σου ειχα γραψει τοτε απο το δρόμο προς την εκκλησιά με τα τάματα
δεν θυμάμαι πια την προσευχη ηταν αρχη καλοκαιριου οι πρωτες φορες που ειχαμε κατεβει στη θαλασσα αλλα εσυ μεσα σου χειμωνας ακομη
Δεν μιλουσαμε για παλατια οχι γιατι δεν ειχαμε αρκετη αμμο να τα ζωγραφισουμε αλλα γιατι χωρουσαμε σε αλλες κατοικιες ελεγες ομορφες, που θα εφτιαχνες εσυ με τα χερια σου τωρα που αρχισες παλι να μουτζουρωνεις Να λοιπον τη βρηκα σημερα που θυμηθηκα τα χερια σου,το γραφικο σου χαρακτηρα,τα χερια σου παλι που οπως λες ειναι σαν μικρου παιδιου και τι δεν ειναι σα μικρου παιδιου πανω σου
Πριν από 13 χρόνια
2 σχόλια:
...ΠΟΣΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΩΡΕΣΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ ΠΡΟΘΕΜΑ?...ΑΝ Η "ΟΜΟΡΦΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ" ΚΑΤΑ ΠΟΥ'ΓΡΑΨΕ ΚΑΙ Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΦΙΟΝΤΟΡ ΣΕ ΜΑΣ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΕΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΡΘΟΥΡΟ ΠΡΙΝ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΙ ΠΑΛΙ ΤΗΝ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΜΙΑ "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ...Ο
πολύ τρυφερό :-)
...συνέχισε να γραφεις τοσο βαθια συναισθηματικα κειμενα :)
Δημοσίευση σχολίου