daily prayer on the grounds of my church while treating my illness...god help!

daily prayer on the grounds of my church while treating my illness...god help!
p://www.facebook.com/media/set/?set=a.221065174594053.65272.100000717156214&type=1&l=72905fa672
Ορισμενα απογευματα πριν πλαγιασει ο ηλιος πηγαινω και ξαπλωνω κατω απο τα δεντρα πισω απο την εκκλησια του Αγιου Χραλαμπους.... στο παρκο των Ιλιισιων Ξαπλωνω στο χωμ αναμεσα στα κουκουναρια και χαζευω πως κινουνται τα πευκα παραδομενα στο αερακι του εσπερινου...Οι τελευταιες ψαλμωδιες ακουγονται μεσαα πο την εκκλησια .....ο ηλιος πριν φυγει ριχνει τις τελευταιες ακτινες του μεσα απο τα πευκα...λιγο πριν σκοτεινιασει ... εδω βασιλευει μια περιεργη γαληνη... αναπνεεις καλα η καρδια δεν ειναι βαρεια.... εισαι ευτυχισμενος που ζεις ..και θυμουμαι το κειμενο που διαβαζα προχτες στη Φιλοκαλια των νηπτικων...
...... Και τον επερικυκλωσεν ωσαν αστραπή φως θειικον και τον εγεμισεν απο αγγαλιασιν αρρητον οθεν κι ευχαριστωντας τον Θεον ειδε παλιν νεφελην φωτεινην οπου τον εσκεπασεν σε ολον η οποια ελεπτυνεν παντελώς το παχος του σαρκικου φρονήματος και του εχαρισεν κοντά εις τα αλλα και λόγον Σοφίας και γνώσεως..και επανω σις το υψος του ουρανου η φωτεινη νεφελη χωρις ειδος και μορφην εις της οποιας τα δεξια μερη εβλεπεν ω του θαυματος πως εστεκεν ο γεροντας του.. και εκοiταζεν εις εκεινον το θειον φως και το επαρακαλουσεν εξ ολης τη ψυχης του ευρισκομενος εκστατικος ωραν πολλην δεν εκαταλαμβανεν η με ο σωμα ητον, η χωρις το σωμα αφ ου δε εκεινο το φως εσυμαζωχθη κατ ολιγον, ολιγον τοτε εκαταλαβε και η καρδια του ηταν γεματη απο χαραν

Η Σιωπή των δακρύων γιατί τα δάκρυα ποτίζουν εύφορα τον κήπο της ζωής

Η Σιωπή των δακρύων γιατί τα δάκρυα ποτίζουν εύφορα τον κήπο της ζωής

Μα είχα πολύ καιρό να τον δω

Εξ άλλου για μένα ήταν πάντα μια μυστική φιγούρα Η γνωριμία μαζί του σχεδόν ποτέ δεν ολοκληρώθηκε κι έτσι μάλλον έγινε μυθική μέσα στα χρόνια .Εκείνος εξέπεμπε μια υγεία νεανική. Τουλάχιστον το σώμα σε αυτή την νεανική ηλικία τον καταχωρούσε. Μέχρι που διάβασα ένα γραπτό του κι εκεί στάθηκα εκστατική και έβαλα κλάματα, γοερά. Γιατί δεν μπορούσα να χωρέσω τούτα τα λόγια σε τούτο το σώμα. Στο βλέμμα ναι, ίσως αν κοιτούσα βαθειά. Αλλά δεν κοιτούσα βαθειά, ίσως για να μην βυθιστώ δεν ξερω..δεν κοιτούσα όμως. Τελικά όσο και να ήταν το βύθισμα του γραπτού -και ήταν ένα βύθισμα σε δρόμους που κι εγώ η ιδία κάπως είχα περπατήσει η ήθελα να περπατήσω- τελικά μου φαινόταν λυτρωτικό. Κι έμεινα για καιρό και χάιδευα αυτό το πονεμένο βιβλίο και κουβαλούσα μαζί μου το σκούρο του εξώφυλλο και έλεγα «Μα πως μπορεί να φτιάξει ένα αγόρι με τέτοιο δέρμα ένα γραφτό με τόσες γρατζουνιές» «Είδες;» μου είπε περιπαίχτηκα πιο πολύ τονίζοντας τους τόνους της σεμνότητας που ήταν το μόνιμο ρούχο του.

Κάτι θαυμαστικό νομίζω τόλμησα τότε να ψελλίσω βιαστικά αλλά εκείνος καταπραϋντικά χαμογέλασε και η πνοή που βγήκε από αυτό το χαμόγελο φώτισε τη στιγμή, κι εγώ απλά χάιδεψα κρυφά μέσα στη τσάντα το σκούρο εξωφυλλο.. και ήταν να σαν χάιδευα την ομορφιά…Τι είναι αυτό με τα βιβλία που έχεις διαβάσει και τα κουβαλάς μαζί σου για καιρό για παρεα.. δεν κατάφερα να το εξηγήσω. Αυτό το βιβλίο ήταν ένα από αυτά.. πάντως .

Χαμογέλασα λοιπόν, αλλά δάκρυσα από χαρά και το χέρι μου έφυγε από το βιβλίο για να μαζέψει το δάκρυ και μετά το έφερα στο στόμα μου, να δω τη γεύση είχε εκείνο το δάκρυ της χαράς και ήταν γλυκό και αναπαύτηκα .

Λοιπόν είχα καιρό να τον δω, συνήθως μιλούσαμε βιαστικά ποτέ δεν βουτούσαμε στην πηγή της αθωότητας, όμως διεκπεραιώναμε με συνέπεια και αφοσίωση κάθε επαγγελματική εκκρεμότητα. Εκεί στο περιθώριο κάποιων σύντομων συναντήσεων, σε κάτι περιπάτους με γρήγορο βήμα, στον ρυθμό που επέτρεπε ο διαθέσιμος χρόνος που είχαμε να διανύσουμε, από την μια ευθύνη στην άλλη.

Η διάπλατη απορία κυριαρχούσε. Πως γίνεται να βρίσκονται τόσα κοινά σε μια τόσο μεγάλη απόσταση. Κάνεις δεν φαίνεται να ήθελε να απαντήσει σε αυτό.

Έτυχε μια μέρα με αφορμή μια δουλειά που δεν υλοποιήθηκε ποτέ ακόμη -γιατί κάνεις δεν βρήκε τον απαραίτητο χρόνο - έτυχε τότε να μιλήσουμε για τις σωματικές πνοές και έτσι διαπιστώσαμε κι άλλες πορείες κοινές, μα τις προσπεράσαμε γρήγορα και με χαμόγελα συνένοχα και στο ημερολόγιο γράψαμε κάτι να δρομολογηθεί.. Δεν δρομολογήθηκε ,έτσι ήρθαν τα πράγματα, αλλά κάνεις δεν νοιάστηκε και πολύ.

Μέσα στο καιρό που περνούσε όμως, όλο και κατοικούσε η έννοια του πρόσωπου και χαρασσόταν στη μνήμη ως μια έννοια κλειδί.

Και αυτή ήταν η ευεργεσία της μνήμης. Είναι μέσα στη φύση του κάλου να θέλει το άνοιγμα και την επικοινωνία.

Και ξάφνου εμφανίστηκε στη ζωή μου από το πουθενά μια εξέλιξη αναπάντεχη από εκείνες που ταράζουν την ύπαρξη. Και τότε ο μακρινός εκείνος φίλος εμφανίστηκε διακριτικά με λεπτότητα δήλωσε παρουσία .

Θυμήθηκα τότε με γαληνή κάτι προηγούμενα λόγια του «Μερικές φορές ανεπαίσθητες μετατοπίσεις χρειάζονται για να νιώσεις αυτή την ευδαιμονία του να υπάρχεις – και του να υπάρχεις μόνο για μια φορά.» είχε πει παλιότερα.

Εκείνη όμως τη στιγμή που μου έλειπε το κουράγιο.

«Δεν εμπιστεύομαι τα δάκρυα μου» του απάντησα. «Εχουν τη δική τους απρόβλεπτη ροη τούτο τον καιρό. Και πως θα μιλάμε ενώ εγώ θα κλαίω; εξ άλλου δεν με έχεις δει να κλαίω «

Συμφώνησε.

«Όποτε θες είμαι εδώ πρότεινε»

Ο άνθρωπος στον άνθρωπο βρίσκει ανάπαυση. Και μια μέρα ενώ είχε περάσει καιρός μου είπε.

«Σε είδα σε ένα όνειρο»

« Καλό ήταν;» ρώτησα

«Ξέρω εγώ καλό ήταν μάλλον. Κλαίγαμε μαζί σε μια αγκαλιά» είπε.

Κοίτα να δεις πάλι αυτό το δάκρυ μου, μόνο του χύθηκε από τα μάτια και έφτασε στο στόμα κι ήταν γλυκό και το κατάπια .

Και περνούσαν οι μέρες και μια μέρα ανέβηκα στο κουράγιο και είπα να βρεθούμε και φόρεσα φανταχτερά χαμόγελα κι εκεί που βρεθήκαμε αφηγηθήκαμε για τα χρόνια που έχουν περάσει κι έχουν κουβαλήσει πόνους και χάρες ,για τις πρόσφατες μέρες που κουβάλησαν φόβο μα και για τα δάκρυα που αυτή τη φορά τα είχαμε αποφύγει με τόση αυτοσυγκράτηση .

Για πρώτη φορά μιλούσαμε με τον χρόνο σύμμαχο, ανοιχτά και είχαμε ανοίξει τους δρόμους της μοιρασιάς.

Τυχαία πρόσεξα ότι εκείνη τη μέρα φορούσαμε και οι δυο μωβ χρώμα.. Είναι το χρώμα της ίασης, της θεραπείας .Hπιο και ταπεινό σε κάποια απόχρωση του μπορεί να περάσει απαρατήρητο, όμως και με αυτό στο ψίθυρο του αποκαθιστά στα πράγματα στη φυσική τους δόνηση, τα συντονίζει ας πούμε με τη φυσική τους μνήμη της ομορφιάς.

Και μετά έπρεπε να φύγουμε. Και αποχαιρετισθήκαμε σε μια γωνιά κάτω από τα δέντρα και εκεί αγκαλιαστήκαμε

"Για ποιό λόγο κλαίγαμε στο όνειρο ;" ρώτησα

"Δεν ξέρω "είπε

«Μα δεν γνωριζόμαστε καλά, έχουμε πει τόσα λίγα πως είναι δυνατόν να κλαίμε μαζί σε μια αγκαλιά;’ ρώτησα

¨Έχουμε πει τις λέξεις κλειδιά» είπε το αγόρι με τη βεβαιότητα που βγάζει το αντρικό ηχόχρωμα.

Να λοιπόν που σε εκείνη την αγκαλιά εγώ πάλι δάκρυσα και αυτή τη φορά δεν το έκρυψα.

" Να που τελικά δάκρυσα!" είπα σχεδόν με χαρά. Σαν να λέω τα κατάφερα!

"Τα δάκρυα είναι καλά" είπε…

«Να τα ξαναπούμε» είπε «και σε ευχαριστώ» είπε και χάθηκε στη βοή του δρόμου

Όχι δεν χάθηκε αυτή τη φορά ήταν πιο εκεί από πάντα, είχε γίνει φίλος καρδιακός. Σαν άγγελος είχε εμφανιστεί τώρα που πιο πολύ από ποτέ ήθελα την παρέα των αγγέλων. Όσο απομακρυνόταν, τόσο πιο κοντά μου ερχόταν και αναπαυόμασταν ο ένας στην ψυχή του άλλου και μας είχε ενώσει η ροή των δακρύων, όχι όπως στο όνειρο του αλλά όπως στη ζωή τα δάκρυα ταΐζουν με την εύφορη ροή τους τη γη κι εκείνη ανθίζει του καρπούς της φιλίας .

Το πιο πολύτιμο που έχουμε να θησαυρίσουμε. Τον ευγνωμονώ .

"Να πίνεις πολύ νερό" του είπα "εγώ πίνω πολύ κάθε μέρα και έτσι έχω μια εύφορη πηγή δακρύων»

Μου υποσχέθηκε ότι θα πίνει πολύ νερό.

Έφυγε.

Ξέρω ότι πίνει πια πολύ νερό.

Δεν ξέρω αν δακρύζει. Δεν είναι αυτό στις λέξεις κλειδιά που μοιραζόμαστε. Όμως το νερό είναι σε αυτές.

Εξ άλλου λένε ότι δεν ταιριάζει στα αγόρια να κλαίνε…

Είμαι χαρούμενη που βρήκα έναν φίλο που μπορώ να μοιράζομαι τα δάκρυα μου έστω στις αγκαλιές του ονείρου

Αλλά και τις αγκαλιές της ζωής

«Όταν κλαις χωρίς λόγο, μόνο τότε έχεις καταλάβει το νόημα της ζωής» μου θυμίσε ότι είχε πει ο Σιοράν

Λουκία Ρικάκη Ιούνιος 2011

η χαρα και ο οριζοντας των διακοπων αφορμη για σκεψη και εικονες

Focusing on the past will keep you bound to it, so take some time to evaluate your current position and then meditate to visualize a brighter futureπρασινο εκκρεμες στο δασος βρηκε ο ηλιος και το φωτισεδεντρο μου καλο ..γιατι κλαις κι εσυ καλο μου;;μια μικρη πεταλουδα με λευκο αραχνουφαντο φορεμα κολλησε στο παραθυρο μου για μεσημεριανη σιεστα..οταν πλησιασα πολυ κοντα να χαζεψω τα υφαντα φτερα της της ταραξα τον υπνο και πεταξε μακρυαενα πουλι πεταει απο το ενα δεντρο στο αλλο
JOY: I turn worry and frustration over to the Universe so I can live joyfully in each moment. I allow things to unfold as they will.

my 50th birthday Facing the task.. facing the mask

Συμβολικη η σημερινη μερα... συμπληρωνω τη πεμπτη δεκαετια!! μια μερα αφου ολοκληρωσα την απαραιτητη ακτινοθεραπεια..τα καλιτερα ερχονται ..μεγαλο δωρο μεγαλη ευλογια, μεγαλο μαθημα, αυτη η δοκιμασια μια και ηρθε και κοντα στο τελος του μισου μου αιωνα λεω εχει το συμβολικο μα και τον ουσιατικο του χαρακτηρα Ευχαριστω οους τους φιλους που μου ευχθηκαν σημερα σας διαβαζω ολους και οι ευχες σας ειναι βαλσαμο
me facing my radiotheraphy mask and blowing my five decades candles at home!!more photos here

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.231955190171718.67727.100000717156214&l=fd5788e6b4

τώρα που βλέπω το πρόσωπό μου και όλους τους φίλους μου με τα πρόσωπα τόσο όμορφα από τις κερασιές μέσα στη πηγή που έφτιαξαν τα δικά μου δάκρυα,

πίνακας του Γιώργου Δεδούση τον ευχαριστώ πολυ

Tα βάζα

κειμενο μου που δημοσιευτηκε στο ηλεκτρονικο περιοδικο Εβατανα http://ekvatana.wordpress.com/

Μου αρέσει πολύ το γυαλί γιατί είναι διάφανο και υποτίθεται τίποτα δεν κρύβει. Μέσα η διαφάνεια του, όλα τ’ αποκαλύπτει. Η διαφάνεια είναι όμως εκείνη που προκαλεί τη φαντασία να ψάχνει τι βρίσκεται πίσω απ’ αυτό που φαίνεται. Το σπίτι μου είναι γεμάτο βάζα γυάλινα. Τα διαφανή μου βάζα σπάνια υποδέχονται λουλούδια. Πιο συχνά είναι γεμάτα με μικρά φωτάκια -αυτά που λένε χριστουγεννιάτικα. Άσχετα από εποχή, τα φωτάκια μου λαμπυρίζουν και χρωματίζουν. Έχω κοιμηθεί δίπλα σε πολλά τέτοια βάζα, ξαπλωμένη στο πάτωμα.

Μια φορά κι ένα καιρό που ήθελα να δω τον ουρανό κόκκινο, κοιμήθηκα δίπλα σ’ ένα μεγάλο κόκκινο βάζο που’ χε μέσα του κόκκινα φωτάκια. Ξάφνου τα μάτια μου έβλεπαν μόνο κόκκινα, αλλά μετά από λίγο έβλεπαν όλα τ’ άλλα χρώματα μέσα από ένα κόκκινο φωτεινό ύφασμα. Όταν προχώρησε ο ύπνος, έβαλα τα χεριά μου πάνω στο βάζο και ζεσταίνονταν- ίσως, επειδή το βάζο ήταν κόκκινο και θύμιζε φωτιά, ίσως επειδή το βάζο ήταν πράγματι ζεστό από το φωτάκια. Όταν ζεστάθηκαν τα χέρια μου, ζεστάθηκαν και τα όνειρά μου κι έβαλα τα ζεστά μου χέρια πάνω στο σώμα κι αυτόματα στάθηκαν πάνω σε μια παλιά πληγή από μια εγχείρηση που με έκοψε στα δυο. Είπανε ότι δεν γινόταν αλλιώς γιατί έτσι κομμένη στα δυο θα μου έσωζαν τη ζωή..

Τώρα, το φως μέσα από το βάζο πήγε αυτόματα να ζεστάνει αυτή την πληγή. Αργότερα θυμήθηκα τι είχε συμβεί γιατί έχουν περάσει πολλά χρόνια από την πληγή, αλλά το σώμα πάντα θυμάται- έτσι λένε τα βιβλία.. Δεν ήθελα να μπει αυτή η μνήμη μέσα στο όνειρο γι’ αυτό ξανακοιμήθηκα με άλλη ανάσα για να αλλάξω κεφάλαιο ονείρου: ήθελα να ονειρευτώ κάτι κόκκινο, πιο χαρούμενο από πληγές και τέτοια, αλλά μετά θυμήθηκα ότι κάθε φορά που είχα δει αίμα ήταν κόκκινο και συχνά ζεστό άρα πιο καλά να φύγω από το κόκκινο βάζο, σκέφτηκα μέσα στον ύπνο, παρά να το αγκαλιάζω ολόκληρο σαν ερπετό και να ζεσταίνω όλες τις πληγές κι εκείνες που δεν ξέρω ότι έχω κι εκείνες που θα έρθουν και θα είναι κόκκινες και δεν θα έχουν αίμα αλλά θα έχουν μνήμη. Λοιπόν, το φωτεινό βάζο ήταν εκεί και ζέσταινε και κάποια στιγμή, μετά από αυτές τις σκέψεις που κατοικούν στο μεταίχμιο του ονείρου, κοιμήθηκα σε άλλο κεφάλαιο και χώθηκα σ’ ένα κόκκινο που ξεκίνησε κόκκινο και γέμισε λευκές κερασιές σαν τις γιαπωνέζικες που έχω δει μόνο σε βιβλία και ζωγραφιές, μια και δεν έχω πάει ποτέ στην Ιαπωνία. Σήμερα το πρωί στο μπάνιο σκεφτόμουν πάλι καλά που έχω κάνει τόσα ταξίδια κι έχω δει τόσα μέρη κι ας μου λείπουν μόνο οι γιαπωνέζικες κερασιές… Και να τώρα που το βάζο μου τις έφερε στο όνειρο ζεστές και λευκές. Μάλλον τόση ομορφιά φέρνει η ζέστα στο κορμί και στο μυαλό ή, τέλος πάντων, ησυχία που έρχεται με το φως.

Σύρθηκα στο πάτωμα και τα πόδια μου ακούμπησαν το άλλο βάζο με τα φώτα που έχουν το χρώμα του πάγου- αυτά έχουν μεγάλη αντοχή, μου είχε πει ο πωλητής όταν μου τα πούλαγε. Και είναι μόνο το χρώμα που ίσως θυμίζει τον πάγο, γιατί ζεσταίνουν το ίδιο με τα κόκκινα. Τώρα που πέρναγα από το κόκκινο στο άσπρο, μπας και συναντήσω μέσα στ’ όνειρο κι άλλες κερασιές, τα λευκά φώτα του πάγου ήσαν εκεί και συνέχιζαν την ίδια θερμοκρασία κι εγώ ταξίδεψα σ’ ένα άγνωστο γιαπωνέζικο τοπίο. Και ήταν εκεί όλοι οι φίλοι που τους θυμόμουν κι εκείνοι που τους είχα ξεχάσει, ντυμένοι κερασιές και ήταν εκεί κι άλλοι που δεν θυμόμουν ή που ήθελα να ξεχάσω, αλλά μέσα στις κερασιές φαινόντουσαν ωραίοι και είχαν χάσει τις πληγές τους ή το φως τις είχε σβήσει και ήσαν όμορφοι, στολισμένοι με τα ρούχα τις κερασιάς.

Και άρχισε να ακούγεται μουσική. Μια μουσική βγαλμένη από τους αιώνες, που δεν είχε πατρίδα, είχε όμως μελώδια- θύμιζε ψαλμό. Και όλες οι κερασιές, μαζί κι οι φίλοι μου που τις φορούσαν, στράφηκαν στον ήλιο και κάθε φορά που η μελώδια υμνούσε τις ιστορίες τους εγώ έκλαιγα, έκλαιγα πολύ- μα δεν ήσαν δάκρυα λύπης. Ήσαν δάκρυα χαράς και ευλογίας. Ετούτο το φως κι ετούτη η ζεστασιά μου χάριζε αυτή την ομορφιά και δεν με ένοιαζε που τα δάκρυα μου έβγαιναν ποτάμι από τη πηγή των ματιών που δεν φαίνεται ποτέ να στερεύει.

Και περνούσαν και πότιζαν το στόμα που πάντα διψά για την αλμυρή τους υπέροχη γεύση και έγλυφαν το στήθος. Περνούσαν, και πάνω από τα δυό βουνά, από την κοιλιά, από το μικρό πηγάδι του αφαλού κι από τους δρόμους των ποδών και έφταναν στο χώμα.

Πότιζαν το χώμα και η γη ξεδιψούσε και άνθιζε κι άλλες κερασιές. Αργότερα σκέφτηκα ότι το τραγούδι ή ο ψαλμός έλεγε για την πηγή . Όταν διψάς, ψάχνεις τη πηγή κι κει που καταφέρνεις να καθρεφτίσεις το πρόσωπο σου στην υγρή της επιδερμίδα, θέλεις να βουτήξεις ολόκληρος να πιεις, να ξεδιψάσεις . Αλλά είναι τούτη η πηγή που έχει το νερό που θα σε ξεδιψάσει ή σε πλάνεψε ο αντικατοπτρισμός σου στα νερά της; Κι αν σκύψεις να το πιείς έτσι λαίμαργα διψασμένος που είσαι, θα ξεδιψάσεις ή θα βυθιστείς;

Και τώρα που βλέπω το πρόσωπό μου και όλους τους φίλους μου με τα πρόσωπα τόσο όμορφα από τις κερασιές μέσα στη πηγή που έφτιαξαν τα δικά μου δάκρυα, είναι αυτή η πηγή μου; Ή ανήκει πια στο χώμα κι αν σκύψω να ξεδιψάσω και να πιω τα δάκρυα μου που δεν πρόλαβα να ρουφήξω όταν περνούσαν από το στόμα θα ξεδιψάσω; Ή θα διψάσει πιο πολύ η γη;

Γύρισα πάλι κεφάλαιο στο όνειρο- κει αγκαλιά με το βάζο με τα φωτάκια του πάγου κι έμεινα να ακούω τις ψαλμωδίες που μ’ έκαναν να κλαίω και να ποτίζω το χώμα. Οι φίλοι μου άνθιζαν κερασιές, εγώ δε ξέρω αν πενθούσα ή αν τραγουδούσα μαζί τους τον ήλιο

Όταν ξύπνησα είδα κοντά στο κρεβάτι που δεν είχα κοιμηθεί ένα βάζο με κερασιές . Το νερό είχε σωθεί, το γέμισα. Κι κει που γέμιζα νερό…ένα βραχυκύκλωμα έσβησε τα κόκκινα φωτάκια των πληγών κι εκείνα του πάγου. Τώρα στο δωμάτιο έφεγγαν μόνο οι κερασιές.

Δίπλα στο κεφάλι μου έλαμπε μια μικρή υγρή λίμνη. Έβαλα μέσα το δάκτυλό μου, γεύτηκα την γλυκειά αλμύρα των δακρύων, χώθηκα στο κρεβάτι- ήθελα τώρα να κοιμηθώ χωρίς όνειρο και δεν με ένοιαζε πότε θα έφτιαχναν το βραχυκύκλωμα. Κάποια σειρήνα μιλούσε για μπλακ-αουτ στην περιοχή. Εγώ είχα τις κερασιές μου και μια λιμνούλα δάκρυα…

Ήμουν καλά.

Κουλουριάστηκα..

για να κατεβασετε ολο το εξαιρετο τευχος πατηστε το λινκ το κειμενο ειναι στη σελιδα *

http://ekvatana.files.wordpress.com/2011/07/ekbatana07.pdf