Τα σα εκ των σων σοι προσφέρω

αφιερωμένο εξαιρετικά στον Α.για τη γιορτή του .......ὅθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας
Τα σα εκ των σων σοι προσφέρω
κατά πάντα και διά πάντα
Είναι όλα παρόντα, συγκεκραμένα στο φως του προσώπου σου και το γλυκασμό της εσού ωραιότητος.

Tο σπαρτάρισμα του αρτιγέννητου. Ξεψυχώ και γεννιέμαι.

Γίνομαι άκρως ευαίσθητη και ταυτόχρονα μένω ασάλευτη… προσηλωμένη
Δι' υπερβολήν της ερωτικής αγαθότητος έξω εαυτού γίνομαι…και προς το εν πάσι κατάγομαι κατ' εκστατικήν υπερούσιον δύναμιν
Τα σα εκ των σων σοι προσφέρω
κατά πάντα και διά πάντα Πράξη ευχαριστίας και ελευθερίας απογυμνώνει απ' όλα
Προσφέρω τα πάντα, με μια ευχαριστιακή προσφορά. …
είμαι αληθινά άνθρωπος..
Προσφορά, αύξηση, κένωση, πλήρωμα, ταπείνωση
Tο σπαρτάρισμα του αρτιγέννητου. Ξεψυχώ και γεννιέμαι. Γίνομαι άκρως ευαίσθητη και ταυτόχρονα μένω ασάλευτη… προσηλωμένη
Είμαι ελεύθερη εαυτού..Έχω άλλους νόμους ζωής, αιωνίου και ακαταλύτου. Πέφτω στο κενό, καταποντίζομαι , και πλημμυρίζω ζωή
Είναι ώρα σιωπής ,απολύτου και λάλου.
Σιγά πάσα σαρξ βροτεία, και άκούγεται ο λόγος
Τίποτε δε γίνεται μηχανικά, μαγικά. Τίποτε δεν είναι θαμπό και σκοτεινό, αν και είναι υπέρ λόγον. Και έτσι τίποτε δεν μένει άσαρκο…. αίμα εκχυνόμενον, αίμα που αθόρυβα χύνεται στις φλέβες της ζωής και της ελπίδας
Kαι η ευχαριστία μεν ουδέν προστίθησιν, εμέ οίκειοτέρα εσού κατασκευάζει
Τα σα εκ των σων σοι προσφέρω
κατά πάντα και διά πάντα
Είναι όλα παρόντα, συγκεκραμένα στο φως του προσώπου σου και το γλυκασμό της εσού ωραιότητος.

Ακόμη μόνος μου είμαι...φώναζα

Το τελος του κοσμου αναγγελει μια ξυλινη ταμπέλλα λιγο μετα τον Λιμνιώνα στη Νοτιοδυτική Σάμο..Τρια χιλιομετρα χωματοδρομος σκαλισμενος πανω στο βραχο και στο τελος του εκει κοντα στο τελευταίο ακρωτήρι ένα μικρο σπίτι. Μια σκεπη με δυο περιστερια που κοιτάζουν το ενα το άλλο
Ενώ πλησιαζουμε ακουμε τον ηχο της γεννητριας Το ρευμα δεν εφτασε ως… το τελος του κοσμου... πως αλλωστε;..χτες μου λεγες ότι τα μερη που αγαπας δεν εχουν ρεύμα..χτες δεν ηξερα ότι θα εφτανα σε ενα μερος χωρις ρευμα, ισως ένα μερος που θα σου αρεσε εδώ τοσο απομακρα…
«6 χρονια από τη ζωη μου εφαγα για να φτιαξω το δρομο» λεει ο Αντρεας, «Αδειες διατυπωσεις διαδικασιες και μετα αρχισε να ερχεται ο κοσμος σιγα σιγα το μαθαιναν
Ζούσα με τη γυναίκα μου τότε… Τι ζούσα δηλαδη;… μόνος μου ήμουν μαζι της… και χωρισα Εκανα μονος μου ολες τις δουλειες, ψηστης, μαγειρας σερβιτόρος όλα
Ερχοντανκαποιες γυναίκες μέσα στη κουζίνα,πελάτισσες και μου λεγαν «Να σε βοηθησουμε» « Όχι» τους ελεγα «Να πατε στους αντρες σας»..
Και κάθε βραδυ εβγαινα εδώ στο βουνο και του φωναζα ΑΚΟΜΗ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ φωναζα… δεν με ακουει ελεγα ..
Μια μερα ερχονται δυο τρεις παρεες βραδακι ητανε, λενε μετα το φαγητο να παιξουμε τα φιλακια. Ηταν κι εκεινη εκεινο το βραδυ εδώ με την αδελφη της .Της λεω «Θελεις να παιξεις» «Ναι» λεει γελωντας «αλλα εχει πεναλτυ το παιχνιδι» «Τι σημαίνει αυτό;» ρωτάει «Σημαίνει οσο θα μαστε ενωμένοι θα με φιλας!" Χειροκροτησε η αδελφή της «Ναι Ναι» είπε Και παιξαμε το παιχνδι και τη φιλησα αυτό ηταν Ηταν το τελευταιο βραδυ που του φωναξα ΑΚΟΜΗ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ … και με ακουσε Εκείνη ηρθε να ζησει μαζι μου Από την Αυστρια ηρθε σε αυτή την ερημια, να ζησει μαζι μου. Της αρεσει εδώ. Κυρίως της αρέσει να μαζευει τις ελιες. Με ακουσε τελικα και μου εστειλε αυτή τη γυναίκα.. τι να σου πω καλη γυναίκα.. με φροντίζει..Που να δεις πως με φροντίζει.. να σήμερα το πρωί σηκώθηκα χαραματα να φερω βενζινη για τη γεννητρια Όταν γυρισα μου λεει «πεσε να ξεκουραστεις» Ηρθαν πελατες ουτε που με ενοχλησε, τα εφτιαξε όλα μονη της, για να ξεκουραστω Καλη γυναικα σου λεω .Το χειμώνα παμε στην Αυστρία Παλι καλα που με ακουσε και μου εστειλε Αυστριακια φαντασου αν μου εστελνε Κινεζα! και κάθε χειμωνα να πηγαινα στη Κινα. Αλλα μου εστειλε Αυστριακια και τωρα μαθαινω Γερμανικά στην Αυστρία και εκεινη το χειμωνα μαγειρευει σε ένα γηροκομείο.Είναι καλη με αγαπάει. Που να το φανταζομουνα στα εξήντα μου να βρω τετοια γυναίκα .Με φροντίζει προλαβαίνει τα πάντα.Μόνο που δεν τρώει. Βαρεθηκε τα φαγητα τοσα χρόνια στις κουζινες Τρωει μονο ψωμι τυρι και μια μπύρα. Να την ειδες πριν αυτό είναι το φαι της.Είπα πριν λίγα χρόνια να το πουλήσω «Αν το πουλήσεις λεει θα πάω στη μάνα μου» Τοσο πολύ το αγαπαει το μερος μου σαν κι’εμενα
Που να το φανταζόμουνα Και να σου πω τοσα χρόνια δεν τον ευχαριστησα
Πέρσυ εκει που καθαριζα τα χορτα να εκει κατω τις ελιες βλεπεις Εκει λοιπον σωνεται η βενζινη από το μηχανημα Φυσουσε ένα αερας πιο πολύ από τωρα Ξαποσταίνω κοιτάω πάνω και του λέω «Θεε μου δεν σε ευχαριστησα ποτε για τη γυναίκα που μου εστειλες Το ξερω Τωρα θελω να σε ευχαριστησω Τωρα καταλαβα ότι με ακουγες Σε ευχαριστω»
Και εκει που το λεγα σταματησε ξαφνικα ο αερας και πηρε παλι μπροστα το μηχανημα και εκοψα τα όλα τα χορτα.Παλι τον ευχαριστησα..
Εκεινη την ωρα βγαινει η γυναίκα του στη πορτα του κανει ένα νευμα στη γλωσσα τους με τα ματια μιλησαν και εκεινος πεταγεται και παει κοντα της
«Να βάλω ενα γλυκο» ρωταει βγαινοντας «Ναι ευχαριστω»
Εχω ακομη τη γευση από τη γλυκια ιστορια του Αντρέα Αφιερωμενο στον Α.. αντι για άλλη απαντηση γιατί τα δικα μου λόγια μάλλον..δεν φτανουν

Sans toi...

Sans toi les emotions d'aujourdhui ne seraient que le peau morte des emotions d'autrefois.. κι'εκει που διαβαζω αργα για αξεδιψαστα θέλω... βλέπω το ανοιγμα της ράχης του βιβλίου να αναπαυεται συμμετρικα με την ελαχιστη σκουρα σχισμη αναμεσα στα ποδια μου

Tο στομα μπορει να πιει τη γευση των χειλιων;..Οι φίλοι μας οι σοφοί της ανατολής θα έλεγαν ότι είχαμε συναντηθει μια δύο ισως και πιό πολλές φορές σε άλλες ζωές όπου φτιάχναμε άλλες δουλειές ,αλλά καλλιεργούσαμε τις ίδιες ψυχές..αλλιώς πως να εξηγήσω ότι γράφεις έτσι για εμμονές που γνωρίζω σα δικές μου..πώς με κιτάπια της ανατολής;

Είμαι γεμάτη απο τα χάδια σου ,γεμάτη δάκρυα,ένα μικρό κορίτσι 8 χρόνων καρφώνει το βλέμμα της στα κλαμένα μάτια μου..ακόμη με κοιτάζει με μάτια πράσινα σαν τα δικά σου στο φως..Ηθελα να σου πω κι άν χαιδευομαι χωρις εσένα, είναι που με εσενα χαιδεύομαι έτσι...

Καθε τελος είναι μια καινουργια αρχη..
Οι μικροι θανατοι δεν είναι παρα οι αλλαγες που φέρνουν οι εποχες για να συνεχιζει η φυση να ανθιζει και να κυλαει η ζωη..
Το ξερεις
Δες όλα τα σημαιακια από τις πολεις και τις χωρες που δειχνουν ολους αυτους τους αναπαντεχους επισκεπτες που σου κτυπησαν την πόρτα από ολες στις μεριες του κοσμου και αφησαν ένα μικρο λουλουδι, η ενα σπορο στη πορτα σου
Για να σου θυμισουν
κατι που ξερεις τοσο καλα
Καθε τελος είναι μια καινουργια αρχη
Ακουγεσαι διαφορετικα
Αν επιστρεψεις στο κεντρο…
Μην κλεισεις εντελώς πισω σου τη πορτα Ασε μια χαραμαδα για να γλιστραει το φως.. και ίσως καποιος ηχος… η καποια μουσικη ..Ε?
Σε παρακαλω

χρονικό της φτερωτής χελώνας που διψούσε

Μιά φορά κι ένα καιρό μία διψασμένη χελώνα έβγαλε φτερά στα πόδια..

αφιερωμένο ποστ σκυτάλη...στον Α.Α που δίνει φτερά στα λόγια...

"The habit of ignoring Nature is deeply implanted in our times. This attitude reminds me of people who never look in the eye; I find them disturbing and always have to look away."-Marc Chagall (1887-1985) Russian artist/painter

Μαλλον επειδή ειχα ακουσει καλα τον Σαγκάλ έπιασα ενα βλεμμα πανε καποιες μερες..

Καταλαβα ίσως πως βλεπεις από το υγρο και ταυτοχρονα διψασμενο βλεμμα σου στη συναντηση ..Ειχε μια σχεδον υποπτη για το μεγεθος της ζωντανια που εμενα μου προκαλεσε αμηχανια ..και λεω "μπορει κανεις να κοιταζει ετσι βαθεια".. αλλα και μετα σκεφτηκα ότι αυτό δεν μπορεις να το υποκριθεις η το εχεις η δεν το εχεις παρ' 'όλα αυτά, η δυναμη του εμενα μου προκαλεσε αμηχανια και εστρεψα το δικο μου αλλου γιατι αλλιως αισθανομουν ότι ηθελα να γελασω φωναχτα και να πω "Μα κοιτα γινεται να κοιταζει κανεις τοσο βαθεια!" ..και μετα μου λες ότι δεν υπαρχει ελπιδα... καπου στα υγρα βλεμματα κατοικει η ελπιδα κι αρκει ισως να της ανοιξουμε την πορτα και ωπ σαν φτερωτη χελωνα να τρεξει να πιει νερο και ας βροντοκοπαει μισανοιχτο πια το κουτι της πανδωρας ..Χα!

Ετσι παραλληρούσα γιατί ενας αναπαντεχος φιλος μου γραψε ..."Χτες, την ώρα που άρχισε να τρέχει το λάστιχο, βγήκε απ' το πουθενά, απ' την άλλη άκρη του κήπου η χελώνα μου κι έτρεχε, αλήθεια έτρεχε, φτερά είχε βάλει στα πόδια της, να προλάβει να πιει λίγο νερό. Μια στάλα φρέσκο νερό. " κι εγω διαβαζοντας αυτο για τη χελωνα δακρυσα... γιατι ακουσα ισως ο Απολλωνας για να φτιαξει τη πρωτη λύρα θυσίασε μιά χελώνα κι εφτιαξε τη λύρα με το καβουκι της..η γιατι όπως λεει ο φίλος μου ο Αντρέας... που σήμερα χει γενεθλια και Χρόνια του Πολλά.. ότι η χελωνα βρισκεται πίσω απο την εμπνευση του I-Ching, the Chinese book of change καθως πανω στο καβουκι της ειναι χαραγμενοι οι 12 μηνες που μετρανε τον καθε χρόνο,οι 4 εποχες που μετράνε τις αλλαγες και τα 5 στοιχεία της φύσης

Κοιτα, εγω γραφω ετσι επειδη απανταω στο λαστιχο που εριξες, με επιδεξιο λασο.. και παρ ότι τα χελωνισια ποδια μου ειχαν βαρυνει από ένα δυσκολο χειμωνα λεω ας πιω λιγο φρεσκο νερο που ερχεται και πιτσιλαει στη μεριά μου ...Ε δηλαδη πώς να μην γραψω έτσι βιαστικά και ακαταληπτα... όπως και η χελωνα βιαστικα θελω να πιω φρεσκο νερο...Η διψα που λεγαμε η γενικα... η βιασυνη
Εγω ευπιστω στα σημαδια που αφηνει το λαστιχο στο υγρο χωμα.. ετσι θελω να δινω εμπιστοσυνη σε κάθε τι που περιεχει ευφορη υγρασια..
Επικινδυνο λενε..Επικινδυνο ξερουμε.. "αλλα το μονο αληθινο για αυτό και το μονο ενδιαφερον" ετσι δεν είπες;
Πλακα εχει το λαστιχο που τρεχει σαν ερπετο που εγκυμονει νερο …..μου αρεσει ένα λαστιχο που τρεχει... ένα πλαστικο ερπετο πανω στην επιδερμιδα της γης.. που χυνει... σταλες φρεσκο νερο να πιει η γη να ξεδιψασει ....

Θελω να μπω στο παιδικο σου δωματιο... να ψαξω χωρις να αφησω ιχνη ..η να αφησω τεραστια μεγαλα ιχνη....Και να καρδιοχτυπω μηπως ακουσω μεγαλιστικα βηματα από τη μισανοιχτη πορτα.... και πρεπει να βιαστω η να κρυφτω η να βαλω τα καλα μου

Θα μαθω??
Όταν σταματησω να παιζω με παιδικα παιχνιδια ,να μην γρατζουναω τα ποδια μου... που γεμιζουν σημαδια και μου θυμιζουν σα χαρτης τη κάθε σκανταλια.. οταν σταματησω να κλαιω επειδη ειδα τη χελωνα σου να τρεχει να πιει και αναθάρρησα... και ετρεξα κι εγω, αλλα η χελωνα σου τρεχει σοφα ενώ εγω ντουπ!!