αγαπω την ρωγμη του ..το μονο ευφορο τοπίο

Την αλλη εβδομαδα παιζεται η ταινια μου Κρατησε Με στο Λος Αντζελες http://www.lagreekfilmfestival.org/pages/films.html
http://www.latimes.com/theguide/events-and-festivals/la-greek-pg,0,407460.photogallery?index=5 έτσι θυμηθηκα ενα κειμενο που ειχα γραψει περσυ οταν η ταινία εβγαινε στο σινεμα..Το μεταγραφω ως ακομη επικαιρο... Τα δάκρυα του άντρα που αγαπάω όταν βιώνει μια κατάφορη αδικία μου αποκαλύπτουν τη ρωγμή της ψυχής του. Είχε την τόλμη να την δείξει. Αφησε τα δάχτυλά μου να αγγιξουν τη ρωγμη του, την ένιωσα σαν ποτάμι έτσι όπως διέσχιζε τα σπλάχνα του. Ποτάμι εύφορο είναι η ρωγμή της ψυχής του. Ο μόνος χάρτης που αποκαλύπτει τη γεωγραφία του ονείρου του. Εγώ την ρωγμή του εμπιστεύομαι. Την όμορφη, εύφορη, βαθειά ρωγμή του. Όσο κι αν φαίνεται σε κάποιους -μερικές φορές και σε αυτόν- αδυναμία, πιστεύω ότι είναι πυγμή, η δύναμη του αλώβητη. Εκεί πηγάζει η δύναμη που ακόμη και μετά από μια καμπή θα ξαναζωγραφίσει το δικό του νέο χάρτη της ιστορίας. Στις ρωγμές μας κατοικούν τα βαθειά ίχνη μας, εκεί στο βάθος τους βρίσκεται η ομορφιά μας. Αυτοί είναι οι χάρτες μας, με ρωγμές σαν ποτάμια που κυλούν…Όσο δεν υπάρχει αλήθεια, δεν υπάρχει τόλμη να ομολογούμε τα συναισθήματα μας. Όσο δεν τολμούμε να είμαστε κοντά στην ανθρώπινή μας φύση που είναι εύθραυστη,λαίμαργη αλλά και τρυφερή, που είναι δημιουργική, που απαιτεί να βρίσκεται σε καθεστώς αποδοχής άρα και ελευθερίας, τόσο θα βουλιάζουμε στην έλλειψη χαράς, χωρίς να απολαμβάνουμε την ομορφιά που τόσο πλούσια μπορεί να χαρίσει μια σχέση ισοτιμίας και αποδοχής. Η κοινωνία δεν μας θέλει σε σχέσεις ισοτιμίας, γιατί τότε θα αρχίσουμε να αμφισβητούμε πολλά από τα πρότυπα πάνω στα οποία έχουν δομηθεί τα κέντρα εξουσίας που ρυθμίζουν τη ζωή μας άρα και τα καταναλωτικά μας πρότυπα, και το κυριότερο, την καθημερινή αισθητική και ηθική μας συμπεριφορά. Η ηθική κατοικεί μόνο στην τόλμη και ας μου πει κάποιος εάν θυμόμαστε από την ιστορία τους τολμηρούς με βαθειά ηθικά ερείσματα ελευθερίας και δικαιοσύνης η εάν θυμόμαστε τους υποκριτές που επεβίωσαν με φαινομενικά λιγότερες γρατζουνιές αλλά με βαθειά άρρωστες ψυχές…Η ταινία αυτή μου έχει κάνει ήδη πολλά δώρα. Το πιο σημαντικό, μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω αυτον τον άντρα που με έκανε να τον ερωτευτώ με όλη μου τη καρδιά, γιατί μου είπε «κράτησέ με» σε μια φάση κρίσιμη για εκείνον. Να βρεθώ κοντά του, για να ξαναβρεί τη δημιουργική του δύναμη, να φορέσει τα φτερά της λύτρωσης και της ελπίδας, να αγναντέψει τον ορίζοντα που έχει τόσο ανάγκη. Μου το είπε με την πιο σπαραχτική κραυγή που έχω ακούσει ποτέ. Εγώ το άκουσα σαν το πιο τρυφερό επιτακτικό αίτημα που έχω ακούσει ποτέ. Έτσι έγινε η μόνιμη μελωδία που ακούω από τότε στα αυτιά μου. Ο ήχος της φωνής του έγινε ένα χέρι που τεντώνεται, όπως οι χορδές της φωνής, γυρεύοντας με δάχτυλα που πάλλονται να κρατηθεί από ό,τι θεωρεί ελπίδα. Εγώ είμαι εκεί, δεν τράβηξα το χέρι.