Ο λίβελος πάνω στη ευαίσθητη ψυχη ενος ανθρωπου που περνάει άδικη δοκιμασία είναι ανανδρεια,ανεντιμοτητα,υψιστη αδικία. Το ειδα και το εζησα να το κανουν σε δικους μου ανθρωποι λιγοι,ελάχιστοι ,μειονεκτικοί,μονο επειδη η διαφορετικοητα υπογραμμιζε το ελαχιστο τους μεγεθος..σε μερικες περιπτωσεις καταφεραν να εξορισουν ανθρωπους που αγαπουσα απο τη ζωη.. και τωρα πια δεν θελω να επιτρεπω σε κανενα να το κανει αυτο σε εκείνον ακομη κι αν το οτι πολεμαω την αδικία τον θυμωνει, δεν επιστρεπω στον εαυτο μου να παρακολουθησει αμμέτοχη μία ενορχηστρωμενη εξοντωση ενος ανθρωπου που εκτιμω και αγαπω
Πριν από 13 χρόνια
8 σχόλια:
VISLAVA SIMBORSKA
Κεραυνοβόλος έρωτας
Και οι δυο πιστεύουν ακράδαντα
ότι τους ένωσε ένα ξαφνικό πάθος.
Ωραία είναι μια τέτοια βεβαιότητα
όμως η αβεβαιότητα είναι ακόμα πιο ωραία.
Αφού δεν έτυχε ποτέ να συναντηθούν νωρίτερα
είναι σίγουροι
πως τίποτα δεν έχει συμβεί ανάμεσά τους.
Ομως τι έχουν να πουν γι' αυτό οι δρόμοι, οι σκάλες,
οι διάδρομοι -
μήπως έχουν προσπεράσει εκεί ο ένας
τον άλλον ένα εκατομμύριο φορές;
Θέλω να τους ρωτήσω
μήπως δεν θυμούνται -
μια στιγμή τους πρόσωπο με πρόσωπο
σε κάποια περιστρεφόμενη πόρτα;
Ισως μια «συγγνώμη» που ψέλλισαν μέσα στο πλήθος;
Ενα κοφτό «λάθος νούμερο» που πρόφτασαν στο ακουστικό;
Ομως εγώ ξέρω την απάντησή τους.
Οχι, δεν θυμούνται.
Θα έμεναν τώρα κατάπληκτοι να ακούσουν
ότι η Σύμπτωση έπαιζε παιχνίδια μαζί τους
εδώ και χρόνια.
Oχι ολότελα έτοιμη ακόμα
να γίνει το Πεπρωμένο τους
τους έσπρωχνε τον ένα δίπλα στον άλλο
μετά ξεμάκραινε τον έναν απ' τον άλλο,
έφραζε το μονοπάτι τους
καταπνίγοντας ένα χαμόγελο,
και μετά παραμέριζε αναπηδώντας.
Υπήρξαν σημάδια και σινιάλα,
ακόμα κι αν δεν μπορούσαν να τα διαβάσουν
από τότε.
Ισως τρία χρόνια νωρίτερα
ή μόλις την περασμένη Τρίτη,
μήπως κάποιο φύλλο φτερούγισε
απ' τον έναν ώμο στον άλλον;
Κάτι έπεσε τότε και το μάζεψαν.
Ποιος ξέρει, μήπως η μπάλα που χάθηκε
μες στις λόχμες της παιδικής μας ηλικίας;
Υπήρξαν ρόπτρα και κουδούνια στις πόρτες
όπου ένα άγγιγμα είχε σκεπάσει
ένα άλλο από τα πριν.
Υπήρξαν βαλίτσες τσεκαρισμένες πλάι πλάι
στις αποσκευές.
Μια νύχτα, ίσως, είδαν το ίδιο όνειρο
που θόλωσε στο πρωινό.
Κάθε αρχή
είναι τελικά μόνο ένα επακόλουθο
και το βιβλίο των συμβάντων
μένει πάντοτε μισάνοιχτο.
Το αφιερώνω με οση αγαπη και αντοχή μου εχει απομείνει στον Παναγιώτη.
bravo ευγενία !! για την αντοχη την αγάπη και οτι υπέροχο γεννούν αυτές
ΠΟΡΤΟΚΑΛί...εχουν ιντερνετ στο κερατσινι?..........θα το διαβασει ποτε?.........η θα παραμεινει ενα ποιημα αφιερωμενο εξαιρετικά.
και αν το διαβαζε θα σηκωνε το χερι να πιασει το κινητο, να πατησει 'Ε' να πει ενα 'γεια, παμε για κεινο τον καφε που λεγαμε?... η θα μεινει μαλακας στο σωρο με τους μαλακες?
και το πληκτρολογιο μαζευει σκονη.
και τα δαχτυλα σου παραλυτα...κοιτάνε τη βουερή σιωπή του.
και επιτελους η φονικη ησυχια θα σε στειλει στην εντατικη...
και κει θα ειναι αργα . και κει θαναι λευκα. και κει δεν θαρθει να σου προτεινει εκεινον τον καφέ.
γιατι ειναι τυφλος. και η τυφλα τρωει τα παιδια της.
(Φ.Τ.)
internet is everywhere dont despair dear
Μωρό μου "ανώνυμο", καταλαβαίνω τον θυμό σου ,αλλά θα σου απαντησω με το αγαπημενο μου τσιτάτο :
" ΑΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΜΑΓΕΙΑ ΣΤΟ ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ ΜΑΧΕΣ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΆΘΕ ΑΝΤΟΧΉ , ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΓΕΙΑ ΝΑ ΡΙΣΚΑΡΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ,ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ , ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ".
Και μαζι ακι κάτι άλλο:
«Ένας έρωτας που ανταποδίδεται είναι τόσο κοινός. Aντίθετα ένας έρωτας που έχει ναυαγήσει παράγει ανώτερη λογοτεχνία» Αντρε Γκορτζ , απο το βιβλίο που διαβάζω , αυτες τις μέρες.
ΞΕΡΩ , ΟΤΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΝΤΟΧΉ , ΤΩΡΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ, ΕΞΑΝΤΛΗΣΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥ , ΓΙΑ ΑΝ ΜΗΝ ΠΩ ΟΤΙ ΕΞΑΝΛΗΣΑ ΚΑΙ ΤΟΥς ΦΙΛΟΥς ΜΟΥ ΓΕΝΙΚΩΣ .ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΘΥΜΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ.
thats what friends are for .........peace and tolerance and unconditional love.we leave conditions for lovers.so that they can discover the beauty of uncoditional love eventuality and become good lovers and excellent friends!!..oxi den perno ligmena mono ilielaio apo perierges xores xrisimopoio sto kantili....mou..g
lucia περί λίβελου ο λόγος...
νιώθω το πάθος σου
Σε τέτοιες στιγμές επιτρέπονται έως και βίαιες, έστω λεκτικές, αντιδράσεις.
Και καμμιά φορά αυτό ονομάζεται αντίσταση.
Τα δικαστήρια αθωώνουν και η ιστορία γράφει ...
να σαι παλι ανασα..εκει που σε χρειαζομαστε με το ευαισθητο αερακι σου..σαν να εισαι μεσα στο μυαλο μου..λες επιστρεπονται....τωαρ στα δικαστηρια δεν εχω και την απειρη εμπιστοσυνη.και η ιστορια αποκαθιστα μετα απο πολυ καιρο και δυστυχως συνηθως δεν ειμαστε εδω οταν διορθωνει τις ιστορικες αδικιες
σε ευχαριστω πολυ
Δημοσίευση σχολίου