a heart an island

our wishes from the Rodos Film Festival..looking for the key to our hearts in the wide blue sea

Αυτη ειναι η δικη μου θαλασσα

Αυτη ειναι η δικη μου θαλασσα ειπε ο Αντελ καθως κοιτουσε τον κολπο απο τον 5ο οροφο.Πρωτη φορα τη βλεπω απο τοσο ψηλα...10 χρονια πριν εδω δεν υπηρχε τιποτα. Εδω κολυμπουσαμε εδω παιζαμε τωρα ουτε μπορω να έρθω ουτε να φερω να παιδια μου.Ετσι μυριζει η δικη μου θαλασσα,ετσι ακουγεται. Ναι μου λειπει οπως πολλα αλλα πραγματα σε αυτη τη πολη που αλλαζει προσωπο καθε μερα.Το δικο μου δερμα ειναι δερμα βεδουινου,εσεις ειστε κοκκινοι στα δικά μας ματια ειστε κοκκινοι εμεις ειμαστε σκουροι,για αυτο μου αρεσουν τα μαλλια μου που ασπριζουν .Αυτη ειναι η δικη μου θαλασσα ειπε παλι και εβαλε να πιει σαμπανια.Ειναι ωραια απο εδω επανω αλλα δεν ειναι δικη μου πια .Ο Αντελ λεει οτι το μελι και το δηλητηριο ειναι καμμια φορα το ιδιο πραγμα και οταν ο σκυλος συνοδευει στο χορο την παπια αν δεν τα κατεφερουν να συννενοηθουν πιανουν το τραγουδι κι εκει μεσα στις μελωδιες καταλαβαινει ο ενας τον αλλον Ετσι λεει ο Αντελ..πριν φυγουμε δανεισε τα παπουτσια του στο φιλο του το ζωγραφο γαι να παει να χωρεψει και εκεινος πηρε τα σανδαλια του.Ειμαστε κατι παραπανω απο φιλοι.Οταν δεν ειχαμε μια μοιραζομασταν τα παντα Τωρα ειμαστε φτασμενοι αλλα μοιραζομαστε ακομη τη διαθεση για ζωη και δημιουργιαΣτη βιομηχανικη περιοχη του Ντουμπαι πισω και μακρυα απο τη καταναλωτικη προταση των πολυκαταστηματων υπαρχει μια γειτονια με μικρες γκαλερι που φιλοξενουν συγχρονους καλλιτεχνες απο την περιοχη Η προσβαση ειναι δυσκολη πολλοι δρομοι εκει ακομη εχουν αμμο,περνας απο γιαπια και δεν εχει καμμια σημανση Καθε φορα που πηγαινω χανομαι αλλα καθε φορα βρισκω τελικα το μερος και την εκθεση και αυτο με αποζημιωνει.Αυτη τη φορα η εκθεση ηταν ομαδικη 4 γυναικων και πιο πολυ μου αρεσει η δουλεια της Καχραμαν απο το Ιρακ. Χρησιμοποιει την τεχνικη των Γιαπωνεζων και τη θεματικη της χωρας της Ετσι κι αλλιως και η ιδια λειπει πολυ καιρο απο το Ιρακ γιατι ζει στη Σουηδια.Πηγα εκει με δυο συγγραφεις εναν Ιρακινο και τον Αντελ απο τα Εμιρατα που παραπονιεται οτι τα κτιρια του κατασπαραξαν τη θαλασσα των παιδικων του χρονων

my tears will find their way to the sea..The sea is the sea,it cannot extinguish a blaze

3 years ago I wrote this,here in Dubai about my tears finding their way to the sea ..they were so many then..due..to a rich and fertile conversation ..Zeinab Assaf writes in Prayer for the Absent..
........Like happiness, our eyes are stolen.........some of us play up the charms and cast away sorrow with colours..........She put her hands together so the stars wouldn’t fall as warts onto her fingers .........I will tell you about the one who believed that happiness will sneak in through an abandoned window.She loved him and he was a believer Before he departed she gave him a heart and a piece of paper:He threw the heart away and put the paper in his pocket. She was about to board a train as she was waving to the void and gathering all her senses How is it the river of her anguish did not explode before him? But, when alone with herself, it gushed forth?....she who cried for words he did not utter nor even hide...... She believed his wandering letters......Now she cannot return to her human clay
The sea is the sea,it cannot extinguish a blaze
All this water and it cannot extinguish a blaze
she blew her tears into balloons so he could play, clouds falling over his hair, nose and eyelashes But he too did not notice!

DIFF festival starts tommorow and some wonder Why do we cry at the movies?
Maybe it is the movie or the psychological baggage we brought in with us. Or is it empathy or you-are-so-busted guilt? Maybe, genetics or cultural conditioning. Researching the psychophysiology of crying in the early 1980s, biochemist William Frey subjected almost 150 people to various tearjerkers. In Crying: The Mystery of Tears, Frey and co-author Muriel Langseth concluded that boys and girls do equal amounts of crying until puberty.
But later, women cry more than men — four times as much, he found, and usually between 7 and 10 at night. He also discovered that crying releases internal toxins, a sort of purgative action. What makes them cry, Frey believes, is empathy. But Tom Lutz, a sociologist and author of Crying: The Natural and Cultural History of Tears, says, is a combination of conflicted emotions.

We strum a mental guitar chord that combines positive, major feelings with sadder, minor tones.But whatever we are doing, we certainly are forging a personal bond with a particular movie that we’ll never lose. Most men -except my closest friends!- don’t cry at movies.my Closest friends do!! that is why they are my closest friends ...The sea is the sea,it cannot extinguish a blaze All this water and it cannot extinguish a blaze.. she blew her tears into balloons so.. they could play

request for window

sometimes you look out of the window and what do you see??

poetry should travel..

Συχνα αναρωτιεμαι τι κοινο εχουμε με ανθρωπους που ζουν στην αλλη ακρη του κοσμου κι ομως καπου συναντιομαστε...

Ειναι η ποιηση, ειναι ο τροπος που κοιτας εξω απο το παραθυρο ,ο τροπος που ονειρευεσαι,ο τροπος που κουβεντιαζεις και ουτε που καταλαβαινεις πως περναει ο χρόνος.Χθες το βραδυ που εφτασα εδω στα μακρυα Εμιρατα που πραγματοποιειται το φεστιβαλ κινηματογραφου. Συναντησα ξανα μετα απο ενα χρονο τον φιλο μου ποιητη Μασουντ Αμραλλα που διευθυνει το φεστιβαλ τωρα πια.Mετα απο καθε ειδους περιπετειες καταλαβαν οτι ειναι ο πιο καταλληλος να του το αναθεσουν και επιτελους το εκαναν και εκεινος..που παρεπιπτοντως ειναι εκεινος που ξεκινησε ολη τη κινηματογραφικη δραστηριοτητα σε αυτη τη χωρα με το μικρο του φεστιβαλ στο Αμπου Νταμπι και το φυτωριο νεων σκηνοθετων που εφτιαξε γυρω του... Αυτος λοιπόν...τα παρατησε ολα τα δημιουργικα τα δικα του για να ασχοληθει με τα κοινα με το κοινο καλο.

Τα σεναρια του εχουν λογοκριθει 13 φορες.Τα βιβλια του ,τα πρωτα του ποιητικα βιβλια κατασχεθηκαν οταν ηταν 17 χρονων ειναι δεν ειναι 40 χρονων και τα μαλλια του εχουν ασπρισει αλλα η ψυχη του ειναι λευκη σαν ρομαντικο περιστερι Ειναι η ψυχη του που πεταει στον οριζοντα.

Περσυ που εφτιαχνε ενα ντοκυμαντερ μια γυναικα του ειπε Εγω ζω για το βουνο Εμεις δεν ζουμε για το βουνο μου λεει Ειμαστε παγιδευμενοι σε μια μετρια υπαρξη της πολης

Αγαπαει τη χωρα του Αγαπαει την ποιηση Χωρις τη στηριξη του δεν θα ειχα τελειωσει το Κρατησε με στο οποιο συνεβαλε στο σεναριο.

Σου αρεσουν τα παιχνιδια μου λεει οσο τραβαω αυτες τις φωτογραφιες Εχει νυχτωσει και δεν μπορω να βρω ταξι να επιστρεψω και περιμενουμε Αυτο θα δουλεψει ως τις 5 το πρωι Ειναι οι τελευταιες μερες προετοιμασιας...

Του λεω η τεχνη ειναι μια αφορμη για μια παθιασμενη ζωη και που λεει η ζωη απο μονη της, ειναι παθιασμενη τεχνη Εχει δικηο.Με αυτο το παθος κανει ο Μασουντ οτι κανει σε αυτη τη απομακρυσμένη απο εμας χωρα αλλα οτι κανει το κανει με ποιηση και αγαπη Περσυ μου χαρισε τους στιχους που μελοποίησε η Μαριεττα Φαφουτη,για το τραγουδι που βαλαμε στη ταινια 'Τα κοινα' Παντα μιλαει ο Μασουντ για τη βροχη για τη βροχη που γονιμοποει αυτη τη γη της ερημου στην οπoια γεννηθηκε και την οποια υπηρετει σεμνα και υπομονετικα και φτιαχνει εργο
Rain in us A drop.
A crystal drop. A life.
What we hold in common
Poetry never ends.
with wings of silver, it comes
like a flash from a lost boat,It comes
like a magician ,It comes.
Poetry walks in the rain with an umbrella
made of a sun leaves
searching for a color

s ometimes in vain;
looking for a face again
A poet steals words
from open windows he steals words
like a crow ,
Rain in us. Many drops, many crystals
A colour, colors.
What we hold in common

Μασουντ στα Αραβικα σημαινει ευτυχισμενος ανθρωπος.Ενας δημοσιογράφος περναει και μας κοιταει που ειμαστε στο ιδιο μερος και κουβεντιαζουμε για 6 περιπου ωρες Το δικο μου ονομα σημαινει λεβαντα μου λεει....

Ο ένας κοιμαται πανω στον ιδρωτα του αλλου

κατεβηκα στη θαλασσα σημερα το απογευμα κατεβηκα στη θαλασσα μετα απο χιλιαδες προετοιμασιες και τα τοιαυτα ειπα να κανω μια βολτα Μολις πεφτει ο ηλιος ο υγρος αερας της θαλασσας αλλαζει ικανα τη θερμοκρασια Τιποτα δεν θυμιζει βεβαια τον δικο μας Δεκεμβρη Εδω κανουν μπανιο και τρεχουν στη παραλια.
Τι φαινεται ομως στο βαθος ποιος ειναι οριζοντας αυτου του τοπιου;
Ο προορισμος των χιλιαδων τουριστων που συνοστιζονται για να ψωνισουν και να γευτουν τη χλιδη. Γυαλινα κτιρια και συνοστιμενες αγορες της παγκοσμιοποιημενης μαρκας.
Το τοπιο του Ντουμπαι ειναι γεματο γερανους.
Τα κτιρια κτιζονται και παραδιδονται με ταχυτητα αστραπης γιατι οι φτωχοι εργατες που ερχονται απο τις γυρω χωρες για να δουλεψουν εξυπηρετουν κυκλικα τις 24ωρες βαρδιες.Οποτε ενα κρεβατι φιλοξενει 3 διαφορετικους εργατες Ο ένας κοιμαται πανω στον ιδρωτα του αλλου οταν αλλαζει βαρδια Εαν υπαρχει νερο θα κανουν μπανιο αλλιως μαια επομενη μερα Ολοο βραδυ ακουγονται παντου κομπρεσερ και ηχοι οικοδομης.Μια πολη τεραστιο γιαπι Εν τω μεταξύ στα πολυτελη ξενοδοχεια δημιουργουν πιδακες και καναλια για να μιμηθουν τη Βενετια!
Καθως επεφτε λοιπον ο ηλιος βγηκαν ακομη πιο εντονα στην επιφανεια οι γερανοι που μεταφερουν τα οικοδομικα υλικα για να χτισουν, να χτισουν, να χτισουν.
Οταν ηρθα εδω πριν απο 5 χρονια ελεγαν οτι το 2010 θα διπλασιασουν τον πληθυσμο τους και το εκαναν! Το 2010 το Ντουμπαι θα εχει περιπου 2 εκατομυρια κατοικους. Οποτε ολοι αυτοι πρέπει καπου να μεινουν Τα σπιτια τα γραφεια δεν επαρκουν για αυτο και οι χιλιαδες ξενοι εργατες θα κτιζουν θα κτιζουν και θα κοιμαται ο ενας πανω στιν ιδρωτα του αλλου