αυτό είσαι ελεύθερη να κάνεις ότι θέλεις..» Οι κόρες την πλησίασαν,Την πήραν αγκαλιά,Χαμόγελο μητρικό, με τα χέρια τις χάιδεψε,Με την οσμή τις χόρτασε,

Και εγώ το Χάος έφτιαξα και ήταν το ομορφότερο πράγμα που έκανα ποτέ μου..»

η και παλι η Ιριδα

Ίριδα το ουράνιο τόξο που εμφανίζεται στον ουρανό μετά από τη βροχή, το πρωί ή το βράδυ, όταν ο ήλιος βρίσκεται χαμηλά στον ορίζοντα.
η Ίριδα αγγελιαφόρος των θεών, του Δία και της Ήρας. νέα, λυγερή, με πολύχρωμο κοντό χιτώνα, με μεγάλα φτερά στους ώμους, σαντάλια και κηρύκειο, να πετά ανάλαφρη σαν τον αέρα στα ουράνια, πάνω από στεριές και θάλασσες και να φέρνει σε θνητούς κι αθάνατους τις παραγγελίες. Όταν οι θεοί ήθελαν να ορκιστούν ο Δίας έστελνε την Ίριδα να γεμίσει από τη Στύγα, τη μαύρη πηγή του Άδη, το χρυσό της ποτήρι. Έχυναν το νερό στη γη και ορκίζονταν στα νερά της Στύγας και ο όρκος τους ήταν πια αμετάκλητος.. Η Ίριδα ήταν η προσωποποίηση του ουράνιου τόξου και είχε έτσι στενή σχέση με τη θεά Ήρα, τη θεά του αέρα και των καιρικών μεταβολών

The artist is the creator of beautiful things λεει ο Οσκαρ

There was a rustle of chirruping sparrows in the green lacquer leaves of the ivy, and the blue cloud-shadows chased themselves across the grass like swallows. How pleasant it was in the garden! And how delightful other people's emotions were!-- much more delightful than their ideas, it seemed to him. One's own soul, and the passions of one's friends--those were the fascinating things in life.

In the wild struggle for existence, we want to have something that endures, and so we fill our minds with rubbish and facts, in the silly hope of keeping our place. The thoroughly well-informed man--that is the modern ideal. And the mind of the thoroughly well-informed man is a dreadful thing. It is like a bric-a-brac shop, all monsters and dust, with everything priced above its proper value. I think you will tire first, all the same.

Some day you will look at your friend, and he will seem to you to be a little out of drawing, or you won't like his tone of colour, or something. You will bitterly reproach him in your own heart, and seriously think that he has behaved very badly to you. The next time he calls, you will be perfectly cold and indifferent. It will be a great pity, for it will alter you. What you have told me is quite a romance, a romance of art one might call it, and the worst of having a romance of any kind is that it leaves one so unromantic.

The artist is the creator of beautiful things. To reveal art and conceal the artist is art's aim. The critic is he who can translate into another manner or a new material his impression of beautiful things.
The highest as the lowest form of criticism is a mode of autobiography. Those who find ugly meanings in beautiful things are corrupt without being charming. This is a fault.
Those who find beautiful meanings in beautiful things are the cultivated. For these there is hope. They are the elect to whom beautiful things mean only beauty.

There is no such thing as a moral or an immoral book. Books are well written, or badly written. That is all. The nineteenth century dislike of realism is the rage of Caliban seeing his own face in a glass. The nineteenth century dislike of romanticism is the rage of Caliban not seeing his own face in a glass. The moral life of man forms part of the subject-matter of the artist, but the morality of art consists in the perfect use of an imperfect medium. No artist desires to prove anything. Even things that are true can be proved. No artist has ethical sympathies. An ethical sympathy in an artist is an unpardonable mannerism of style. No artist is ever morbid. The artist can express everything. Thought and language are to the artist instruments of an art. Vice and virtue are to the artist materials for an art. From the point of view of form, the type of all the arts is the art of the musician. From the point of view of feeling, the actor's craft is the type. All art is at once surface and symbol. Those who go beneath the surface do so at their peril. Those who read the symbol do so at their peril. It is the spectator, and not life, that art really mirrors. Diversity of opinion about a work of art shows that the work is new, complex, and vital. When critics disagree, the artist is in accord with himself. We can forgive a man for making a useful thing as long as he does not admire it. The only excuse for making a useless thing is that one admires it intensely. All art is quite useless.

διαβαζοντας ξανα τον Οσκαρ Γουαιλντ σε ειδυλλιακο διαλλειμμα με τη φιλη Ε.στην Κυλληνη

july is indeed different in Galway

it was raining during the whole weekend...

this didnt prevent summer outfits and oopen air screenings