Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008

το μελλον νοσταλγω

σου ειχα γραψει τοτε απο το δρόμο προς την εκκλησιά με τα τάματα
δεν θυμάμαι πια την προσευχη ηταν αρχη καλοκαιριου οι πρωτες φορες που ειχαμε κατεβει στη θαλασσα αλλα εσυ μεσα σου χειμωνας ακομη
Δεν μιλουσαμε για παλατια οχι γιατι δεν ειχαμε αρκετη αμμο να τα ζωγραφισουμε αλλα γιατι χωρουσαμε σε αλλες κατοικιες ελεγες ομορφες, που θα εφτιαχνες εσυ με τα χερια σου τωρα που αρχισες παλι να μουτζουρωνεις Να λοιπον τη βρηκα σημερα που θυμηθηκα τα χερια σου,το γραφικο σου χαρακτηρα,τα χερια σου παλι που οπως λες ειναι σαν μικρου παιδιου και τι δεν ειναι σα μικρου παιδιου πανω σου

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...ΠΟΣΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΩΡΕΣΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ ΠΡΟΘΕΜΑ?...ΑΝ Η "ΟΜΟΡΦΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ" ΚΑΤΑ ΠΟΥ'ΓΡΑΨΕ ΚΑΙ Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΦΙΟΝΤΟΡ ΣΕ ΜΑΣ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΕΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΡΘΟΥΡΟ ΠΡΙΝ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΙ ΠΑΛΙ ΤΗΝ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΜΙΑ "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ...Ο

Roadartist είπε...

πολύ τρυφερό :-)
...συνέχισε να γραφεις τοσο βαθια συναισθηματικα κειμενα :)