we for whom grief is so often the source of our spirit's growth could we exist without them?

Shouldn't this most ancient of sufferings finally grow more fruitful for us?
Isn't it time that we lovingly freed ourselves from the beloved and,
quivering, endured: as the arrow endures the bowstring's tension,
so that gathered in the snap of release it can be more than itself.
For there is no place where we can remain.
Strange to no longer desire one's desires.
Strange to see meanings that clung together once, floating away in every direction.

we, who do need such great mysteries, we for whom grief is so often the source of our spirit's growth,could we exist without them?

Rilke again and again as i came back from Trieste Rilke's Elegies remain

And those who are beautiful, oh who can retain them?

Oh and night: there is night, when a wind full of infinite space gnaws at our faces.Whom would it not remain for--that longed-after, mildly disillusioning presence,
which the solitary heart so painfully meets.Is it any less difficult for lovers?But they keep on using each other to hide their own fate.Don't you know yet?
Fling the emptiness out of your arms into the spaces we breathe;
perhaps the birds will feel the expanded air with more passionate flying.........

.....Lovers, if they knew how, might utter strange, marvelous words in the night air.For it seems that everything hides us.Look: trees do exist; the houses that we live in still stand.We alone fly past all things, as fugitive as the wind.And all things conspire to keep silent about us, half out of shame perhaps, half as unutterable hope.

from Rilke's Duino Elegies

Πρόσεχε αχτίδα μου,σε παρακαλω

Ο Ήλιος ξυπνάει, με ρόδινες αχτίνες. Κάθε πρωί ανατέλλει, εκει πισω από το βουνό, βρίσκεται πάντα εκεί αδιαπραγμάτευτα για να βοηθήσει στο ξεκίνημα της κάθε μέρας.
...κοιτάζει από τη μεριά του Ηλίου, σαν να μιλαει στο ήλιο σαν να μακαρίζει και αυτή τη σημερινή ανατολή.. ομολογει εκει στο πρωινο φως τα θελω της, τις λιγες λέξεις με τις τόσες προσδοκίες. ..

πώς θα ήθελα -Δίχως κανείς να καταλάβει -

Ν' ακολουθήσω την αχτίδα Να πάω εκεί όπου δεν είμαι.

Εσύ να ακτινοβολείς -Η ευτυχία μου θα 'ναι Στ' άστρα να δείχνεις Φως τι θα πει.

Σε ποθώ...Να ψιθυρίσω θέλω Στην αχτίδα Εσένα θέλω, σε ποθώ.

Εκείνος είναι μόνο αχτίδα..Εκείνος είναι μόνο φως ...

Να ψιθυρίζει ξέρει μόνο και να ζεσταίνει με αυτό.

Πρόσεχε αχτίδα μου, προσεχε σε παρακαλω μου είχε πεί τότε...όταν ακόμη ο πόλεμος.....

Tans des pleurs transparents..pourquoi??

Je ne parviens pas lire mon livre parce que ,je cherche de dire quelque chose ,mais non ca me reste dans la gorge ,et lui ne bouge pas
Τι να αναντησω αληθεια στα μηνύματα των τελευταιων ημερων ;
Car je suis trouble ,dechire par la conscience de ta contradiction
Τι να απαντησω…
dans la conduite de ton propos il faut donc entendre qu’il y a une violence
Τι να απαντησω…
a tes attaques de ta profonde melancolie
ou a ce melange de la melancolie et de methode
Τι να απαντησω…
trouble ,dechire par la conscience de ta contradiction
Τι να απαντησω…
dans la conduite de ton propos il faut donc entendre qu’il y a une violence
trouble ,dechire par la conscience de ta contradiction
Ηelas !fus je jamais si cruel que vous l’etes?
Tans des pleurs transparents Pourquoi??
read while you listen to...mahler..as i did while i wrote this letter