Always draw a circle around the ones you love

Always draw a circle around the ones you love
Tο μυαλό της γυρίζει πάλι σε εκείνες τις μέρες στη θάλασσα με μόνο μοναδικό φόντο το γαλάζιο ορίζοντα, εκείνον που ενώνει τους ανθρώπους με το βλέμμα στο άπειρο. Τότε που εκείνος της είχε πει:

«Always draw a circle around the ones you love. Never draw a heart, because hearts can be broken. But circles are never ending; they always join».
Στάθηκε να κοιτάξει μαζί του εκείνο τον απέραντο γαλάζιο ορίζοντα και του είπε:
«I remember you from some time. I can’t recall when».
Και εκείνος :
«You were my eyes then».
Και καθώς περπατούσαν ξυπόλυτοι στην άμμο,τού θύμισε:
«Ι could only see through your glance».
Και εκείνος την πλησίασε σε εκείνον το μεγάλο περίπατο και της πρότεινε:
«Ι want you to guide me to the paths your eyes have drawn».
Συμφώνησε εκείνη, καθώς τον αγκάλιαζε:
«This is the only map I may recognize».
Και εκείνος την έσφιξε στην αγκαλιά του :
«Τhe only country I may call my own».
Εκείνη είπε τότε, καθώς ο ήλιος άρχισε πάλι το παιχνίδι με τις σκιές:
«Come inside me with a strong, silent cry».
Εκείνος άγγιξε τα χείλη του στα δικά της και την καθησύχασε:
«I love you beyond time».
Του θύμισε ότι καμιά φορά η τόση ομορφιά αγγίζει το αδιέξοδο και άρχισε να μπαίνει στη θάλασσα ντυμένη στα λευκά. Παραδόθηκε στην ταραγμένη παραλία με τα κύματα.
«Two days now Ι swim in your sea. It looks WILDER than ours, but once you are in, it is so softly inviting. Its breath becomes so welcoming you give in to her».
Εκείνος χάζευε από μακριά πια τον υγρό περίπατό της και έμεινε εκεί να την κοιτάζει:
«No wonder how our sea looks WILDER to you, maybe deeper… as it has been fed with your tears».
Τα δάκρυα της δε φαίνονται πια. Μπερδεύονται με την υγρασία των κυμάτων.
«Yes, my tears will find their way to the sea. They are so many now... Ι will offer her, you my tears. I hope she will accept me».
Και εκείνος της μίλησε πάλι με σιγουριά :
«Can't imagine that she won't accept you or your tears. I mean both of you are made from one element: pure water. You both share one heart that beats forever. And your roots belong to every possible cloud, angels’ home. I can touch the beating of your heart and get wet. You play this harmony which seduces me to dance in your rain».
Εκείνη είχε πια χωθεί στην υγρή αγκαλιά της θάλασσας. Άκουγε ακομη τα λόγια του και θυμόταν.

Ο ιππότης του κάστρου δίπλα στη θάλασσα

Ήταν μια φορά ένας ιππότης ξακουστός στο κόσμο όλο για τη σπάνια συλλογή του, αλλά κανείς δεν ήξερε που ακριβώς έμενε. Μοναχικός και σκεπτικός πέρναγε τον καιρό του βυθισμένος σε βιβλία παλιά, που είχε ανακαλύψει ο ίδιος η κάποιος πρόγονος του είχε αφήσει σε ένα παλιό κάστρο, έτσι λέγανε αλλά κανείς δεν ήξερε ούτε που ήταν το κάστρο. Εκείνο τον καιρό μια κοπέλα έφτασε στην πολιτεία, με ένα πλοίο μεγάλο που την είχε ταξιδέψει σε όλη τη γη. Είχε διαλέξει αυτή τη πολιτεία για να ξαποστάσει από τη περιπλάνηση.
Όταν έφτασε στο λιμάνι, έψαξε να βρει ένα σπίτι να μείνει προσωρινά, η για πάντα δεν ήξερε, αλλά κάπου έπρεπε να αφήσει τα πράγματα της και να φυτέψει τους σπόρους από τα 5 ροζ λουλούδια που κουβαλούσε εδώ και καιρό μαζί της. Της είχε πει ο κηπουρός που τους έδωσε, ότι θα πιάσουν μόνο αν τους πάει σε άλλη γη και έτσι είχε αρχίσει εκείνο το μεγάλο ταξίδι να βρει γη εύφορη να τους φυτέψει
Βρήκε ένα ωραίο σπίτι ψηλά στο βουνό με ωραία θέα. Κάθε πρωί καθόταν στο μπαλκόνι και λουζόταν στο φως του ήλιου. Της άρεσε ο ήλιος να τη χαϊδεύει, να την ξυπνάει γλυκά, να την ζεσταίνει. Μετά έβγαινε στον κήπο και κοίταζε τα λουλούδια της. Ήταν άνοιξη και όλα βιάζονταν να ανθίσουν να παραβγεί το ένα το άλλο. Εκεί στη κουφάλα του δέντρου που ξεκουραζόταν όταν έπεφτε το μεσημέρι, βρήκε μια μέρα ένα παλιό βιβλίο σκονισμένο με πορφυρό εξώφυλλο. Πάνω του έκαναν αργές βόλτες μερμήγκια. Απ'τον καιρό δεν φαινόταν καλά η εικόνα στο εξώφυλλο ,μια γυναίκα ήταν μάλλον. Αρχισε να το διαβάζει.κάθε τόσο έδιωχνε τη σκόνη από τις σελίδες του, για να καταφέρει να διαβάσει τις λέξεις που ήταν κρυμένες απο κάτω.Τα μερμήγκια, τώρα που είχε ανοίξει το βιβλίο, έκαναν βόλτες πάνω στις τυπωμένες λέξεις. Μα δεν ήταν μόνο εκείνες οι λέξεις ήταν και κάτι άλλες γραμμένες με μολύβια χρωματιστά μπλε και κόκκινα κάτι σαν σημειώσεις σκόρπιες λέξεις δεν τις έβγαζε και καλά κάτω απ την σκόνη. Οι λέξεις έλεγαν κάτι για το παραμύθι,το ταξίδι, αλλού για το ανέφικτο νομίζε ότι διάβαζε κάπου αλλού για τη σιωπή
Δεν έβγαζε και πολύ νόημα. Περνούσαν οι μέρες και η κοπέλα είχε γνωρίσει πια όλους τους ήρωες του βιβλίου και της έκαναν συντροφιά κάθε μεσημέρι που ξάπλωνε στη σκιά του δέντρου. Μια μέρα, ενώ ένα μεγάλο μερμήγκι κοιτούσε με περιέργεια μια από εκείνες τις λέξεις γραμμένες με κόκκινο μολύβι, η κύπελλα άκουσε ένα θόρυβο εκεί κοντά στο δέντρο. Γύρισε μα δεν είδε κανέναν. Την άλλη μέρα, όταν πήγε ξανά στο δέντρο το βιβλίο δεν ήταν πια εκεί. Κάποιος το είχε πάρει.
Κατέβηκε στο λιμάνι και ρώτησε παντού. Ενας γέρος που καθόταν κοντά στις βάρκες και έπινε από ένα μικρό ποτήρι, της είπε ότι τα παλιά βιβλία τα μαζεύει ο ιππότης του κάστρου.
Και που είναι το κάστρο ρώτησε... Ο γερός δεν απάντησε
Έχει θεά τη μαγική επιφάνεια της θάλασσας... ξαναρώτησε
Πάντα τη θάλασσα μικρή μου... απάντησε τότε εκείνος και ξαναγύρισε το βλέμμα του εκεί πάνω στα κύματα
Τις επόμενες μέρες η κοπέλα κατέβαινε στη θάλασσα. Βουτούσε μέσα της και έγραφε με το νου της λέξεις πάνω στα κύματα, λέξεις απ'το βιβλίο, λέξεις από εκείνες τις χρωματιστές που χάζευαν με περιέργεια τα μερμήγκια, λέξεις πάνω στα κύματα. Μερικές φορές τα κύματα ήταν μεγάλα, τόσο τεραστία που την πήγαιναν οπού ήθελαν ,αλλά στην επιφάνεια τους έμεναν πάντα οι λέξεις. Κάτι σαν χάδια είναι οι λέξεις πάνω στα κύματα σκέφτηκε, το ένα έρχεται πάνω στο χάδι που άφησε το άλλο.
Πέρασαν μέρες πολλές σαν μήνας φάνηκε, η κοπέλλα το πρωί κολυμπούσε, το απόγευμα με το σούρουπο έψαχνε στο κάστρο. Είχαν ανθίσει για πρώτη φορά τα λουλούδια της και ήθελε να χαρίσει σε αυτόν το μυστηριώδη ιππότη που ζούσε με συντροφιά τις λέξεις 5 ροζ σπάνια λουλούδια .
Κατάφερε τελικά να το βρει . Δίπλα στη θάλασσα στην άλλη μεριά του νησιού ήταν.
Έφτασε εκεί κρύφτηκε πίσω από ένα δέντρο κοίταζε τα παράθυρα και σκεφτόταν.. Εδώ θα κοιμάται ,εδώ θα τρώει.. Πιο κάτω σε ένα παράθυρο, που είχε μια ωραία πορφυρή κουρτίνα-κάτι σαν το εξώφυλλο του βιβλίου- σκέφτηκε.. Α εδώ θα γραφεί.. με τα χρωματιστά μολυβιά του.Η καρδιά της σπαρτάρισε σε αυτό το παράθυρο.
Ήταν χαρούμενη που ήταν πια τόσο κοντά του.
Ήταν ακόμη κριμένη πίσω απ το δέντρο, όταν ήρθε ο μικρός ξυπόλητος πιτσιρίκος, που του είχε χαρίσει τους βόλους με αντάλλαγμα να πάει στον ιππότη τα πρώτα 5 ροζ λουλούδια του κήπου της.
Ήθελε να δει εάν θα του άρεσαν. Είδε ότι τα έβαλε κοντά στο παράθυρο με την κουρτίνα κι όταν εκείνος τράβηξε την κουρτίνα για να δει τη θάλασσα, η ίσως για να δώσει λίγο φως στα λουλούδια, η κοπέλα σκέφτηκε μάλλον θα του άρεσαν, για να τα φροντίζει έτσι.
Είχε προχωρήσει η άνοιξη, όταν ο ιππότης επισκέφθηκε τον κήπο της κοπέλας και της επέστρεψε το βιβλίο. Όταν ήρθα εδώ της είπε φοβόμουν πολύ τη μοναξιά. Τα λουλούδια σας μου έκαναν απίστευτο καλό..
Κι εγώ φοβάμαι είπε η κοπελα αλλά τώρα που τα λουλούδια μου βρήκαν μια εύφορη γη είμαι πιο ήσυχη, γιατί όπως μου είχε πει εκείνος ο κηπουρός, να εμπιστευτώ τη γη που θα καρπίσουν, κι αν ακόμη υπάρχουν τραύματα, να μην φοβάμαι πιά, γιατί θα τα γιατρέψει το νερό της θάλασσας, θα τα φωτίσει γλυκά το φως του φεγγαριού, θα τα τραγουδήσουν τα κύματα, μου είπε. Τώρα που μεγάλωσα, να εμπιστευτώ τη γη που θα καρπίσουν τα 5 ροζ λουλούδια μου..
Έτσι κι έγινε ο ιππότης και το κορίτσι έζησαν σε εκείνη τη γη εκείνος στο κάστρο του και εκείνη στο κήπο της. Κάθε άνοιξη ο κήπος γέμιζε λουλούδια και κάθε απόγευμα εκείνος της διάβαζε από τα βιβλία του. Που και που εκείνη έφερνε μαζί της και κανα δυο μερμήγκια που ήθελαν να σκαρφαλώνουν στα βιβλία και να χαζεύουν τις λέξεις.

love drives a person to believe

HIM:I dissolved into her body..love drives a person to believe..she'd ask me to say her name over and over again and never get tired of listening..

-How I love,love!.

-Are you scared of the word love?

-I am, I swear that's why I can't sleep..I lie on my bed and ask the memories to come like swarms of ants,and I follow their spiraling motion..I am scared of sleep,of the distance it erases between dreams and reality..I am thirsty..I drink and my thirst increases..

'You are all the men in the world' she said..

'I sleep with you as if I am with all the men I've known and not known.You are my man and all men'..

She said she was a free woman and would never marry again..I believed her, understood her and agreed with her,despite feeling that burning sensation that could only be extinguished by making her my possession..She was naked and beautiful,wrapped in a white sheet,adorned with drops of water.I wanted to place my head on her belly,everything in me was quivering.

It was the thirst that requested to be quenched..

She stretched her hand behind her back,the sheet fell away from her breasts,still wet from the bath..I'd forget everything when I penetrated her undulating body..

Then she laughed and said she was hungry..

when we made love

When we made love,she'd scream that it was like the sea.In bed she was next to me and over me and under me swimming.

She said she was swimming in the sea,the waves cascading inside her.She'd rise and bend and strech and circle,saying it was the waves. I would fly above or under her or in the midst of her,flying above her undulating blue sea.I would fly above her listening to her words.

I 'd tell her to go a little more slowly because I wanted to smell the sky,but she'd pull me into her sea and submerge me and push me to the limits

always the sea

dialogue
3/8/07 10:29μμ
The thread for departure is never voluntary,..beyond is that mirror where the quest is for another image,..a path leading us to our own story...light strips you naked . It is time to rediscover its source.. EACH CHOSES WITH CARE THE ONE WHO WILL AMAZE THEM.. ANAPΩTIEMAI..Each day born does it remind the sky of its promises? When and if reality is visible only to the hearts eye..earth is maybe ready for a rain of stars..
ΘYMAΣAI? to the sea I offer my glance... ΘYMAΣAI? waves are messengers of the horizon They dance on the shore,...NOMIZΩ OTI no one has ever sought to deny the horizon of its freedom. ΛEΣ H ZΩH NA liberates itself by discovering?

3/8/07 10:43 μμ
ΔEN ΞEPΩ. I HAVE NEVER BEEN SO ALONE AND SO COMPLETE! THE WAVES TAKE ME TO A FANTASTIC HORIZON UNKNOWN TO ME BEFORE... AND YET I AM READY AND OPEN TO REDISCOVER WHATEVER COMES ALONG... NYXTEPINO ΦIΛI AΠO EKEINON ΠOY OYTE O IΔIOΣ ΞEPEI ΠOY AKPIBΩΣ BPIΣKETAI... BUT THAT'S THE BEAUTY OF IT!