θα με κρατησουν τα ποδια μου;

Τα καλαμια εσμιξαν τις κορφες τους
Ο ηλιος εσκυψε να συναντησει τη θάλασσα
το αγορι περπατησε επανω της
η ανασα της τον τυλιξε -φιλόξενος ατμός
και οταν απλωσε τα χερια του να αγκαλιάσει τον ουρανο
θελησε να φωνάξει βοηθεια δεν θα με κρατησουν τα ποδια μου!
Το αγόρι τρέχει να πιασει το χερι του πατερα να περπατησουν μαζυ ως την ακρογυαλια..
Οταν στο ονειρο σου τρεχεις σε αυτο το μονοπατι
φορας κοντο παντελονι εμπιστευεσαι τα μυστικα σου στα καλαμια
προσεξε να μην πληγωσεις τα ποδια σου
Και μην χαμηλωνεις τον ηχο της θάλασσας
μια που το ξερεις οτι θα δυναμωσει παλι μονος του
Το γραψα το 95 σε μια βολτα με τον Κ. σε μια παραλια στα Χανια..μετα κατοικησε ενα μερος του στην αρχη της ταινιας μου "Συμφωνια Χαρακτηρων" ενα αγορι σε μια οφθαλμαπατη περπαταει στη θαλασσα ενω χαιδευει ενα ζωγραφισμενο παραμυθι σε ενα ξυλινο πατωμα.Φετος καποια δυσκολη στιγμη το θυμηθηκα το διαβασα στο Γ. και εκλαψε,σημερα που περνάω εγω τοσο δυσκολα- η αδικια παραμονευει παντα για ολους μη γελαστειτε παραμονευει -το ξαναθυμηθηκα, σημερα δακρυζω εγω και ευχομαι και προσευχομαι να με κρατησουν τα ποδια μου

τη γη στηριξτε με τα σωματα σας

Ένα μπαλέτο όπου η εικόνα και ο λόγος παίρνουν ένας ένας με τη σειρά του το ρόλο του κορυφαίου του χορού. Tο αφηρημένο και το ευαίσθητο, το σκληρό και το αισθησιακό, εμφανίζονται και αυτά το ένα μετά το άλλο, το ένα μέσα στο άλλο και στο τέλος ενώνονται.αποσπασματα του κειμενου απο την ταινια μου Κατα Μονας Ηδονες ..
Το όνειρο αναμετράται με τη μέθη Το κόλπο των παιδικών χρόνων, το πρώτο προσφιλές αμάρτημα Είναι ο τόπος όπου νοσταλγούμε τη χαμένη αθωότητα και την ανεξαρτησία μας
Φαντασίωση είναι η σκηνοθέτηση της επιθυμίας Η φαντασίωση αντικαθιστά την πραγματικότητα πράγμα που συνιστά παιδική στάση Οπου και να βρισκεσαι σκαβε βαθιά Κάτω είναι η πηγή Ασε τους σκοταδιστες να φωναζουν Το δερμα μου σκάει ,καθώς το φίδιΜεσα μου ποθεί, σαν να μην είχε Φάει αρκετή γη , να σβήσει τη δίψα του Με πιότερη γη Ναι η απολαυση μου θελει να τέρψει Καθε απόλαυση θέλει να τέρψει Θέλετε να κοψετε τα τριανταφυλλα μου .........

Πρέπει να σκύψετε και να χώσετε τις μύτες σας μέσα στα βράχια και τους βατους και μη φοβάστε τις πληγές Γιατι η απολαυση μου αγαπάει τα χωρατα Γιατι η απολαυση μου αγαπάει τις κατεργαριές Έλατε να κόψετε τα τριανταφυλλα μου Ναι ξερω απο που ερχομαι Αχορταγος σαν φλογα Καιγομαι και τρωω τον εαυτο μου Οτι πιανω γινεται φως οτι αφηνω ειναι σταχτη Φλογα ειμαι σίγουρα Το ονειρο αναμετραται με τη μεθη καθως η αρχη της εξατομικευσης απορροφαται απο το Εν. Αλυτη συγκρουση αναμεσα σ ενα εγω που δονειται απο βουληση και μιας γλωσσας αδυναμης να αποκαλυψει το βαθυτερο νοημα της μουσικης ... Ο χορος μυει τον ανυποψιαστο κόσμο στα ατελευτητα διονυσιακα παιχνιδια..Η μεγαλυτερη ισχυς ειναι η αυτοδύναμη και προδινεται μονάχα απο την ευκαμψία και την περίσσια της κινησης Καποτε θα ειναι καθε σωμα ενα σωμα σε ουρανιο αιμα θα πλέκει το μακαριστο ζευγαρι Τη γη κρατηστε με τα σωματα σας Επηγαινε και ερχοταν Το όρος εριγούσε Η τυφλη και απολυτη φυση των επιθυμιων των ενεργειων Εμαθα να περπατω μονος μου και απο εκει και περα τρεχω Εμαθα να πετω για να προχωρήσω και απο τοτε δεν θέλω να με σπρωχνει κανένας.Τωρα ειμαι αναλαφρος ,τώρα πετάω τωρα με βλέπω βλέπω τον εαυτό μου απο επάνω μεσα απο εμενα είναι τωρα ο θεος χορευτης Μόνο ο Διόνυσος βασιλευει Τα υπόλοιπα δεν είναι παρα μακιγιάζ..

τα πιο κατω ειναι αποσπασματα απο ενα κειμενο του φιλου Ο ….Ο έρωτας είναι η τέχνη της επιβίωσης… Και η συνείδηση της μυστικής του καταγωγής από τα πιο ηδονικά σπαράγματα της ύπαρξής μας δεν είναι μια πράξη ενοχική μα η κατάδυση στο βάθος του ίδιου του εαυτού μας εκεί που τα νερά που τρέχουν είναι καθάρια σαν το κρύσταλλο κι ο πλάστης συναντά τη μυστική του ώρα, τότε που ο κόσμος είχε ακόμη την αθωότητα που κατοικεί στο βλέμμα ενός μικρού παιδιού… Κοντά στο αστείρευτο βίωμα της κατά μόνας οριακής απόλαυσης που μόνο εκείνοι που ένιωσαν βαθιά τις πιο παράφορες και συνάμα «ιερές» εκδοχές της με τα συναπάντηματά τους με τον άλλο σε ένα «ντύμα» κοινό και διάφανο -μακριά από την εμπειρία του φθαρτού συμβιβασμού και της ανέραστης συναλλαγής των καθημερινών συμβάσεων- δεν είναι τυχαίο διόλου, πως μόνο η ποίηση μπορεί να σταθεί γιατί εκείνη έχει τη δύναμη να ανατρέπει και να επαναθεμελιώνει το ίδιο το τοπίο της ύπαρξης μας… Στη σπαρακτική κραυγή της ανθρώπινης θνητότητας μόνο ο έρωτας και το προσωπικό παραμύθι της απόλαυσης που απελευθερώνει τους χυμούς και κλέβει λίγο από το γάλα των αστερισμών και τη σκόνη της αιωνιότητας μπορεί να συνθέσει την πιο εύηχους και καμιά φορά μονόηχους φθόγγους μιας μυστικής σουίτας που σιγοψιθυρίζει σχεδόν και δοξολογεί την ευλογία της μοναχικής καταγωγής μας…«Να στηρίξουμε τον κόσμο με τα σώματά μας» και να τρυγούμε το άνθισμα τους σαν τον κυματισμό της θάλασσας που πάντα είναι εκεί να συντονίζει το βλέμμα μας με τις δονήσεις του μυαλού και τη διήγηση της ανθρώπινης κατάστασης …Η τέχνη θέτει εν έργω την α-λήθεια των όντων.. ξανά και ξανά γονιμοποιεί και δοξάζει χωρίς φραγμούς και νοηματικές ακροστιχίδες την πιο κοινή και όμως για πολλούς αφανέρωτη χώρα της ανθρώπινης απόλαυσης και της ηδονικής της κατοίκησης….

see the film with english subtitles the film in Greek at http://luciarikaki.blogspot.com/2007/11/blog-post_14.html

Πως να χτισει κανεις χρονο;Αυτο που δεν εχει ειπωθει βρισκεται μεσα στη γλωσσα

Πηγα στην εκθεση ΣΙΩΠΗ της Ε.Τσαντιλα και μου αρεσε. Ξαπλωσα σε ενα στρωμα που ειχε μπροστα στο βιντεο με τη γρια γυναικα που παρατηρει ακουει ηχους και που και που πινει ενα ποτηρι νερο. Παρατηρουσα κι εγω σιωπηλα τους θεατες που κατευθυνονταν βιαστικα στο κυλινδρικο σημειο απο οπου ερχονταν οι δυνατοι ηχοι προσπερνωντας τη τεραστια εικονα της γριας γυναικας ,αψηφοντας το σχολιο της.Τους φωτογραφησα.. λεει η παρουσιαση της εκθεσης ...Ενα παιχνιδι στο χωροχρόνο Αυτο που γεννιεται μεσα απο 2 βιντεο μια ηχητικη μπαντα και τον συνδυασμο χωρου αρχιτεκτονικης αντικειμενων ειναι ουσιαστικα μεταξυ των δυο πρωταγωνιστων η καταρρευση της επικοινωνιας, μια ολίσθηση,μια χρονικη στρεβλωση,ενα σημειο μη επιστροφης και ωστόσο χωρις καθορισμένο μελλον..Η σιωπη της Ευανθιας Τσαντιλα κρυβει μεσα της ενα εκκωφαντικο ηχο και τελικα αναδυεται ξανα προτεινοντας ενα νεο εργο και εξαγνισμενο απο το ερεισμα του, ενα εργο που εχει κατορθωσει να κανει ενα μικρο βηματακι προς τη λυτρωση.Το σαστισμα που νοιωθει καποιος οταν τριγυρνα στο σπίτι, την αισθηση οτι κανει κυκλους καθως ειναι εγκλωβισμενος αναμεσα στους τοιχους.Πως να χτισει κανεις χρονο; Αυτο που δεν εχει ειπωθει βρισκεται ωστοσο μεσα στη γλωσσα.Αυτο που δεν μπορει να εμφανιστει αφηνει πισω του ιχνη.Απο αυτα τα στοιχεια που απουσιαζουν ισως εμφανιστει τελικα ενας χωρος και ισως καταφερουμε να τον αντιληφθουμε. Η εκθεση διαρκει ως 30 Νοεμβριου στο Μουσειο Συγχρονης Τεχνης Θεσσαλονικης Αποθηκη Β1 http://artnews.info/evanthiatsantila .............και μια σημειωση για τη μεγαλη ηλικία με αφορμη ενα περιστατικο που ειδα Χθες.Χθες εβρεχε εβρεχε πολυ Φαγαμε μη τη Λελα στο Κρικελλα και καθως φευγαμε ενα μεγαλος κυριος με μπαστουνι προσπαθουσε να μπει στην εισοδο.Ειμαι ο Καλδάρας μας ειπε ειναι μεσα στο αφεντικο; Του ειπαμε οτι ειμαστε πελατες Επεμενε στην αναζητηση του αφεντικου.Τον βοηθησαμε να μπει μεσα.Εχω τον μπουζουκτζη στη Μερσεντες ειπε στον μαιτρ και θελω να ερθουμε να κανουμε λιγο κεφι δενθελω λεφτα μονο να κανουμε λιγο κεφι Επαιζε στο παιο σας μαγαζι ειμαι ο Καλδαρας.Ρωτησε το αφεντικο σου.Το αφεντικο δεν αφηνει αποφανθηκε ο μαιτρ Ο Κυριος στηριχθηκε με κοπο στο μπαστουνι του διεσχισε το δρομο με τη βροχη και μπηκε σε μια λευκη Μερσεντες που οντως τον περιμενε ο μπουζουκτσης ισως να πανε σε αλλο μαγαζι να προσπαθησουν να κανουν λιγο κεφι ετσι χωρις λεφτα.. Ολο το βραδυ εβρεχε και ισως ολο το βραδυ ο κυριος με τον φιλο του να εψαχναν ενα μαγαζι να τους δεχτει ισως να τους κερασει κατι να κανουν λιγο κεφι.Μια φορα θυμαμαι μου μιλουσες τωρα σιωπη...

επετειος...τα κοινά...ενεργοι πολίτες

για αυτες τις μερες που καθε χρονο ξαναθυμομαστε το 1973..δυστυχως δεν το θυμομαστε καθε μερα...αναδημοσιευω ενα αποσπασπασμα απο το βιβλιο που ετοιμαζει η Λελα με τον Γιωργο..Ο Γιωργος ηταν πρωτοετης στην καταληψη του Πολυτεχνειου http://georgegiannopoulos.blogspot.com/2007/11/e.html Ενεργος πολίτης ειναι αυτος που αφιερωνει χρονο και κανει την τρελα του στα κοινά υπάρχει μια ταμπέλα στην πολιτική, απαξιωτική, αυτό δεν σημαίνει ότι ο ενεργός πολίτης, είναι αυτός που ασχολείται μέσα από τα Δημοτικά Συμβούλια, είτε είναι Δήμαρχος, είτε είναι Βουλευτής.-Καθόλου, αυτός έχει έναν πολιτικό τίτλο. Για τον τίτλο του πολίτη μιλάμε.-Ο ενεργός πολίτης λοιπόν για μένα ήταν και είναι αυτός που αφιερώνει χρόνο κάνοντας την τρέλα του στα κοινά. Υπάρχει ένα τεράστιο συλλογικό κίνημα στην Ελλάδα. Χιλιάδες σύλλογοι, άνθρωποι που είναι στους συλλόγους, οι οποίοι αφήνουν την οικογένειά τους, αφήνουν τις δουλειές τους, τρέχουν, ο ένας να κάνει τα προγράμματα στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, ο άλλος να κάνει σύλλογο πολιτιστικό, όλο αυτό το συλλογικό κίνημα είναι ενεργοί πολίτες. Αυτό που χρειαζόταν να γίνει και χρειάζεται, είναι να μην θεωρεί ο καθένας που βρίσκεται σε μια θέση ευθύνης, στο δήμο ας πούμε, ότι όλα πρέπει να τα κάνει ο δήμος, η νομαρχία, η περιφέρεια.-Οι επίσημες δομές δηλαδή.Δεν χρειάζεται να τα κάνουν. -Αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι να βοηθάνε, να στηρίζουν προσπάθειες αυτόνομες και να έχουν μια διαλεκτική σχέση με τους ανθρώπους αυτούς....δικός μου επίλογος.. Ας βγούμε δηλάδη λιγο απο την ασφυκτικη παγιδευση του εγω και ας αφιερωσουμε χρονο προσπαθεια και οτι αλλο διαθετουμε στο περισσευμα για τα κοινα χωρις τη φιλοδοξια του πολιτικου αλλα με την προσδοκια του ανθρωπου Ισως ετσι τιμουμε την επετειο και αλλες επετειους,ισως ετσι τιμουμε τη ζωη..

duet... devoted...

ανακαλυψα αυτο το υπεροχο ταινιακι του Σιλ οταν το προβαλαμε περσυ στο φεστιβαλ της Ροδου παντα βλεπεται με απολαυση

They should be chanting in the streets

Tο πιο δύσκολο βιβλίο από ολα όσα μπορεί να γράψει άνθρωπος είναι,κατα τη γνώμη μου η μετάφραση.Tο ταξίδι λοιπόν είναι σαν τη μετάφραση,μεταφράζεις στο μάτι,στο μυαλό,στην ψυχή του αναγνώστη,τόπους,χρώματα, εντυπώσεις, αισθήματα που παίρνεις, καθώς ταξιδεύεις,απο τη φύση η απο τα ανθρώπινα μνημεία.Πρέπει να ξέρεις να κοιτάς και συνάμα να αισθάνεσαι και να εκφράζεις Λαμαρτίνος Mα τι γυρευουν οι ψυχες μας ταξιδευοντας Σεφερης Kάτω απο τον καθαρό ουρανό,μέσα στο ζεστό και ζωηρό φώς, μιά ακτή υψώνεται πάνω απο τη γαλάζια θάλασσα , ειναι η Eλλαδα Aνρι ντε Pενιε Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναιπου με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους Kαβάφης Tα πάντα μου φαίνονται τόσο οικεία O εαυτός μου μου φαίνεται τόσο φυσικός Kατοικώ απεγνωμένα αυτό το καθόλου παράξενο τοπίο,αναγνωρίζω τα πάντα,«είμαι σαν στο σπίτι μου» είναι η Eλλάδα Aντρε Zίντ H Eλλάδα είναι ο αέρας που ανάσανα και η ζωή που έζησα Hταν το φως το φυσικό φως του ήλιου Hταν οι βουνοπλαγιές μυρωμένες απο θυμάρι και οι πεδιάδες με τα καψαλισμένα αγκαθια.Hταν τα συντρίμμια των μαρμάρινων αρχιτεκτονημάτωνOι βοσκοί στις σπηλιές της Kρήτης ακομη τραγουδάνε τον Eρωτόκριτο,όλη νύχτα αμα χρειαστεί..Ξέρουν χιλιάδες στίχους του απέξω. M’ αυτόν νανουρίζουν τα παιδιά……Οι γέροι τραγουδούσαν ποιήματα έξω απο τα καπηλειά τέτοια που κανείς δεν είχε ποτέ του ακούσει σε κείνα τα πολιτισμένα νησιά….Οι ναοί ήσαν τόσο ωραίοι.Tα πάντα ενώθηκαν γιά να τους κάνουν ωραίους,το τοπίο και το ύψος,οι αύρες και τα δέντρα,το ταξίδι και η θαλάσσα και ο αέρας..Tρύπωνα σε βουνοπλαγιές ψάχνοντας ξεχασμένα μνημεία,κρατούσα ερασιτεχνικές σημειώσεις για μια πεταλούδα, γαλαζόμαυρη με άσπρες πιτσίλες,και κοιμόμουν στην παραλία…….Οι εκκλησίες ήσαν γεμάτες υπέροχες βαθιές φωνές τις Kυριακές.Σ’έναν απο εκείνους τους περίπατους συνάντησα ένα γέρο μ’ ενα παιδί που πήγαιναν σ’ ένα πανηγύρι.Hταν ξακουστός κλαριτζής. Kαθίσαμε σε μια πηγή κάτω από ένα δέντρο και μου έπαιξε..… Aν οι πηγές στα βουνά είχαν φωνή,έτσι θα ηχούσαν.Eχει ευκινησία και ηχηρότητα,σαν τις δυνατότερες νότες των πουλιών πριν από την καταιγίδα και περισσότερα ακόμη.….O ήλιος βούλιαξε και ‘υστερα το τελευταίο φως στράγγιξε, η θάλασσα πήρε ένα σκούρο λαδί χρώμα The task of the interpreter Is harder than the task of any writer.All journeys involve interpretation. Interpreting...places, colours, impressions, emotions acquired… from nature or the works of man encountered during the journey for the eye, the mind, and the soul of the traveller…The traveller has to be perceptive - and expressive.WHAT DO OUR SOULS SEEK IN TRAVELLING? There’s a country rising from the blue sea, under a clear sky, bathed in warm, bright light… This country is Greece. KEEP WISHING THAT YOU HAVE A LONG WAY TO GO. MAY THERE BE PLENTY OF SUMMER MORNINGSON WHICH, WITH JOY AND EXCITEMENT, YOU WILL ENTER HARBOURS NEVER BEFORE ENCOUNTERED. Everything seems so familiar.My very being is so at ease.I am a lost inhabitant of this non-foreign landscape. I recognise everything. It feels like home. This is Greece.Greece is the air I have breathed and the life I have lived.Greece was light, the natural light of the sun. Greece was the mountain slopes, with their savoury smell of thyme…and the plains with their sun-scorched thorns. Greece was the ancient ruins of the marble buildings.Outside the taverns, the old men sang poems…never heard before…on those civilised islands.The temples were so beautiful!The very elements contributed to their beauty. The landscape and the scale, the breeze and the trees… the journey and the sea… and the wind as well. I roamed the mountain slopes, looking for forgotten monuments. I used to keep amateur notes on a species of butterfly… of a dark blue colour, speckled with white. And I would sleep on the beach.On Sundays, the churches were filled with wonderful, deep voices. On one of my walks, I met… an old man and a child, on their way to a religious festival. Andreas was fiercely religious. He sang church hymns…with passion. He was thinking of becoming a priest.This ground is sacred, he used to say.People should be in tearful awe. Faith is all about weeping and suffering. They should be chanting in the streets here, on this island.The sun set and the last rays light drained from the sky. The sea turned a dark olive green. Οι εικόνες και το κειμενο ειναι απο την ταινία μου Το Αιγαιο μεσα απο τα λογια των ποιητων που θα προβληθει ατην Νεα Υορκη Τωρα που θα ταξιδευεις στα μερη που αποτομα αλλαξαν απο τις φωτιες και βυθιστηκαν στα μαυρα, να θυμασαι αυτα τα λογια των ποιητων να θυμασαι τα χρωματα και τον οριζοντα μας να θυμασαι οτι μονο η αγαπη μπορει οπως τραγουδουσαμε πανω στα βουνα στους δρομους,στις πλατείες ..παντού

Guy Debords' In girum imus nocte et consumimur igni

πολυ ειδικα αφιερωμενο στον icaros αλλα και σε ολα τα ανησυχα πλασματα αποσπασματα απο τη θρυλικη ταινια του Ντεμπορ..για να μην ξεχνιομαστε.. I will make no concessions to the public in this film. I believe there are several good reasons for this decision, and I am going to state them.In the first place, it is well known that I have never made any concessions to the dominant ideas or ruling powers of my era.Moreover, nothing of importance has ever been communicated by being gentle with a public, not even one like that of the age of Pericles; and in the frozen mirror of the screen the spectators are not looking at anything that might suggest the respectable citizens of a democracy.But most importantly: this particular public, which has been so totally deprived of freedom and which has tolerated every sort of abuse, deserves less than any other to be treated gently. The advertising manipulators, with the usual impudence of those who know that people tend to justify whatever affronts they don’t avenge, calmly declare that “People who love life go to the cinema.” But this life and this cinema are equally paltry, which is why it hardly matters if one is substituted for the other.The movie-going public, which has never been very bourgeois and which is scarcely any longer working-class, is now recruited almost entirely from a single social stratum, though one that has been considerably enlarged — the stratum of low-level skilled employees in the various “service” occupations that are so necessary to the present production system: management, control, maintenance, research, teaching, propaganda, entertainment, and pseudocritique. Which suffices to give an idea of what they are. This public that still goes to the movies also, of course, includes the young of the same breed who are merely at the apprenticeship stage for one or another of these functions.From the realism and the achievements of this splendid system one could already infer the personal capacities of the underlings it has produced. Misled about everything, they can only spout absurdities based on lies — these poor wage earners who see themselves as property owners, these mystified ignoramuses who think they’re educated, these zombies with the delusion that their votes mean something.How harshly the mode of production has treated them! With all their “upward mobility” they have lost the little they had and gained what no one wanted. They share poverties and humiliations from all the past systems of exploitation without sharing in the revolts against those systems. In many ways they resemble slaves, because they are herded into cramped habitations that are gloomy, ugly and unhealthy; ill-nourished with tasteless and adulterated food; poorly treated for their constantly recurring illnesses; under constant petty surveillance; and maintained in the modernized illiteracy and spectacular superstitions that reinforce the power of their masters. For the convenience of present-day industry they are transplanted far from their own neighborhoods or regions and concentrated into new and hostile environments. They are nothing but numbers on charts drawn up by idiots. They die in droves on the freeways, and in each flu epidemic and each heat wave, and with each mistake of those who adulterate their food, and each technical innovation profitable to the numerous entrepreneurs for whose environmental developments they serve as guinea pigs. Their nerve-racking conditions of existence produce physical, intellectual, and psychological degeneration. They are always spoken to like obedient children — always willing to do what they’re told as long as they’re told that they “must” do it. But above all they are treated like retarded children, forced to accept the delirious gibberish of dozens of recently concocted paternalistic specializations, which one day tell them one thing and the next day perhaps the very opposite. Απόσπασμα απο την ταινίαSeparated from each other by the general loss of any language capable of describing reality (a loss which prevents any real dialogue), separated by their relentless competition in the conspicuous consumption of nothingness and thus by the most groundless and eternally frustrated envy, they are even separated from their own children, who in previous eras were the only property of those possessing nothing. The cinema I am talking about is a deranged imitation of a deranged life, a production skillfully designed to communicate nothing. It serves no purpose but to while away an hour of boredom with a reflection of that same boredom. In the present film, for example, I am simply stating a few truths over a background of images that are all trivial or false. This film disdains the image-scraps of which it is composed. I do not wish to preserve any of the language of this outdated art, except perhaps the reverse shot of the only world it has observed and a tracking shot across the fleeting ideas of an era. I pride myself on having made a film out of whatever rubbish was at hand; and I find it amusing that people will complain about it who have allowed their entire lives to be dominated by every kind of rubbish.Considering the story of my life, it is obvious to me that I cannot produce a cinematic “work” in the usual sense of the term. I think the substance and form of the present communication will convince anyone that this is so.It is a commonplace that even in periods shaken by momentous changes, even the most innovative people have a hard time freeing themselves from many outdated ideas and tend to retain at least a few of them, because they find it impossible to totally reject, as false and worthless, assertions that are universally accepted. “Once again, after all the untimely answers and the aging of youth, night falls from on high.”“Like lost children we live our unfinished adventures.”“What is writing? The guardian of history. . . . What is man? A slave of death, a passing traveler, a guest on earth. . . . What is friendship? The equality of friends.”We did not seek the formula for overturning the world in books, but in wandering. Ceaselessly drifting for days on end, none resembling the one before. Astonishing encounters, remarkable obstacles, grandiose betrayals, perilous enchantments — nothing was lacking in this quest for a different, more sinister Grail, which no one else had ever sought. And then one ill-fated day the finest player of us all got lost in the forests of madness. — But there is no greater madness than the present organization of life.Did we eventually find the object of our quest? There is reason to believe that we obtained at least a fleeting glimpse of it; because it is undeniable that from that point on we found ourselves capable of understanding false life in the light of true life, and possessed with a very strange power of seduction: for no one since then has ever come near us without wishing to follow us. We had rediscovered the secret of dividing what was united. We did not go on television to announce our discoveries. We did not seek grants from academic foundations or praise from the newspaper intellectuals. We brought fuel to the fire.This civilization is on fire; the whole thing is capsizing and sinking. What splendid torpedoing!Preparing an era for a voyage through the cold waters of history has in no way dampened these passions of which I have presented such fine and sad examples.
As these final reflections on violence continue to demonstrate, for me there will be no turning back and no reconciliation.No wising up and no settling down. Μπορειτε να δειτε ολη την ταινια στο http://www.ubu.com/film/debord_ingirum.html

I look up will Ι see you?

An author cannot start writing before he knows what he wants to say.. Why do artists have to say the truth?Images create many different stories conflicts and political interpretation We should maybe be rethinking of the starting point of creation..The ideas are structured by the cultural background, the most important however is emotion..We conceptualise emotion..the first feeling we have, we dont know why it is.. the reasons why we cry are multiple.The energy which comes from our skin touches the skin of the other we thus transmit energy with movement.Anything can happen ..the spectator may find things that he is not expecting.We should start by being as an empty piece of paper blank almost virgin.. Το βιντεο της πτησης.. προσφατης σοδειας αφιερωνεται στον the navigator και στον Γιωργο και οι δυο ξερουν γιατι.Για τον εναν ξερω κι εγω για τον αλλον αναζητω το ιντερνετικο του γεννεολογικο δεντρο .Με φτερα κολυμπησα στη θάλασσα για να συνδεσω τα δυο μπλε που παλευουνε εκει στο οριο του οριζοντα..τα φτερα του αγγελου δανεισαν την πτηση τους στο νερο, αναπαυτηκαν στο μεγαλο υγρο χαλι της θάλασσας και εκεινη τα ταξίδεψε φιλόξενα.Τωρα ηρθε ο καιρος τα κυματα εκει που ψηλωνουν μεσα στο θυμο τους να αγγιξουν τα συννεφα.Τhe rain is what we will make when we embrace the clouds? If I look up will Ι See you? If you look up you will see the reflection of your wet eyes just rain...ειπε εκείνος..συνέχεια του πρωινού.. καμμια φορα ξεκινας τη μερα χωρις τιποτα και καταληγεις με κατι.. αλλοτε παλι το σωμα αλλου βρισκεται και εσυ με μια ψυχη ξεδοντιασμενη στο χερι... πας καπου να της βρεις καταφυγιο

You have to start the day with anything and then you end up with something

Ηταν μακρύ το απόγευμα ελεγα πριν από λιγο με αφορμη ένα ομορφο ποιημα του the navigator που μαλλον πλεει σε παρομοιες θαλασσες μα καραβια η βαρκουλες, αναλογα με τα κεφια και με τις μερες .. αλλιως δεν εξηγειται πως τοσο καιριος..ελεγα λοιπον οτι και μεσα στο μετεωρισμο του απογευματος δεν μπορεσα να διακρινω την αναγκη που επεβαλε ο χρονος για χρονο και αλλο χρονο για να αρθρωθει ο λογος οπως πρεπει, η οπως μπορουμε καλυτερα ..γιατι δεν προλάβαινω να παρω ανασα και σερβιρω τα λογια βιαστικα και ακατεργαστα; Γιατι να μην ακουσω τη συμβουλη να μην αρχισω ακομη να γραφω;Μαλλον δεν εμαθα να αναπνεω σωστα και αυτο πνιγει την ανασα και μετα τα λογια σαν κραυγες αναρθρες θα βγαινουν.Τι ηχος κι αυτος .Ετσι βιαστηκα μιλησα για στεναχωρια και δακρυα και ηττες και αδυναμιες και στωικα με ακουσαν αλλα το πενθος που ερχεται με εκεινη τη στεναχωρια του απογευματος δεν εσβυσε.. αργοτερα ενα κοριτσι..κοριτσι νομιζω πως είναι πισω από την τρυφερη υπογραφη YSATIS TODAY είπε... σταθηκε εδώ στο κειμενο που εγραφα χθες για τον αγαπημενο λαβωμενο μου φιλο που μου σπαραζει την καρδια και εγραψε τα συγκινητικα λογια της ‘Να υμνεις την αγαπη μονο εσυ τοσο καλα..που θα πει πως αγαπησες.Τα κυματα πελωρια και γιατι να κρυφτεις..το μοναδικο δωρο ΕΣΥ ξερεις να το χαριζεις.Ανευ ορων ή χωρις τελος..τι σημασια εχει; που θα βρισκεται για παντα μεσα σου αυτο μετρα..που θα την ακτινοβολεις.Εισαι ''γεματος'' ανθρωπος μου αρεσει αυτο."είπε ..Εverybody has human dignity and there is only one life and in this life you have to understand their wishes their human faces their human eyes you can see them you can feel them you can see everything. I really want to go closer and closer to the people to understand the human condition when. I start listening to a face every time I have to start from this very error .I want to show what I see but I understand very little I must go step by step I must learn from my mistakes.. I am very curious You have to start the day without anything and then you end up with something.. if only I can do something listen to your heart and trust your eyes ναι να το πιστεψεις,οι μεγαλες αληθειες κατοικούν στα παραμυθια και όταν ο πριγκηπας φιλησει το κορίτσι του παραμυθιου στον υπνο της ,εκεινη..βγαινει αληθινη και τον αγκαλιαζει ευεργετικα και πανω εκει ανθιζουν τα λουλουδια

Θα σε γιατρέψω Πως; Με αγαπη

Βλέπω απο το παραθυρο μου.Υγρη μυρωδια βλέπω. Νοσταλγω τοτε που μου επιασες τα χερια και τα βυθισες στα δάκρυα σου Ηταν το ιδιο ξενοδοχειο η ιδια περιπου εποχη η πιο νωρις ηταν αλλα δεν εχει σημασια η ιδια υγρασια οπως και αποψε και το χαλαρο κυμα να χαιδευει την ακτη και εσυ και εσυ υγρα μελωδικος σαν το κυμα.Σου τη σπαω τωρα; Οχι εγω σου τη σπαω γιατι δεν μπορω να ακολουθησω. Εσυ δεν μπορεις που σε ακολουθουσαν τα πληθη που ειναι ετοιμα παλι να σε ακολουθησουν; Δεν μπορω γιατι λαβωθηκα.Θα σε γιατρέψω Πως; Με την αγαπη μου γιατι ειναι η μονη που μπορει να αγκαλιασει και να σταθει δικαια Το ξερεις πια αυτο.Φροντιζεις τον εαυτο σου; Οσο μπορω Τρως; Οχι.. Κοιμασαι; Οχι καλα. Ως ποτε θα σε αγαπω με ρωτησαν. Ως παντα ειπα. Τυχερη εισαι μου ειπαν που αισθανεσαι ετσι και εκεινος τυχερός ειναι είπαν για σένα. Και η θαλασσα μαλλον συμφωνησε γιατι το κύμα να τωρα δα πιο εντονα εβαλε την υπογραφη του στα λεγομενα μου.Καληνυχτα να ονειρευεσαι και να ακους το κυμα κατι εχει να σου πει