Λες να βρήκα κανένα κλειδί;

Μολις τέλειωσα τον Σκελετό
Δεν εκλαψα
Τα ματια μου είναι στεγνα από κουραση
Αλλα θυμηθηκα τη ζεστη αγκαλια που σε κανει να αλλαζεις χρωματα μεσα εξω
Την θυμηθηκα δηλαδη γιατι μολις χτες ηταν εδώ..Ησουν εδώ
Και σημερα που εβαλε κρυο
Δεν εισαι
Ευτυχως όμως που εισαι εκει
Και γλυτωσες από την ατυχια του αερα που αποφασισε μονος του να εκδραμει από το λαστιχο και ΜΠΟΥΜ
Σήμερα όλη μέρα πήγαινε να βρέξει και δεν έβρεξε
Το πρωί ζαβλακωμένη εχασα το δρομο δεν ακολούθησα τον δρόμο της επιστροφής που μου αρεσει κι επεσα πανω σε αυτοκίνητα και θορυβώδεις τύπους που έτρεχαν να προλαβουν
Κι εγω φορούσα μαύρα και ήμουν περίεργα βραδυνη μεσα στο πρωινό τοπίο των βιαστικων
Αργοτερα μεσα στη μερα αρχισα να βιάζομαι κι εγω

Υπαρχουν παιιδια που τους κοβουν τη θαλασσα στη μεση τη μπαζωνουν για να φτιαξουν δρομο
Αυτό το ονομαζουν προοδο και κεινα δεν ξερουν πια που να πλατσουρισουν τα δακρυα τους
Αφου η θαλασσα είναι πια μακρυα κι αναμεσα της περναει ο βιαστικος δρομος και χιλιαδες αυτοκινητα με περηφανα φουσκωμενα λαστιχα

Και εκεινα ξεφουσκωνουν τα πνευμονια τους
Ξεφυσανε το αχ τους γιατι τους πηραν μακρυα τη θαλασσα
«Καθε πετρα που πετανε για να μπαζωσουν στη θαλασσα είναι ένα μαχαιρι που το μπηγουν στην καρδια μας» ειπε ενα κοριτσι

Όταν επιασα να διαβασω το Σκελετο ακουγοταν ακομη στο μυαλο μου το μοιρολοι στο γκριζο ουρανο της Μαυρης θαλασσας
Σε εκεινο το τοπιο ειχε μολις αρχισει να βρεχει
Όταν τελειωσα τον Σκελετο βγηκα εξω να δω αν βρεχει
Η να δω ποιος φταιει που ξαφνικα κανει κρυο..
Κι εγω αγκαλιαζω τον εαυτο μου για να ζεσταθω
Αλλα δεν αλλαζω χρωματα
Παω για υπνο με ματια στεγνα από την κουραση
Προτιμω το κλαμα
Όταν ξεμυτανε τα δακρυα είναι ζεστα και οσο θλιμενα και να ναι
Είναι δακρυα
Ενώ αν δεν μπορεις να κλαψεις είναι σαν να σου χουν παρει μακρυα τη θαλασσα
Λες να βρήκα κανένα κλειδί;

Πασχα Λύτρον Λύπης...στη Ρόδο την άνοιξη

ο ηλιος δυει αναμεσα στα ποδια μου θαπλωρη και χρωμα μοναδικο ζεσταινει την υπαρξη
στον οριζοντα ενα πλοιο

Ενα ανοιξιατικο χαίρε στους νεκρούς μας.. Επίσκεψη στο νεκροταφείο

πυροτεχνηματα εξω απο τον Ευαγγελισμο

η σκια μου στο προαυλιο της εκκλησιας

ένα αγόρι παίζει με τα κύματα

Lyublyu glaza tvoi moj drug

εν αρχη υπαρχει μια ελξη που ξεκιναει απο το βλεμμα
εκει κατοικει η υποσχεση η η προσδοκια
αυτη η ελξη οδηγει την επιμονη η την προσμονη
τα αλλα επονται κι αν ειναι κανεις τυχερος η ικανα επιμονος η ικανα υπομονετικος
θα διανυσει μονοπατια που δεν περπατησε ποτε..με το βλεμμα και με τη ψυχη
ενω θα σειεται σαν σεισμος..Κατάλαβες?



Lyublyu glaza tvoi moj drug
S igroj ih plamenno-chudesnoj
Kogda ih pripodymesh' vdrug
I slovno molniej nebesnoj
Okinesh' beglo celyj krug...

No est' sil'nej ocharovan'ya:
Glaza, potuplennye nic
V minuty strastnogo lobzan'ya
I skvoz' opushchennyh resnic
Ugryumyj, tusklyj ogn' zhelan'ya

I love your dear eyes, my friend,
With their play so bright and wondrous,
When you promptly rise them, and,
Like with a lightning in the wildness,
Embrace at once the whole land.

But there's more fabulous attraction:
The eyes directed to the floor
During the crazy osculation,
And through the lashes, set before,
The dusk and gloomy flame of passion

πάνω σε τοίχο καθαρό θα γράψω..περιμένω

Σημερα πρωι μετα απο ενα δυσκολο βραδυ με ολογιομο φεγγαρι και συνεχεις αστοχες κουβεντες βρηκα ενα μεηλ του αδελφου μου με αυτο το τραγουδι του Λουδοβικου ..και λεει ο αδελφος μου οτι ειναι κατα καποιο τροπο η εικονα μου

δεν ξερω την απαντηση γι αυτο θα προστατευσω την ερωτηση

Ευχαριστω γλυκο μου αδελφακι.ηταν οτι χρειαζομουνα για καλημερα σημερα

Ποιός είναι που μπορεί να δει

πότε το σύννεφο γεννιέται

πότε τα άνθη ανοίγουνε

και πότε η νύχτα με τη μέρα συναντιέται

Πότε ο ύπνος έρχεται πότε το μίσος κι η αγάπη

πώς κρύβει μέσα του το ξύλο τη φωθιά

που θα το κάμει κάρβουνο και στάχτη

Και με ρωτάς και με ρωτάς ο έρωντας,

ο έρωντας πώς έρχεται πώς φεύγει κι αν ξανάρθει

Εγώ θα κάψω τον καιρό

με κάρβουνο αναμμένο

κι αφού το σβήσω στο νερό

πάνω σε τοίχο καθαρό θα γράψω

περιμένω

Ανάμεσα σε ιστορίες και χωρατά ένα βράδυ του χειμώνα γύρω από τη σόμπα, ρώτησα την πιο μεγάλη γυναίκα:
"Τι είναι ο έρωτας;"
"Δεν είμαι παιδί μου αρμόδια να σου απαντήσω γιατί δεν τόνε γνώρισα αλλά κατά που ακούω να λένε ένας διάβολος θάναι, που αλίμονο σ' αυτόν που θα τον συναντήσει και αλίμονο σ' αυτόν που δεν θα τον συναντήσει."
Ο άντρας της που άκουσε, της λέει κάπως ενοχλημένος:
"Άμα δεν κατέχεις να μη μιλείς.Ο έρωτας είναι ένας Θεός πρασινοφορεμένος κι' άμα ριζώσει στην καρδιά, αναθεματισμένος Κι ο έρωτας κι ο θάνατος κι οι δυο με κυνηγούνε του θάνατου εξέφυγα, τον έρωτα φοβούμαι."
Κι όταν δεν ξέρεις την απάντηση οφείλεις να προστατεύεις την ερώτηση.

οι στιχοι κι ο διαλογος απο το εξαιρετο μπλογκ που μολις ανακαλυψα Λογια και Λεξεις http://logariasmoi.blogspot.com/

πότε φτερουγίζει η ψυχή μας

Ο David εφτασε σημερα καθυστερημενος στο γυρισμα Ζητησε συγνωμη ο ιδρωτας ετρεχε στο προσωπο του. Ζηταγε επιμονα συγνωμη. Δεν εγινε τιποτα μια μικρη καθυστερηση δεν ειναι τιποτα.Περιμενε υπομονετικα να τελειωσουμε..απ εξω το κομπρεσερ εκανε μεγαλη φασαρια..σημερα αποφασισαν να κανουν εργα..παντα τα εργα γινονται την πιο απροσδοκητη ωρα

Ετσι βρηκαμε εναν τοπο με μια στενη σκαλα και εκει βολεψαμε την κουβεντα μας με τον David..ηταν εκει και η Φροσω.Και τι δεν ειπαμε για τα ονειρα, για την τεχνη και εκει που ο μιλουσε για την αγαπη του για τη φυση τον αερα αναμεσα στα δεντρα και το ανοιγαμε του οριζοντα...εκει τον ρωτησα. Ποτε φτερουγιζει η ψυχη μας; ..Η δικη μου φτερουγισε ..ναι μια φορα ειπε..αλλα ηταν σαν να φτερουγισε και καποιος να την πυροβολησε... Τι αναπαντεχα ομορφος συνομιλητης ο David. Ετσι τον ειχα διαισθανθει οταν τον ειχα πρωτοσυναντησει στο μαθημα των Ελληνικων και το μυαλο του ταξιδευε εξω απο το ανοικτο παραθυρο και κοιταζε τα φυλλα του μεγαλου δεντρου να χορευουν...Καποιος πυροβολησε το φτερουγισμα της ψυχης του μα κι αν του τσακισε αυτα το πρωτο πεταγμα η ψυχη του πεταει τωρα με τη δικη της ομορφια υπεροχη...Αυτα συμβαινουν σημερα λιγα μετρα απο την Πρασινη Γραμμη στη Λευκωσια