Ας μην αμελουμε εκείνους που αγαπαμε μας θελουν ολη μερα... και τη νυχτα ακομη ..και στα ονειρα μας θελουν.... κι’εμεις εκει ακουραστοι θιασωτες της αγαπης εκεινης... της απλοχερης που πισω δεν ζηταει.... και πισω δεν κοιταει..μονο μπροστα.. για να μπορει να δινει..νοσταλγω ηδη το νησι..κι εκεινους που αγαπαμε εκει ...με αφορμη το Υ.Γ. του Αλεφ Επειδή "ποτέ δεν ξέρεις μ' αυτούς που αγαπάς: αμελείς να τους κοιτάξεις μια στιγμή, και την επόμενη στιγμή έχουν χαθεί ή έχουν σκοτεινιάσει. Ακόμα και τα δέντρα- εξάλλου- το σκάνε πού και πού, έχουν άστατες διαθέσεις" (Κ. Μπομπέν)
Πριν από 13 χρόνια
7 σχόλια:
Πόσο αληθινό... ετσι χάνονται, μέσα σε μια στιγμή παύεις ξαφνικά να τους βλέπεις, σαν να έστριψαν στην γωνία του δρόμου, λέει κάπου ο Πεσσόα, και ύστερα μετανιώνεις για μια ζωή που δεν τους έδειξες την αγάπη σου όσο ήταν ακόμα εκεί. Προσπαθώ εδώ και χρόνια να μην το αμελώ. Σε ευχαριστώ που με έχεις πάντα στο νου σου. Το έχω πολύ ανάγκη. Σε φιλώ
Σωστο το ποστ.
Όλοι με περιγελούσαν ! δεν είχα τόπο να σταθώ , και έτσι , ξεκίνησα ο φτωχός Δον Κιχώτης , για να σε ξαναβρώ .
Κόσμος πολύς , θόρυβος , ανάκατες φωνές , σκέψεις και επιθυμίες. Μου έκρυβαν τον δρόμο. Ουδέποτε διασταυρωθήκαμε …
Για χάρη σου , περιπλανήθηκα σε μέρη , που δεν θα πήγαινα , διαφορετικά Περπάτησα μόνος μου , σε ώρες που οι άλλοι κοιμούνται.
Ξαναπέρασα από σκοτεινά σοκάκια , που είχα πει ότι δεν θα τα συναντούσα ξανά. Πήγα παντού …
Όσο , προχωρούσα , τόσο με εγκατέλειπαν , οι γύρω…
Τώρα , ένιωθα ,ακόμη περισσότερο , ότι πρέπει, οπωσδήποτε να σε βρω, να σε ευχαριστήσω. Για όλο αυτό το ταξίδι .
Ώσπου, κατέληξα, σε ένα ποτάμι, στην άκρια, του κόσμου .
Κάθισα και κοιτούσα , με τις ώρες και τις μέρες, το νερό.
Προσπαθούσα , να αδειάσω, μέσα του την καρδιά μου .Κάποτε, γύρισα, να δω , λίγο ουρανό και τότε σε είδα
Στεκόσουν, στην άλλη άκρη του γεφυριού, ακριβώς απέναντι μου, ποιος ξέρει για πόσο καιρό …
Κοιτούσες δεξιά , αριστερά , κάτω , πίσω σου .Σε όλες τις πιθανές κατευθύνσεις , εκτός από την αυτονόητη : Ευθεία !
Αποκαμωμένος ,έστεκα. Δεν είχα τρόπο να τραβήξω την προσοχή σου …
Η φωνή δεν έβγαινε , πια , τόσο καιρό που φώναζα παντού και πάντα το όνομα σου
Τα χέρια μου , δεν υπάκουαν ,να σηκωθούν να σε χαιρετήσουν, πονούσαν ,από την προσπάθεια να κρατώ και να κουβαλώ, ότι μας ένωνε
Τα πόδια μου , δεν έβρισκαν την δύναμη να ξεκινήσουν , ξέκανα , να τρέχω ξοπίσω σου και να φτάνω ακριβώς την στιγμή, που είχες φύγει
Απέμεινα ,βουβός .Τουλάχιστον , επιτέλους, σιωπή ανάμεσα μας !
Με είδες η έτσι μου φάνηκε? Κούνησες ελαφρά το κεφάλι σου προς τα πίσω , μια μετέωρη στιγμή , μου φάνηκε αιώνας
Κινήθηκες προς το μέρος μου η απλά το φαντάζομαι ? Ναι ,έρχεσαι κατά δω …
Ξεκινώ και εγώ ,βιαστηκά, να συναντηθούμε στην μέση …
Γιατί , έτσι είναι το σωστό και το δίκαιο .
Όλα Μισά- μισά!
Και οι χαρές και οι λύπες…
Φτάνουμε , ταυτόχρονα, στο σημείο μηδέν, από το οποίο θα γεννηθούνε όλα !
Δεν αγκαλιαζόμαστε .Αυτά , είναι για όσους έχουν ακόμα…
Μου πιάνεις το χέρι, σφικτά ,που πάει να πει , είμαι εδώ, δεν πάω πουθενά , τώρα που σε ξαναβρήκα !
Αμήν !
Υ.Σ. Χαιρετισμούς σε όσους , αγαπάς στο νησί .
@zero sosto indeed gia na min xexniomaste
@portokali agapimeno ti omorfo keimeno mas xarises opos leei kai o nomad prepei na maste toso vasanismenoi gia na grafoume esto tah doso tis efxes Ti agonia exo den legetai..
Εμενα με θρεφει η φαντασιωση.
Με την δικη της γευση νοστιμευω τους ανθρωπους.
Ετσι τους θυμαμαι..
οπως τους φανταζομαι.
Κι ετσι τους αγαπω για παντα.
Βλεπεις Λουλουδι μου ,μεσα στο μυαλο μου δεν μου-τους αφηνω αλλη επιλογη,απο το να τους αγαπω και να με αγαπουν.:)
Και αποκτα το παραμυθι μου κυρος...
καλημερα μας
τους θυμαμαι οπως τους φανταζομαι ο δικος μας μυθος δεν ειναι παντα ο δικος τους τοσο δικιο εχεις δεν πρεπει να τους αφηνουμε αλλες επιλογες απο το να μας αγαπουν και να τους αγαπουμε αλλα το δικο μας γλυκο ευθραυστο παραμυθι ποσο αντεχει μερικες φορες που ο ανεμος παει να σπασει τα κλαδια τουΕχει ριζες θα μου πεις αλλα ποσο αντεχει;
Δημοσίευση σχολίου