Πενθος..για τα αγριως πιθανα

Δεν ξερω εάν είναι οι νεκροι σωζουν τους ζωντανους Μακαρι όμως η απουσια τους να διδασκει
Να διδασκει εστω και εκ των υστερων ενα ηθος που φαινεται να απουσιαζει ολο και περισσοτερο από τα πραγματα .
Στο βωμο του ενός η τους αλλου κερδους υλικου ηθικου υπαρξιακου εμεις οι ανθρωποι θυσιαζουμε τις διπλανες μας ευαισθητες ψυχες.
Εκμεταλλευομαστε τις αδυναμιες τους ,την αναγκη τους για συντροφια ,τη αφορητη μοναξια των ημερων. Πληθαινουν οι τυμβωρυχοι που λεηλατουν ασυνειδητα τα πραγματα που αυτή η ευαισθησια εμπιστευεται σε οποιον σκυβει για λιγο και παρηγορει τη μοναξια.
Με στεναχωρησε πολύ που με τον θανατο της Μαργαριτας Καραπανου συνεπεσαν δυο εκδοσεις με υλικο πολύ προσωπικο,αλληλογραφιας,ημερολογιων το οποιο αλλοι εξεδωσαν.
Με στεναχωρει πολύ που στα δελτια τυπου της αναγγελιας του θανατου κυριαρχουν αυτές οι εκδοσεις εναντι των αλλων πολύ σημαντικων βιβλιων που η ιδια εγραψε σε νεοτερη ηλικια και όταν ηλεγχε τον εαυτο της, την εκφραση της όταν ελαμπε το ταλεντο της.
Μοιραια αντιμετωπιζω τουλαχιστον με καχυποψια, το γεγονος ότι λιγο πριν τον θανατο της γινεται κατι το οποιο θα μπορουσε να μην θεωρηθει θεμυτο.Βρισκω μια βεβηλη ενεργεια σε ότι μπορει να χαρακτηριστει καπηλεια. Το βρισκω βαρβαρο απεναντι στην ανθρωπινη υποσταση.
Αυριο Παρασκευη κηδευεται η Μαργαριτα Καραπανου .
Ειθε οι νεκροι να διδαξουν κατι τους ζωντανους που εμειναν πισω, τουλαχιστον να αναρωτηθουν για το τι εκαναν πως το εκαναν ποτε το εκαναν. Να αναρωτηθουν εστω αν υπαρχει οριο στο προσωπικο οφελος όταν απλα χειριζεσαι την μοναξια και τη δοκιμασμενη υγεια ενός ανθρωπου.Στη σκακιερα την μια παιζουμε από τη μια και την άλλη από την άλλη. Δεν εχουμε εξασφαλισει καμμια μονιμη θεση στην πλευρα του επιθετικου. Οι ρολοι αλλαζουν και αλλαζουν βιαια ας το αναρωτηθουν αυτοι που σταθηκαν διπλα της με ιδιοτελεια. Ισως από εδώ και μπρος να ‘υπνοβατουν’ ανησυχοι στον υπνο τους και εκει που νομιζουν ότι θα λενε ΝΑΙ η ζωη,εκείνη θα τους απανταει ΟΧΙ, γιατι καποια στιγμη η ζωη οσο ‘αγριως απιθανη’ κι αν είναι ξερει να ανταμοιβει η τουλαχιστον ετσι θελω να πιστευω.Οι λυκοι παραμονευουν να ειστε σιγουροι.. Κασσανδρες..
Ορισμενα απο τα βιβλια που εγραψε η Μαργαριτα Καραπανου ειναι
Η Κασσάνδρα και ο Λύκος 1976 «Ο υπνοβάτης» (1985) ,Rien ne va plus» (1991) «Ναι» (1999), «Lee και Lou» (2003), «Μαμά» (2004)
αρκετα με τον παραπολιτισμο και τον voyeurism ας βαλουμε ενα τελος...
και θελω να τελειωσω με μια προταση που σκεφτηκα χτες με τη βροχη..οτι ισως αξιζει να μην ξεχναμε.... η ευτυχια μας επισκεπτεται απροσμενα σαν την πρωτη καταιγιδα του φθινοπωρου που δινει πνοη στο χωμα ..αν δεν την υποδεχτεις ξυπολητος φευγει... οσο αναπαντεχα ηρθε... σαν τη καταιγιδα κοπάζει η ευτυχία...οπως κοπάζει και η ζωή αναπάντεχα