Ο ιππότης του κάστρου δίπλα στη θάλασσα

Ήταν μια φορά ένας ιππότης ξακουστός στο κόσμο όλο για τη σπάνια συλλογή του, αλλά κανείς δεν ήξερε που ακριβώς έμενε. Μοναχικός και σκεπτικός πέρναγε τον καιρό του βυθισμένος σε βιβλία παλιά, που είχε ανακαλύψει ο ίδιος η κάποιος πρόγονος του είχε αφήσει σε ένα παλιό κάστρο, έτσι λέγανε αλλά κανείς δεν ήξερε ούτε που ήταν το κάστρο. Εκείνο τον καιρό μια κοπέλα έφτασε στην πολιτεία, με ένα πλοίο μεγάλο που την είχε ταξιδέψει σε όλη τη γη. Είχε διαλέξει αυτή τη πολιτεία για να ξαποστάσει από τη περιπλάνηση.
Όταν έφτασε στο λιμάνι, έψαξε να βρει ένα σπίτι να μείνει προσωρινά, η για πάντα δεν ήξερε, αλλά κάπου έπρεπε να αφήσει τα πράγματα της και να φυτέψει τους σπόρους από τα 5 ροζ λουλούδια που κουβαλούσε εδώ και καιρό μαζί της. Της είχε πει ο κηπουρός που τους έδωσε, ότι θα πιάσουν μόνο αν τους πάει σε άλλη γη και έτσι είχε αρχίσει εκείνο το μεγάλο ταξίδι να βρει γη εύφορη να τους φυτέψει
Βρήκε ένα ωραίο σπίτι ψηλά στο βουνό με ωραία θέα. Κάθε πρωί καθόταν στο μπαλκόνι και λουζόταν στο φως του ήλιου. Της άρεσε ο ήλιος να τη χαϊδεύει, να την ξυπνάει γλυκά, να την ζεσταίνει. Μετά έβγαινε στον κήπο και κοίταζε τα λουλούδια της. Ήταν άνοιξη και όλα βιάζονταν να ανθίσουν να παραβγεί το ένα το άλλο. Εκεί στη κουφάλα του δέντρου που ξεκουραζόταν όταν έπεφτε το μεσημέρι, βρήκε μια μέρα ένα παλιό βιβλίο σκονισμένο με πορφυρό εξώφυλλο. Πάνω του έκαναν αργές βόλτες μερμήγκια. Απ'τον καιρό δεν φαινόταν καλά η εικόνα στο εξώφυλλο ,μια γυναίκα ήταν μάλλον. Αρχισε να το διαβάζει.κάθε τόσο έδιωχνε τη σκόνη από τις σελίδες του, για να καταφέρει να διαβάσει τις λέξεις που ήταν κρυμένες απο κάτω.Τα μερμήγκια, τώρα που είχε ανοίξει το βιβλίο, έκαναν βόλτες πάνω στις τυπωμένες λέξεις. Μα δεν ήταν μόνο εκείνες οι λέξεις ήταν και κάτι άλλες γραμμένες με μολύβια χρωματιστά μπλε και κόκκινα κάτι σαν σημειώσεις σκόρπιες λέξεις δεν τις έβγαζε και καλά κάτω απ την σκόνη. Οι λέξεις έλεγαν κάτι για το παραμύθι,το ταξίδι, αλλού για το ανέφικτο νομίζε ότι διάβαζε κάπου αλλού για τη σιωπή
Δεν έβγαζε και πολύ νόημα. Περνούσαν οι μέρες και η κοπέλα είχε γνωρίσει πια όλους τους ήρωες του βιβλίου και της έκαναν συντροφιά κάθε μεσημέρι που ξάπλωνε στη σκιά του δέντρου. Μια μέρα, ενώ ένα μεγάλο μερμήγκι κοιτούσε με περιέργεια μια από εκείνες τις λέξεις γραμμένες με κόκκινο μολύβι, η κύπελλα άκουσε ένα θόρυβο εκεί κοντά στο δέντρο. Γύρισε μα δεν είδε κανέναν. Την άλλη μέρα, όταν πήγε ξανά στο δέντρο το βιβλίο δεν ήταν πια εκεί. Κάποιος το είχε πάρει.
Κατέβηκε στο λιμάνι και ρώτησε παντού. Ενας γέρος που καθόταν κοντά στις βάρκες και έπινε από ένα μικρό ποτήρι, της είπε ότι τα παλιά βιβλία τα μαζεύει ο ιππότης του κάστρου.
Και που είναι το κάστρο ρώτησε... Ο γερός δεν απάντησε
Έχει θεά τη μαγική επιφάνεια της θάλασσας... ξαναρώτησε
Πάντα τη θάλασσα μικρή μου... απάντησε τότε εκείνος και ξαναγύρισε το βλέμμα του εκεί πάνω στα κύματα
Τις επόμενες μέρες η κοπέλα κατέβαινε στη θάλασσα. Βουτούσε μέσα της και έγραφε με το νου της λέξεις πάνω στα κύματα, λέξεις απ'το βιβλίο, λέξεις από εκείνες τις χρωματιστές που χάζευαν με περιέργεια τα μερμήγκια, λέξεις πάνω στα κύματα. Μερικές φορές τα κύματα ήταν μεγάλα, τόσο τεραστία που την πήγαιναν οπού ήθελαν ,αλλά στην επιφάνεια τους έμεναν πάντα οι λέξεις. Κάτι σαν χάδια είναι οι λέξεις πάνω στα κύματα σκέφτηκε, το ένα έρχεται πάνω στο χάδι που άφησε το άλλο.
Πέρασαν μέρες πολλές σαν μήνας φάνηκε, η κοπέλλα το πρωί κολυμπούσε, το απόγευμα με το σούρουπο έψαχνε στο κάστρο. Είχαν ανθίσει για πρώτη φορά τα λουλούδια της και ήθελε να χαρίσει σε αυτόν το μυστηριώδη ιππότη που ζούσε με συντροφιά τις λέξεις 5 ροζ σπάνια λουλούδια .
Κατάφερε τελικά να το βρει . Δίπλα στη θάλασσα στην άλλη μεριά του νησιού ήταν.
Έφτασε εκεί κρύφτηκε πίσω από ένα δέντρο κοίταζε τα παράθυρα και σκεφτόταν.. Εδώ θα κοιμάται ,εδώ θα τρώει.. Πιο κάτω σε ένα παράθυρο, που είχε μια ωραία πορφυρή κουρτίνα-κάτι σαν το εξώφυλλο του βιβλίου- σκέφτηκε.. Α εδώ θα γραφεί.. με τα χρωματιστά μολυβιά του.Η καρδιά της σπαρτάρισε σε αυτό το παράθυρο.
Ήταν χαρούμενη που ήταν πια τόσο κοντά του.
Ήταν ακόμη κριμένη πίσω απ το δέντρο, όταν ήρθε ο μικρός ξυπόλητος πιτσιρίκος, που του είχε χαρίσει τους βόλους με αντάλλαγμα να πάει στον ιππότη τα πρώτα 5 ροζ λουλούδια του κήπου της.
Ήθελε να δει εάν θα του άρεσαν. Είδε ότι τα έβαλε κοντά στο παράθυρο με την κουρτίνα κι όταν εκείνος τράβηξε την κουρτίνα για να δει τη θάλασσα, η ίσως για να δώσει λίγο φως στα λουλούδια, η κοπέλα σκέφτηκε μάλλον θα του άρεσαν, για να τα φροντίζει έτσι.
Είχε προχωρήσει η άνοιξη, όταν ο ιππότης επισκέφθηκε τον κήπο της κοπέλας και της επέστρεψε το βιβλίο. Όταν ήρθα εδώ της είπε φοβόμουν πολύ τη μοναξιά. Τα λουλούδια σας μου έκαναν απίστευτο καλό..
Κι εγώ φοβάμαι είπε η κοπελα αλλά τώρα που τα λουλούδια μου βρήκαν μια εύφορη γη είμαι πιο ήσυχη, γιατί όπως μου είχε πει εκείνος ο κηπουρός, να εμπιστευτώ τη γη που θα καρπίσουν, κι αν ακόμη υπάρχουν τραύματα, να μην φοβάμαι πιά, γιατί θα τα γιατρέψει το νερό της θάλασσας, θα τα φωτίσει γλυκά το φως του φεγγαριού, θα τα τραγουδήσουν τα κύματα, μου είπε. Τώρα που μεγάλωσα, να εμπιστευτώ τη γη που θα καρπίσουν τα 5 ροζ λουλούδια μου..
Έτσι κι έγινε ο ιππότης και το κορίτσι έζησαν σε εκείνη τη γη εκείνος στο κάστρο του και εκείνη στο κήπο της. Κάθε άνοιξη ο κήπος γέμιζε λουλούδια και κάθε απόγευμα εκείνος της διάβαζε από τα βιβλία του. Που και που εκείνη έφερνε μαζί της και κανα δυο μερμήγκια που ήθελαν να σκαρφαλώνουν στα βιβλία και να χαζεύουν τις λέξεις.